Παράγοντες υγείας για τον άνθρωπο σήμερα είναι να γνωρίζει το έργο της ζωής του και να έχει κινητοποιηθεί προς αυτό η ψυχή του

811

Η Αρχή και το Τέλος απασχόλησαν πολλούς στοχαστές ανά τον κόσμο, με λίγα λόγια, πού τοποθετούμε την αρχή των πραγμάτων και πού το τέλος τους. Πού αρχίζει η ζωή και πού τελειώνει. Είναι ο φυσικός θάνατος το τέρμα ή γίνεται η αρχή για καινούρια πράγματα.

Ας θέσουμε το θέμα με λόγια απλά. Αν δεχθούμε πως η Ψυχή είναι αθάνατη, τότε κάπου πηγαίνει μετά τον θάνατο, αφού πια το φυσικό σώμα που την φιλοξενεί, δεν λειτουργεί. Ας υποθέσουμε ότι η ψυχή οδεύει προς συγκεκριμένα Πεδία, συμβατά προς την υφή της, που μπορούν να την φιλοξενήσουν, μέχρις ότου χρειαστεί ξανά να επιμεριστεί.

Κάθε φορά που η ψυχή επιλέγει να κατοικήσει σε ένα σώμα, συμβαίνει ένας επιμερισμός της σε στοιχεία που είναι αθάνατα και σε στοιχεία που είναι παροδικά και επιφαινόμενα. Τα αθάνατα στοιχεία κρατούν μέσα τους και μεταφέρουν το έργο του ανθρώπου, όπως αυτό οργανώνεται και μεταφέρεται από εποχή σε εποχή. Τα επιφαινόμενα στοιχεία κρατούν μέσα τους και αναπαράγουν όλες τις σχέσεις που αυτός βίωσε και πρέπει να βιώσει ξανά, μέχρι να ολοκληρώσει τον εαυτό του σε ένα ενιαίο σύνολο, που δεν θα έχει ξένα στοιχεία.

Ο επιμερισμός αυτός επιτρέπει στην ψυχή να σκέπτεται πάντα για το έργο του ανθρώπου, ενώ παράλληλα εργάζεται αδιάκοπα για να παράγει και να δημιουργεί τις σχέσεις που είναι απαραίτητες για την εξέλιξή του. Έτσι πάντα ο άνθρωπος έχει ένα μέρος της ψυχής του που είναι συλλογικό και ένα μέρος που τον αφορά προσωπικά και είναι ατομικό.

Τα δύο μέρη ουδέποτε διαπλέκονται, γιατί δεν πρέπει ποτέ η συλλογικότητα να επεκτείνεται σε βάρος της ατομικής εξέλιξης, ούτε η προσπάθεια για ατομική πρόοδο να αποβαίνει σε βάρος της συλλογικής εξέλιξης.

Αυτή είναι μια ισορροπία που διατηρεί το σύμπαν, όπου όλοι ανήκουμε, από εκεί αρχίζουμε και σε αυτό επιστρέφουμε. Μια ισορροπία που λέει ότι ο άνθρωπος αναπτύσσεται πάντα κατά το αίτημα της συλλογικής του προόδου, υπάρχει όμως ένα όριο στην ανάπτυξή του, που τίθεται πάντα από την ανάγκη του να οικοδομεί εαυτό, τον δικό του εαυτό.

Ο εαυτός είναι μια ωραία και συνεχής κατασκευή στο σύμπαν, που πάντοτε ο άνθρωπος επιθυμεί να την εμπλουτίζει και να εργάζεται πάνω σε αυτήν, μέχρις ότου αυτή τελειώσει. Τότε το τέλος συναντά την αρχή και ο άνθρωπος είναι πια ελεύθερος να απαλλαγεί από τα βάρη της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων και να ζήσει σε κόσμους, όπου η φαντασία του είναι ελεύθερη, κάθε χρέος του έχει απαλειφεί και η σκέψη του είναι δημιουργική.

Οι κόσμοι αυτοί δεν είναι μεταφυσικοί. Είναι απολύτως πραγματικοί, υπάρχουν, λειτουργούν και εξελίσσονται. Ορισμένα έργα που εκτελούσαν ολοκληρώνονται και άλλα, που δεν έχουν αρχίσει ακόμη, μπαίνουν σε έναν δρόμο για να βρουν και να συντάξουν τις κοινωνίες που θα ασχοληθούν με αυτά.

Το σύμπαν είναι μια ατελείωτη διαπλοκή κοινωνιών, ορισμένες από αυτές έχουν ακόμα μέσα τους την φυσική εξέλιξη, άλλες την έχουν αποχωριστεί προ πολλού, όλες όμως συντάσσονται και επικοινωνούν μεταξύ τους με μόνο αιτούμενο την εξέλιξη του ανθρώπου.

Είναι πολύ παρήγορο για την ανθρώπινη ζωή, να εξελίσσεται με βάση δεδομένα και στοιχεία που πάρα πολλοί άνθρωποι ομονοούν για να κατασκευασθούν.

Το βιβλίο το Έργο της Ζωής είναι ένα λογισμικό της διανοίας. Έχει την ιδιότητα να απευθύνεται κατευθείαν στην ψυχή και να τις δίνει τις πληροφορίες που χρειάζεται για να επικοινωνήσει ξανά με τις δικές της πηγές, αυτές που την τροφοδοτούν με δύναμη, αντοχή και επάρκεια.

Τις πηγές που της λένε, μην έρθεις ακόμα εδώ, μείνε εκεί που βρίσκεσαι, γιατί εκεί υπάρχει έργο για σένα και πρόοδος για τον άνθρωπο.

Τις πηγές που της δίνουν τα Στοιχεία που χρειάζεται, για να βρει ξανά τον δρόμο προς τα δικά της έργα και ο άνθρωπος την οδό προς τη δική του ζωή, που κανείς άλλος δεν μπορεί να του υποδείξει, παρά μόνο η δική του ψυχή.

Το μέλλον προοιωνίζεται ευοίωνο για όσους έχουν, διατηρούν ή ελπίζουν να αποκτήσουν τις ψυχικές τους δυνάμεις, όχι με την έννοια της αντοχής ή του ήθους, αλλά με την διαχρονική σημασία των δυνάμεων της δημιουργίας.

Η ψυχή είναι ένας χώρος, ένας απέραντος χώρος γεμάτος με έργα, έργα που περιμένουν να έρθουν στο φως την κατάλληλη για αυτά εποχή, γιατί τότε θα είναι ο άνθρωπος έτοιμος να τα υποστηρίξει και η εποχή θα είναι έτοιμη να τα δεχθεί.

Από πού προέρχονται αυτά τα έργα, κανείς δεν ξέρει. Ποιος τα έβαλε εκεί, όλοι το αγνοούμε.

Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι στις δύσκολες εποχές για τον Άνθρωπο, πάντα κάποιος βρίσκεται, πάντα κάτι συμβαίνει και ένα καινούριο Έργο, δείχνει τον δρόμο σε όλους. Και το έργο αυτό μπορεί να είναι ένα γραπτό κείμενο, ή μια κατασκευή, που δεν θα είναι όμως συνήθη, αλλά  φέρνουν κάτι εντελώς καινούριο στην ζωή των ανθρώπων. Κάτι, που αν το ακολουθήσει κανείς, η προσπαθήσει να το καταλάβει, η ζωή του θα αλλάξει.

Οι ψυχικές δυνάμεις είναι ένα ανεξερεύνητο τοπίο για τον μέσο άνθρωπο. Πολλοί προσπάθησαν να τις καταλάβουν, να δουν πού φθάνουν τα όριά τους, ή πού εκείνοι τοποθετούν τα όρια των δικών τους ψυχικών δυνάμεων. Όμως ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να τις ελέγξει και να τις χρησιμοποιήσει κατά βούληση, επιμένουν αυτές να ενεργοποιούνται όποτε θέλουν, να επιλέγουν ένα έργο κατά την δική τους βούληση και ατομική ελευθερία και να αποκαλύπτουν στον φορέα τους πράγματα, που δεν γνώριζε για την ζωή του.

Η ψυχική καθαρότητα θέλει τρία πράγματα για να επιτευχθεί. Θεό, ανάγκη και εργασία.

Η παρέμβαση του θεού εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, είτε εσωτερικά σαν μια δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο να αλλάξει τα πράγματα γύρω του και μέσα του, είτε στο εξωτερικό περιβάλλον σαν περιστατικά και γεγονότα, που ωθούν τον άνθρωπο να επανεξετάσει τις προτεραιότητες που έχει θέσει στον βίο του.

Η ανάγκη είναι δύσκολο να ορισθεί, γιατί πιο πολύ υπάρχει σαν μία εσωτερική αναγκαιότητα, ακαθόριστη και χωρίς περιθώρια, που πιέζει τον άνθρωπο, χωρίς όμως να έχει σχήμα, μορφή και όρια. Όμως, δημιουργεί την επιθυμία στον άνθρωπο να κινηθεί, έστω και μόνο για να μετατοπισθεί από τις υπαρξιακές του σταθερές και να αναζητήσει άλλες, καινούριες, πιο ταιριαστές με τον ίδιο και τις ψυχικές του δυνάμεις.

Η εργασία πάλι, είναι ουσιαστικά η συνισταμένη της παρέμβασης του θεού και της ανάγκης, παράγεται από τις δύο και δεν τις παράγει. Όμως χρειάζεται πολλή και επίπονη εργασία από τον άνθρωπο, για να επιτευχθεί η καθαρότητα της ψυχής, η απομάκρυνση δηλαδή από αυτήν όλων των ρύπων, που την εμπόδιζαν να λειτουργήσει επ’ ωφελεία του ανθρώπου.

Η ψυχή χρειάζεται την καθαρότητα για να εκδηλωθεί. Σε αντίθετη περίπτωση, η εκδήλωσή της πνίγεται σε μια θάλασσα αιτημάτων που εμφανίζονται από παντού, σε αιτήματα που έχουν να κάνουν με την σωτηρία άλλων, με παρεμβάσεις για θέματα που δεν είναι δικά της και δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις προτεραιότητές της, στην κινητοποίησή της από άλλους και για τα δικά τους ζητήματα, γιατί στον χώρο της ψυχής κατοικούν πολλοί άλλοι άνθρωποι, εκτός από αυτόν που την κατέχει και νέμεται τα έργα της.

Οι άνθρωποι αυτοί, απλώς φιλοξενούνται εκεί, είτε γιατί δεν έχουν δικό τους χώρο, είτε γιατί επιθυμούν οι ίδιοι να βρίσκονται σε αυτήν την ψυχή και όχι στην δική τους, γιατί αυτή εδώ έχει περισσότερα να τους προσφέρει. Δεν κάνουν κακό οι άλλοι άνθρωποι. Όμως κάνουν ζημιά, όταν παράγουν ρύπους, δηλαδή φωνάζουν δυνατά και επιμένουν να ικανοποιηθούν κατά προτεραιότητα τα δικά τους αιτήματα, που πολλές φορές είναι ενάντια με αυτά του κατόχου της ψυχής. Τότε πρέπει να απομακρύνονται.

Το βιβλίο «Οι Ψυχικές Δυνάμεις» περιέχει όλα τα δεδομένα που απαιτεί η ψυχή, προκειμένου να ξεκινήσει την δική της εργασία για την απομάκρυνση όλων των ρύπων που την καταδυναστεύουν, όλων των προσμίξεων που κάνουν την ζωή της δύσκολη και όλων των ξένων προβλημάτων, με τα οποία δεν θα έπρεπε να ασχολείται.

Κάθε ψυχή θα πρέπει να ασχολείται με την εκδήλωση των δικών της έργων και την απελευθέρωση των δικών της δυνάμεων, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε από τίνος την ψυχή θα έρθουν τα έργα, που χρειαζόμαστε όλοι για να ζήσουμε. Κοινό μας έργο λοιπόν η απελευθέρωση των ψυχικών δυνάμεων, που κάθε άνθρωπος διαθέτει.

Βιργινία Φατσή
9/01/2018