Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς την ζωή: ο ένας αποδέχεται ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν και αποτέλεσμα των εκάστοτε συνθηκών, σε αυτές πρέπει να προσαρμόζεται, γιατί αυτές τον υπερβαίνουν. Είναι ένας τρόπος σκέψης που έρχεται από πολύ μακριά, από την εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων, ίσως και πιο μακριά, είναι καταγεγραμμένος στο συλλογικό μας ασυνείδητο, βρίσκει χώρο στην ψυχή μας, γιατί κάποτε πολύ παλιά τον απέκτησε και τώρα είναι δύσκολο να φύγει, εγκαθίσταται εύκολα στις κοινωνίες μας, γιατί το άχρωμο πλήθος τον προσελκύει και προσπαθεί απεγνωσμένα να μας κατακτήσει, υποσχόμενος ότι θα έχουμε πολλά πλούτη, ικανοποιήσεις και απολαβές. Δυστυχώς ο άνθρωπος των σπηλαίων υπάρχει ακόμα ανάμεσά μας.
Ο δεύτερος τρόπος, αυτός που έφεραν στην ζωή μας οι Έλληνες, αυτή η εκπληκτική φυλή ανθρώπων που συνομίλησε με τον Θεό και Γέννησε τον Άνθρωπο, λέει τα εξής: Ο άνθρωπος είναι προϊόν και αποτέλεσμα της συλλογικής του διανοίας, όπως αυτή εκδηλώνεται στην σχέση του με τον Θεό, στην σχέση του με τον εαυτό και στην σχέση του με τις υπερβολικά πολλές εκφάνσεις της ατομικής του διανοίας, που άλλοτε κατασκευάζει έργα, άλλοτε αγαπά, άλλοτε σκέπτεται και ενίοτε συνδιαλέγεται.
Αυτή η ατομική διάνοια είναι που διακρίνει τον άνθρωπο από τα κτήνη και άλλο τίποτα. Γιατί το κτήνος ορέγεται τα πάντα, επιθυμεί διαρκώς, δεν ικανοποιεί τις ορέξεις του με κανένα τρόπο και επιθυμεί να κατακτήσει τα πάντα.
Οι αρχέγονες ορμές που έχει μέσα του ο άνθρωπος, είναι το κτήνος που έχει καθένας να αντιμετωπίσει. Αυτό το κτήνος δεν σταματά ποτέ να ζητά και δεν ικανοποιεί ποτέ τις ανάγκες του. Αν ο άνθρωπος προσπαθήσει να συνδιαλλαγεί μαζί του και να το καθησυχάσει, δεν θα πετύχει τίποτα.
Ο αγώνας ενάντια στο κτήνος είναι συνεχής και δεν μπορεί ποτέ να διακοπεί. Για αυτό χρειαζόμαστε τις ανώτερες δυνάμεις της διανοίας μας, για να εξελισσόμαστε και να παρακολουθούμε το έργο της, για να αναπτυσσόμαστε συνειδησιακά και να αποκτούμε αίσθηση του μέτρου, της λιτότητας και της υγιεινής διαβίωσης, να σεβόμαστε την φύση και να μην εξαντλούμε τις δυνάμεις της, να κάνουμε δηλαδή ό,τι είναι αρκετό για να συμβιώσουμε με την φύση της συλλογικής μας διανοίας και εκείνη να προστατεύσει εμάς και την κοινωνία μας, δημιουργώντας για εμάς τον Χώρο που είναι απαραίτητος για να ζήσουμε εμείς και τα έργα μας.
Η Δημοκρατία είναι ο χώρος όπου οι Έλληνες επέλεξαν να ζήσουν και να δημιουργήσουν.
Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο “Η Αγάπη στην Δημοκρατία”.
