Η πανδημία του κορωναϊού δεν είναι κάτι περαστικό, που μετά από τρεις-τέσσερις μήνες θα το θυμόμαστε αυτάρεσκα σαν μία ακόμα νικηφόρα μάχη, που έδωσε το ανθρώπινο είδος.

Ο πολιτισμός μας σήμερα στηρίζεται σε κοινωνικούς θεσμούς, συναλλαγές, κινήσεις, αντιλήψεις, ηθικούς κώδικες που δημιουργούν την βάση εξάπλωσης, τόσο του πολιτισμού μας όσο και του ιού.

Άρα για να μειώσουμε την εξάπλωσή του πρέπει να μειώσουμε τον όγκο π.χ. των κινήσεων ή των συναλλαγών, δηλαδή να υποχωρήσουμε, υποβαθμίζοντας το πολιτισμικό μας οικοδόμημα.

Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοιες ανακατατάξεις δεν μπαίνουμε σε διλήμματα, διαλέγοντας το ένα και απορρίπτοντας το άλλο.

Τα διαλέγουμε όλα, επιδιώκοντας υπέρβαση, δηλαδή αναβάθμιση της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου με ενδυνάμωση της διάνοιας και ενεργοποίηση του εαυτού.

Χρειάζεται να γίνουμε πιο ευφυείς και η ζωή μας πιο πνευματική, όπως άλλωστε έχει τις προϋποθέσεις από την κατασκευή του ο άνθρωπος.

Δεν είναι πολυτέλεια ούτε τυπική διαδικασία.

Είναι υποχρέωση για να καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την πραγματικότητα και να βρούμε νέους τρόπους επιβίωσης, λαμβανομένης υπόψη και της παρουσίας του ιού.

Εμείς προτείνουμε την Μέθοδο Δύναμη της Διανοίας μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων που εκδίδει η εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ.

Η ευφυΐα κτίζεται επίσης μέσα από την καλλιέργεια του μύθου και την μυθοπλασία.

Αυτές τις μέρες εν μέσω πανδημίας, εκδόθηκε σε μορφή e-book,το βιβλίο «Οι περιπέτειες του Ηρακλή στον σύγχρονο κόσμο», που είναι το δεύτερο βιβλίο της κατηγορίας «η Δύναμη του Μύθου», που εκδίδει η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ.

Απέχουμε λίγες ημέρες από το Πάσχα.

Θα μείνουμε και θα γιορτάσουμε στο σπίτι.

Η Δύναμη του Μύθου είναι μία καινούργια σειρά βιβλίων που ξεκίνησε με τον Οδυσσέα (Το Ταξίδι) και συνεχίζεται με τον Ηρακλή (Οι περιπέτειες του Ηρακλή στον σύγχρονο κόσμο.)

Ο Ηρακλής με την πολυτάραχη ζωή του, μπορεί να μας δώσει κουράγιο στην δύσκολη περίοδο που περνάμε.

Δεν είναι προφανώς ανάγκη να ψάξουμε στην ζωή μας και να βρούμε αντίστοιχα με τον Ηρακλή δώδεκα μεγαλειώδεις άθλους. Κάτι πολύ σεμνό και περιορισμένο μπορεί να έχει διαστάσεις Ηράκλειου άθλου για ένα απλό άνθρωπο, που τον έκλεισε η πανδημία του ιού στο σπίτι του το Πάσχα του 2020.

Ως Έλληνες, με δημιουργικό και ανήσυχο μυαλό, δεν περιοριζόμαστε από τον στόχο να μην αρρωστήσουμε από τον ιό, που βέβαια είναι και παραμένει το πρώτο μας μέλημα. Αλλά ανοίγουμε και μία άλλη οπτική στο μέλλον μας γιατί ήδη είμαστε σε πολύ καλό δρόμο για τον πρώτο μας άθλο: να περιορίσουμε και να νικήσουμε τον ιό.

Όταν τα πράγματα είναι ήσυχα και ο βίος κυλάει σχεδόν ανέφελος, ο άνθρωπος γιατί να χρειάζεται τις δυνάμεις της ψυχής του;; Τις αφήνει εν υπνώσει, να υπολειτουργούν.

Όταν όμως έρχεται μια εποχή πανδημίας τότε κάθε άνθρωπος χρειάζεται σίγουρα τις ψυχικές του δυνάμεις για να εργαστεί, για να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα με θάρρος, για να προχωρήσει στην ζωή του.

Όμως οι ψυχικές δυνάμεις δεν είναι κάτι αόριστο και ανέφελο που έρχονται όταν τις επικαλεστούμε.

Οι ψυχικές δυνάμεις είναι σύμφυτες με τις εσωτερικές δομές του ανθρώπου και σχετίζονται άμεσα με τον εγκέφαλό του.

Όπως γράφω και στο βιβλίο μου οι «Ψυχικές Δυνάμεις»:

«Το μέλλον προοιωνίζεται ευοίωνο για όσους έχουν, διατηρούν ή ελπίζουν να αποκτήσουν τις ψυχικές τους δυνάμεις, όχι με την έννοια της αντοχής ή του ήθους, αλλά με την διαχρονική σημασία των δυνάμεων της δημιουργίας.

Η ψυχή είναι ένας χώρος, ένας απέραντος χώρος γεμάτος με έργα, έργα που περιμένουν να έρθουν στο φως την κατάλληλη για αυτά εποχή, γιατί τότε θα είναι ο άνθρωπος έτοιμος να τα υποστηρίξει και η εποχή θα είναι έτοιμη να τα δεχθεί.

Από πού προέρχονται αυτά τα έργα, κανείς δεν ξέρει. Ποιος τα έβαλε εκεί, όλοι το αγνοούμε.

Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι στις δύσκολες εποχές για τον Άνθρωπο, πάντα κάποιος βρίσκεται, πάντα κάτι συμβαίνει και ένα καινούριο Έργο, δείχνει τον δρόμο σε όλους. Και το έργο αυτό μπορεί να είναι ένα γραπτό κείμενο, ή μια κατασκευή, που δεν θα είναι όμως συνήθη, αλλά  φέρνουν κάτι εντελώς καινούριο στην ζωή των ανθρώπων. Κάτι, που αν το ακολουθήσει κανείς, η προσπαθήσει να το καταλάβει, η ζωή του θα αλλάξει.

Η ψυχή χρειάζεται την καθαρότητα για να εκδηλωθεί. Σε αντίθετη περίπτωση, η εκδήλωσή της πνίγεται σε μια θάλασσα αιτημάτων που εμφανίζονται από παντού, σε αιτήματα που έχουν να κάνουν με την σωτηρία άλλων, με παρεμβάσεις για θέματα που δεν είναι δικά της και δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις προτεραιότητές της, στην κινητοποίησή της από άλλους και για τα δικά τους ζητήματα, γιατί στον χώρο της ψυχής κατοικούν πολλοί άλλοι άνθρωποι, εκτός από αυτόν που την κατέχει και νέμεται τα έργα της.

Οι άνθρωποι αυτοί, απλώς φιλοξενούνται εκεί, είτε γιατί δεν έχουν δικό τους χώρο, είτε γιατί επιθυμούν οι ίδιοι να βρίσκονται σε αυτήν την ψυχή και όχι στην δική τους, γιατί αυτή εδώ έχει περισσότερα να τους προσφέρει. Δεν κάνουν κακό οι άλλοι άνθρωποι. Όμως κάνουν ζημιά, όταν παράγουν ρύπους, δηλαδή φωνάζουν δυνατά και επιμένουν να ικανοποιηθούν κατά προτεραιότητα τα δικά τους αιτήματα, που πολλές φορές είναι ενάντια με αυτά του κατόχου της ψυχής. Τότε πρέπει να απομακρύνονται.

Το βιβλίο «Οι Ψυχικές Δυνάμεις» περιέχει όλα τα δεδομένα που απαιτεί η ψυχή, προκειμένου να ξεκινήσει την δική της εργασία για την απομάκρυνση όλων των ρύπων που την καταδυναστεύουν, όλων των προσμίξεων που κάνουν την ζωή της δύσκολη και όλων των ξένων προβλημάτων, με τα οποία δεν θα έπρεπε να ασχολείται.

Κάθε ψυχή θα πρέπει να ασχολείται με την εκδήλωση των δικών της έργων και την απελευθέρωση των δικών της δυνάμεων, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε από τίνος την ψυχή θα έρθουν τα έργα, που χρειαζόμαστε όλοι για να ζήσουμε. Κοινό μας έργο λοιπόν η απελευθέρωση των ψυχικών δυνάμεων, που κάθε άνθρωπος διαθέτει».

Στην σημερινή εποχή ο άνθρωπος χρειάζεται να βρει ξανά τις δυνάμεις που είχε, όταν κατόρθωνε να αντιμετωπίζει τις φυσικές καταστροφές, την πείνα, τους λοιμούς και την απελπισία, χωρίς να χάνει το θάρρος του και χωρίς να κάμπτεται το ηθικό του.

Για να βρεθούν αυτές οι δυνάμεις δεν αρκεί μόνοι μας να αυτοσυγκεντρωθούμε, να σκεφθούμε και να προσπαθήσουμε να επιλύσουμε τα προβλήματά μας.

Χρειάζεται να έχουμε και τους κατάλληλους συμβούλους. Τα βιβλία της Μεθόδου Δύναμη της Διανοίας λειτουργούν ως σύμβουλοι που βοηθούν τον άνθρωπο να βρει τις δικές του δυνάμεις.

Έχουν αυτή την ιδιότητα εδώ και πολλά χρόνια από τότε που δημιουργήθηκαν και αργότερα εκδόθηκαν. Και έχει επαληθευτεί σε πολλές περιπτώσεις.

Όμως σήμερα δεν αρκεί να έχουμε συμβούλους για να καλυτερεύσουμε τις ήδη ικανοποιητικές συνθήκες της ζωής μας.

Χρειαζόμαστε συμβούλους για να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα αυτού του αιώνα, τις πανδημίες, την ψυχική και ηθική κούραση του ανθρώπου, την σύγχυση που δημιουργούν στο μυαλό οι ψεύτικες πληροφορίες, την αδυναμία του ανθρώπου να επικοινωνήσει σωστά με τους ομοίους του και να βρει σωστές λύσεις.

Σήμερα την εποχή των ηλεκτρονικών μέσων, την εποχή την ηλεκτρονικών δικτύων, ο άνθρωπος πρέπει να βρει ξανά την ικανότητά του να δημιουργεί δίκτυα διανοίας.

Όπως γράφω και στην Εισαγωγή του βιβλίου μου «Τα ανθρώπινα πάθη και η λύτρωση», που το ενέπνευσε ο Αθηναίος στοχαστής και φιλόσοφος Σοφοκλής :

«Όποιος συναισθάνεται την χαρά, έχει σίγουρα μια επαφή με τον πνευματικό κόσμο, είτε ιδιότυπη μέσω της φύσης, του κάλλους ή της αρμονίας, τα οποία απολαμβάνει, είτε αρμόζουσα μέσω των έργων στα οποία συμμετέχει, αυτά που αναλαμβάνει και αυτά που εκτελεί.

Η συναίσθηση της χαράς απομακρύνει τον άνθρωπο από αρρώστιες που κατατρώγουν την ψυχή του, είναι ένα είδος φυσικού αντιβιοτικού που νικάει όλες τις αρρώστιες.

Προσέξτε όμως εδώ, δεν μιλάμε για την χαρά που μπορεί να προκύπτει είτε εκβιαστικά, είτε εξαναγκαστικά, μέσω της λήψης ουσιών ή της φυσικής διέγερσης λόγω εξωτερικών ερεθισμάτων.

Μιλάμε για την αυθόρμητη, πηγαία χαρά, που αναβλύζει από την ψυχή του ανθρώπου και είναι παροδική, όταν αυτός βλέπει ένα ωραίο έργο τέχνης, συμμετέχει σε μία πολιτιστική εκδήλωση, ακούει μουσική, παρακολουθεί θέατρο ή κινηματογράφο, απολαμβάνει την φύση, ή απλώς ξεκουράζεται και καταφέρνει να έχει έναν καλό ύπνο.

Όταν αυτή η χαρά είναι μόνιμη, τότε έχουμε τον άνθρωπο που έχει καταφέρει να βρει τον θεό μέσα του και περνάει την ζωή του υπακούοντας σε ουράνιες νομοτέλειες και θεϊκό νόμο, αποφασίζοντας εκ προοιμίου ότι ως άνθρωπος ο ίδιος κάνει λάθη και οι άλλοι γύρω του κάνουν λάθη, αλλά όλα συγχωρούνται αφού μέσα του υπάρχει η ουράνια τάξη.

Αυτού του είδους την χαρά είχαν όλοι οι ήρωες του Σοφοκλή, αυτοί στους οποίους αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος των έργων του, προσπαθώντας να μεταδώσει στους συμπολίτες του, την δική του βιωματική γνώση που έλεγε ότι αν έχεις βρει τον θεό μέσα σου, δεν τον αλλάζεις με τίποτα, όλα σου φαίνονται ανώδυνα και επιφανειακά και η μόνη οδύνη είναι να απαρνηθείς το εύρος των αξιών που σε ενώνουν με τον θεό μέσα σου και έτσι να πεθάνεις, ενώ ακόμα είσαι ζωντανός.

Για τον Σοφοκλή δεν υπήρχε χειρότερος θάνατος, από τον θάνατο ενός ζωντανού ανθρώπου, που βίωνε στην συνέχεια την προσωπική του κόλαση παραμένοντας στην ίδια κοινωνία, με τους ίδιους ανθρώπους, κάνοντας σχεδόν τα ίδια πράγματα και όμως ο ίδιος τόσο διαφορετικός από πριν, ένας νεκρός στην θέση του ζωντανού.

Έτσι θα αναγνώριζε ο Σοφοκλής την κατάθλιψη, θα έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ζωντανός – νεκρός, γιατί επέλεξε ή τον αναγκάσατε να ξεχάσει τον θεό μέσα του, την φωνή της συνείδησής του που του υπαγορεύει τι να κάνει και τι όχι, τον άγραφο νόμο που έχει μάθει να τηρεί σε όλη του την ζωή, τις αξίες που έμαθε να πιστεύει από παιδί και τις είδε να εφαρμόζονται στην κοινωνία του και τις ακολουθεί γιατί αυτό τον οδηγεί να κάνει η αλήθεια μέσα του.

Πώς μπορείτε εσείς να φυλακίζετε το πνεύμα ενός ζωντανού ανθρώπου στις επίγειες φυλακές που κατασκευάζετε, χτισμένες από ψέματα, κατασκευασμένες από την πλάνη και το μίσος, φτιαγμένες από αλλότρια συναισθήματα και όχι από αγάπη προς τον άνθρωπο, πώς μπορείτε να κρατάτε δέσμιους τους ανθρώπους σε έναν κόσμο από όπου απουσιάζει η χαρά;

Σήμερα μπορούμε να πούμε αντίστοιχα πράγματα για την χαρά που απουσιάζει, το μίσος που εκδηλώνεται, την κακία που υφέρπει, όλα αυτά μεταξύ των ανθρώπων, εκεί όπου δεν θα περίμενε να τα βρει κανείς, στις «πολιτισμένες κοινωνίες» όπου η ζωή έχει ασφάλεια, η επιβίωση είναι σχεδόν διασφαλισμένη και υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας μέσα στο οποίο ο άνθρωπος δεν έπρεπε να αισθάνεται τον τρόμο, που του προκαλούσαν παλιά οι συνθήκες του βίου. Και όμως εκεί κυρίως εκδηλώνεται η κατάθλιψη, ως παραίτηση από τις ασχολίες του κοινού βίου, ως κούραση της διανοίας, ως κατάπτωση της ηθικής, ως έλλειψη χαράς, ως απογοήτευση και ως πλήρης απάθεια απέναντι στην ζωή και τις δυσκολίες της.

Η κατάθλιψη δεν επηρεάζει έναν ή δύο ανθρώπους, επηρεάζει ολόκληρα κοινωνικά στρώματα, που ξαφνικά χάνουν τις σταθερές της ζωής τους, σταματάνε να παράγουν έργα της διανοίας, βυθίζονται στην πνευματική παρακμή και μοιραία εκφυλίζονται σε κοινωνίες που μαστίζονται από κάθε είδους κρίση, πνευματική, ηθική και στο τέλος οικονομική.

Έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε όλα τα δεινά της εποχής μας στην οικονομική κρίση, την οποία αντιμετωπίζουμε περίπου ως μάστιγα ιογενούς προέλευσης, όπως ήταν παλιά η πανούκλα και ο τύφος. Όμως δεν είναι έτσι.

Η ιογενούς προέλευσης μάστιγα της εποχής μας λέγεται κατάθλιψη, είναι ασθένεια της διανοίας, προσβάλει ολόκληρα κοινωνικά στρώματα, μας οδηγεί σε πλήρη διανοητική και ηθική παρακμή, μας ταλαιπωρεί σωματικά και μας μετατρέπει σε άβουλα όντα που απλώς περιμένουν τον οριστικό τους θάνατο».

Η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη που ωθεί το ανθρώπινο είδος στην ζωή και την δημιουργία. Όταν αγαπάμε είμαστε πιο ισχυροί και μπορούμε να προσφέρουμε πολλά στον εαυτό μας και στους άλλους.

Η αγάπη των Ελλήνων εκφραζόταν πάντα με έργα. Έργα που ήταν δύσκολα, επίπονα, έφερναν όμως στην ψυχή τους την γαλήνη και αυτό ήταν ό,τι καλύτερο επιθυμούσαν.

Η αγάπη τους έκτισε Παρθενώνες, θεμελίωσε την δημοκρατία, εξύμνησε  με έργα τον Άνθρωπο και τους έδωσε μια καλή ζωή και έναν καλό βίο.

Αν ζούσε σήμερα ο Καλλικράτης, ο Αθηναίος στοχαστής και αρχιτέκτονας του Παρθενώνα, θα μας έλεγε: «Όλοι συμφωνούν ότι ο Παρθενώνας ήταν τρανό επίτευγμα για την εποχή του.

Σήμερα, περιοριζόμαστε να υμνούμε το κάλλος που αβίαστα αναδύεται, την αρμονία των όγκων, τις περίφημες εκλεπτύνσεις και τις αόρατες δομές που αναδεικνύουν την ομορφιά του Παρθενώνα. Ίσως γιατί στην εποχή μας έχουμε γίνει πολύ μεταφυσικοί και λησμονήσαμε τις πραγματικές, γήινες αρετές του πολιτισμού μας.

Ενός πολιτισμού που φτιάχτηκε μόνος του, ακόμα και αν είχε επιρροές από τους γείτονές του τις ενσωμάτωσε πλήρως στις δομές του, ενός πολιτισμού ελάχιστα μεταφυσικού και απολύτως προσγειωμένου σε ό,τι αφορά στα ζητήματα της ζωής.

Γιατί οι Έλληνες ήταν ενορατικοί, από φυσικού τους. Επομένως αν κάποιος ερχόταν και τους περιέγραφε το Όραμα για τον περίλαμπρο Ναό της Πόλης τους, απλώς θα τον άκουγαν προσεκτικά, θα κούναγαν συγκαταβατικά το κεφάλι και θα έλεγαν «Πάλι μίλησαν οι θεοί. Ας τον ακούσουμε, τι έχει να μας πει».

Γιατί οι Έλληνες πίστευαν αυτονοήτως στην καλή τους τύχη, εφόσον βέβαια τα είχαν καλά με τους θεούς. Πράγμα που σήμαινε ότι όταν οι θεοί μιλούσαν, δια στόματος κάποιου από τους συμπολίτες τους πάντα, φρόντιζαν οι ίδιοι να ευθυγραμμιστούν με τις θελήσεις τους, γιατί ποιος δεν χρειάζεται μπόλικη καλή τύχη στην ζωή του; Τόσο απλά.

Γιατί οι Έλληνες ήταν ευφυείς από επιλογή και όχι τυχαία. Ήταν ευφυείς γιατί αγαπούσαν τα έργα της διανοίας, τα δύσκολα έργα που τους διέκριναν από τους βαρβάρους, όπως τα Ομηρικά Έπη και οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, τα παρακολουθούσαν και τα φρόντιζαν και όταν αυτά έλειπαν από την Πόλη τους ανησυχούσαν, γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά και ηρεμούσαν μόνο όταν μια καινούρια φωνή που προμήνυε ένα μεγάλο Έργο ακουγόταν ξανά ανάμεσά τους».

Αν ζούσε σήμερα ο Σόλωνας, ο Αθηναίος στοχαστής και νομοθέτης θα μας έλεγε: Όλα αυτά είναι το έρεβος και το έρεβος προκαλεί το σκότος, εκείνη δηλαδή την ουσιώδη απομάκρυνση από το φως της διανοίας, που σήμερα ονομάζουμε κατάθλιψη.

Η κατάθλιψη συσκοτίζει την εσωτερική  μας πραγματικότητα, όχι αμέσως, αλλά σταδιακά. Είναι σαν να μειώνεται σταδιακά το φως της μέρας, η νύχτα  δεν έρχεται ποτέ απότομα. Προειδοποιεί. Αν όμως δεν αντιδράσεις, μια μέρα ξυπνάς και το σκότος έχει καλύψει τα πάντα και τότε πια είναι πολύ δύσκολο να κινηθείς, για να το αντιμετωπίσεις.

Μοιάζει τότε ο άνθρωπος με έναν τυφλό, που προσπαθεί να περπατήσει μέσα στα σκοτάδια της εσωτερικής του πραγματικότητας και τραυματίζεται συνεχώς, γιατί δεν βλέπει. Είναι λοιπόν μεγάλη ανάγκη να την προλάβουμε αυτή την κατάσταση και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η Αγάπη μας στην Ηθική.

Μια Αγάπη εκπεφρασμένη σε νόμους, υλοποιημένη μέσα από την καθημερινή πρακτική, μια αγάπη που απαιτεί θυσίες, κόπους και βάσανα, γιατί δεν είναι εύκολη, ούτε ανώδυνη, αλλά πότε η Ηθική είναι εύκολη και ανώδυνη; Είναι πάντα δύσκολη και μερικές φορές απροσπέλαστη, πλην όμως είναι απολύτως απαραίτητη και εφικτή».

Τα αποσπάσματα προέρχονται από τα βιβλία μου «Η αγάπη που κτίζει Παρθενώνες» και «Η αγάπη των Ελλήνων στην ηθική»

Από τις απαρχές του ανθρώπινου είδους, το μεγάλο αίτημα ήταν να καταλάβει ο άνθρωπος ποιος ήταν ο εχθρός και ποιος ήταν ο φίλος.

Είναι μια αναζήτηση που έχει διαρκέσει πολλές χιλιάδες χρόνια, από τότε που το είδος μας άρχισε να αναπτύσσει νοημοσύνη μέχρι και τις ημέρες μας, η μάχη καλά κρατεί και προοδεύει.

Σήμερα ο εχθρός έχει το μέγεθος ενός ιού, δεν είναι κάτι μεγάλο για να το φοβόμαστε, αλλά είναι κάτι πολύ μικρό που όμως αν το αφήσουμε να μεγαλώσει, μπορεί να προκαλέσει μεγάλες απώλειες.

Όταν προστατεύουμε τον εγκέφαλό μας από τους ιούς της διανοίας, δηλαδή τις άσχημες σκέψεις, την αλλοίωση της πραγματικότητας, τους λάθος συναισθηματισμούς, την αποδοχή φιλίας από άτομα που δεν είναι κατάλληλα για εμάς και τις εσφαλμένες προτεραιότητες που βάζουμε στον εαυτό μας, τότε δημιουργούμε ασπίδες προστασίας μας από τους ιούς κάθε είδους.

Υπάρχουν τρία βιβλία της Μεθόδου Δύναμη της Διανοίας που μας βοηθάνε πολύ να σηκώσουμε τις ασπίδες προστασίας. Είναι τα εξής: «Τα έργα της διανοίας είναι βάλσαμο για την ψυχή», «Τα ανθρώπινα πάθη και η λύτρωση», «Η διάνοια θεραπεύει και θεραπεύεται».

Τα βιβλία τα ενέπνευσαν ο βίος και το έργο του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και του Αλκμαίονα από τον Κρότωνα και είναι όλα πολύ βοηθητικά στον αγώνα μας ενάντια στους ιούς της διανοίας.

Σας δίνω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Λέει ο Ευριπίδης : «Στο αρχαίο δράμα σπάνια βλέπουμε τον θρίαμβο που τόσο πολύ συνήθιζαν άλλοι λαοί. Βλέπουμε όμως την ανθρώπινη τραγωδία, τον ανθρώπινο πόνο, την προδοσία, το μίσος, την βούληση των θεών και την ηθική των ανθρώπων. Και πάνω και πέρα από όλα αυτά βλέπουμε την άοκνη προσπάθεια των Ελλήνων να συστρατεύονται, να υπερασπίζουν το αγαθό, να τιμωρούν την ήττα, όχι ως ήττα στον πόλεμο, αλλά ως προσωπική ήττα στην άοκνη προσπάθεια της ανώτερης βούλησής τους να εκφραστεί και να τους επηρεάσει ώστε στα έργα των ανθρώπων να εκφράζεται η θέληση των θεών και το ειρηνικό τους πεπρωμένο. Και ακόμα παραπάνω διαπιστώνουμε την έπαρση των ανθρώπων να τιμωρείται, την βούληση των θεών να εκφράζεται οπωσδήποτε και την μοίρα της Πόλης να προδικάζεται, με γνώμονα όμως τις πράξεις και τα έργα όσων κατοικούν σε αυτήν και επηρεάζουν αυτή την μοίρα.

Οι Έλληνες δεν πίστευαν σε έναν ανώτερο θεό, που ελέγχει την ζωή κατά τρόπο ακατανόητο στους ανθρώπους, που επιβάλλει τιμωρίες κατά την κρίση του και ελέγχει την μοίρα κατά την βούλησή του, αφήνοντας τον άνθρωπο έρμαιο της κακής του τύχης, των δεινών του βίου του και των οδυνηρών επιπτώσεων των πράξεών του.

Αντιθέτως πίστευαν στους θεούς που αγαπούν τον άνθρωπο, τόσο ώστε να παίρνουν την μορφή του, να συμμετέχουν στις πράξεις του, να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις αποφάσεις όπου εκείνοι τον οδηγούν, να παίρνουν τα όπλα για να πολεμήσουν μαζί του στους δικούς του πολέμους, να βρίσκονται συνέχεια κοντά του και να τον βοηθούν και όλα αυτά για να μην χαθεί στα Τάρταρα, αλλά να επιστρέψει με ασφάλεια στους γαλήνιους τόπους της δικής του προέλευσης, κοντά δηλαδή στους θεούς….».

Λέει ο Σοφοκλής: «Έτσι θα αναγνώριζε ο Σοφοκλής την κατάθλιψη, θα έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ζωντανός – νεκρός, γιατί επέλεξε ή τον αναγκάσατε να ξεχάσει τον θεό μέσα του, την φωνή της συνείδησής του που του υπαγορεύει τι να κάνει και τι όχι, τον άγραφο νόμο που έχει μάθει να τηρεί σε όλη του την ζωή, τις αξίες που έμαθε να πιστεύει από παιδί και τις είδε να εφαρμόζονται στην κοινωνία του και τις ακολουθεί γιατί αυτό τον οδηγεί να κάνει η αλήθεια μέσα του. Πώς μπορείτε εσείς να φυλακίζετε το πνεύμα ενός ζωντανού ανθρώπου στις επίγειες φυλακές που κατασκευάζετε, χτισμένες από ψέματα, κατασκευασμένες από την πλάνη και το μίσος, φτιαγμένες από αλλότρια συναισθήματα και όχι από αγάπη προς τον άνθρωπο, πώς μπορείτε να κρατάτε δέσμιους τους ανθρώπους σε έναν κόσμο από όπου απουσιάζει η χαρά.

Σήμερα μπορούμε να πούμε αντίστοιχα πράγματα για την χαρά που απουσιάζει, το μίσος που εκδηλώνεται, την κακία που υφέρπει, όλα αυτά μεταξύ των ανθρώπων, εκεί όπου δεν θα περίμενε να τα βρει κανείς, στις «πολιτισμένες κοινωνίες» όπου η ζωή έχει ασφάλεια, η επιβίωση είναι σχεδόν διασφαλισμένη και υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας μέσα στο οποίο ο άνθρωπος δεν έπρεπε να αισθάνεται τον τρόμο, που του προκαλούσαν παλιά οι συνθήκες του βίου. Και όμως εκεί κυρίως εκδηλώνεται η κατάθλιψη, ως παραίτηση από τις ασχολίες του κοινού βίου, ως κούραση της διανοίας, ως κατάπτωση της ηθικής, ως έλλειψη χαράς, ως απογοήτευση και ως πλήρης απάθεια απέναντι στην ζωή και τις δυσκολίες της.

Η κατάθλιψη δεν επηρεάζει έναν ή δύο ανθρώπους, επηρεάζει ολόκληρα κοινωνικά στρώματα, που ξαφνικά χάνουν τις σταθερές της ζωής τους, σταματάνε να παράγουν έργα της διανοίας, βυθίζονται στην πνευματική παρακμή και μοιραία εκφυλίζονται σε κοινωνίες που μαστίζονται από κάθε είδους κρίση, πνευματική, ηθική και στο τέλος οικονομική…»

Λέει ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης: «Όταν η συνείδηση είναι ακμαία και ενεργός, η διάνοια που την τροφοδοτεί είναι επίσης ακμάζουσα και μπορεί να ανέρχεται τόσο όσο χρειάζεται για να ενταχθεί στο δικό της δίκτυο που αποκαλείται συλλογική διάνοια και περιέχει εν δυνάμει όλα τα έργα που υπήρξαν και αυτά που θα γίνουν, από τον Άνθρωπο για τον άνθρωπο και για τις αναβαθμισμένες ικανότητες της ύπαρξής του.

Όταν όμως η συνείδηση παραπαίει, καθηλωμένη σε μια λιμνάζουσα κατάσταση, που αποκαλείται άχθος της ύπαρξης, τότε η διάνοια γίνεται διάτρητη και καταβυθίζεται προς τις ελώδεις περιοχές, όπου ζουν οι ανθρώπινοι καταναγκασμοί. Τότε ο άνθρωπος αποκόπτεται από την διάνοιά του, της οποίας μόνος λόγος και σκοπός ύπαρξης είναι η διασύνδεσή του με τον χώρο της συλλογικής διανοίας, όπου έργα που ανήκουν σε αυτόν, υπάρχουν για να τα προσεγγίσει και να συνδεθεί μαζί τους.

Το νόημα της ύπαρξης ίσως τελικά να είναι αυτό, η συνεχής προσπάθεια της συνείδησης να διευρύνεται και διευρυμένη να επικοινωνεί με το συλλογικό ασυνείδητο, να αποσπά από αυτό τα στοιχεία που χρειάζεται και είναι η δική της παρακαταθήκη και καθώς η ίδια συγκροτείται σε σύνολο, να επικοινωνεί με την διάνοια, από την θέση πια της δικής της αναβάθμισης.

Ίσως όμως να είναι και το άλλο, η σύνδεση της διανοίας με τον χώρο της συλλογικής διανοίας, ο οποίος για χάρη της ανασκευάζεται και δια αυτής επικοινωνεί με την συνείδηση, με μόνο σκοπό να την διευρύνει και να την βοηθήσει να συγκροτηθεί η ίδια, με τις δικές της δυνάμεις σε ενιαίο σύνολο.

Ίσως όμως να είναι και τα δύο το ίδιο και αυτομάτως να συμβαίνουν κατά τρόπο άδηλο και ανεξιχνίαστο, κατανοητό μόνο από αυτούς που μόνιμα κατοικούν στον χώρο της συλλογικής διανοίας, γιατί πια εξάντλησαν όλα τα αποθέματα χώρου που τους είχαν διατεθεί, μεταμορφώνοντάς τα σε χρήσιμο Έργο που κατέθεσαν στις κοινωνίες του ανθρώπου…».

Ο Ασκληπιός, ο Ιπποκράτης και ο Πυθαγόρας ήταν οι μεγάλοι γιατροί του αρχαίου μας κόσμου. Τύχη αγαθή το θέλησε να υπάρχει ακόμα ζωντανή η σκέψη τους και να μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί της.

Η πρώτη επικοινωνία απέδωσε τα βιβλία “Η κατάθλιψη οφείλεται στην έλλειψη διανοίας”, “Ο δρόμος για την Ίαση” και “Τα στοιχεία που ζωογονούν την διάνοια”.

Είναι ανακουφιστική η ανάγνωση των βιβλίων. Ανοίγει ένα παράθυρο επικοινωνίας με τους κόσμους όπου υπάρχει ακόμα ζωντανή και κινείται η Σκέψη των Ελλήνων.

Άνοιξε και εσύ το δικό σου παράθυρο αγαπημένε μας Αναγνώστη. Και άφησε την ήρεμη πνοή της Σκέψης των Ελλήνων να διαλύσει τα μαύρα σύννεφα των καιρών μας.

Λέει ο Ασκληπιός: «Στα αρχαία Ασκληπιεία υπήρχε η Θόλος, ένα όμορφο κτίσμα, όπως πάντα κυκλικό και ανοικτό στα αστέρια, όπου αυτοί που είχαν πρόβλημα υγείας, πήγαιναν για να ονειρευτούν, γιατί με βάση τα όνειρά τους, διόρθωναν την πραγματικότητα γύρω τους και αυτό ήταν αρκετό για να ιαθούν.

Οι Έλληνες τότε διέθεταν μια ιδιότητα, που σήμερα έχει χαθεί, δεν είναι όμως αργά για να την ξαναβρούμε. Επικοινωνούσαν εύκολα και γρήγορα με τον χώρο της Ελληνικής διανοίας, μια περιοχή στο Σύμπαν, που είχε κατασκευασθεί ειδικά για αυτούς από ανώτερη διάνοια και όπου όμορφοι άνθρωποι, με την εμφάνιση «θεών» κινούνταν, συνυπήρχαν, χαμογελούσαν, γιόρταζαν, συζητούσαν και όλοι ήταν φανερό ότι υποκινούνταν από την κοινή ιδιότητα, που αργότερα ονομάστηκε «αγάπη».

Ήταν τόσο ωραίο το θέαμα, που όσοι το παρακολουθούσαν δεν μπορούσαν παρά να επηρεαστούν από αυτό και να ενσωματώσουν στοιχεία του, μετασχηματίζοντας έτσι την εσωτερική τους πραγματικότητα και ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής, όσο μπορούσαν συμβατό με την Ελληνική Διάνοια».

Λέει ο Ιπποκράτης: «Κατάθλιψη λοιπόν παράγεται όταν εγκαταλείπουμε την υγιή μας σκέψη, την αυτονόητη αντίδρασή μας απέναντι στις προκλήσεις της ζωής, όταν αφήνουμε άλλους να μας επηρεάζουν και να μας οδηγούν σε αυτό που εκείνοι νομίζουν σωστό για μας, όταν αφαιρούμε από τον εαυτό μας την δυνατότητα να ονειρεύεται, να στοχάζεται και να ρεμβάζει, πράγμα που το έχει απόλυτη ανάγκη, όταν αφήνουμε να μας κατακλύζουν οι εικόνες και οι ήχοι που παράγουν άλλοι, με μόνη πρόθεση να πουλήσουν προϊόντα ή να βγάλουν χρήματα,  όταν με δυο λόγια αφήνουμε «κακόβουλο λογισμικό» να μας επηρεάσει και να κάνει κατάληψη στον χώρο της ψυχής μας.

Η ψυχή δεν θα πάθει τίποτα, εμείς όμως θα αρρωστήσουμε, άλλος λίγο, άλλος περισσότερο, άλλος ανήκεστα και θα οδηγηθούμε σε έναν βίαιο θάνατο, που δεν είναι λύτρωση, ή ανακούφιση από τα γήινα πάθη, γιατί αν η ψυχή μας έχει εγκαταλείψει πριν πεθάνουμε, θα εγκλωβιστούμε για πάντα στην σφαίρα των λαθών και των παραλήψεων που εμείς και πολλοί άλλοι επιλέξαμε να κάνουμε και δεν θα καταφέρουμε να οδηγηθούμε ποτέ στον παράδεισο της προσωπικής μας αρμονίας. Για αυτό πρέπει να παλέψουμε.

Όμως η κατάθλιψη γίνεται σαν την λερναία ύδρα, όταν την αντιμετωπίζεις με τα όπλα που νομίζεις ότι μπορούν να την νικήσουν και είναι, για παράδειγμα: διασκέδαση, ηρεμία, απομάκρυνση από πηγές άγχους και από στρεσογόνους παράγοντες, ελάττωση των ωρών εργασίας, φαρμακευτική αγωγή, ψυχοθεραπεία, διάβασμα των «κατάλληλων» βιβλίων, υιοθέτηση μεθόδων αυτοθεραπείας ή παρακολούθηση σεμιναρίων με σκοπό την ίαση, ενεργειακά πρωτόκολλα και θραύσματα μεθόδων που προέρχονται από την Ανατολή, όλα αυτά βοηθούν αλλά μόνο ως ότου η λερναία ύδρα βγάλει ξανά τα νέα της κεφάλια στην θέση των παλιών και επιτεθεί με ανανεωμένες δυνάμεις, γιατί δεν έχει καεί στην ρίζα της».

Λέει ο Πυθαγόρας: «Γιατί η ψυχή δεν είναι η έδρα των συναισθημάτων, όπως ατυχώς μάθαμε να πιστεύουμε και να την καταφρονούμε, ως αδαή και περίπου ηλίθια, αλλά είναι η έδρα των ιδεών, της ανώτερης αντίληψης των πραγμάτων, της κατανόησης των κόσμων και των εξ αυτών παραγομένων, της διαρκούς έμπνευσης, της συνειρμικής σύλληψης των ιδεών και της διαρκούς παραγωγής έργου της διανοίας.

Η ψυχή είναι η σφαίρα που εγκλείει όλα τα γεγονότα που πρέπει να συμβούν στην ζωή ενός ανθρώπου, για να μπορέσει αυτός να συγκεντρώσει τα θραύσματα που κατέλειπε ανά τους αιώνες, σε περιοχές και σε ανθρώπους και όταν το σύνολό τους είναι επαρκές να τα ενώσει και πάλι εις όλον.

Η ψυχή είναι ο ουράνιος τόπος όπου τα πνεύματα κατοικούν, οι άγγελοι αναπαύονται και ο Άνθρωπος δοξάζεται, όχι με την έννοια του όντος που υπόκειται της Δημιουργίας και αυτή επενεργεί σε αυτόν, αλλά με την σαφή έννοια του υπερσυνόλου, που ανατρέπει τα γεγονότα και αναγκάζει την Δημιουργία να αναβαθμιστεί.

Η ψυχή είναι η κατοικία των αοράτων, αυτών που έχουν συμβεί και αυτών που θα συμβούν ακόμα, δέχεται τις επενέργειες του Σύμπαντος, επενεργεί στους κόσμους, εφάπτεται των συνειδήσεων και ακροάζεται τα σαφή αιτήματα των ανθρώπων».

Τα βιβλία μπορείτε να βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.kinoniagnosis.com

Έχω ένα φίλο 20 χρόνων. Είναι φοιτητής, πολύ καλό παιδί, με κοινωνικές ανησυχίες και ενδιαφέρον για την πολιτική, με λίγους αλλά καλούς φίλους στην ηλικία του, με γνώσεις για την μουσική, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, με αγάπη για το διάβασμα και τον κινηματογράφο και με ένα μείγμα συντηρητισμού ως προς κάποιες αρχές και αξίες, παράλληλα με μια χωρίς όρια αισθητική, για το τι παράγει πολιτισμό και τι όχι.

Παρόλο που είναι σοβαρός άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και παρόλο που η δέσμευσή του στην Ηθική καταντάει εμμονή, γιατί δεσμεύεται μονομερώς, χωρίς να απαιτεί και από αυτόν που συναλλάσσεται μαζί του, να κάνει το ίδιο, μέχρι στιγμής καταφέρνει και τα βολεύει.

Μέχρι στιγμής. Γιατί πουθενά δεν είναι αρκετά ικανοποιημένος και δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι χαρούμενος και δημιουργικός στην καθημερινή του ζωή.

Τον παρακολουθώ και με πιάνει η ψυχή μου, γιατί θυμάμαι τον εαυτό μου και την κοινωνία στην οποία ζούσα όταν ήμουν στην ηλικία του και λίγο μεγαλύτερος.

Εγώ δεν διέφερα πολύ από αυτό που είναι ο φίλος μου σήμερα, αλλά η κοινωνία δεν έχει καμία σχέση.

Εγώ έκανα αντιχουντικές πορείες και ηρωικές καταλήψεις, αγωνιζόμενος μαζί με πολλούς άλλους για να γίνει καλύτερη η καθημερινή ζωή, για την δημοκρατία και τον σοσιαλισμό.

Εκείνος ασχολείται με την περιφρούρηση σε κάτι άμαζες πορείες, που προσπαθούν να φωνάξουν σε ώτα μη ακουόντων ότι χρειάζεται ανθρωπιά για να αντιμετωπιστεί το προσφυγικό, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα εξαιρετικά σκληρό αφεντικό, που διαλύει την κοινωνία μας, εξαγοράζοντας συνειδήσεις με διάφορα χρηματοδοτικά πακέτα.

Εγώ ζούσα σε ένα περιβάλλον, που έψαχνε σε κάθε του εκδήλωση την αλλαγή, την αμφισβήτηση, την πρόοδο και την ανάπτυξη.

Εκείνος ζει σε μια κοινωνία καθημαγμένη, που της αρπάζουν μία μία τις κατακτήσεις της και αγωνιά καθημερινά για το τι θα της ξημερώσει. Και είναι ευχαριστημένη εάν δεν της συμβεί το χειρότερο.

Όσο και αν η ανηθικότητα ήταν και στα χρόνια μου παρούσα, αυτό το ξεχαρβάλωμα που επικρατεί σήμερα, δεν ήταν ανεκτό.

Αν θέλει ο φίλος μου να ζήσει κοινωνικά ενταγμένος και όχι σαν άστεγος, πρέπει να κατεβεί στην κλίμακα της ευφυίας πολλά σκαλιά, γιατί η βλακεία ανταμείβεται καθώς κυριαρχεί στολισμένη με τα ζωώδη χαρακτηριστικά της πονηριάς, της αρπακτικότητας, της εξόντωσης του αντιπάλου, που έχουν υποκαταστήσει στην καθημερινή συμπεριφορά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της ευφυίας και του ήθους.

Πρέπει να υποκρίνεται, καθώς θα κάνει παρατυπίες, παρανομίες ή ανήθικες ενέργειες, ότι διεκδικεί το δίκιο του και ως εκ τούτου να βαφτίζει την ανηθικότητα αγώνα για τα νόμιμα δικαιώματά του, χωρίς να θέλει να ξέρει αν έχει πάτο αυτός ο κατήφορος και ποιος είναι αυτός.

Ή θα γίνει ένας, λιγότερο ή περισσότερο συμπαθής, περιθωριακός τύπος, από αυτούς που ο λόγος τους δεν έχει καμία δύναμη πραγμάτωσης.

Δυστυχώς αν τα πράγματα τελείωναν εδώ, θα ήταν υποφερτά.

Όμως τα τελευταία χρόνια έμαθα, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι δεν είναι δικαίωμά σου να αποβλακώνεις τον εαυτό σου, να υποστηρίζεις ή να ανέχεσαι ανήθικους συμφεροντολόγους, γιατί είναι παιδιά σου, γονείς σου, αδέρφια, φίλοι ή συνεταίροι σου και να συμβάλεις στην παραποίηση της πραγματικότητας με ψευδή και ιδιοτελή επιχειρήματα.

Γιατί θα πάθεις τρομερή ζημιά, δηλαδή κατάθλιψη.

Και θα την πάθεις πιο εύκολα και πιο βαριά, όσο καλύτερος και πιο προικισμένος άνθρωπος είσαι. Γιατί η διάνοιά σου, αυτό δηλαδή που σε ξεχωρίζει από τα ζώα, όσο πιο αναπτυγμένη είναι, τόσο πιο ευαίσθητη εμφανίζεται στην κακοποίηση.

Όσο λιγότερη ανθρωπιά περιλαμβάνει το DNA σου, τόσο καλύτερα τα φέρνεις βόλτα σήμερα και τόσο καλύτερο μέλλον προδιαγράφεται για σένα αύριο.

Η εικόνα είναι εφιαλτική. Και δεν είναι ταινία τρόμου. Είναι η ωμή πραγματικότητα.

Ξέρω πολύ καλά τι θα πει κατάθλιψη.

Και έχω και τον φίλο μου, που είναι μόνο 20 χρόνων, όπως εκατομμύρια άλλα παιδιά που του μοιάζουν.

Κανένας αγώνας δεν είναι ευγενέστερος από τον αγώνα εναντίον της κατάθλιψης.

Ευγενέστερος και από τον αγώνα των πιο αγνών ιδεολόγων, Χριστιανών, κομμουνιστών ή άλλων ανθρώπων που αγωνίζονται για συλλογικά ανθρώπινα ιδεώδη.

Ξέρω ότι όταν έχεις κατάθλιψη, μόνο σε αγώνες δεν θέλεις να συμμετέχεις.

Και επιπλέον ότι η κατάθλιψη δεν νικιέται με μαζικά κινήματα.

Νικιέται με προσωπικό αγώνα και με εστίαση των προσπαθειών μας στην ανακούφιση της διανοίας μας από την κακοποίηση στην οποία την έχουμε υποβάλει.

Όμως καλό είναι να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος και χωρίς βοήθειες.

Μπορεί η κατάσταση να είναι πολύ δύσκολη. Αλλά οι άνθρωποι είμαστε πανίσχυροι όταν συνειδητοποιήσουμε τον σκοπό μας στην ζωή και ξεκαθαρίσουμε τους φίλους από τους εχθρούς.

Το πρώτο και πιο βασικό μετερίζι αυτού του αγώνα στήθηκε.

Είναι η Μέθοδος Αυτοβοήθειας και Αυτοβελτίωσης Η Δύναμη της Διανοίας.
Η Μέθοδος που μπορεί να εγγυηθεί σε όποιον ενδιαφέρεται να ξεκινήσει τον πόλεμο για την προσωπική του ίαση ότι δεν θα του λείψουν ποτέ τα πυρομαχικά.

Αυτό θα πω και εγώ στον φίλο μου.

Μία μοναδική ευκαιρία για να αλλάξουμε την ζωή και την πατρίδα μας Οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής και ήδη άρχισε μια φιλολογία, από τους κομματικούς μηχανισμούς, για το πώς θα αποτρέψουν τις συνέπειες, θα περιορίσουν την χρονική διάρκεια αυτής της παρένθεσης και θα συνεχίσουν θριαμβευτικά με τα bonus σε έδρες, που δίνουν οι τελευταίοι εκλογικοί νόμοι, στο πρώτο κόμμα.

Συμπεριφέρονται, σαν η απλή αναλογική να είναι μία αναγκαστική θεσμική εκτροπή, που για κάποιους ανεξιχνίαστους λόγους την επιτρέπει ακόμα το Σύνταγμα.
Όμως δεν γίνεται να παρακάμπτουμε και να αγνοούμε κάτι πολύ σημαντικό, που μας έφερε η ζωή μπροστά μας.

Γιατί;
Γιατί έτσι.

Είναι νόμος απαράβατος, που αν τον περιφρονήσεις, θα προκαλέσεις εις βάρος σου πολλές δυσάρεστες επιπτώσεις. Γιατί η δημιουργία αντιστέκεται στην παραβατικότητα και υπερασπίζει την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού της. Εφόσον αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα την χρήση της απλής αναλογικής στις εκλογικές διαδικασίες, η πιο προφανής ιδέα που έρχεται στο μυαλό μου είναι να προετοιμασθούν ευάριθμα εκλογικά προγράμματα με επενδυτικό, αναπτυξιακό και καινοτομικό περιεχόμενο από παραγωγικά σχήματα που θα συμμετέχουν στις εκλογές και θα διαθέτουν το ανθρώπινο δυναμικό, που χρειάζεται, για να σχεδιασθεί και να διοικηθεί το πρόγραμμά τους.

Δεν χρειάζονται μακροσκελή άνευρα κείμενα και επανάληψη κοινοτυπιών εφ’ όλης της ύλης, για την δημιουργία των απαραίτητων συμπράξεων, δεδομένου ότι η εκλογή θα είναι εξασφαλισμένη, λόγω του μικρού ποσοστού που θα απαιτείται.

Καλό, χρήσιμο και λειτουργικό θα ήταν να δημιουργηθεί μια θεσμική σύμπραξη όλων των παραγόντων που θα συμμετάσχουν, δημιουργώντας ένα κοινό πεδίο ανάπτυξης, εντός του οποίου όλοι θα έχουν χώρο να εργασθούν και να ευημερήσουν.

Κάθε εκλογικό σχήμα θα είναι και μία ομάδα έργου, στην διάρκεια της τετραετίας, που η Βουλή θα προκύψει με απλή αναλογική.

Τέτοια ευκαιρία για να αναμορφώσουμε την Ελλάδα ούτε έχει ποτέ εμφανισθεί ούτε είναι πιθανό να εμφανισθεί ξανά.

Χρειάζεται να αφήσουμε τα εκλογικά τερτίπια και τα κόλπα και να ασχοληθούμε σοβαρά με το να φτιάξουμε την πατρίδα μας.

Συνήθως τον Νοέμβριο εργάζομαι πιο αποδοτικά, σκέφτομαι καινούργια πράγματα και ταξινομώ βιωματικές εμπειρίες, που με ταλαιπωρούσαν δίχως αποτέλεσμα επί μεγάλο χρονικό διάστημα.  
Δεν χάλασε η παράδοση ούτε εφέτος. Το μυαλό μου εστίασε στις αρρώστιες που μας ταλανίζουν και εμφανίζουν έξαρση αυτή την εποχή.
Σκεφτόμουνα την κοινωνική διάσταση που έχει κάθε αρρώστια.
Τι αλλαγές κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή, προκειμένου να την πολεμήσουμε.
Εξαιτίας του καρκίνου, αλλάξαμε διατροφικές συνήθειες και περιορίσαμε το κάπνισμα.
Με το aids επηρεάστηκαν δομικά οι ανθρώπινες σχέσεις και περιορίστηκε σημαντικά το ελεύθερο, χωρίς προφυλάξεις, σεξ.
Τα αυτοάνοσα και η κατάθλιψη, που κυριαρχούν πλέον στην εποχή μας, τι μας λένε; και πως τα έχουμε αντιληφθεί μέχρι σήμερα;
Ανεπαρκώς, είναι το ευγενέστερο που μπορούμε να πούμε.
Δεν υπάρχει κεντρική κατεύθυνση, γύρω από την οποία να συντασσόμαστε όλοι.
Το δυσάρεστο είναι ότι, εφόσον δεν υπάρχει η περιγραφή και ο βασικός τρόπος αντιμετώπισης της νόσου, είναι σαν να μην υπάρχει η ίδια η νόσος, πράγμα που είναι ταυτόχρονα τόσο δυσάρεστο, όσο και επικίνδυνο.
Άχαρος ρόλος να μιλάς για αρρώστιες, για εκφυλιστικά συμπτώματα του ανθρώπινου οργανισμού και της ανθρωπιάς του και να προβλέπεις την ραγδαία επιδείνωση της συνολικής εικόνας, αν η κοινωνία δεν αντιδράσει.
Είναι όμως απολύτως επιβεβλημένο να γίνεται, γιατί με την κυριαρχία τον αυτοάνοσων και της κατάθλιψης έχουμε οργανωμένη επίθεση του ανθρώπου κατά του εαυτού του και ταυτόχρονα εναντίον του πολιτισμού του, όπως εκφράζεται από τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης, που έχει θεσμοθετήσει.
Δηλαδή ο άνθρωπος πολεμάει τους φίλους, τους συνεργάτες και τους συμμάχους του, ενώ συνεχίζει ακάθεκτος να γοητεύεται από την συμπεριφορά και την λειτουργία, που έχουν οι τοξικοί εχθροί του.
Οι μαύρες τρύπες.
Αν θυμηθούμε ότι κάθε κάστρο πέφτει από μέσα, δεν θα είμαστε καταστροφολόγοι αν προβλέψουμε ότι αυτή είναι η τελευταία μεγάλη μάχη που δίνουμε, πριν φτάσουμε στο τέλος:
την οριστική νίκη του είδους μας ή την εξαφάνισή του και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος του πλανήτη από τις δυνάμεις που πολεμούν τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του.