Η δύναμη του μύθου σήμερα

Είναι καιρός τώρα που μέσα στις άλλες ασχολίες μου, άρχισε να δημιουργείται μέσα μου μια μεγάλη αγάπη για τους αρχαίους μύθους.

Οι μύθοι αν τους διαβάσεις σωστά και τους ερμηνεύσεις, δίνουν την χαμένη γνώση για την καταγωγή μας. Ποιοι είμαστε εμείς οι Έλληνες, πώς λειτουργεί η σκέψη μας, πώς αναπτύσσεται η διάνοιά μας και πώς ξεδιπλώνεται εκείνη η αρχέγονη σοφία που λες πώς δεν έχει το ταίρι της σε όλον τον κόσμο, γιατί είναι τόσο πλούσια, τόσο αρχική και τόσο πηγαία.

Διαβάζοντας τους αρχαίους μύθους, γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη να τους διηγηθώ ξανά. Βρήκα μέσα σε αυτούς την αγάπη που μας ενώνει, τις ωραίες ρίζες του πολιτισμού μας, τους αρχαίους θεούς που ήταν τα πρότυπά μας, αλλά και τους ωραίους ανθρώπους που έζησαν κάποια εποχή και ζουν μέσα μας ακόμα.

Κάπως έτσι, άρχισε να ξετυλίγεται η Δύναμη του Μύθου. Η αρχή έγινε με τον Οδυσσέα και την γυναίκα του την Πηνελόπη. Ένα αρχετυπικό ζευγάρι, που έζησε πολλά και άρχισε να ονειρεύεται μια όμορφη κοινωνία, όταν τέλειωσαν οι περιπέτειες και γύρισε ο Οδυσσέας.

Ξεκίνησα μια μέρα και άρχισε να ξεδιπλώνεται ο τόσο αρχαίος και τόσο σύγχρονος μύθος, δύο πολύ αγαπημένων ανθρώπων, που οι θεοί τους έδωσαν πολλά δεινά, για να τα υπερβούν και να τους ενώσουν σε ένα νέο προορισμό και σε ένα νέο έργο. Πολύ αγαπημένο μου βιβλίο το Ταξίδι.

Η συνέχεια έγινε με τις Περιπέτειες του Ηρακλή στον σύγχρονο κόσμο. Είναι γνωστός μας ο Ηρακλής και όλοι κάπου έχουμε διαβάσει τους άθλους του. Τους διδάσκουμε ακόμα στα σχολεία μας.

Όμως ο Ηρακλής έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με εμάς, με τους ανθρώπους που είμαστε συνειδητοποιημένοι για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και χρειαζόμαστε έναν καλό φίλο για να μάθουμε τις ιστορίες του και μέσα από αυτές να βρούμε τον δικό μας εαυτό και τα δικά του κατορθώματα στους σύγχρονους αγώνες.

Όποιος διαβάσει το βιβλίο, μπορεί να αναγεννηθεί. Να δει με διαφορετικό τρόπο τις δυσκολίες της ζωής, σαν άθλους που πρέπει να ολοκληρώσει για να πάρει την πολυπόθητη γνώση, που είναι η γνώση του εαυτού του.

Σήμερα χρειαζόμαστε δυνάμεις. Δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες, δυνάμεις για να αλλάξουμε και δυνάμεις για να τροποποιήσουμε τον εαυτό μας με τέτοιο τρόπο ώστε να αντιμετωπίζει με γενναιότητα τις δυσκολίες που είναι πολλές και μεγάλες.

Υπήρχε κάποτε στην αρχαιότητα ένας μεγάλος ήρωας, ο Περσέας. Αυτός μαζί με την γυναίκα του την Ανδρομέδα πέρασαν πολλά δεινά, μέχρι να καταφέρουν να νικήσουν όλα τα θηρία και να ξεκινήσουν έναν καινούριο κόσμο χαράς, αγάπης και ευημερίας.

Ήρθε μια μέρα στο μυαλό μου ο μύθος του Περσέα και άρχισα να συγγράφω. Και τότε αναδύθηκε η Δανάη, η μητέρα του Περσέα που είχε και αυτή μια ωραία ζωή να ζήσει με πολλές προκλήσεις. Εμφανίστηκε ο Ακρίσιος, ο βασανιστής της Δανάης, αδίστακτος και ανάλγητος. Ήρθε ο Πολυδέκτης, που βασίλευε στο νησί του μέσα στην σκευωρία και την απάτη. Δόλιος μέχρι το κόκκαλο και κοντά του ο Δίκτυς ο δίκαιος αδερφός του που κάποια στιγμή θα επαναστατούσε.

Παράλληλα εμφανίστηκε η Ανδρομέδα, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί της, γιατί εκεί δεν την αγαπούσαν και συνωμοτούσαν για να την σκοτώσουν. Ήρθε μαζί της η Κασσιόπη η ηρωική της μητέρα, που με τα οράματά της πάντα βοηθούμε, όσους χρειαζόντουσαν την βοήθειά της. Εμφανίστηκε ο Κηφέας, άρρωστος από την δολιότητα και την διαφθορά που κυριαρχούσε στο βασίλειό του χωρίς να το καταλαβαίνει.

Όλοι αυτοί οι ήρωες μαζί με τους θεούς τους, που ήταν Ολύμπιοι και ήταν ωραίοι, ακολουθούν ο κάθε ένας την δική του μοίρα, διαγράφοντας με την ζωή του το αυτοτελές στερέωμα της δικής του λάμψης. Μέσα σε όλα αυτά η Μέδουσα είναι μια τυχαία παράμετρος, μια μεταβλητή που ήρθε στην ζωή τους για να την κάνει να ανυψωθεί και να συγκλίνουν όλοι προς την υπέρβαση του εαυτού τους.

Μόνο υπερβαίνοντας τον εαυτό μπορείς να καταργήσεις την ανθρώπινη συνήθεια και να ανυψωθείς εκεί που οι θεοί σε αγαπούν και με δύναμη υπερβαίνουν τις δικές σου δυσκολίες.

 

 

Η αρχή των μύθων

Η μυθοπλασία ξεκινάει από τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εξευμενίσουν τα στοιχεία της φύσης και να δώσουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο περιβάλλον γύρω τους.

Πράγματι, αν κοιτάζεις μια θεομηνία και αφήνεσαι να παρασυρθείς από αυτήν ένας μεταφυσικός φόβος σε καταλαμβάνει, ιδίως αν είσαι αρχαίος άνθρωπος και δεν έχεις ακόμα μελετήσει επαρκώς τα καιρικά φαινόμενα.

Τότε που δεν υπήρχε ακόμα η μελέτη, η οποία αφ΄εαυτής εξευμενίζει όλα τα φαινόμενα, χρειαζόταν να υπάρχει ένας μύθος, ένας θεός πίσω από την θεομηνία. Με τον θεό μπορείς να συνδιαλλαγείς, να μάθεις τι θέλει από εσένα και να τον κατευνάσεις, να γίνει διαλλακτικός και αυτός και να μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του.

Οι πρώτοι μύθοι που εμφανίστηκαν στον Ελλαδικό χώρο, αφορούσαν τα στοιχεία της φύσης και ιδίως τις θεομηνίες. Όπως το μαρτυρά και η λέξη, η θεομηνία είναι η μήνις του θεού. Κάτι κάναμε στον θεό και θέλει να μας καταστρέψει, σκεφτόντουσαν τότε και έπεφταν σε βαθιά περισυλλογή για να ανακαλύψουν σε τι έφταιγαν εκείνοι για να προκαλέσουν την μήνιν των θεών.

Προφανώς αναγνώριζαν ότι ο θεός διαθέτει μια ανώτερη νοημοσύνη και δεν προσπαθεί να τους καταστρέψει,  αλλά προσπαθεί να τους διδάξει και να τους συνετίσει. Η αντίληψη αυτή είναι ένα πρώιμο δείγμα της εκπληκτικής νοημοσύνης που ανέπτυξαν σταδιακά οι Έλληνες σε βάθος χρόνου. Για εκείνους ο θεός δεν τιμωρεί, μόνο προειδοποιεί, συνετίζει και προστατεύει.

Ακόμα και ο Ποσειδώνας, ο πανάρχαιος θεός της θάλασσας, είχε και αυτός τους λόγους του να θυμώνει. Αν κάποιος τον προσέβαλε, αν κάποιος ναυπηγούσε ένα μη αξιόπλοο σκάφος και προσπαθούσε να εισχωρήσει με αυτό στα βασίλειά του, αν κάποιος δεν σεβόταν τους ποιητές και τους μυθοπλάστες που ο Ποσειδώνας προστάτευε, τότε ήταν βέβαιο ότι θα συναντούσε την μήνιν του θεού της θάλασσας και ίσως να μην επιβίωνε.

Αν όμως το σκάφος ήταν αξιόπλοο και οι άνθρωποι το αγαπούσαν, το φρόντιζαν και το προστάτευαν με τις δικές τους δυνάμεις, τότε είχαν πολλές ελπίδες να επιβιώσουν από την μήνιν του Ποσειδώνα.

Η Δήμητρα εκδήλωνε με διαφορετικό τρόπο τον θυμό της. Αν ο Δίας έσειε τον άνεμο και ξερίζωνε τις στέγες των σπιτιών αφήνοντας άστεγους τους ανθρώπους, αν ο Ποσειδώνας σήκωνε τα κύματα για να καταπιεί ολόκληρες πόλεις, η Δήμητρα απλώς θρηνούσε. Επί έξι μήνες θρηνούσε και ο θρήνος της έπεφτε ακατάπαυστα στην γη, την πότιζε μέχρι βαθιά στις ρίζες των δέντρων, έριχνε τα φύλλα από τα κλαδιά και εξαφάνιζε τους καρπούς από τα δέντρα.

Ήταν βαθύς ο θρήνος της και τόση η οδύνη που οι άνθρωποι  έβλεπαν μελαγχολικά τα γυμνά κλαδιά των δέντρων και θρηνούσαν και εκείνοι για όσα είχαν χάσει οριστικά και δεν θα έβρισκαν ξανά στην ζωή τους.

Η οργή της Ήρας, της κραταιάς θεάς, ξεσπούσε σε κάθε άνθρωπο που απομακρυνόταν από τον σκοπό της ζωής του και ξεστράτιζε από την προσωπική του ανάπτυξη. Τότε, αυτός έβλεπε τα χωράφια του να ρημάζουν, το σπίτι του να ερημώνει, το φως να απομακρύνεται από την ζωή του και η μία κακοτυχία να διαδέχεται την άλλη.

Όταν συνέβαιναν όλα αυτά καταλάβαινε ο αρχαίος μας συνοδοιπόρος ότι η ζωή του δεν είναι σωστή και πρέπει να την αλλάξει. Τότε έπαιρνε τις αποσκευές του και έφευγε από τον τόπο όπου οι θεοί δεν ήθελαν να μένει.

Ο Πλούτωνας οργιζόταν συχνά και η οργή του έριχνε την γη και κατάπινε τους ανθρώπους.

Οι Έλληνες έσκαβαν συχνά την γη αναζητώντας χρήσιμα ορυκτά και γερούς λίθους για τις οικοδομές τους. Αν ο Πλούτωνας ήταν ευχαριστημένος από εκείνους, τους επέτρεπε να αποσπούν τα υλικά από την γη και τους προστάτευε ακόμα και στις δύσκολες εξορύξεις. Αν όμως οι σκοποί τους ήταν ανόσιοι, τότε έριχνε την γη πάνω τους για να τους σκεπάσει και να γίνουν αυτοί μέρος αυτού του κόσμου που είχαν αποπειραθεί να λεηλατήσουν. Τρόμο και παραλυτικό φόβο έφερνε η οργή του Πλούτωνα.

Η Εστία δεν οργιζόταν ποτέ. Απλώς έφευγε. Ξυπνούσαν μια μέρα και το φως της κατοικίας τους είχε σβήσει, βαθύ σκοτάδι είχε απλωθεί, ακόμα και αν έξω έλαμπε ο ήλιος. Τότε καταλάβαιναν ότι το σκότος γύρω τους, γρήγορα θα απλωνόταν και θα καταλάμβανε τον χώρο μέσα τους εκεί που κατοικούσε η χαρά, η δημιουργία και η αγάπη. Και τι να κάνει ο άνθρωπος αν μέσα του σβήσει η χαρά, η δημιουργία και η αγάπη; Ένα σκεύος άψυχο θα είναι που θα άγεται και θα φέρεται εκεί που τον οδηγούν οι άλλοι.

Από όλες τις εκδηλώσεις οργής των κραταιών θεών, οι Έλληνες φοβόντουσαν πιο πολύ τον ήσυχο θυμό της Εστίας. Για αυτό προσπαθούσαν πάντα να μην την δυσαρεστήσουν, να κρατάνε μέσα τους φωτεινό τον χώρο της αγάπης και η αγάπη αυτή τους οδήγησε κάποτε να φτιάξουν σπουδαία έργα.

Για εμένα οι Έλληνες είναι πάντα ο λαός της Εστίας. Μπορεί στις εξωτερικές τους εκδηλώσεις να είναι στιβαροί όπως ο Δίας, επιβλητικοί όπως η Ήρα, θυελλώδεις όπως ο Ποσειδώνας, δημιουργικοί όπως η Δήμητρα, αλλά η ανώτερη νοημοσύνη που τους διακρίνει τους φωτίζει τόσο όσο χρειάζεται για να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος για να είναι ζωντανός πρέπει να δημιουργεί και για να δημιουργεί πρέπει να αγαπάει.

Από αγάπη δημιούργησαν τον πολιτισμό τους, από αγάπη κινήθηκαν και δημιούργησαν τις Πόλεις, τον πρόδρομο του πολιτισμού μας. Από αγάπη για τον άνθρωπο έκαναν τα ταξίδια τους, αναζητώντας την γνώση που βοηθάει τον άνθρωπο να μεγαλώσει και να αποκτήσει το ύψος της δικής του διανοίας.

Και από αγάπη θυσιάστηκαν γενεές ολόκληρες αγαθών προγόνων  που μόχθησαν για να δώσουν έναν πολιτισμό, που σήμερα είναι εξαιρετικά επίκαιρος και μπορεί να δώσει λύση σε φλέγοντα ζητήματα της ανθρωπότητας.

Ένας μύθος πρέπει πάντα να έχει διδακτική αξία

Στις ωραίες ημέρες της ανάπτυξης του πολιτισμού μας, οι Έλληνες είχαν γαλουχηθεί με πολλούς μύθους. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο μύθος του Περσέα και της Ανδρομέδας, που λέει ότι αφού ο Περσέας σκότωσε την Μέδουσα το φοβερό τέρας, ενώθηκε με την Ανδρομέδα για να ζήσουν μαζί και να δημιουργήσουν.

Ο Μύθος λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι το πραγματικό, το οποίο αντιλαμβάνεται η συνείδησή μας και αρχίζει να διαπιστώνει ότι κάπου υπάρχουν φοβερά τέρατα που παγώνουν την ψυχή του ανθρώπου, όμως ο άνθρωπος μπορεί να βρει τις δυνάμεις να τα νικήσει και να συνεχίσει ευτυχισμένα την ζωή του.

Το άλλο επίπεδο είναι πιο εσωτερικό, αφορά τις μνήμες που ξυπνάει ένας καλός μύθος. Αν οι μνήμες αυτές υπάρχουν στο κύτταρό μας, τότε έρχεται πάλι στην επιφάνεια ο θρίαμβος της νίκης κατά των τεράτων, που εμπλουτίζει την ζωή με πληρότητα και ευτυχία.

Ο μύθος του Περσέας και της Ανδρομέδας έχει πολλά χαρακτηριστικά που τον κάνουν επίκαιρο. Υπάρχουν  αρχετυπικοί ήρωες, μεγάλα τέρατα, πολλές μάχες και η διαρκής αναζήτηση του δρόμου που οδηγεί στην νίκη ενάντια στο κακό.

Αν το κακό έχει την μορφή τεράτων, τότε χρειάζεται η βοήθεια των θεών, γιατί ο άνθρωπος τα τέρατα δεν μπορεί να τα νικήσει μόνος. Αν το κακό αφορά την εσωτερική αναζήτηση του κάθε ανθρώπου για να χαράξει τον δρόμο της δικής του ηθικής, τότε οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον και στρατεύονται σε κοινό αγώνα.

Ο Περσέας έδειχνε στους Έλληνες τον δρόμο για να επιβιώσουν από τα τέρατα που στοίχειωναν την ζωή τους. Προετοιμάζεσαι για να τα αποκεφαλίσεις και μαζί τους να φύγει ο τρόμος που σκορπούν και η υποβάθμιση.

Η Ανδρομέδα έδειχνε ότι μετά την μάχη υπάρχει η χαρά και η δημιουργία. Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει και να δημιουργήσει τα δικά του έργα, αφού σκοτώσει τα δικά του τέρατα που τον στοιχειώνουν.

Στον 21ο αιώνα η Αναγέννηση των παλιών μας μύθων γίνεται για να μας βοηθήσει να ανασύρουμε τις παλιές μας δυνάμεις και να αφυπνίσουμε το αρχαϊκό μας σθένος.

Όλα μέσα στον άνθρωπο είναι, το κύτταρό μας φιλοξενεί τις αρχαίες μνήμες και το αρχαϊκό σθένος είναι μέσα στις σημερινές δομές μας.

Αναρωτιόμαστε μερικές φορές: Τι έχει πάλι να μας διδάξει η ιστορία αυτή, Περσέας και Ανδρομέδα; Τόσες χιλιάδες φορές που έχει ειπωθεί δεν είναι αρκετές για να καταλάβουμε την ουσία του μύθου;

Ίσως να μην είναι. Ίσως έχουν ακόμα πολλά να ειπωθούν για την ιστορία του ηρωικού Περσέα που αποκεφάλισε την Μέδουσα χωρίς να χάσει την ζωή του, που βρήκε την Ανδρομέδα και συνέχισε μαζί της να δημιουργεί καινούριους μύθους, που κατάφερε να αποδείξει πόσος ηρωισμός κρύβεται στους ανθρώπους.

Η νέα αφήγηση του ιστορικού μύθου μας προσφέρει τρία πράγματα. Το πρώτο είναι ο καθαρός ηρωισμός των ανθρώπων που δεν ξέρουν ότι είναι ήρωες, απλώς διάγουν την ζωή τους με γενναιότητα γιατί δεν ξέρουν άλλον τρόπο για να ζουν.

Το δεύτερο είναι η δύναμη που έχουν τα οράματα. Είτε οι άνθρωποι οραματίζονται ένα καινούριο μέλλον, είτε οραματίζονται καινούρια έργα, είτε οραματίζονται απλώς μια ζωή ήρεμη και με ευτυχία, τα οράματα έχουν μια δύναμη που ωθεί τους ανθρώπους να τα πραγματοποιήσουν. Χωρίς οράματα τι θα ήταν η ζωή μας; Ήσυχη, άνευρη και βαρετή εν τέλει, ανούσια και δυστυχής μέσα στην απαξία του βίου.

Το τρίτο είναι οι καλές προθέσεις των ηρώων της περιπέτειας. Σε αυτή την αφήγηση του μύθου οι προθέσεις δεν κρύβονται, αν είναι σκοτεινές τότε ως τελείως σκοτεινές περιγράφονται και αν είναι φωτεινές, τότε η λάμψη τους φτάνει μακριά μέχρι να ακουμπήσει την ψυχή μας και να την φωτίσει. Το φως και το σκοτάδι, η μέρα και η νύχτα, ο ήλιος και το φεγγάρι διαρκώς εναλλάσσονται σε αυτή την περιπέτεια όπου οι καλοί άνθρωποι είναι φωτεινοί και το δείχνουν, ενώ οι σκοτεινοί κρύβονται στις σκιές μέχρι να πεθάνουν.

Στις απαρχές του παρελθόντος μας υπήρχαν πολλές ωραίες ιστορίες. Οι ιστορίες αυτές λεγόντουσαν μύθοι και σήμαιναν πολλά για τους ανθρώπους τότε.

Οι άνθρωποι που ζούσαν πριν από την εποχή του Ομήρου, άκουγαν συχνά την ιστορία του Περσέα που σκότωσε την Μέδουσα και της γενναίας Ανδρομέδας που στάθηκε στο πλευρό του για να δημιουργήσουν μια μεγάλη γενιά ηρώων.

Ο Περσέας θα μπορούσε να είναι ο εαυτός μας και η Ανδρομέδα η ψυχή μας. Ένας εαυτός που μπορεί να φονεύει τα τέρατα που απειλούν την ζωή των ανθρώπων και μια ψυχή που ξέρει να αναγεννάται και να στηρίζει τον εαυτό στις διαρκείς περιπλανήσεις του.

Ο εαυτός ονειρεύεται την δράση, την εκτός ορίων αναμέτρηση, την κατάκτηση, ενώ η ψυχή ονειρεύεται την δημιουργία. Αυτοί οι δύο μαζί μπορούν να δημιουργήσουν πολλά και ωραία.

Πέρασαν τα χρόνια, κύλησε πολύς χρόνος από τότε που οι άνθρωποι άκουγαν πρωτογενώς την ωραία ιστορία του Περσέα και της Ανδρομέδας  και διαισθανόντουσαν όλα τα διδάγματα που ήθελε να τους δώσει ο μύθος.

Εμείς έχουμε τις λέξεις, είμαστε εγγράμματοι και αρκετά μορφωμένοι, όμως έχουμε και εμείς να αντιμετωπίσουμε πολλά «τέρατα» που απειλούν την ζωή μας και δημιουργούν τον φόβο. Ίσως για αυτό εμφανίστηκε ξανά μια ιστορία που αφορά τον Περσέα και την Ανδρομέδα, πιστή στα ίχνη του αρχαίου μύθου, αλλά εμπλουτισμένη επαρκώς με τα νοήματα που μπορεί να συλλάβει ο σύγχρονος νους μας.

Γιατί ένας μύθος πρέπει πάντα να έχει διδακτική αξία και να εμψυχώνει τους ανθρώπους για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της εποχής τους.

Η δύναμη του μύθου

Οι Έλληνες πίστευαν ότι ο Περσέας και η Ανδρομέδα με κάποιο τρόπο γέννησαν ένα φωτεινό είδος ανθρώπων. Πολλοί ήρωες και γνωστοί ηγέτες ανήκαν σε αυτό το είδος και έκαναν ξεχωριστά έργα για το καλό των ανθρώπων.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Έλληνες ήταν φωτισμένοι. Ο παγκόσμιος πολιτισμός τους χρωστά πολλά και το αναγνωρίζει.

Έχει λοιπόν νόημα να ακούσουμε ξανά την πολυδαίδαλη ιστορία τους, με τους πολλούς ήρωες και τα πολλά βασίλεια, τους κινδύνους και τις πράξεις που υπερβαίνουν τους κινδύνους. Κάτι θα έχουμε να διδαχθούμε και εμείς από αυτό. Ίσως πολλά, ίσως λίγα.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να ακούσουμε την σημερινή φωνή αρχαίων ηρώων, να μάθουμε για τα αρχέτυπα που δημιούργησαν τον πολιτισμό των Ελλήνων και να εμπνευστούμε από τις πράξεις τους.

Σήμερα τα αρχέτυπα έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν στην μνήμη μας, η τεχνολογία, ο καταναλωτισμός και η θλιβερή πραγματικότητα κυριαρχούν και τα απομακρύνουν. Όμως, πάντοτε χρειαζόμαστε τα αρχέτυπα.

Η ψυχή μας τα αναγνωρίζει και τα χρειάζεται στις σημερινές συνθήκες όπου τα λόγια είναι άδεια, τα πρόσωπα κούφια και οι πράξεις κενές.

 

Η φύση της δημοκρατίας

Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς την ζωή: ο ένας αποδέχεται ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν και αποτέλεσμα των εκάστοτε συνθηκών, σε αυτές πρέπει να προσαρμόζεται, γιατί αυτές τον υπερβαίνουν. Είναι ένας τρόπος σκέψης που έρχεται από πολύ μακριά, από την εποχή του ανθρώπου των σπηλαίων, ίσως και πιο μακριά, είναι καταγεγραμμένος στο συλλογικό μας ασυνείδητο, βρίσκει χώρο στην ψυχή μας, γιατί κάποτε πολύ παλιά τον απέκτησε και τώρα είναι δύσκολο να φύγει, εγκαθίσταται εύκολα στις κοινωνίες μας, γιατί το άχρωμο πλήθος τον προσελκύει και προσπαθεί απεγνωσμένα να μας κατακτήσει, υποσχόμενος ότι θα έχουμε πολλά πλούτη, ικανοποιήσεις και απολαβές. Δυστυχώς ο άνθρωπος των σπηλαίων υπάρχει ακόμα ανάμεσά μας.

Ο δεύτερος τρόπος, αυτός που έφεραν στην ζωή μας οι Έλληνες, αυτή η εκπληκτική φυλή ανθρώπων που συνομίλησε με τον Θεό και Γέννησε τον Άνθρωπο, λέει τα εξής: Ο άνθρωπος είναι προϊόν και αποτέλεσμα της συλλογικής του διανοίας, όπως αυτή εκδηλώνεται στην σχέση του με τον Θεό, στην σχέση του με τον εαυτό και στην σχέση του με τις υπερβολικά πολλές εκφάνσεις της ατομικής του διανοίας, που άλλοτε κατασκευάζει έργα, άλλοτε αγαπά, άλλοτε σκέπτεται και ενίοτε συνδιαλέγεται.

Αυτή η ατομική διάνοια είναι που διακρίνει τον άνθρωπο από τα κτήνη και άλλο τίποτα. Γιατί το κτήνος ορέγεται τα πάντα, επιθυμεί διαρκώς, δεν ικανοποιεί τις ορέξεις του με κανένα τρόπο και επιθυμεί να κατακτήσει τα πάντα.

Οι αρχέγονες ορμές που έχει μέσα του ο άνθρωπος, είναι το κτήνος που έχει καθένας να αντιμετωπίσει. Αυτό το κτήνος δεν σταματά ποτέ να ζητά και δεν ικανοποιεί ποτέ τις ανάγκες του. Αν ο άνθρωπος προσπαθήσει να συνδιαλλαγεί μαζί του και να το καθησυχάσει, δεν θα πετύχει τίποτα.

Ο αγώνας ενάντια στο κτήνος είναι συνεχής και δεν μπορεί ποτέ να διακοπεί. Για αυτό χρειαζόμαστε τις ανώτερες δυνάμεις της διανοίας μας, για να εξελισσόμαστε και να παρακολουθούμε το έργο της, για να αναπτυσσόμαστε συνειδησιακά και να αποκτούμε αίσθηση του μέτρου, της λιτότητας και της υγιεινής διαβίωσης, να σεβόμαστε την φύση και να μην εξαντλούμε τις δυνάμεις της, να κάνουμε δηλαδή ό,τι είναι αρκετό για να συμβιώσουμε με την φύση της συλλογικής μας διανοίας και εκείνη να προστατεύσει εμάς και την κοινωνία μας, δημιουργώντας για εμάς τον Χώρο που είναι απαραίτητος για να ζήσουμε εμείς και τα  έργα μας.

Η Δημοκρατία είναι ο χώρος όπου οι Έλληνες επέλεξαν να ζήσουν και να δημιουργήσουν.

Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο “Η Αγάπη στην Δημοκρατία”.

 

Οι σπάνιες αρετές του Ελληνικού Λόγου

“Ακούγοντας την Ελληνική Ποίηση των αρχαίων χρόνων, αίρεσαι από την στάθμη του άβουλου όντος που τρέμει τον κεραυνό, στα νεφελώματα του Ωρίωνα, όπου παραδοσιακά κατοικούσαν οι στίχοι και εκεί βρίσκεις τις ιδιότητες που αν τις διατηρήσεις όταν κυνηγάς, όταν καλλιεργείς τον αγρό, όταν συνομιλείς με την κοινωνία και όταν μιλάς με τον θεό, μετατρέπεσαι εσωτερικά και ανέρχεσαι την κλίμακα της εξέλιξης του είδους σου, με την βοήθεια του θεού και με το αγαθοποιό του έργο.

Ο Ελληνικός Λόγος έτσι δημιουργήθηκε εξ αρχής. Ως λέξεις – κόσμοι που περικλείουν την κλίμακα της εξέλιξης και δημιουργήθηκαν για την εξέλιξη, ως ήχοι που ακούγονται για να αγγίζουν τις χορδές που βαθειά κρυμμένες μέσα στον άνθρωπο, ενεργοποιούν την μελωδία της δικής του φωνής, της φωνής του ανθρώπου, τόσο διαφορετικής από την φωνή του ζώου, που γεννήθηκε για να γρυλίζει, ενώ ο άνθρωπος γεννήθηκε για να κατανοεί την ομορφιά και να την απεικονίζει.

Ο Ελληνικός Λόγος περιέχει μέσα του την ίδια την εξέλιξη, γιατί είναι λέξεις που εξελίσσονται διαρκώς, μεταβάλλονται για να χωρέσουν τις νέες δυνατότητες του ανθρώπου, δεν είναι στείρες απεικονίσεις της φαινόμενης πραγματικότητας γύρω του, αλλά ενεργές διελεύσεις της δικής του διανοίας και διαστελλόμενες σφαίρες της δικής του σοφίας, με όριο στην διαστολή τους, μόνο την ανάγκη επικοινωνίας με τους άλλους γύρω του, γιατί άλλο όριο, εκτός από αυτό, ουδέποτε ετέθη στον Ελληνικό Λόγο.

Ο Ελληνικός Λόγος είναι η πηγή της σοφίας μας, της ελπίδας που έχουμε για την ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους και της αποδεδειγμένης ικανότητάς του να κυριαρχεί των άλλων ειδών, της βάσιμης υποψίας μας ότι ο άνθρωπος πράγματι κατάγεται από τους θεούς, της ενεργού μας μνήμης και της σοφίας του συλλογικού μας ασυνειδήτου.

Με τον Ελληνικό Λόγο μεγάλωσαν γενιές ολόκληρες αυτού του είδους των ανθρώπων με τις σπάνιες ενορατικές ικανότητες, την φοβερή διαίσθηση, την πηγαία αίσθηση της ποίησης, την ανάγκη να παράγουν το κάλλος και στην πιο ασήμαντη λεπτομέρεια του καθημερινού τους βίου, να βλέπουν γύρω τους την αρμονία και να εγκαθιστούν μέσα τους τον θεό.

Γιατί ο Ελληνικός Λόγος νουθετεί και διδάσκει, πραγματοποιεί άνθρωπο δια των εσωτερικών του μεταβολών και μόνο, φέρνει τα επίγεια στα επουράνια και κομίζει τους ουρανούς στην γη, έχει την απερίγραπτη δύναμη να πραγματοποιεί θαύματα και την επουράνια ευλογία να αναπαράγεται διαρκώς.

Ο Ελληνικός Λόγος είναι η περιουσία μας, η προίκα που μας έδωσαν οι θεοί, όσοι από αυτούς αγαπούν τους Έλληνες, η αγάπη που νοιώσαμε για τον άνθρωπο, τα έργα που δείχνουν αυτή την αγάπη, ο χρονικός ορίζοντας των κοντινών μας ονείρων και η υπερκόσμια γέφυρα που μας ενώνει με το Άπειρο. Είναι όμως και κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά: είναι η θεία επιφοίτηση που έρχεται σε ορισμένους από εμάς, όταν η κοινωνία μας κέρδισε το δικαίωμα στην πρόοδο και την εξέλιξη, όπως τότε τα πολύ παλιά χρόνια ερχόταν το Απολλώνιο φως της αποκάλυψης, εκπεφρασμένο δια λόγου, πραγματωμένο σε έργα και μορφοποιημένο σε αγαθά της διανοίας.

Οι Έλληνες προσέβλεπαν πάντοτε στον Απόλλωνα, κάτι να πει, κάποιον να ορίσει ως εκπρόσωπό του μεταξύ των ανθρώπων, κάποια ποίηση πάλι να εμπνεύσει, για να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουν, να μεταμορφωθούν, να γίνουν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο από αυτό που ήταν μέχρι τότε. Δεν είναι τυχαίο που ο Απόλλωνας κρατούσε λύρα. Είναι η μελωδία που ακούγεται μέσα από την ποίηση, αυτήν που έχει μέσα του κρυμμένη ο Ελληνικός λόγος, όταν πράγματι προέρχεται από θεϊκές εμπνεύσεις και γύρισμα της μοίρας”.

Από το βιβλίο μου «Η Αγάπη των Ελλήνων στον Άνθρωπο» που εκδόθηκε πρόσφατα

Περσέας και Ανδρομέδα. Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα.

Το βιβλίο «Περσέας και Ανδρομέδα» είναι ένα μυθιστόρημα με αρχαίους ήρωες και σύγχρονη πλοκή. Πήραμε τα αρχέτυπα των αγαπημένων μας μύθων και τους δώσαμε σύγχρονη μορφή.

Οι ήρωες είναι οικείοι σε εμάς άνθρωποι οι οποίοι κινούνται στην κόψη ανάμεσα στους μελλοντικούς κόσμους των φωτεινών τους οραματισμών και στην κακία που τους περιβάλλει.

Ο Περσέας είναι ένας νέος που μεγάλωσε χωρίς πατέρα και ίσως για αυτό είναι αποφασισμένος να κάνει άθλους και να κτίσει το δικό του όνομα και την δική του ιστορία.

Η Ανδρομέδα μεγάλωσε προστατευμένη στο πατρικό της σπίτι, όταν όμως ήρθε μια καινούρια θεά στο νησί της και την αγάπησε τόσο ώστε να την υπηρετήσει, η διαμονή της έγινε επικίνδυνη και αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί.

Η Μέδουσα ήταν κάποτε μια νέα γυναίκα που υπηρετούσε την Αθηνά σε έναν από τους ναούς τους. Η απληστία της όμως, η επιθυμία για μια άνετη ζωή με πολλά πλούτη την έριξε πολύ χαμηλά και κατάντησε να ζει μόνη της σε ένα απομακρυσμένο νησί, με μόνη συντροφιά της τα φίδια.

Ο Πολυδέκτης είναι ο ηγεμόνας ενός μικρού νησιού που φιλοδοξεί να διαβάλει τους πάντες προκειμένου να κυβερνά χωρίς έλεγχο. Όλοι οι αντίπαλοί του καταλήγουν σε κάποιο χαντάκι, ή αποσύρονται από την ενεργό δράση, ή φεύγουν για έναν ηρωικό άθλο από τον οποίο δεν θα επιστρέψει κανένας.

Ο Ακρίσιος, ο πατέρας της Δανάης, είναι ο μοχθηρός και κρυψίνους ηγεμόνας, που ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την εικόνα που δείχνει στον λαό του ώστε να θάβει κυριολεκτικά οτιδήποτε θα μπορούσε να δείξει την αληθινή του φύση.

Η Δανάη, η μητέρα του Περσέα, είναι η γυναίκα που έχοντας το χάρισμα της προφητείας, παραδόθηκε στους όμορφους οραματισμούς της και εκτέθηκε σε θανάσιμο κίνδυνο επειδή ήθελε να μοιραστεί την ουράνια γνώση της με άλλους.

Ανάμεσα στους βασικούς ήρωες κινούνται πολλοί άλλοι. Ο κάθε ένας έχει την δική του ιστορία και οι ιστορίες διαπλέκονται με τρόπο ώστε στο τέλος το καλό να επικρατεί όπως γίνεται σε όλους τους αρχαίους μας μύθους.

Όταν διηγούμαστε έναν αρχαίο μύθο σαν να είναι μια σημερινή, πραγματική ιστορία, κάτι αναδεύεται βαθιά στην ψυχή μας που γνωρίζει τους μύθους και τους αγαπάει. Κάτι όμορφο αναδύεται σαν ένα άρωμα από τα παλιά, από τις εποχές που οι άνθρωποι είχαν αναπτυγμένη την αλληλεγγύη και ήταν τόσο φωτεινοί ώστε να συνομιλούν καθημερινά με τους θεούς τους.

 

 

Ο θαυμαστός κόσμος της αυτοβοήθειας

Όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά γύρω μας, τότε ίσως ήρθε ο καιρός να απευθυνθούμε στην αυτοβοήθεια.

Η αυτοβοήθεια είναι η θαυμαστή ικανότητα του ανθρώπου να αντλεί δύναμη από τα πνευματικά πεδία, να κατεβάζει δυνάμεις από τα ανώτερα πεδία και να διορθώνει τα κακώς κείμενα στην ζωή του.

Μια μορφή αυτοβοήθειας είναι και η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία σε όλες τις πτυχές της, γιατί είτε ασχολείσαι με τα ουράνια σώματα, είτε με την ηθική του ανθρώπου, εν τέλει βοηθάς τον εαυτό σου γιατί η ανώτερη γνώση είναι μία δίαυλος επικοινωνίας με τις ανώτερες δυνάμεις.

Όταν οι Έλληνες έχουν βρει κάτι, δεν χρειάζεται να κοπιάσουμε πολύ για να το ξαναεφεύρουμε. Απλώς χρειάζεται να έχουμε την μέθοδο που θα μας βοηθήσει να δούμε την αυτοβοήθεια στην σημερινή εποχή.

Η μέθοδος υπάρχει και ονομάζεται Δύναμη της Διανοίας. Ο κόσμος της είναι αποτυπωμένος σε 36 βιβλία που καλύπτουν όλες τις ανάγκες άντλησης πνευματικών δυνάμεων από τον ευρύτερο χώρο της Ελληνικής Διανοίας.

Για να έχουμε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, τα βιβλία είναι οργανωμένα σε έξι σειρές. Η κάθε μία σειρά περιέχει έξι βιβλία και πραγματεύεται συγκεκριμένα θέματα.

Αν οι Έλληνες δημιούργησαν τον θαυμαστό κόσμο της δικής τους διανοίας, εμείς γιατί να μην ακολουθήσουμε τα βήματά τους για να προσεγγίσουμε και εμείς έναν θαυμαστό κόσμο όπου υπάρχουν οι λύσεις για όλα τα προβλήματά μας.

Ζήσαμε πολλά χρόνια σε επαφή με την πραγματικότητα γύρω μας. Αναζητήσαμε ξένα πρότυπα στον τρόπο ζωής και εργασίας, στην πολιτική και στην οικονομία. Αφού τα κάναμε όλα αυτά και μάθαμε ό,τι είχαμε να μάθουμε, σειρά έχει η προσέγγιση της δικής μας διανοίας που κατά βάση είναι Ελληνική.

Οι Έλληνες δημιούργησαν πολλούς καινούριους κόσμους, πολλές καινούριες δυνάμεις εμφανίστηκαν και κατόρθωσαν να κάνουν γνωστό το όραμά τους στην οικουμένη. Το όραμά τους ήταν ο Άνθρωπος, έξυπνος, διορατικός, ισχυρός, αφοσιωμένος στην ατομική του πρόοδο και στα έργα της διανοίας που εξελίσσουν τον πολιτισμό.

Το όραμά τους έγινε πραγματικότητα τότε. Μπορεί να γίνει και σήμερα.

Ο Περσέας νίκησε την Μέδουσα. Εμείς πώς θα νικήσουμε τις σύγχρονες μέδουσες;

Ο Περσέας και η Ανδρομέδα ήταν ένα μυθικό ζευγάρι που σήμαινε πολλά για τους Έλληνες. Σήμαινε τον θάνατο της Μέδουσας, την αναγέννηση του ανθρώπου και την ακαταπόνητη διάθεση των Ελλήνων για την δημιουργία νέων κόσμων.

Όλες οι  Μέδουσες αυτού του κόσμου επιδιώκουν να μας ρίξουν στην ανυπαρξία. Για να το επιτύχουν διεισδύουν στην ψυχή μας και μας γεμίζουν θλίψη. Αν νικήσουμε την θλίψη, έχουμε νικήσει την Μέδουσα.

Ο Περσέας και η Ανδρομέδα τα κατάφεραν. Μέσα από την θλίψη πολλών μαχών, αναγεννήθηκαν και έφτιαξαν καινούριους κόσμους.

Για αυτό χαίρεται η ψυχή μας όταν διαβάζουμε το σύγχρονο βιβλίο «Περσέας και Ανδρομέδα». Περνάμε και εμείς μια διεργασία αναγέννησης, συμμετέχοντας σε όσα έζησαν, σκέφθηκαν και βίωσαν εκείνοι οι τόσο αρχαίοι και τόσο σύγχρονοι άνθρωποι.

Μια Μέδουσα ή πολλές Μέδουσες έχει ο κάθε ένας από εμάς να αντιμετωπίσει. Η νίκη έρχεται όταν κανείς δεν μπορεί πια να αλλοιώσει το εσωτερικό της ψυχής μας, εκεί όπου κατοικεί η ελπίδα.

Η ελπίδα είναι η βάση κάθε αναγέννησης. Και αν ο κάθε ένας από εμάς νοιώθει ότι χρειάζεται να αναγεννηθεί, τότε ίσως ήρθε η στιγμή να βρούμε και εμείς τα πρότυπά μας στον αρχαίο κόσμο, όπως έκαναν πολλές γενεές Ελλήνων πριν από εμάς.

Ποτέ η Αυτοβοήθεια δεν ήταν τόσο απλή

Ποτέ η αυτοβοήθεια δεν ήταν τόσο εύκολη και απλή. Ίσως γιατί οι άνθρωποι είμαστε πια πολύ κουρασμένοι, ίσως γιατί ήρθε ο κατάλληλος χρόνος για να εμφανιστεί, η Μέθοδος Δύναμη της Διανοίας ως εργαλείο αυτοβοήθειας, είναι πολύ απλή.

Το πρώτο βήμα είναι να μπούμε σε ένα site, που ονομάζεται Κοινωνία της Γνώσης. Πράγματι μια ολόκληρη Κοινωνία της Γνώσης χρειαζόμαστε να μας βοηθήσει, σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που ζούμε.

Αφού μπούμε στο www.kinoniagnosis.com  κοιτάζουμε λίγο τα βιβλία αυτοβοήθειας. Αυτά είναι ταξινομημένα σε έξι σειρές, των έξι βιβλίων η κάθε μία.

Κάθε σειρά έχει έναν τίτλο. Πχ. Οι δυνάμεις της δημιουργίας, Ας πολεμήσουμε την κατάθλιψη την μάστιγα της εποχής μας, Το όραμα για μια νέα Ελλάδα κλπ.

Από τους έξι τίτλους των σειρών, διαλέγουμε τον τίτλο που μας αρέσει, χωρίς πολλή σκέψη, όπως κάνουμε για τα απλά πράγματα στην ζωή μας.

Άπαξ και διαλέξουμε μια σειρά, την αφήνουμε να μας καθοδηγήσει. Διαβάζουμε τα βιβλία της, τα συνδυάζουμε όπως μας αρέσει, επαναλαμβάνουμε την ανάγνωση ενός βιβλίου όσες φορές χρειαστεί για να πάρουμε την απάντηση σε ένα ερώτημα που μας βασανίζει.

Κάθε βιβλίο λειτουργεί ως μία δίαυλος επικοινωνίας με τις σκέψεις πολλών στοχαστών και διανοουμένων που έχουν διαχρονικά εργαστεί πάνω στο θέμα του τίτλου του. Οι σκέψεις αυτές μας ζωογονούν, μας δίνουν δύναμη και θάρρος, μας θυμίζουν ωραίες εποχές που έχουμε ζήσει.

Αν θέλουμε να έχουμε μια στενή σχέση με το βιβλίο – δίαυλο επικοινωνίας, τότε μπορούμε να σημειώσουμε τις σκέψεις που μας αρέσουν. Είτε το βιβλίο είναι έντυπο, είτε είναι ebook, θα βρούμε εύκολα τον τρόπο για να σημειώσουμε. Τότε, το βιβλίο είναι πια «δικό μας» και έχει αλληλεπιδράσει με τις δικές μας δυνάμεις της διανοίας.

Μένουμε στα βιβλία της σειράς που επιλέξαμε, όσον καιρό θέλουμε. Δεν υπάρχει όριο, ούτε πολύ ή λίγο. Όταν θα χρειαστεί να προχωρήσουμε θα το καταλάβουμε. Χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια, θα νοιώσουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε στην επόμενη σειρά που μας αρέσει.

Οι έξι σειρές που υπάρχουν στο site μπορούν να είναι ο προσωπικός μας Σύμβουλος Αυτοβοήθειας για πολύ καιρό. Γιατί θα δείτε σύντομα, ότι κάθε βιβλίο μιας σειράς έχει τον τρόπο του να μεταλλάσσεται και να μεταμορφώνεται, όσον καιρό εσείς αλλάζετε και μεταμορφώνεστε προς το καλύτερο.

Σε κάθε καινούρια ανάγνωση το βιβλίο θα είναι νέο και διαφορετικό και αυτό σημαίνει ότι εσείς αλλάζετε και όλα γύρω σας πάνε προς το καλύτερο.

Πάντα οι άνθρωποι αγαπούσαμε τα βιβλία. Μας αρέσει να τα κατατάσσουμε σε βιβλία επιστημονικά, φιλοσοφικά, λογοτεχνικά κα.

Αυτά εδώ τα βιβλία της Μεθόδου Δύναμη της Διανοίας είναι κάτι άλλο, διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε. Είναι σκέψεις εξελισσόμενες αενάως όσο η διάνοια του αναγνώστη εξελίσσεται και αυτή λόγω της προσέγγισής τους.

Όλα αυτά βεβαίως συμβαίνουν σε υψηλότερες διαστάσεις του σύμπαντος, εκεί που η διάνοιά μας είναι ελεύθερη να ζει και να οραματίζεται το μέλλον.

Στις διαστάσεις που ζούμε εμείς, απλώς αφήνουμε τα βιβλία να επικοινωνήσουν μαζί μας. Καινούριοι κόσμοι θα δημιουργηθούν, καινούριες δυνάμεις θα εμφανιστούν και εσείς θα είστε ήρεμοι, ευτυχείς και διανοητικά αναπτυγμένοι άνθρωποι.