Τα βιβλία δίαυλοι ενώνονται μεταξύ τους και φτιάχνουν Σειρές, όπου μπορεί ο αναγνώστης να βρει τον Πυθαγόρα να κάνει παρέα με τον Ιπποκράτη, τον Αλκμαίωνα και τον Ασκληπιό, μαζί τους οπωσδήποτε και ο Ευριπίδης με τον Σοφοκλή. Έχουν κοινά ενδιαφέρονται όλοι αυτοί, είναι γιατροί της ψυχής.
Βέβαια δεν είναι άνθρωποι, είναι Σχολές, που κάθε μία από αυτές, για παράδειγμα αυτή των Πυθαγορείων, στέλνει τον κατάλληλο εκπρόσωπό της για εσένα και για την διάνοια που κατέχεις και συντηρείς, γιατί η διάνοια είναι όπως η ψυχή, κάποιος μας την δίνει και έχουμε την υποχρέωση να την συντηρούμε με έργα της ψυχής και να την αποδίδουμε καθαρή και αναβαθμισμένη, όταν με το καλό, φύγουμε από την ζωή εμείς.
Δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να το επιτύχουμε αυτό, άλλοτε η αόριστη «κοινωνία» μας τραβάει στις επιδιώξεις της, και άλλοτε εμείς σαν «άνθρωποι» δημιουργούμε κλειστά συστήματα αντιλήψεων και απόψεων.
Κάτι τέτοιο όμως, χρειάζεται επειγόντως μεταγγίσεις. Κάποιοι πρέπει να μας μεταδώσουν αγάπη, σοφία, δύναμη, γιατί ανάμεσα μας έχουν σωθεί πια όσα αποθέματα είχαμε.
Αυτό είναι που έχει αξία στην σημερινή εποχή. Ο Αλέξανδρος και η Εκστρατεία, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, όλοι να μετέχουμε στις ίδιες δυνάμεις, να βλέπουμε τον κόσμο πάλι αλλιώς, σαν κάτι που περιμένει εμάς για να το κατακτήσουμε, κάθε Έλληνας έχει το γονίδιο αυτό, παντού στην οικουμένη.
Χρειάζεται και ο λόγος των φιλοσόφων σήμερα στην ζωή. Αν σταματήσουμε να φιλοσοφούμε διαρκώς και να αναρωτιόμαστε για την ζωή μας, κάτι παθαίνει ο οργανισμός, δεν λειτουργεί καλά όπως και πρώτα, μια δυσθυμία, ένας οχετός γίνεται η ζωή από όπου ρέει και χάνεται ο Εαυτός μας.
Στην ζωή μου είμαι Μηχανικός και Σύμβουλος για την Ανάπτυξη, αυτό σπούδασα και με αυτό το επάγγελμα έκανα πολλά, ελπίζω καλά έργα. Διατήρησα τις ιδιότητες αυτές, όλα αυτά τα 15 χρόνια, που γράφω χιλιάδες σελίδες συνεχώς για να μπορέσουν να συμπυκνωθούν τα λόγια.
Τα λόγια που είναι κατάλληλα για τον καθένα από εμάς για να μιλήσουν στην ψυχή του και να μεταγγίσουν σε αυτήν την ουσία αυτού που του μιλάει, μπορεί να είναι ο Ηρόδοτος αυτός, ο Πυθαγόρας ή ο Ιπποκράτης, δεν έχει σημασία αυτό, αξία έχει ότι υπάρχει ένας καλός Σύμβουλος, που μέσα από τα λόγια είναι ζωντανός, του μιλάει, συναινεί και τον παροτρύνει, ήσυχα με διάρκεια και με αγάπη πολλή, όση θα μπορούσε να δώσει και ένας ζωντανός άνθρωπος, που αγαπάει.
Είναι σαν να διαβάζει ο αναγνώστης τριάντα σελίδες συμπυκνωμένου λόγου, που όμως δένουν μεταξύ τους και έχουν ειρμό, αν και είναι συμπυκνωμένες εκφράσεις.
Καλύτερα που γίνεται αυτό, τα βιβλία αυτά δεν είναι για να τα «καταλάβεις», καταλαμβάνω σημαίνει κατακτώ και εδώ δεν είναι αυτός ο Λόγος. Εδώ βρίσκεις ένα συνομιλητή σωστό, που του μιλάς και σε καταλαβαίνει και την επόμενη μέρα, μετά από δυο, δεν έχει αυτό σημασία, ξαφνικά θυμάσαι κάτι καλό που διάβασες μέσα στο βιβλίο και λες αυτό ήταν, που με απασχολούσε τόσον καιρό, πώς δεν το είχα καταλάβει…
Στον σύγχρονο κόσμο η αγάπη είναι μια παρεξηγημένη έννοια.
Σήμερα, παραμένουμε ασταθώς στο περιοριστικό μέγεθος των καθημερινών μας προβλημάτων και σε μερικές στιγμές ψυχικής ανάτασης, βιώνουμε εν τάχει και στιγμιαία, όσα για τους Έλληνες κάποτε ήταν καθημερινή πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος είναι το κλειδί. Ο άνθρωπος πρέπει να ορίσει τις προτεραιότητες του και το πώς θέλει να ζει, αν θέλει να είναι μικρός και φοβισμένος ή μεγάλος κατά την διάνοια και ευτυχής.
Είναι σύντροφοι τα βιβλία, γιατί έχουν φτιαχτεί με αγάπη, αυτό το είδος της παντοδύναμης, πυκνής και πολλαπλασιαζόμενης αγάπης των Ελλήνων για τον άνθρωπο και τα καλά έργα, την πραγματική ευφυΐα και τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία αυτών που ομονοούν.
Η αγάπη δεν γνωρίζει όρια, πηγαίνει εκεί που την θέλουν και στις ψυχές που έχουν αγάπη. Μια αγάπη καλή, αυθεντική, με σωστή υπόσταση, του είδους που έδειξαν ότι έχουν οι Έλληνες, με ουσία, περιεχόμενο και πανανθρώπινες διαστάσεις.
Αυτή την αγάπη αν βρούμε ξανά ανάμεσά μας μπορούμε να μιλάμε για ένα σύγχρονο Ελληνικό θαύμα με οικουμενικές διαστάσεις.
Όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε την στήριξη για να προχωράμε στην ζωή μας. Σε κοινωνία ζούμε και μια κοινωνία μας εντάσσει στους κόλπους της με όλα τα συστήματα, θεσμούς, νόμους, ηθική, διδάγματα και ανθρώπους, που μας περιστοιχίζουν.
Όμως, όλα αυτά είναι άνευ λόγου και άνευ σημασίας, αν δεν υπάρχουν δίπλα μας οι σωστοί άνθρωποι, γιατί μόνο μέσα από την επικοινωνία με αυτούς, γνωρίζουμε τον Εαυτό μας και τον κόσμο γύρω.
Αυτή ήταν μια μεγάλη αλήθεια που είχαν καταλάβει οι Έλληνες. Η κοινωνία διαμορφώνει τον άνθρωπο και αυτός την διαμορφώνει με τα έργα του. Όμως, η κοινωνία είναι άνθρωποι και ως άνθρωπο πρέπει κανείς να εννοεί και τον εαυτό του. Ως άνθρωπο φορέα κοινωνικής αλλαγής που όμως χρειάζεται την δική του στήριξη, μέσα στην κοινωνία, για να ζήσει και να δημιουργήσει.
Είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο, ο Αιώνας ο 21ος είναι εδώ, χωρίς ακόμα να έχει ορίσει πρόσωπο και φυσιογνωμία σταθερό.
Άλλοτε μας φταίει η κρίση, που έχει αναγορευθεί σε πηγή όλων των δεινών, άλλοτε το πρόβλημα είναι στον ίδιο τον άνθρωπο που δεν έχει μάθει να αντιδρά και άλλοτε επαναλαμβάνουμε μετά μανίας στερεότυπα, που μας κάλυπταν ιδεολογικά άλλες εποχές.
Ας θέσουμε όμως την εξής αμφισβήτηση. Μήπως η κοινωνία είναι ο άρχοντας όλων των δεινών; Μήπως η κοινωνία έχασε την ζωτική της κρίση, να διακρίνει μεταξύ πολλών, ποιοι είναι αυτοί που γόνιμα και δημιουργικά, μπορούν να την βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τα δεινά; Μήπως ο άνθρωπος έγινε μια απλή παράμετρος, σύνθετων συστημάτων και θεωριών και αυτή του η θεώρηση μας εμποδίζει πια να διακρίνουμε τις δυνάμεις και στον ίδιο μας τον εαυτό;;
Μήπως, η μεγαλύτερη επανάσταση όλων των θεωριών, είναι η απλή διαπίστωση ότι ο Άνθρωπος είναι εδώ, τον άνθρωπο πρέπει να μελετήσουμε με τρόπο αποκαλυπτικό και να τον βοηθήσουμε να βρει την συντροφιά του στον κόσμο τον πνευματικό;
Υπάρχει Θεός και για όλους φροντίζει, αρκεί κανείς να μπορεί να βρει, τα βήματα που τον οδηγούν στην αλήθεια, η αλήθεια είναι πάντα προσωπική.
Υπάρχει κοινωνία και η κοινωνία πάντα τον εαυτό της ορίζει, με θεσμούς και κανόνες, ήθη και έθιμα τοπικά, βρίσκει την φυσιογνωμία της ανά τους αιώνες και αυτήν εξελίσσει μεθοδικά.
Υπάρχει και ο άνθρωπος, ο τρίτος παράγοντας του συνδέσμου και ως προς αυτόν τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά, γιατί αυτός που θα μας εξελίξει και θα μας δώσει φώτα να πάμε μπροστά, δεν μπορεί ποτέ να είναι ένας από εμάς. Σίγουρα, νωρίς θα εκδηλώσει την ανάγκη να αμφισβητήσει τους θεσμούς, μόνο και μόνο γιατί η σκέψη που παράγει ο δικός του νους, τον ωθεί να σπάσει τα στερεότυπα τα παλιά και αν η κοινωνία γύρω του είναι εγκλωβισμένη σε αυτά, να την απελευθερώσει και να της δώσει δύναμη να πάει μπροστά.
Ως προς αυτό τελικά κρίνονται οι κοινωνίες. Ως προς την ζωντάνια που έχουν και την δυναμική τον άνθρωπο να απελευθερώσουν από κατεστημένα δεσμά και να δημιουργούν πάντα τον χώρο για τον άνθρωπο που θα τις απελευθερώσει από αυτά.
Βιργινία Φατσή
29 Μαΐου 2017
