Χρειαζόμαστε οι Έλληνες να συνδεθούμε πάλι με τις Πηγές της δικής μας ιστορίας. Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό, ζούμε μέσα σε μια καταναλωτική κοινωνία που καθημερινά βομβαρδίζει την συνείδησή μας, με εικόνες και λόγο που επιβάλλουν στερεότυπά της.
Ας αντιτάξουμε στα καταναλωτικά πρότυπα τα βιβλία της Συλλογής, που είναι ειδικά φτιαγμένη για να σπάει τα πρότυπα αυτά και να τα αντικαθιστά με την ωραία, γόνιμη σκέψη των Ελλήνων, που κτίζει πολιτισμούς από το μηδέν και παράγει τις οικονομίες που τους ταιριάζουν.
Οι Έλληνες πάντα ήταν πραγματιστές, αν ονειρευόντουσαν μια ιδανική κοινωνία, αυτό γινόταν για να έχουν το όραμα μέσα στην ψυχή τους και να επιδιώκουν να την πραγματοποιήσουν. Αν επεδίωκαν με όλες τους τις δυνάμεις την εξάπλωση των Ελληνικών πόλεων σε όλη την περιοχή της Μεσογείου, αυτό γινόταν γιατί έβλεπαν μακριά στο μέλλον και ονειρευόντουσαν από τότε ένα δίκτυο πόλεων με κοινές Ελληνικές ρίζες.
Οι Έλληνες έθεσαν τις βάσεις του θεάτρου και των ρόλων, αυτό έγινε για να εκπαιδεύσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων να επιδιώκουν πάντα την αρετή και να αναγνωρίζουν πίσω από την θολή επιφάνεια των πραγμάτων, τον αληθινό άνθρωπο και τις επιλογές της καθαρής συνείδησής του.
Από το μεγάλο πρέπει πάντα να ξεκινάμε για να προσεγγίσουμε εύστοχα το μικρό, αν το μεγάλο είναι η Ελληνική φιλοσοφική σκέψη, τότε το μικρό είναι κάθε είδους σκέψη, απόφαση και πράξη που επηρεάζει την ζωή του ανθρώπου.
Αν ζούσαν σήμερα, οι ωραίοι πρόγονοι που έκτισαν τον κόσμο των θεών και των ανθρώπων μέσα από το χάος, σίγουρα θα μας συμβούλευαν να ακολουθήσουμε τα πρότυπα τους, σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την δική μας κοινωνία.
Ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι μόνος, μας δίδαξαν οι Έλληνες με το παράδειγμά τους. Είναι πάντα κοντά του τα όνειρα και οι ελπίδες αυτών που έζησαν πριν από εκείνον και τα πραγματοποίησαν ανοίγοντας τους δικούς τους δρόμους. Μαζί με αυτά έρχονται πάντα και οι ψυχικές δυνάμεις που κάθε άνθρωπος χρειάζεται για να προσεγγίσει καλύτερα το δικό του πνεύμα.
Στην Ελλάδα ποτέ δεν κέρδιζαν έδαφος οι ισοπεδωτικές σκέψεις. Ο καθένας έκανε τις δικές του σκέψεις, σε ένα περιβάλλον αγωγής και παιδείας που έφτιαχναν οι σκέψεις όλων όσοι είχαν μέσα τους την Ελλάδα. Το περιβάλλον αυτό πάμε να κτίσουμε ξανά, την διαύγεια, την σταθερότητα και την συνοχή της σκέψης που μας βοηθάει να αντιλαμβανόμαστε το μέλλον και να το πραγματοποιούμε.
Στην Ελλάδα γεννήθηκε κάποτε ο Άνθρωπος, ως ον θεϊκής προέλευσης και καταγωγής, δυνάμενο να τροποποιήσει την πραγματικότητα με τις δικές του σκέψεις, ως υπόσταση πνευματικής ουσίας και ως μέλος μιας κοινωνίας που πάντα υποστηρίζει την εξέλιξη του ανθρώπου.
Πάντα υπάρχουν οι Έλληνες και τα κοινά τους σημεία είναι ότι έχουν επιμελημένη μόρφωση και παιδεία, έχουν σωστή αγωγή, αγαπούν με τον δικό τους τρόπο την Ελλάδα, είναι άνθρωποι με ήθος, έχουν αγωνισθεί στην ζωή τους για ό,τι θεωρούσαν σωστό, ηθικό και δίκαιο και τώρα, με τις νέες εξελίξεις, αγωνιούν για το μέλλον.
Σήμερα, πολιτικός δεν υπάρχει στην Ελλάδα, που να μην ασχολείται με το μικροπαραταξιακό του συμφέρον. Ευθύνη δεν έχουν μόνο τα πρόσωπα, έχουν και οι πολιτικές παρατάξεις που βάζουν μπροστά τους σαν μόνο στόχο το κυνήγι της εξουσίας και εμποδίζουν τα μέλη τους να σκέπτονται με ευρύτητα τα προβλήματα του τόπου.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, όλοι είναι αδαείς περί τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη. Ασχολούνται μόνο με αυτά που νομίζουν ότι σήμερα συνιστούν «πολιτική σκέψη» και εγκλωβίζονται συνεχώς στους στενούς ορίζοντες μιας πολύ ρηχής σκέψης.
Ας δούμε λίγο τον Σοφοκλή τον χαρισματικό ποιητή της αρχαίας Αθήνας. Ήταν ένα απλό παιδί, που μεγάλωσε στην Αθήνα, χωρίς να δείχνει στα νιάτα του ότι κατέχει μεγάλη τέχνη ποιητική. Ήταν όμως η εποχή που στην πόλη επικρατούσε μια γόνιμη αναταραχή, πνευματική.
Μέσα σε αυτό το κλίμα που παράγει σκέψεις ένα σωρό και είναι γόνιμες, υγιείς και δημιουργικές, κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος, αρχίζει να σκέπτεται και αυτός και αν υπάρχει η έμπνευση για εκείνον, η έμπνευση θα έρθει να τον βρει.
Ο Σοφοκλής βίωνε το αρχαίο δράμα, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό και σαν από έμπνευση ή θεοσημία, ήξερε πάντα οι ήρωές του πώς πρέπει να αντιδρούν, γιατί ήταν και εκείνος ένας Δημιουργός.
Οι Δημιουργοί στην Αθήνα ήταν εκείνο το Είδος ανθρώπων που ζουν σε επαφή με το πνεύμα και δίνουν στα έργα τους ψυχή. Έκαναν διάφορες εργασίες με διαφορετικά υλικά και κοινό τους γνώρισμα ήταν η αγάπη για την δουλειά και η καλή προσπάθεια να βάλουν μέσα σε κάθε τους έργο, λίγη από την καλή ψυχή την δική τους.
Η Πόλις είναι η πνευματική κατοικία πολλών άλλων που έχουν υπάρξει πριν από εμάς και θα γίνει η κατοικία πολλών άλλων που θα υπάρξουν μετά, για αυτό πρέπει να την διατηρούμε προσεκτικά.
Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, έζησαν σε μια αδιάλειπτη σειρά, σαν να παρέδιδε την σκυτάλη ο ένας στον άλλον, ένα μεγάλο έργο για να ολοκληρωθεί.
Και πράγματι έτσι είναι, γιατί μέσα στο ιερό τρίγωνο που δημιουργούν με την παρουσία τους οι τρεις μεγάλοι, υπάρχει όλος ο κόσμος της Ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης, που λέει περίπου τα εξής.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να υπηρετεί το πνεύμα, τότε μόνο είναι ευτυχής, όταν δίνει στην ζωή του την ανάταση την πνευματική και όταν δίνει στην ψυχή του τα έργα που κάνουν αυτόν, ευτυχή.
Αν ο άνθρωπος δεν προσπαθήσει να διδαχθεί μεγάλα μηνύματα και σημαντικά, τότε ο βίος του παρέρχεται φορτώνοντάς τον λάθη μεγάλα, που θα κάνουν πολύ καιρό να απαλειφθούν, σε αυτήν και σε άλλες ζωές.
Κενό στην φύση δεν υπάρχει και αν υπάρχει, σίγουρα θα καλυφθεί.
Ο βίος είναι άλλη μια ζώσα ύλη που ο άνθρωπος σαν καλός δημιουργός, έχει την υποχρέωση να της δώσει ουσιαστικό περιεχόμενο και μορφή, να είναι ωραία και να ευχαριστεί αυτόν και τον θεό του μαζί.
Ο Σοφοκλής σήμερα θα μιλούσε για «Τα ανθρώπινα πάθη και η λύτρωση», γιατί θα έκανε έναν από τους συνηθισμένους του περιπάτους στην Αθήνα και θα διαπίστωνε διαισθητικά, πόσο θλιμμένοι και μελαγχολικοί είναι οι άνθρωποι και πόσο πολύ χρειάζονται τις πνευματικές δυνάμεις που θα τους ενώσουν ξανά σε έργα κοινά.
Ο Σωκράτης, σήμερα θα μιλούσε σίγουρα για «Το σύγχρονο Ελληνικό θαύμα», γιατί ήταν άνθρωπος που ζούσε για το μέλλον, με πνεύμα αφάνταστα νεανικό και ήξερε πως στις δύσκολες στιγμές σφυρηλατείται ο άνθρωπος για να δώσει ό,τι έχει από θεϊκό υλικό.
Ο Πλάτωνας σήμερα θα μιλούσε για την «Αφύπνιση της Ελληνικής διανοίας», αυτό είναι το έργο το συλλογικό που μπορεί να ενώσει όλες τις πνευματικές δυνάμεις του τόπου μας ξανά, για να δημιουργηθεί κάτι νέο στα θεμέλια τα παλιά.
Ο Αριστοτέλης σήμερα θα μιλούσε για τις «Μορφές της Λογικής στην σύγχρονη Εποχή», για το πώς ο άνθρωπος πρέπει να έχει την λογική να περιλαμβάνει στην σκέψη του κάθε στοιχείο νεωτεριστικό, που ταιριάζει με τις αρχαίες της δομές και τις φιλοσοφικές της βάσεις τις σταθερές.
Γιατί Λογική είναι να ενστερνίζεσαι το νέο και να ανανεώνεις το παλιό, για να είναι αυτά πάντα σε μια δημιουργική μεταξύ τους συναλλαγή.
Βιργινία Φατσή
5 Ιουνίου 2017
