Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα, προϋποθέτει πως υπάρχει άφθονη Αγάπη, που ρέει σαν ρευστό υπερκόσμιας ύλης από τον Θεό προς τον άνθρωπο.
Η θεϊκή σοφία εμφανίζεται πάντα ως νέα, θαυμάσια, καινοτομική ιδέα αρχικά στο μυαλό ενός ανθρώπου και στην συνέχεια πολλών, μεταδίδεται ως ακόντιο, ευθύβολα και ταχέως και σχίζει τους αιθέρες με την τόλμη ενός βέλους.
Έτσι πάντα οι Έλληνες ισορροπούσαν, ανάμεσα στο πιο μικρό που πάντως είναι ανθρώπινο και στο πιο απέραντο, που είναι η ανάπτυξη της διανοίας μέχρι να καλύψει όλους τους κόσμους και τους ουρανούς».
Η έννοια της καταστροφής στην αρχαία Ελλάδα περιελάμβανε, χωρίς να αποκλείει καμία, όλες τις φάσεις της εξελικτικής πορείας ενός όντος από τις πηγές της δημιουργίας του μέχρι τον αναπόφευκτο θάνατό του. «Καταστρέφω» στην αρχαία Ελλάδα σημαίνει παρακολουθώ, ανήμπορος να αντιδράσω, τις αναπόφευκτες αλλαγές που συμβαίνουν στη φύση, από την ζωή ως τον θάνατο, από τη έλευση του χρόνου μέχρι την κατακρήμνισή του, από την αρχή των πάντων μέχρι το τέλος τους, γιατί πίστευαν οι Έλληνες, ότι η Δημιουργία υπάρχει εφόσον καταστρέφει και το αναπόφευκτο Τέλος της είναι η καταστροφή των πάντων.
Γνώριζαν ενορατικά ότι η κυκλικότητα στην φύση δεν είναι μόνο επιφαινόμενη, αλλά είναι απολύτως ουσιαστική και ό,τι φαίνεται να εξαφανίζεται, αν έχει λόγο ύπαρξης, ποτέ δεν καταστρέφεται αλλά επιστρέφει ανανεωμένο, αναγεννημένο και οπωσδήποτε με άλλη μορφή.
Παρά ταύτα πίστευαν ακράδαντα ότι τα των ανθρώπων, οι άνθρωποι, τα του θεού, ο θεός, ή εν άλλοις, αυτό που ο θεός καταστρέφει, εμείς δεν μπορούμε να το δημιουργήσουμε, όσα εμείς δημιουργούμε, είμαστε υποχρεωμένοι να τα διατηρήσουμε.
Ο Άνθρωπος, κατά τους Έλληνες, έχει ως κρίσιμη ιδιότητα, που τον διαφοροποιεί από τα άλλα είδη, τον Λόγο. Είναι Έλλογος. Και είναι Έλλογος παντού.
Ακόμα και όταν γνωρίζει ότι αυτό το θαύμα της Δημοκρατίας που βιώνει στην πόλη της Αθήνας δεν θα κρατήσει για πολύ, γιατί είναι μόνο μια θεϊκή εκδήλωση, που αφήνει τα σημάδια της στην Ιστορία, για δικούς της λόγους, που αυτός δεν γνωρίζει και όταν μοιράζεται μέσα στις αδελφότητες την θεϊκή γνώση ότι το πνεύμα της Αθήνας, θα αναγεννηθεί σε μια εποχή όπου όλος ο Ελληνικός Πολιτισμός, στο σύνολό του θα βρει τον δρόμο για να έρθει ξανά στο φως.
Ο Ελληνικός Λόγος δεν διδάσκεται, δεν εκχωρείται ως δικαίωμα, δεν συντάσσεται με άλλα κείμενα και σε καμία περίπτωση δεν πηγάζει από αυτά, μόνο πηγάζει ευθέως από τις Πηγές της Συλλογικής μας Διανοίας, αυτής που μας έκανε Έλληνες αρχικά, αυτής που μας συγκέντρωσε από τους τόπους όπου είμαστε κατεσπαρμένοι αρχικά, αυτής που δημιούργησε τις αμφικτιονίες και την Ελλάδα, αυτής που δίδαξε στους ανθρώπους την Ομοψυχία, την Αγάπη και την Αλληλεγγύη μέσα από κοινά έργα για τον πολιτισμό τους και η οποία αποφάσισε για μια ακόμα φορά να εμφανισθεί στα Έργα μας.
Ο Ελληνικός Λόγος παράγει σκέψεις, όχι μόνο σκέψεις στοχαστικές, μεταφυσικές ή λογοτεχνικές, αλλά κυρίως παράγει γόνιμες σκέψεις για τα έργα που έχουν να γίνουν και ευνοούν την πόλη, για τις κινήσεις που πρέπει να επιλεγούν και ευνοούν το εμπόριο, για τις συμμαχίες που πρέπει να συναφθούν και ευνοούν την ανάπτυξη, για τις εταιρείες που πρέπει να δημιουργηθούν και ευνοούν τα δίκτυα και κυρίως για τα λόγια που πρέπει να ειπωθούν και ευνοούν την ομοψυχία. Αυτά είναι τα χαρίσματα του Ελληνικού Λόγου και οι πρωτοφανείς επιπτώσεις του στις κοινωνίες που τον φιλοξενούν και του παρέχουν έδαφος να αναπτυχθεί.
Ο Ελληνικός Λόγος έχει την ιδιομορφία να εμφανίζεται πάντα απρόσμενα, από εκεί που δεν το περιμένει κανείς και κυρίως σε θέματα που είναι καινοφανή. Όπως καινοφανής ήταν η Πολιτεία του Πλάτωνα, η Λογική του Αριστοτέλη, η Θεογονία του Ησίοδου, οι Διάλογοι του Σωκράτη και οι τραγωδίες του Ευριπίδη. «Καινός λόγος» σημαίνει ο λόγος που ανάγεται στις πρωταρχικές ρίζες της Ελληνικής μας Διανοίας, χωρίς καμία συνάφεια να εμφανίζει με πρότερα αυτού κείμενα, χωρίς καμία σκέψη να τον συνδέει δια της λογικής με άλλα αντίστοιχα έργα, χωρίς να είναι γραμμική προέκταση άλλων κειμένων συναφούς αντικειμένου και χωρίς κανείς να ξέρει από πού προήλθε.
Εμείς στις εποχές μας ούτε τον «καινό λόγο» ευτυχήσαμε να δούμε μέχρι τώρα, ούτε την επίδρασή του στις κοινωνίες μας να αποδείξουμε με τα έργα μας, ούτε πολύ περισσότερο βιώσαμε την πλήρη άνθηση της Δημοκρατίας της εποχής του Περικλή, που είναι στην πραγματικότητα η έκφραση των εμπνευσμένων απόψεων ανθρώπων, που όταν σκέπτονται είναι εκείνοι και ο θεός και δεν υπάρχει νόρμα, κανόνας, μορφή, ιδεολογία, δόγμα ή αντίληψη ικανό να τους περιορίσει. Γιατί σκέπτονται ελεύθερα και καθώς σκέπτονται δημιουργούν καινούριους κόσμους.
Ας ελπίσουμε ότι η πόλη της Αθήνας θα ξαναζήσει το κλέος της εποχής του Περικλή και με τα Έργα της θα συνεχίσει ό,τι εκείνοι οι ωραίοι Έλληνες άρχισαν. Τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
7 Ιουνίου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από την Συλλογή: «Όσο υπάρχουν Έλληνες, υπάρχει Θεός και Αγάπη»
και το Βιβλίο-Δίαυλο της Συλλογής «Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα»,
που συνέγραψε η Βιργινία Φατσή και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ τον Σεπτέμβριο 2014.
