Ορισμένοι ηγέτες στην αρχαία Ελλάδα μπόρεσαν να δουν την τεράστια δυναμική που έκρυβε η Δημοκρατία και κυρίως να καταλάβουν ότι ήταν μια πολιτική επιλογή που δεν έκανε καλό μόνο στους Έλληνες, αλλά θα μπορούσε να κάνει το ίδιο καλό σε όλους τους λαούς. Αρκεί να μάθαιναν τι σημαίνει Δημοκρατία.

Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, βιαζόμαστε να μορφωθούμε, βιαζόμαστε τελικά να πεθάνουμε και μέσα στην παραζάλη όλης αυτής της βίας που ασκούμε στον προσωπικό μας χρόνο, παραβιάζουμε τον βασικό κανόνα της φύσης που λέει: τα πράγματα εξελίσσονται κατά την εσωτερική τους τάξη και ακρίβεια, τίποτα δεν περισσεύει και τίποτα δεν είναι περιττό, όλα ανακυκλώνονται και ανακατασκευάζουν το περιβάλλον που τα γεννάει, υπακούοντας στις εσωτερικές δομές των όντων και στην ενδελέχεια του σύμπαντος.

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση, γιατί φτιάχθηκε η Ακρόπολη των Αθηνών και ο Παρθενώνας, αφού το κόστος ήταν υπερβολικό, ο κόπος τεράστιος, ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν προ των πυλών και όλοι πρέπει να αναγνώριζαν ότι οι μέρες που ζούσαν δεν ήταν οι ακμάζουσες μέρες ενός πολιτισμού, αλλά μάλλον οι τελευταίες μέρες αυτών που έζησαν ως ελεύθεροι πολίτες στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή.

Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα, προϋποθέτει πως υπάρχει άφθονη Αγάπη, που ρέει σαν ρευστό υπερκόσμιας ύλης από τον Θεό προς τον άνθρωπο.

Η θεϊκή σοφία εμφανίζεται πάντα ως νέα, θαυμάσια, καινοτομική ιδέα αρχικά στο μυαλό ενός ανθρώπου και στην συνέχεια πολλών, μεταδίδεται ως ακόντιο, ευθύβολα και ταχέως και σχίζει τους αιθέρες με την τόλμη ενός βέλους.

Στην σημερινή εποχή θα έπρεπε να επικοινωνούμε αλλιώς, γιατί η τεχνολογία μας παρέχει όλων των ειδών τα μέσα, εύκολα και προσιτά σε όλους. Επιλέγουμε όμως, με την πιο σύγχρονη τεχνολογία, να αναπαράγουμε τα πρότυπα στα οποία έχουμε συνηθίσει, της οικογένειας, της παρέας, της γειτονιάς, του πολιτικού χώρου, του κόμματος ή του συνδικάτου.

Το παρελθόν υπάρχει ως υπερσύνολο όλων των αναμνήσεων που συγκροτούν την μνήμη μας, τόσο στην συλλογική, όσο και στην ατομική της εκδήλωση, αναμνήσεις που εκτείνονται στα όρια του χρόνου, ακουμπούν στην αιωνιότητα, επιστρέφουν στο άμεσο παρελθόν και φεύγουν πάλι για να αναζητήσουν τα ομοειδή τους σύνολα, όπου αυτά υπάρχουν κατανεμημένα στον χρόνο.

Όταν οι άνθρωποι λένε «ίαση» συνήθως εννοούν να γίνουν καλά από μια αρρώστια, η οποία είναι κάτι ξένο προς τον οργανισμό τους, ήρθε, έφυγε και η ζωή μετά συνεχίζεται όπως πριν.

Όμως δεν είναι έτσι και δεν ήταν ποτέ έτσι. Ο οργανισμός παράγει την αρρώστια, ο οργανισμός δημιουργεί και την ίαση, αυτό πίστευε ο Ιπποκράτης και αυτό πρέσβευαν οι Έλληνες μετά από αυτόν.

Η κατάθλιψη είναι μια μάστιγα που πάντα υπήρχε, εμφανίσθηκε όμως μαζικά τον 21ο αιώνα, έπληξε και πλήττει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, εξαπλώνεται πανδημικά και ουδείς γνωρίζει πώς να την αντιμετωπίσει.

Η αγάπη είναι ένα ρευστό υλικό, μια πραγματική ουσία, που δεν μπορούμε να την δούμε, δεν μπορούμε να την αγγίξουμε, δεν μπορούμε να την ακούσουμε, όμως υπάρχει και υφίσταται.

Υφίσταται αφ’ εαυτής ως συμπαντική δύναμη και κοσμική σταθερά, ως ποιότητα της ύλης και ως χαροποιός ιδιότητα της ψυχής, μετακινούμενη αυτονόμως από περιοχή σε περιοχή και από τόπο σε τόπο, αφήνοντας χαρμόσυνα μηνύματα για την παρουσία της και συγκινώντας τους ανθρώπους στο πέρασμά της.

Η ψυχή είναι μια σφαίρα, που περικλείει και περιέχει τα όνειρα και τις ελπίδες όλων των ανθρώπων, σε τέτοιες μορφές, σχήματα και όγκους ώστε κάθε άνθρωπος που ελπίζει, να βρίσκει μέσα σε αυτήν το υλικό της ελπίδας του, κάθε άνθρωπος που ονειρεύεται, να βρίσκει μέσα σε αυτήν το υλικό των ονείρων του και κάθε άνθρωπος που επιθυμεί να γίνει ο ίδιος κάτι καλύτερο στην ζωή του, να βρίσκει μέσα σε αυτήν το υλικό για να κτίσει την ζωή του.