Ο Δρόμος για την Ίαση από κάθε μορφής ασθένεια που πλήττει την κοινωνία μας προϋποθέτει Δράση με Αυτογνωσία, για να βρούμε την Ισορροπία ανάμεσα σε μια Μαθηματική Σκέψη που εξελίσσεται με τόλμη και ηθική και σε όσα η Σοφία της Ψυχής μας υπαγορεύει να κάνουμε.
Όσο υπάρχει Άνθρωπος υπάρχει και χρόνος και αν ο χρόνος είναι ένα απλό μέγεθος μιας ευρύτερης Δημιουργίας που τώρα καλούμαστε να ανακαλύψουμε, τότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες, τόσοι αυτοί που ζούσαν στην αρχαία Ελλάδα, όσο και εμείς που ζούμε στο σήμερα, έχουμε έναν κοινό Τόπο και αυτός λέγεται «Ελλάδα»
Δεν είναι θέμα γεωγραφικού προσδιορισμού, αλλά πολιτισμού, αγωγής και ευπρέπειας, η πρόθεσή μας να ζούμε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και την καταλαβαίνουμε να γεφυρώνει επάξια το χθες με το σήμερα, την ανώτερη σκέψη των προγόνων μας με τις σημερινές αξίες του πολιτισμού μας και την αγάπη που εκείνοι εκδήλωναν στον άνθρωπο, με τις αρχές που σήμερα τηρούμε.
Αυτογνωσία λοιπόν, μια καλή βάση, που είναι οι αρχές του πολιτισμού μας και ένα δρών υποκείμενο που είναι η ενεργός συνείδηση του ανθρώπου, με τον συνδυασμό αυτών των δύο μπορούμε να επιτύχουμε θαύματα.
Όμως, τα Ελληνικά θαύματα δεν περιορίζονται στην αυτο-ίαση του ανθρώπου, ή σε μικρής κλίμακας επιτεύγματα συγκεκριμένων ομάδων, έτσι δείχνει το παρελθόν μας, αυτό υποδηλώνει η Ιστορία για το μέλλον μας.
Επεκτείνονται και καλύπτουν όλα τα θέματα που στην εποχή τους είναι ανοικτά, είτε αυτά αφορούν στην ανθρώπινη φυσιολογία και την εξελικτική διαδικασία του ανθρώπινου κυττάρου, είτε σε μεγάλης κλίμακας παρεμβάσεις και επεμβάσεις για να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή όλων.
Έτσι πάντα οι Έλληνες ισορροπούσαν, ανάμεσα στο πιο μικρό που πάντως είναι ανθρώπινο και στο πιο απέραντο, που είναι η ανάπτυξη της διανοίας μέχρι να καλύψει όλους τους κόσμους και τους ουρανούς.
Αυτή την ισορροπία πρέπει ξανά να βρούμε και να αποκαταστήσουμε ανάμεσά μας, βρίσκοντας ο καθένας ποιο είναι το πιο μικρό, που θεωρεί στην ζωή του ανθρώπινο και το πιο μεγάλο, που θέτει ως όριο της δικής του διανοίας.
Ειδάλλως κινδυνεύουμε είτε να μας απορροφήσουν τα δεινά του βίου και να μας εξαφανίσουν κάθε προσπάθεια για καλυτέρευση, κάθε πρόθεση για συλλογικότητα και κάθε εκδήλωση αγάπης προς τον εαυτό μας, είτε να αιωρούμαστε διαρκώς στους απέραντους ουρανούς αγαθών συλλογισμών που πάντως δεν βρίσκουν στην ζωή πραγμάτωση.
Η αγάπη στον εαυτό κατά την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.
Αυτογνωσία λοιπόν, μια καλή βάση, που είναι οι αρχές του πολιτισμού μας και ένα δρών υποκείμενο που είναι η ενεργός συνείδηση του ανθρώπου, με τον συνδυασμό αυτών των δύο μπορούμε να επιτύχουμε θαύματα.
Μας είναι απαραίτητη η σοφία της ψυχής αυτή την εποχή, όχι μόνο γιατί χωρίς αυτήν βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα βαρυτικό πεδίο αδρανειακών σκέψεων, αλλά κυρίως γιατί φέρνει μαζί της την χαρά, την γαλήνη και την ηρεμία που χρειάζεται κάθε σκέψη για να αναπτυχθεί και να αναπτυχθεί σωστά.
Όμως αυτή την σοφία δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε με τους κοινούς τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε, αναπτύσσουμε συλλογισμούς και επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας.
Ίσως κάποιος να μας την χαρίσει και ίσως επέλεξε αυτή την Συλλογή με βιβλία διαύλους για να κάνει μια αρχή, μια αρχή που λέει ότι η αγάπη έχει την δύναμη να πολλαπλασιάζεται, να αλλάζει τον άνθρωπο και να γιγαντώνεται, να διαρρέει τα έργα της διανοίας του και δια αυτών να γονιμοποιεί κάθε ψυχή που αγαπάει τον άνθρωπο.
Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα, προϋποθέτει πως υπάρχει άφθονη Αγάπη, που ρέει σαν ρευστό υπερκόσμιας ύλης από τον Θεό προς τον άνθρωπο.
Ο Δρόμος για την Ίαση από κάθε μορφής ασθένεια που πλήττει την κοινωνία μας προϋποθέτει Δράση με Αυτογνωσία, για να βρούμε την Ισορροπία ανάμεσα σε μια Μαθηματική Σκέψη που εξελίσσεται με τόλμη και ηθική και σε όσα η Σοφία της Ψυχής μας υπαγορεύει να κάνουμε.
Βιργινία Φατσή
2 Μαρτίου 2017
