Μερικές φορές συμβαίνουν στην κοινωνία μας γεγονότα που πρέπει να μας αφυπνίζουν. Με θλίψη και σπαραγμό παρακολουθήσαμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας ένα σύγχρονο δράμα. Μια νέα γυναίκα βρέθηκε δολοφονημένη από ληστές που εισέβαλαν στην κατοικία της, έδεσαν την ίδια και τον σύζυγό της και της προκάλεσαν ασφυξία.
Στην αρχή μείναμε άναυδοι. Γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα; Αναρωτηθήκαμε σιωπηλά. Και επειδή ως Έλληνες έχουμε αναπτυγμένη ενσυναίσθηση, βιώσαμε την δραματική αυτή ιστορία, προσευχηθήκαμε για την νέα γυναίκα σαν να ήταν φίλη και γνωστή μας και εξοργιστήκαμε με την εγκληματικότητα που αυξάνεται στην κοινωνία μας.
Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στην Ελλάδα που να μην συγκινήθηκε. Και μετά μαθαίνουμε ότι ο δολοφόνος ήταν ο σύζυγος, που περιέφερε την δήθεν θλίψη του στα τηλεοπτικά κανάλια και παρίστανε ότι τον συγκινούσε η ορφάνια της μικρής κόρης του. Ο συζυγοκτόνος δεν μετάνοιωσε ούτε για μια στιγμή. Αδάκρυτος και αγέλαστος περιέγραφε την δήθεν σκηνή της ληστείας και δεν είχε τον ελάχιστο νου για να αλλάξει την περιγραφή της πραγματικής ληστείας, που βίωσε και του περιέγραψε πριν δύο χρόνια ένας φίλος του.
Ήταν αδάκρυτος και αμετανόητος μέχρι την τελευταία στιγμή, αμετανόητος όπως οι γεννημένοι δολοφόνοι. Είχε τα στυγνά ένστικτα ενός ατόμου που δολοφονεί μια ανυπεράσπιστη γυναίκα, που τον εμπιστεύεται και μένει μαζί του και στην συνέχεια τοποθετεί το βρέφος πάνω στην νεκρή μητέρα για να κάνει πιο αληθοφανή την ιστορία του.
Όταν ένα τέτοιο γεγονός συμβαίνει σε μια κοινωνία σχετικά ήσυχη και συμπαθητική όπως η δική μας, θα πρέπει να μας αφυπνίσει. Μήπως η φαινομενική ησυχία υποκρύπτει τα πραγματικά φονικά ένστικτα ορισμένων; Μήπως η οργή σιγοβράζει σε φαινομενικά φιλήσυχους πολίτες που επιτίθενται στον άνθρωπο που παντρεύτηκαν; Και μήπως η τόση μεγάλη αύξηση σε αυτοάνοσα νοσήματα, καρδιοπάθειες και καρκίνο, οφείλεται στον εφησυχασμό μας και την αποδοχή ότι τα πράγματα είναι όπως φαίνονται και δεν υπάρχει κάτι παραπάνω;
Και σε τελευταία ανάλυση, εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά;
Εμείς μπορούμε να ακολουθήσουμε τους Αθηναίους που άκουγαν τα έργα του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και πολλών άλλων. Τότε, παρακολουθούσαν πολύ προσεκτικά τα δρώμενα και επειδή πίστευαν ότι η τραγωδία προέρχεται από έμπνευση των θεών τους, καταλάβαιναν ότι δεν πρέπει να προσπεράσουν εύκολα τα θέματα αλλά να αναρωτηθούν θέτοντας τα εξής θέματα:
Υπάρχει κάτι στην δική μου ζωή, που να μου θυμίζει διαισθητικά τα όσα παρακολούθησα;
Υπάρχει κάποιος φόβος αόριστος, ότι κάτι θα πάθω, ότι κάποιον θα χάσω αιφνίδια;
Μήπως ανησυχώ υπερβολικά για τους δικούς μου, ή για την ζωή μου;
Μήπως η άγρια επιθετικότητα, μπορεί να υπάρχει και στο δικό μου περιβάλλον, έντεχνα καλυμμένη κάτω από προσωπεία;
Μήπως οι κοινωνικές συμβάσεις έχουν θολώσει το μυαλό μου και δεν αντιλαμβάνονται πράγματα που συμβαίνουν κοντά μου;
Και μήπως η μεγάλη συγκίνηση που μου προκαλεί το γεγονός, οφείλεται σε φόβους που μου δημιουργούν πολύ κοντινοί μου άνθρωποι και σε μια επιθετικότητα που την έχω υποτιμήσει;
Λυπάμαι αφάνταστα για την νέα γυναίκα που έχασε με αυτόν τον τρόπο την ζωή της. Μήπως όμως αυτή η ζωή που έζησε, ο δραματικός της βίος, θα μπορούσαν να βοηθήσουν για να τεθούν πολλά σοβαρά ερωτήματα από πολλούς ανθρώπους; Τότε ο βίος της θα είναι δικαιωμένος και η ζωή της θα συνεχιστεί καλύτερα σε άλλα πεδία.
