Χρειαζόμαστε έργα και αν δεν υπάρχουν έργα, τότε έργα θα φτιάξουμε.
Ποιο έργο είναι πολυτιμότερο από την ίδια την ζωή;; Να ζήσει κανείς έναν καλό βίο, γεμάτο από ουσία και καλά νοήματα της ζωής, να κάνει καλές σκέψεις και τα νοήματα να συναισθανθεί, να υπερασπίζεται την υγεία, την δική του και των άλλων ανθρώπων, από όποιον προσπαθεί να γεμίσει την ζωή με ασχήμια, αθλιότητα και υποταγή;;
Η Ίαση είναι πάντα το ζητούμενο, είναι αυτή μια υπέροχη Ελληνική λέξη που σημαίνει ταυτόχρονα τα εξής: ότι υπάρχει μια κατάσταση της ενεργού διανοίας που αποτρέπει την αρρώστια από κάθε Ιό, όταν εδώ λέμε ιό, εννοούμε βέβαια «ιό της διανοίας», που παρακάτω τι είναι, θα εξηγηθεί.
Σημαίνει παράλληλα ότι το υποκείμενο έχει ιαθεί, έχει δηλαδή πια την δυνατότητα το ίδιο να παράγει αντιστάσεις κατά του ιού και με αυτές να τροφοδοτεί την κοινωνία, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Με τους «ιούς της διανοίας» ένα καλό υπάρχει, ότι η διάνοια που πάσχει, μόλις θεραπευτεί, μπορεί πια και τους αναγνωρίζει, δεν μπορούν πια αυτοί να καλυφθούν και να μεταμφιεστούν σε κάτι άλλο.
Οι ιοί της διανοίας υπάρχουν και είναι ένα θανατηφόρο λογισμικό, που περνάει μέσα στον άνθρωπο με μορφή, ήχο και εικόνα, διεγείρει μέσα του τον συναισθηματισμό και καθώς ο άνθρωπος συγκινείται και διεγείρεται συνεχώς, το λογισμικό πολλαπλασιάζεται, δημιουργεί τους δικούς του κλώνους και εγκαθίσταται στον εγκέφαλο κανονικά.
Μόλις αυτό συμβεί, ο εγκέφαλος αρχίζει να παραπαίει, σαν ζαλισμένος από κακές ουσίες και νωθρός, χωρίς σωστά αντανακλαστικά και ανίκανος να κάνει σωστές σκέψεις, προς το συμφέρον του τελικά.
Ο άνθρωπος ασθενεί τότε, κατά την διάνοια και όχι κατά την ψυχή, είναι λάθος να αποδίδουμε στην ψυχή ένα φαινόμενο που την διάνοια προκαλεί να ιαθεί από αυτό και να το θεραπεύσει, να φτιάξει αντισώματα και να πολεμήσει τους ιούς, να διασπείρει αυτά τα αντισώματα στην κοινωνία, όπως κάνουν αυτοί που διασπείρουν τους ιούς.
Η θέληση βρίσκεται στην βάση κάθε Ίασης. Ποια θέληση όμως;; Έχει σημασία αυτό. Όχι αοριστολογίες της μορφής, η «θέληση για την ζωή», η «αγάπη» και άλλα τέτοια γενικά, αλλά η βούληση και η ισχυρή θέληση του υποκειμένου να μάθει να αντιδρά, να υψώνει το ανάστημά του και να μιλάει με την δική του φωνή, να ακουστεί και να αποκτήσει υπόσταση, φυσιογνωμία και εαυτό.
Στην σημερινή κοινωνία πολλά λόγια «αγάπης» κυκλοφορούν, δεν αγαπάει όμως κανείς τον άνθρωπο και αυτό είναι θλιβερό. Γιατί δεν βλέπουμε να γίνονται γύρω μας έργα που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την διάνοιά του υπηρετούν, να γίνει ο ίδιος ευφυέστερος, πιο φιλήσυχος και πιο υγιής.
Ο Ασκληπιός πίστευε στα Όνειρα. Είχε αυτός συναισθανθεί ότι κάποιου είδους δονήσεις γίνονται στην διάρκεια των ονείρων, που τα εγκεφαλικά κύματα ενεργοποιούν και εκεί που το μυαλό του ανθρώπου μπορεί να είναι ένα δυσώδες έλος, ακίνητα νερά σε παρακμή, κάποιες φωτεινές ακτίνες να καταβυθίζονται, σαν μια όμορφη φωτεινή βροχή που καθώς μπαίνει στο δυσώδες έλος, παράγει δίνες και το κινητοποιεί και εκεί που είχαμε θάνατο, ζωή αρχίζει να σχηματίζεται.
Αν αυτό συμβαίνει τακτικά, αυτή η όμορφη φωτεινή βροχή των ονείρων να πέφτει στην λίμνη των στεναγμών, τότε νούφαρα φυτρώνουν στην λίμνη και από αυτά βγαίνει ευωδιά, είναι οι σκέψεις που γεννιούνται, που δεν έχουν πια παρακμή, μπορεί να βγήκαν από το έλος, το εξυγιαίνουν όμως με την παρουσία τους εκεί, με τις ρίζες, με τον κορμό τους, με τα ωραία τους άνθη, τα φύλλα και την ομορφιά.
Τα βιβλία της Συλλογής προσφέρουν ενάργεια στον συνομιλητή τους.
Το πιο καλό όμως στα βιβλία αυτά είναι πως είναι νέα τεχνολογία για την ενάργεια της σκέψης, τα λόγια είναι λίγα και καλά και δεν χρειάζονται επεξηγηματικές εκφράσεις.
Είναι σαν να διαβάζει ο αναγνώστης τριάντα σελίδες γεμάτες με πυκνά νοήματα που όμως συνέχονται μεταξύ τους και έχουν ειρμό.
Στα βιβλία βρίσκει ο αναγνώστης έναν συνομιλητή σωστό, που του μιλάς και σε καταλαβαίνει και την επόμενη μέρα, μετά από δυο, δεν έχει αυτό σημασία, ξαφνικά θυμάσαι κάτι καλό που διάβασες μέσα στο βιβλίο και λες αυτό ήταν, που με απασχολούσε τόσον καιρό, πώς δεν το είχα καταλάβει….
Επιφοίτηση σημαίνει αυτό, μόνο που δεν γίνεται με δυσκολία, αν τόσο πολλοί έχουν στρατευθεί, από τους αγαθούς μας προγόνους, σίγουρα δεν έγινε αυτό για να ταλαιπωρήσουν τον αναγνώστη, αλλά για να του δώσουν με τρόπο εύληπτο και σωστό τις νέες του δυνάμεις, αυτές που χρειάζεται στην σημερινή εποχή για να ζήσει καλά και σωστά να επιβιώσει. Και γιατί όχι;; Μερικά θαύματα να συμβούν από αυτά που καθημερινά άλλοτε συνέβαιναν στην Ελλάδα, μια καλή ιδέα να ειπωθεί, κάτι σωστό να μπει στον δρόμο του, μια καλή παρέα να δημιουργηθεί, την ομόνοια να βρούμε ανάμεσά μας, την αλληλεγγύη που μας συγκινεί και την αγάπη στην καρδιά μας.
Κάτι τέτοιο όμως, χρειάζεται επειγόντως μεταγγίσεις. Κάποιοι πρέπει να μας μεταδώσουν αγάπη, σοφία, δύναμη, γιατί ανάμεσα μας έχουν αναλωθεί πια όσα αποθέματα είχαμε.
Όλοι χρειαζόμαστε στην στήριξη για να προχωράμε στην ζωή μας. Σε κοινωνία ζούμε και μια κοινωνία μας εντάσσει στους κόλπους της με όλα τα συστήματα, θεσμούς, νόμους, ηθική, διδάγματα και ανθρώπους, που μας περιστοιχίζουν.
Όμως, όλα αυτά είναι άνευ λόγου και άνευ σημασίας, αν δεν υπάρχουν δίπλα μας οι σωστοί άνθρωποι, γιατί μόνο μέσα από την επικοινωνία με αυτούς, γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω.
Αυτή ήταν μια μεγάλη αλήθεια που είχαν καταλάβει οι Έλληνες. Η κοινωνία διαμορφώνει τον άνθρωπο και αυτός την διαμορφώνει με τα έργα του. Όμως, η κοινωνία είναι άνθρωποι και ως άνθρωπο πρέπει κανείς να εννοεί και τον εαυτό του. Ως άνθρωπο φορέα κοινωνικής αλλαγής που όμως χρειάζεται την δική του στήριξη, μέσα στην κοινωνία, για να ζήσει και να δημιουργήσει.
Δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να το επιτύχουμε αυτό, άλλοτε η αόριστη «κοινωνία» μας τραβάει στις επιδιώξεις της, και άλλοτε εμείς σαν «άνθρωποι» δημιουργούμε κλειστά συστήματα αντιλήψεων και απόψεων.
Μας είναι απαραίτητη η σοφία της ψυχής αυτή την εποχή, όχι μόνο γιατί χωρίς αυτήν βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα βαρυτικό πεδίο αδρανειακών σκέψεων, αλλά κυρίως γιατί φέρνει μαζί της την χαρά, την γαλήνη και την ηρεμία που χρειάζεται κάθε σκέψη για να αναπτυχθεί και να αναπτυχθεί σωστά.
Όμως αυτή την σοφία δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε με τους κοινούς τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε, αναπτύσσουμε συλλογισμούς και επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας.
Ίσως κάποιος να μας χαρίσει την σοφία που χρειαζόμαστε και ίσως επέλεξε αυτή την Συλλογή για να κάνει μια Αρχή, μια αρχή που λέει ότι η αγάπη έχει την δύναμη να πολλαπλασιάζεται, να αλλάζει τον άνθρωπο και να γιγαντώνεται, να διαρρέει τα έργα της διανοίας του και δια αυτών να γονιμοποιεί κάθε ψυχή που αγαπάει τον άνθρωπο και τον θεό που έγινε άνθρωπος.
Ίσως ήρθε η ώρα για να βρει ο άνθρωπος την συντροφιά που χρειάζεται, των αγαθών πνευμάτων που υπάρχουν πάντα μέσα στις ιδέες των καλών βιβλίων, αυτών που γίνονται από αγάπη στον άνθρωπο και τις αγαθές ιδιότητες της δικής του ψυχής.
Τότε, ίσως, ο κόσμος μας θα έχει γίνει λίγο καλύτερος.
Για την συγγραφή
Βιργινία Φατσή
1 Νοεμβρίου 2017
