Κάθε φορά που η ψυχή επιλέγει να κατοικήσει σε ένα σώμα, συμβαίνει ένας επιμερισμός της σε στοιχεία που είναι αθάνατα και σε στοιχεία που είναι παροδικά και επιφαινόμενα. Τα αθάνατα στοιχεία κρατούν μέσα τους και μεταφέρουν το έργο του ανθρώπου, όπως αυτό οργανώνεται και μεταφέρεται από εποχή σε εποχή. Τα επιφαινόμενα στοιχεία κρατούν μέσα τους και αναπαράγουν όλες τις σχέσεις που αυτός βίωσε και πρέπει να βιώσει ξανά, μέχρι να ολοκληρώσει τον εαυτό του σε ένα ενιαίο σύνολο, που δεν θα έχει ξένα στοιχεία.
Ο επιμερισμός αυτός επιτρέπει στην ψυχή να σκέπτεται πάντα για το έργο του ανθρώπου, ενώ παράλληλα εργάζεται αδιάκοπα για να παράγει και να δημιουργεί τις σχέσεις που είναι απαραίτητες για την εξέλιξή του. Έτσι πάντα ο άνθρωπος έχει ένα μέρος της ψυχής του που είναι συλλογικό και ένα μέρος που τον αφορά προσωπικά και είναι ατομικό.
Τα δύο μέρη ουδέποτε διαπλέκονται, γιατί δεν πρέπει ποτέ η συλλογικότητα να επεκτείνεται σε βάρος της ατομικής εξέλιξης, ούτε η προσπάθεια για ατομική πρόοδο να αποβαίνει σε βάρος της συλλογικής εξέλιξης.
Αυτή είναι μια ισορροπία που διατηρεί το σύμπαν, όπου όλοι ανήκουμε, από εκεί αρχίζουμε και σε αυτό επιστρέφουμε. Μια ισορροπία που λέει ότι ο άνθρωπος αναπτύσσεται πάντα κατά το αίτημα της συλλογικής του προόδου, υπάρχει όμως ένα όριο στην ανάπτυξή του, που τίθεται πάντα από την ανάγκη του να οικοδομεί εαυτό, τον δικό του εαυτό.
Είναι πολύ παρήγορο για την ανθρώπινη ζωή, να εξελίσσεται με βάση δεδομένα και στοιχεία που πάρα πολλοί άνθρωποι ομονοούν για να κατασκευασθούν.
Δημιουργείται όμως αυτόματα και μια υποχρέωση στον άνθρωπο. Να αντιληφθεί και να προσεγγίσει με τις δικές του δυνάμεις, αυτό που πρέπει να γίνει το έργο της δικής του ζωής. Ένα έργο που θα χαρακτηρίσει την δημιουργία του, θα δώσει είδος στις προσπάθειές του, θα αποδώσει ήθος στα δημιουργήματά του και θα ευχαριστήσει την ψυχή του.
Τελικά όλα γίνονται για να είναι η ψυχή χαρούμενη, να βλέπει τα πράγματα να εξελίσσονται κατά τις επιταγές της συλλογικότητας και αυτό να την χαροποιεί, να συναισθάνεται ότι τα ατομικά αιτούμενα του ανθρώπου λύνονται και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι άνθρωποι ομονοούν και το Έργο της Ζωής εξελίσσεται χωρίς εμπόδια.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
5 Μαΐου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από την Συλλογή: «Μπορεί ο άνθρωπος να βρει την ευτυχία στη ζωή;»
και το Βιβλίο-Δίαυλο της Συλλογής «Το Έργο της Ζωής», που συνέγραψε η Βιργινία Φατσή
και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ τον Σεπτέμβριο 2014.
