Η αγάπη του ανθρώπου εισχωρεί στο συλλογικό ασυνείδητο και το ενθαρρύνει να εκφραστεί, δονεί τις ψυχικές μνήμες του ανθρώπου και τον αναγκάζει να δημιουργήσει.
Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην ισχύουσα δύναμη της αγάπης. Γιατί είναι η δύναμη μιας ουσίας που είναι άφθαρτη, δημιουργείται από τα έργα μας, πηγάζει από την ηθική μας, χαρακτηρίζει τις πράξεις μας, πολλαπλασιάζεται από το συναίσθημά μας και προτιμά τον τόπο της ψυχής μας, εκεί θέλει να κατοικοεδρεύσει.
Η ψυχή αρέσει στην αγάπη, γιατί η αγάπη δεν απευθύνεται σε υλικά αποκτήματα, πράγματα που είναι έτοιμα και κάποιος απλώς πρέπει να τα κερδίσει ή να τα καταναλώσει, δεν απευθύνεται σε σταθερά οικοδομήματα που απλώς θέλει να τα κατακτήσει, ούτε αναφέρεται στο άπειρο που θέλει να εκμηδενίσει.
Η αγάπη αναφέρεται πάντα στην δημιουργία. Και η δημιουργία έχει πάντα ως κέντρο της τον Άνθρωπο και γύρω από τις δικές του ιδιότητες περιστρέφονται τα έργα της.
Τα αρχαία μαντεία δεν ήταν οι καταβόθρες με τους χρησμούς, όπου κάθε απονενοημένος προσέφευγε, για να μάθει κάτι για το μέλλον. Ήταν στην ουσία οργανισμοί γνώσης που φύλαγαν μυστικά, επικοινωνούσαν με τους θεούς με συγκεκριμένες μεθόδους, μόνο και μόνο για να λαμβάνουν γνώση, που δεν την κράταγαν για τον εαυτό τους, αλλά ήξεραν ότι τελικά προορίζεται για τις κοινωνίες όπου ζουν, κράταγαν μέσα τους τις επιστήμες, στις αρχικές μορφές όπου πρωτοεμφανιζόντουσαν, αλλά και στην κατοπινή τους εξέλιξη και κυρίως γνώριζαν να διακρίνουν ποια γνώση προέρχεται από τον θεό και ποια είναι αποκύημα της φαντασίας των ανθρώπων.
Με αυτή την έννοια η μαντεία είναι κυρίως ένας μηχανισμός πρόβλεψης. Όμως δεν πρέπει να παρερμηνεύουμε το γεγονός ότι ένας οργανισμός γνώσης που έχει την ικανότητα να λαμβάνει μηνύματα από τους θεούς, έχει και την ικανότητα ο ίδιος να παράγει γνώση, να την διανέμει, να την εξαπλώνει και να φροντίζει για την καλή και ηθική της χρήση.
Τα μάτια της ψυχής δεν κάνουν ποτέ λάθος, γιατί δεν παραλείπουν καμία λεπτομέρεια, δεν παρερμηνεύουν καμία ένδειξη και δεν υποκύπτουν στην εξαπάτηση, που εύκολα δέχονται οι φυσικοί οφθαλμοί.
Αντιθέτως, αποδίδουν στα πράγματα τις αληθινές τους εικόνες, στους ανθρώπους τις πραγματικές τους προθέσεις και δίνουν βάθος, όγκο και προοπτική στις ερμηνείες των γεγονότων. Για αυτό και μας είναι απαραίτητα.
Η συναίσθηση είναι η συνεχής κατάσταση της συνείδησης, που επικοινωνεί με ανώτερες δυνάμεις και μέσω αυτής της επικοινωνίας διαχέονται σε αυτήν γνώσεις που δεν ήξερε ότι υπήρχαν, εμπειρίες που είναι πρωτοφανείς και συνείδηση των πραγμάτων, όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε ή θα πιστεύαμε ότι είναι.
Η συναίσθηση παράγει πραγματικότητα, γιατί εκεί που υπάρχουν οι ατάκτως ερριμμένοι λίθοι της παλιάς αντίληψης, αίφνης προβάλλουν δυνατότητες και προοπτικές που κανείς δεν είχε ονειρευτεί.
Το σύμπαν είναι μια ατελείωτη διαπλοκή κοινωνιών, ορισμένες από αυτές έχουν ακόμα μέσα τους την φυσική εξέλιξη, άλλες την έχουν αποχωριστεί προ πολλού, όλες όμως συντάσσονται και επικοινωνούν μεταξύ τους με μόνο αιτούμενο την Εξέλιξη του Ανθρώπου.
Είναι πολύ παρήγορο για την ανθρώπινη ζωή, να εξελίσσεται με βάση δεδομένα και στοιχεία που πάρα πολλοί άνθρωποι ομονοούν για να κατασκευασθούν.
Δημιουργείται όμως αυτόματα και μια υποχρέωση στον άνθρωπο. Να αντιληφθεί και να προσεγγίσει με τις δικές του δυνάμεις, αυτό που πρέπει να γίνει το έργο της δικής του ζωής. Ένα έργο που θα χαρακτηρίσει την δημιουργία του, θα δώσει είδος στις προσπάθειές του, θα αποδώσει ήθος στα δημιουργήματά του και θα ευχαριστήσει την ψυχή του.
Γιατί τελικά όλα γίνονται για να είναι η ψυχή χαρούμενη, να βλέπει τα πράγματα να εξελίσσονται κατά τις επιταγές της συλλογικότητας και αυτό να την χαροποιεί, να συναισθάνεται ότι τα ατομικά αιτούμενα του ανθρώπου λύνονται και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι άνθρωποι ομονοούν και το Έργο της Ζωής εξελίσσεται χωρίς εμπόδια.
Το βιβλίο το Έργο της Ζωής είναι ένα λογισμικό της διανοίας. Έχει την ιδιότητα να απευθύνεται κατευθείαν στην ψυχή και να τις δίνει τις πληροφορίες που χρειάζεται για να επικοινωνήσει ξανά με τις δικές της πηγές, αυτές που την τροφοδοτούν με δύναμη, αντοχή και επάρκεια.
Τις πηγές που της λένε, μην έρθεις ακόμα εδώ, μείνε εκεί που βρίσκεσαι, γιατί εκεί υπάρχει έργο για σένα και πρόοδος για τον άνθρωπο.
Τις πηγές που της δίνουν τα Στοιχεία που χρειάζεται, για να βρει ξανά τον δρόμο προς τα δικά της έργα και ο άνθρωπος την οδό προς τη δική του ζωή, που κανείς άλλος δεν μπορεί να του υποδείξει, παρά μόνο η δική του ψυχή.
Η Αρχή και το Τέλος απασχόλησαν πολλούς στοχαστές ανά τον κόσμο, με λίγα λόγια, πού τοποθετούμε την αρχή των πραγμάτων και πού το τέλος τους. Πού αρχίζει η ζωή και πού τελειώνει. Είναι ο φυσικός θάνατος το τέρμα ή γίνεται η αρχή για κάτι νέο.
Ας θέσουμε το θέμα με λόγια απλά. Αν δεχθούμε πως η ψυχή είναι αθάνατη, τότε κάπου πηγαίνει μετά τον θάνατο, αφού πια το φυσικό σώμα που την φιλοξενεί, δεν λειτουργεί. Ας υποθέσουμε ότι η ψυχή οδεύει προς συγκεκριμένα πεδία, συμβατά προς την υφή της, που μπορούν να την φιλοξενήσουν, μέχρις ότου χρειαστεί ξανά να επιμεριστεί.
Κάθε φορά που η ψυχή επιλέγει να κατοικήσει σε ένα σώμα, συμβαίνει ένας επιμερισμός της σε στοιχεία που είναι αθάνατα και σε στοιχεία που είναι παροδικά και επιφαινόμενα. Τα αθάνατα στοιχεία κρατούν μέσα τους και μεταφέρουν το έργο του ανθρώπου, όπως αυτό οργανώνεται και μεταφέρεται από εποχή σε εποχή. Τα επιφαινόμενα στοιχεία κρατούν μέσα τους και αναπαράγουν όλες τις σχέσεις που αυτός βίωσε και πρέπει να βιώσει ξανά, μέχρι να ολοκληρώσει τον εαυτό του σε ένα ενιαίο σύνολο, που δεν θα έχει ξένα στοιχεία.
Όταν ο άνθρωπος Αγαπά, η δημιουργία διευρύνεται, μόνο και μόνο για να δώσει χώρο στα έργα της αγάπης.
Η αγάπη είναι η ισχυρότερη Δύναμη της Δημιουργίας, η πιο ηθική, η πιο κοσμογονική και η πιο μεταβάλουσα. Μεταβάλλει την δομή των οργανισμών και την πορεία των όντων, υπεισέρχεται στις δομές των συστημάτων και τις ακούσιες εκφράσεις των ωκεανών της μνήμης, της σοφίας και του συναισθήματος.
Η Αγάπη δεν έχει φύση που είναι εύκολο να προσδιοριστεί. Δεν έχει υπόσταση που ο άνθρωπος κατανοεί. Δεν έχει όψη, που ο άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει. Έχει μόνο ύλη, γιατί είναι υλική. Δεν είναι συναίσθημα, δεν οφείλεται σε τυχαία διαπλοκή στους νευρώνες, δεν εδρεύει στην βιοχημεία του σώματος, δεν βρίσκεται στα Σώματα των αρχαγγέλων και δεν αναπτύσσεται τυχαία μεταξύ των ανθρώπων.
Είναι ύλη που βρίσκεται σε αφθονία μεταξύ αυτών που θέλουν να δημιουργούν, που ζουν αγαπώντας την δημιουργία και η δημιουργία τους επιστρέφει την αγάπη τους με διάφορες μορφές.
Βιργινία Φατσή
24 Ιουνίου 2017
