Ολόκληρος ο Παρθενώνας είναι ένας ύμνος στην δημιουργική έκφραση μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας κοινωνίας που περιλάμβανε ανώτερο στοχασμό, ενορατικές ικανότητες ευρέως διαδεδομένες, αγάπη στον λόγο, αγάπη στις ανώτερες ιδιότητες της διανοίας, που τις εξέφραζαν οι θεοί στο δωδεκάθεο, πολλές τεχνικές γνώσεις, επαρκή τεχνολογία και κυρίως αντοχή.
Αντοχή στο να οραματίζεται ένα πολύ δύσκολο Έργο που υπερέβαινε τις συνήθεις δυνάμεις της, αντοχή στο να βρει πόρους να το χρηματοδοτήσει, αντοχή στο να συγκεντρώσει όλους όσοι χρειάζονται για να το υλοποιήσει, αντοχή για να εργασθούν νυχθημερόν χιλιάδες άνθρωποι, αντοχή για να απεικονισθούν οι ανάγλυφες παραστάσεις από πλήθος καλλιτεχνών, αντοχή στο να κοπούν τα μάρμαρα, να μεταφερθούν και να κτισθεί ο Ναός.
Όλη αυτή η αντοχή είναι ένδειξη για την ύπαρξη τριών μορφών Αγάπης: της αγάπης προς τον άνθρωπο, όπως αυτή εκδηλώνεται στην πίστη όλων ότι μπορούν να καταφέρουν, όλοι μαζί, ένα τόσο δύσκολο έργο που υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνάμεις τους.
της αγάπης προς τον Θεό, όπως αυτή εκδηλώνεται στην υπέρμετρη πεποίθηση όλων ότι ένα Έργο που έρχεται αρχικά ως ισχυρός οραματισμός σε μια ομάδα επιφανών ανδρών της Πόλης, μπορεί και πρέπει να υλοποιηθεί, γιατί μέσα του κρύβει την βοήθεια του Θεού προς την Πόλη.
της αγάπης προς την κοινωνία, όπως αυτή εκδηλώνεται στην θαυμάσια ομόνοια που όλοι ανέπτυξαν, στο θάρρος, στην επιμονή, στην καθημερινή εργασία, στην συνεργασία, στην ανταλλαγή ιδεών και σε όλες εκείνες τις θαυμάσιες ιδιότητες που όλοι αναπτύσσουν όταν αυτοβούλως συμμετέχουν σε ένα Έργο, που αναγνωρίζουν ότι είναι εκ Θεού.
Ίσως για αυτό ο Παρθενώνας είναι ανυπέρβλητο Σύμβολο, μέχρι σήμερα. Γιατί προέρχεται από την αγάπη, δημιουργήθηκε με αγάπη και κτίσθηκε με περίσσευμα Αγάπης.
Ο μόνος τρόπος που βρήκαν οι Αθηναίοι για να ζήσουν ήταν η Δημοκρατία και τον βρήκαν ακολουθώντας την απλή, ξεκάθαρη σκέψη που οδηγούσε πάντα τα βήματά τους στον δημόσιο βίο: «Είμαστε προϊόν και αποτέλεσμα της Συλλογικής μας Διανοίας, αυτής που βρίσκει Σπίτι ανάμεσά μας, αυτής που επιλέγει τα Έργα μας για λογαριασμό μας και πάντοτε διαλέγει έναν από εμάς για να μιλήσει για λογαριασμό της. Η Δημοκρατία είναι το Σπίτι της, η ελευθερία του λόγου το αιώνιο μέλημά μας και η ατομική ευθύνη καθενός μας είναι να συμμετέχει στις συλλογικές διαδικασίες και να σκέπτεται πάντα για το καλό της Πόλης».
Απλές σκέψεις που θωρακίζονται και οδηγούν σε ξεκάθαρες πράξεις, όπως αυτή που αποφάσισαν όλοι μαζί οι Αθηναίοι: να κτίσουν τον Παρθενώνα.
Γιατί θα έδειχνε σε όλους ποιοι ήταν και τι πίστευαν οι πολίτες της Αθήνας, αφού τόσο μεγάλη είναι η Αγάπη των θεών στο πρόσωπο της Πόλης τους και στους ίδιους, που τους βοηθάνε να εμπνευστούν, να υλοποιήσουν και να κατασκευάσουν ένα τέτοιο λαμπρό έργο.
Γιατί θα είχαν οι ίδιοι κάτι για το οποίο να χαίρονται, επειδή συμμετέχουν σε αυτό, ο καθένας με τον τρόπο του, επειδή εργάζονται για αυτό, ο καθένας κατά το επάγγελμά του, επειδή το βλέπουν σιγά σιγά να σηκώνεται στον Βράχο και συνειδητοποιούν ότι είναι η δική τους ζωή που αναδύεται μέσα από τα ερείπια, ο καθένας από αυτούς κρύβει μέσα του έναν Παρθενώνα, δικό του, προϊόν της σκέψης και της βούλησής του, αποκύημα της βαθειάς του επιθυμίας για ζωή και μεγάλη απόδειξη της πίστης του στους θεούς της Πόλης του.
Γιατί οι Έλληνες αγαπούσαν τον Εαυτό τους, αυτήν την πανίσχυρη μικρή θεότητα που ζούσε μέσα τους και έπρεπε να την μάθουν, γιατί ήταν διαφορετική από τις άλλες, να της φτιάξουν χώρο και να δημιουργήσουν τα έργα της.
Τελικά οι Έλληνες βίωναν την Αγάπη, με έναν τρόπο τελείως δικό τους και ξεχωριστό. Έναν τρόπο που υπαγόρευε τις πράξεις τους, καθοδηγούσε τα έργα τους, έδινε πνοή στα όνειρά τους, τους έφερνε οράματα, δημιουργούσε μεγάλα έργα και τους βοηθούσε να ζουν μια καλή, όμορφη και χρήσιμη ζωή.
Έναν Ελληνικό τρόπο, που ελπίζω ότι δεν είναι αργά για να τον ξαναβρούμε.
Βιργινία Φατσή
23 Δεκεμβρίου 2016
