Στην Εποχή των αρχαίων Ελλήνων υπήρχαν όλων των ειδών τα Μυστήρια, μέσα από τα οποία ο άνθρωπος ανάγκαζε το πνεύμα του να λησμονήσει τις επίγειες αναμνήσεις του και να ξεδιπλώσει τις Αναμνήσεις που έφερε από άλλους κόσμους, όχι επίγειους.
Συνηθίσαμε να συνδυάζουμε τον μυστικισμό με παραφυσικά φαινόμενα, υπόγειες στοές και τρομερά μυστικά, δεν μας περνάει όμως από το μυαλό ότι ο μυστικισμός μπορεί να έχει και αγαθή φύση, να αγαπάει τον ήλιο, να είναι χαρούμενος, φωτεινός, να απευθύνεται σε ολόκληρες κοινωνίες που δεν διστάζουν να μοιραστούν τα δώρα του με άλλους, να αφορά πολλούς ανθρώπους που ανοικτά μιλάνε για όσα απέκτησαν στους ναούς της σοφίας και οι άλλοι τους αποδέχονται, χωρίς να θέλουν να τους αλλάξουν. Αυτοί ήταν οι Έλληνες.
Ο περιούσιος λαός που κέρδισε την τύχη και είχε την χάρη να συνομιλεί με τους θεούς, να κατοικεί μαζί τους στα ουράνια παλάτια, να έχει μέσα του το φως της αγάπης, να βλέπει γύρω του τα έργα της σοφίας, να συναγελάζεται με ομοίους και να λατρεύει τον Άνθρωπο.
Τον Άνθρωπο ως υπερκόσμια σύζευξη του αοράτου με το ορατό, ως αιώνια διένεξη του καλού με το κακό, ως γέφυρα που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων, ως κοσμογονία που καθημερινά συμβαίνει, ως πηγή κάθε χαράς, ευδαιμονίας και προόδου και ως υπερβατική ανάγκη ένωσης μαζί του, κάθε ανθρώπου που κατοικεί στην γη.
Τον Άνθρωπο προσπάθησαν να κατανοήσουν οι Έλληνες, όχι την φύση, όχι την καθημερινή επιβίωση, όχι τα τείχη στις πόλεις, όχι την διαίρεση, όχι την διχόνοια, όχι τον αλληλοσπαραγμό.
Τον Άνθρωπο που αρχικά τους δόθηκε ως Ποίηση, μέσα από τους στίχους των έργων που δημιούργησαν τον άνθρωπο από τις κοινωνίες του, τις επιλογές του, την μορφή του, την μορφή των άθλων του, την μορφή των έργων του και την μορφή αυτών που αγαπούσε.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι μια Κιβωτός της Διαθήκης που περιείχε όλα τα νοήματα, τους συμβολισμούς και τους κώδικες που ο άνθρωπος είχε ανάγκη, για να βρει το νήμα της δημιουργίας, από εκεί που κάποιος Έλληνας το είχε αφήσει και να συνεχίσει από εκεί να πλέκει το νήμα του δικού έργου, αυτού που θα αφήσει η δική του ζωή.
Χρόνο με τον χρόνο, άνθρωπο με τον άνθρωπο, από πολιτισμό σε πολιτισμό και από αιώνα σε αιώνα, μέσα από την ειρήνη, αλλά και τον πόλεμο, μέσα από αγώνες, αλλά και κατακτήσεις, η αγάπη των Ελλήνων για τον Άνθρωπο έπλεξε τον δικό της περίτεχνο ιστό πάνω από τα έργα των ανθρώπων. Και κυριάρχησε σε αυτά, γιατί όσα έχουμε σήμερα που μας αρέσει να τα βλέπουμε, χαιρόμαστε να τα μαθαίνουμε, με χαρά τα υπηρετούμε, κάποιος, κάπου, κάποτε βρήκε μια άκρη ενός νήματος που άφησαν επίτηδες ελεύθερη οι Έλληνες και άρχισε να τα δημιουργεί. Και από αυτόν πήρε την άκρη κάποιος άλλος και άλλος μετά από αυτόν και δημιουργήθηκε αυτό που λέμε εξέλιξη, πρόοδος και ανθρώπινο πρόσωπο του πολιτισμού μας.
Όμως ο κυρίαρχος ιστός της Αγάπης των Ελλήνων, ουδέποτε αποκαλύφθηκε. Μόνο οι άκρες και από αυτές, όσες οι Έλληνες, για τους δικούς τους λόγους επέλεξαν να αφήσουν ανοικτές, για να συνεχισθεί το έργο τους από άλλους.
Ο κυρίαρχος ιστός της Αγάπης εξακολουθεί να ανήκει στους Έλληνες. Και ο ιστός αυτός περιέχει όλα τα έργα που κτίζουν κοινωνίες, όλα τα έργα που κτίζουν Επιστήμη, όλες τις ενοράσεις που κτίζουν πραγματικότητα, όλες τις ευκαιρίες που κτίζουν το μέλλον, όλη την πίστη που χρειάζεται στον άνθρωπο για να δημιουργήσει και όλη την Αγάπη που χρειάζεται στην Δημιουργία για να γεννήσει πάλι χρήσιμα έργα για τον άνθρωπο.
Ουδέποτε κάποιος μπόρεσε να τον αφαιρέσει, να τον διακόψει ή να αποσπάσει δομικές του λειτουργίες προς όφελός του. Γιατί η Αγάπη των Ελλήνων στον Άνθρωπο είναι πραγματωμένη στην ψυχή τους, στην ωραία ψυχή που εξακολουθούν να μοιράζονται σήμερα μετά από χιλιάδες χρόνια, όσοι είναι ακόμα ζωντανοί και όσοι ανήκουν μόνο στον πνευματικό κόσμο, όλοι μαζί είναι κάτοχοι της Ψυχής τους και επιλέγουν τα έργα της, με μοναδικό όφελος την Αγάπη και μοναδικό κίνητρο την αγάπη στον άνθρωπο.
Βιργινία Φατσή
Αθήνα, 29 Οκτωβρίου 2016
