Στον χώρο της ψυχής κατοικούν πολλά και διάφορα Στοιχεία, όλα απαραίτητα για την επαύξησή της ώστε όλοι οι άνθρωποι που χρειάζονται ψυχή, να έχουν ικανές ποσότητες από αυτήν.

Τα έργα της διανοίας ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και αυτό είναι απολύτως αναμενόμενο γιατί αν υπάρχει ένα υλικό στο σύμπαν που δεν μοιάζει με κανένα άλλο όταν αναφερόμαστε στην ιδιαιτερότητα κάθε ανθρώπου, αυτό είναι η διάνοια και τίποτα άλλο.

Ο άνθρωπος είναι το ευφυές σύνολο της διανοίας του, των ιδεών του, της εργασίας του για την πραγμάτωση των ονείρων του, της φυσικής του κατάστασης, της οργανικής του δομής και της ψυχικής του συγκρότησης και ως ευφυές σύνολο χρειάζεται και αυτός τις παραμέτρους που δομούν την λειτουργία του.

Υπάρχει μία και μόνη φυσική παράμετρος, που διατρέχει και διαπνέει όλα τα επιμέρους συστήματα και υποσυστήματα, αυτού του ανώτερου όντος που είναι ο άνθρωπος. Η Γνώση και τίποτα άλλο.

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σήμερα ένα πεδίο μάχης και αυτό συμβαίνει παντού. Μπορούν να μετατραπούν σε ένα πεδίο συνύπαρξης, αρκεί οι άνθρωποι να επιλέγουν τι είδους σχέσεις θα συνάψουν και με ποιους.

Η Σοφία της Ψυχής είναι η Χαρά της ζωής, αυτές οι δύο έννοιες είναι ταυτόσημες και μαζί θα έπρεπε να λέγονται πάντα.

Η χαρά είναι μια κατάσταση, που οι άνθρωποι έχουν μάθει να επιδιώκουν με τον λάθος τρόπο, προσπαθώντας δηλαδή να προκαλέσουν εξωτερικά ερεθίσματα για να κινητοποιήσουν τον εαυτό τους στην κατεύθυνση που παράγει χαρά. Όμως αυτό είναι μάταιο.

Στην κλασσική αρχαιότητα, υπήρχε μεταξύ των Ελλήνων εκείνη η θαυμάσια συνενοχή στο Θαύμα, που λέει ότι όταν ένα θαύμα είναι να συμβεί, ακούγεται στον ορίζοντα της ψυχής των Ελλήνων, δημιουργεί εκεί μια πραγματικότητα με όλες τις ανακατατάξεις και τις κοσμογονίες που είναι να συμβούν και όταν όλα αυτά γίνουν, το θαύμα γίνεται, αλλά γίνεται μαζικά, ωραία και συγκλονιστικά. Σαν αποκάλυψη ή σαν ένα κρυμμένο σεντούκι θησαυρών, που όλοι γνώριζαν ότι υπήρχε, κανείς δεν είχε όμως το δικαίωμα να το ανοίξει, πριν την ώρα του.

Οι Έλληνες σχημάτιζαν τον δρόμο της ζωής με τα βήματά τους και τίποτα άλλο. Δεν ακολουθούσαν κανέναν, δεν αντιμάχονταν κανένα, δεν περίμεναν την καθοδήγηση κάποιου που γνώριζε τα πράγματα καλύτερα από αυτούς. Είχαν μάθει να βαδίζουν μόνοι τους.

Στις κοινωνίες μας σήμερα κοινή είναι η γνώση ότι ο άνθρωπος καταστρέφεται «από τα μέσα», από ό,τι δηλαδή προκαλεί αναταράξεις, διαταραχές και ανωμαλίες στην εσωτερική λειτουργία όχι μόνο του οργανισμού του, αλλά κυρίως του πνεύματος και της ψυχής του.

Και αναταράξεις προκαλεί η άγνοια.

Τι θα κάναμε χωρίς την ψυχή δεν ξέρω. Ίσως να μεταμορφωνόμαστε αίφνης σε διανοητικά ρομπότ, ικανοί για εξαιρετικά πολύπλοκες επεξεργασίες και όμως ανίκανοι να κατανοήσουμε τα πράγματα και να επηρεάσουμε τις εξελίξεις.

Μια κοινωνία στοχάζεται όταν συγκεντρώνεται γύρω από κέντρα γνώσης, που διανέμουν, επεξεργάζονται και δημιουργούν νέα γνώση, γύρω από τα βασικά θέματα που την ταλανίζουν και χρειάζεται νέα γνώση για να προχωρήσει. Πάντα έτσι γίνεται, όχι αντίστροφα.