Κάθε ψυχή θα πρέπει να ασχολείται με την εκδήλωση των δικών της έργων και την απελευθέρωση των δικών της δυνάμεων, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε από τίνος την ψυχή θα έρθουν τα έργα που χρειαζόμαστε όλοι για να ζήσουμε. Κοινό μας έργο ήταν πάντα η απελευθέρωση των ψυχικών δυνάμεων, που κάθε άνθρωπος διαθέτει.
Οι κόσμοι που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος με τις ψυχικές του δυνάμεις δεν είναι μεταφυσικοί. Είναι απολύτως πραγματικοί, υπάρχουν, λειτουργούν και εξελίσσονται. Ορισμένα έργα που εκτελούσαν ολοκληρώνονται και άλλα, που δεν έχουν αρχίσει ακόμη, μπαίνουν σε έναν δρόμο για να βρουν και να συντάξουν τις κοινωνίες που θα ασχοληθούν με αυτά.
Το σύμπαν είναι ένα ατελείωτο πλέγμα κοινωνιών, ορισμένες από αυτές έχουν ακόμα μέσα τους την φυσική εξέλιξη, άλλες την έχουν αποχωριστεί προ πολλού, όλες όμως συντάσσονται και επικοινωνούν μεταξύ τους με μόνο αιτούμενο την Εξέλιξη του Ανθρώπου.
Οι ψυχικές δυνάμεις είναι ένα ανεξερεύνητο τοπίο για τον μέσο άνθρωπο. Πολλοί προσπάθησαν να τις καταλάβουν, να δουν πού φθάνουν τα όριά τους, ή πού εκείνοι τοποθετούν τα όρια των δικών τους ψυχικών δυνάμεων. Όμως ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να τις ελέγξει και να τις χρησιμοποιήσει κατά βούληση, επιμένουν αυτές να ενεργοποιούνται όποτε θέλουν, να επιλέγουν ένα έργο κατά την δική τους βούληση και ατομική ελευθερία και να αποκαλύπτουν στον φορέα τους πράγματα, που δεν γνώριζε για την ζωή του.
Στο σύμπαν δεν πρέπει η συλλογικότητα να επεκτείνεται σε βάρος της ατομικής εξέλιξης, ούτε η προσπάθεια για ατομική πρόοδο να αποβαίνει σε βάρος της συλλογικής εξέλιξης.
Ο εαυτός είναι μια ωραία και συνεχής κατασκευή στο σύμπαν, που πάντοτε ο άνθρωπος επιθυμεί να την εμπλουτίζει και να εργάζεται πάνω σε αυτήν, μέχρις ότου αυτή τελειώσει. Τότε το τέλος συναντά την αρχή και ο άνθρωπος είναι πια ελεύθερος να απαλλαγεί από τα βάρη της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων και να ζήσει σε κόσμους, όπου η φαντασία του είναι ελεύθερη, κάθε χρέος του έχει απαλειφθεί και η σκέψη του είναι δημιουργική.
Η ψυχή χρειάζεται την καθαρότητα για να εκδηλωθεί. Σε αντίθετη περίπτωση, η εκδήλωσή της πνίγεται σε μια θάλασσα αιτημάτων που εμφανίζονται από παντού, σε αιτήματα που έχουν να κάνουν με την σωτηρία άλλων, με παρεμβάσεις για θέματα που δεν είναι δικά της και δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις προτεραιότητές της, στην κινητοποίησή της από άλλους και για τα δικά τους ζητήματα, γιατί στον χώρο της ψυχής κατοικούν πολλοί άλλοι άνθρωποι, εκτός από αυτόν που την κατέχει και νέμεται τα έργα της.
Το μέλλον προοιωνίζεται ευοίωνο για όσους έχουν, διατηρούν ή ελπίζουν να αποκτήσουν τις ψυχικές τους δυνάμεις, όχι με την έννοια της αντοχής ή του ήθους, αλλά με την διαχρονική σημασία των δυνάμεων της δημιουργίας.
Η ψυχή είναι ένας χώρος, ένας απέραντος χώρος γεμάτος με έργα, έργα που περιμένουν να έρθουν στο φως την κατάλληλη για αυτά εποχή, γιατί τότε θα είναι ο άνθρωπος έτοιμος να τα υποστηρίξει και η εποχή θα είναι έτοιμη να τα δεχθεί.
Η Αρχή και το Τέλος απασχόλησαν πολλούς στοχαστές ανά τον κόσμο, με λίγα λόγια, πού τοποθετούμε την αρχή των πραγμάτων και πού το τέλος τους. Πού αρχίζει η ζωή και πού τελειώνει. Είναι ο φυσικός θάνατος το τέρμα ή γίνεται η αρχή για καινούρια πράγματα.
Ας θέσουμε το θέμα με λόγια απλά. Αν δεχθούμε πως η Ψυχή είναι αθάνατη, τότε κάπου πηγαίνει μετά τον θάνατο, αφού πια το φυσικό σώμα που την φιλοξενεί, δεν λειτουργεί. Ας υποθέσουμε ότι η ψυχή οδεύει προς συγκεκριμένα Πεδία, συμβατά προς την υφή της, που μπορούν να την φιλοξενήσουν, μέχρις ότου χρειαστεί ξανά να επιμεριστεί.
Κάθε φορά που η ψυχή επιλέγει να κατοικήσει σε ένα σώμα, συμβαίνει ένας επιμερισμός της σε στοιχεία που είναι αθάνατα και σε στοιχεία που είναι παροδικά και επιφαινόμενα. Τα αθάνατα στοιχεία κρατούν μέσα τους και μεταφέρουν το έργο του ανθρώπου, όπως αυτό οργανώνεται και μεταφέρεται από εποχή σε εποχή. Τα επιφαινόμενα στοιχεία κρατούν μέσα τους και αναπαράγουν όλες τις σχέσεις που αυτός βίωσε και πρέπει να βιώσει ξανά, μέχρι να ολοκληρώσει τον εαυτό του σε ένα ενιαίο σύνολο, που δεν θα έχει ξένα στοιχεία.
Η ψυχική καθαρότητα χρειάζεται την παρέμβαση του Θεού για να επιτευχθεί, που εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, είτε εσωτερικά σαν μια δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο να αλλάξει τα πράγματα γύρω του και μέσα του, είτε στο εξωτερικό περιβάλλον ως καταστάσεις και γεγονότα, που ωθούν τον άνθρωπο να επανεξετάσει τις προτεραιότητες που έχει θέσει στον βίο του.
Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι στις δύσκολες εποχές για τον Άνθρωπο, πάντα κάποιος βρίσκεται, πάντα κάτι συμβαίνει και ένα καινούριο Έργο, δείχνει τον δρόμο σε όλους. Και το έργο αυτό μπορεί να είναι ένα γραπτό κείμενο, ή μια κατασκευή, που δεν θα είναι όμως συνήθη, αλλά φέρνουν κάτι εντελώς καινούριο στην ζωή των ανθρώπων. Κάτι, που αν το ακολουθήσει κανείς, η προσπαθήσει να το καταλάβει, η ζωή του θα αλλάξει.
Βιργινία Φατσή
4 Ιουλίου 2017
