Η αγάπη στον εαυτό κατά την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.
Αυτογνωσία λοιπόν, μια καλή βάση, που είναι οι αρχές του πολιτισμού μας και ένα δρών υποκείμενο που είναι η ενεργός συνείδηση του ανθρώπου, με τον συνδυασμό αυτών των δύο μπορούμε να επιτύχουμε θαύματα.
Ο δρόμος για την ίαση από κάθε μορφής ασθένεια που πλήττει την κοινωνία μας προϋποθέτει Δράση με Αυτογνωσία, για να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα σε μια Μαθηματική Σκέψη που εξελίσσεται με τόλμη και ηθική και σε όσα η Σοφία της Ψυχής μας υπαγορεύει να κάνουμε.
Όσο υπάρχει Άνθρωπος υπάρχει και χρόνος και αν ο χρόνος είναι ένα απλό μέγεθος μιας ευρύτερης Δημιουργίας που τώρα καλούμαστε να ανακαλύψουμε, τότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες, τόσοι αυτοί που ζούσαν στην αρχαία Ελλάδα, όσο και εμείς που ζούμε στο σήμερα, έχουμε έναν κοινό Τόπο και αυτός λέγεται «Ελλάδα»
Δεν είναι θέμα γεωγραφικού προσδιορισμού, αλλά πολιτισμού, αγωγής και ευπρέπειας, η πρόθεσή μας να ζούμε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και την καταλαβαίνουμε να γεφυρώνει επάξια το χθες με το σήμερα, την ανώτερη σκέψη των προγόνων μας με τις σημερινές αξίες του πολιτισμού μας και την αγάπη που εκείνοι εκδήλωναν στον άνθρωπο, με τις αρχές που σήμερα τηρούμε.
Τότε, η κατάθλιψη υποχωρεί από τις κοινωνίες μας και αρχίζουν πάλι αυτές να δρουν και να εργάζονται σε νέες κατευθύνσεις.
Για τους Έλληνες, νέο είναι το παλιό, εκείνες οι αξίες και οι αρχές που θεμελίωσαν μια υγιή Ελλάδα, σε συνθήκες πλήρους βαρβαρισμού των υπολοίπων στο περιβάλλον της.
Η Αυτογνωσία είναι απαραίτητη τόσο σε συλλογική, όσο και σε ατομική βάση. Όμως, κάθε αυτογνωσία πρέπει να έχει μια ισχυρή βάση, αρχών, ιδεών και αντιλήψεων, ως προς τις οποίες το υποκείμενο της αυτογνωσίας, αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Αν αποδεχθούμε, με ανοχή, ηρεμία και πεποίθηση, ότι σήμερα η κοινωνία μας πάσχει και βαριά νοσεί, από μια νόσο που λέγεται κατάθλιψη, τότε αυτομάτως τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση αυτών που αναγνωρίζουν στον Ελληνικό πολιτισμό τις αξίες του και ως προς αυτές κρίνουν τα σημερινά φαινόμενα.
Ας μην βλέπουμε το σύμπτωμα, ας δούμε την νόσο.
Τα Ελληνικά θαύματα δεν περιορίζονται στην αυτό- ίαση του ανθρώπου, ή σε μικρής κλίμακας επιτεύγματα συγκεκριμένων ομάδων, έτσι δείχνει το παρελθόν μας, αυτό υποδηλώνει η Ιστορία για το μέλλον μας.
Επεκτείνονται και καλύπτουν όλα τα θέματα που στην εποχή τους είναι ανοικτά, είτε αυτά αφορούν στην ανθρώπινη φυσιολογία και την εξελικτική διαδικασία του ανθρώπινου κυττάρου, είτε σε μεγάλης κλίμακας παρεμβάσεις και επεμβάσεις για να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή όλων.
Έτσι πάντα οι Έλληνες ισορροπούσαν, ανάμεσα στο πιο μικρό που πάντως είναι ανθρώπινο και στο πιο απέραντο, που είναι η ανάπτυξη της διανοίας μέχρι να καλύψει όλους τους κόσμους και τους ουρανούς.
Μας είναι απαραίτητη η σοφία της ψυχής αυτή την εποχή, όχι μόνο γιατί χωρίς αυτήν βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα βαρυτικό πεδίο αδρανειακών σκέψεων, αλλά κυρίως γιατί φέρνει μαζί της την χαρά, την γαλήνη και την ηρεμία που χρειάζεται κάθε σκέψη για να αναπτυχθεί και να αναπτυχθεί σωστά.
Όμως αυτή την σοφία δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε με τους κοινούς τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε, αναπτύσσουμε συλλογισμούς και επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας.
Χρειαζόμαστε την αγάπη στον εαυτό, που σύμφωνα με την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.
Βιργινία Φατσή
22 Φεβρουαρίου 2017
