Υπάρχει κάτι πιο δημιουργικό από το να βρει ένας άνθρωπος τι του αρέσει να κάνει, πώς του αρέσει να ζει και με ποιους θέλει να συνεργάζεται;
Αν υπάρχει μια πραγματική βάση για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αυτή είναι η προσωπική ανάκαμψη, να βρούμε ξανά τις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες της δικής μας διανοίας και να επιθυμήσουμε να τις δούμε να εκφράζονται στο επάγγελμά μας.
Η κατάθλιψη είναι μια μάστιγα. Πραγματική μάστιγα, αυτό λένε συνεχώς τα στοιχεία από τους παγκόσμιους οργανισμούς, όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλήττονται από κατάθλιψη στις εξελιγμένες χώρες.
Όταν ο άνθρωπος ασθενεί και η κοινωνία του πάσχει από την ίδια ασθένεια. Είτε είναι η βουβωνική πανώλης τον Μεσαίωνα, είτε η κατάθλιψη σήμερα, κάθε ασθένεια που εξαπλώνεται κυριαρχικά πάνω στον άνθρωπο, επηρεάζει βαθύτατα και την κοινωνία του.
Αντίδοτο δεν υπάρχει, ούτε γιατρικό. Υπάρχει προσωπική πορεία, ευθεία και συντεταγμένη, που ξεκινάει πάντα από μια απόφαση «θα βρω ξανά τον Εαυτό μου και την χαρά που μου δίνουν οι δικές μου σκέψεις, οι δικές μου ιδέες και οι δικές μου αξίες».
Κάποτε, από καιρό σε καιρό, η διάνοια μας επισκέπτεται, είτε γιατί η συλλογική μας διάνοια έκρινε πως είναι καιρός για νέα έργα, είτε γιατί η ατομική μας διάνοια ασφυκτιά και επιθυμεί να αναζωογονηθεί.
Συνήθως αυτά τα δύο είναι ταυτόσημα, πάντοτε ό,τι συμβαίνει στην συλλογική μας διάνοια και ό,τι αυτή κυοφορεί, έχει αντίκτυπο και στην ατομική μας διάνοια που αντιλαμβάνεται ότι είναι καιρός ξανά να ενεργοποιηθεί.
Ενεργοποίηση της ατομικής διανοίας σημαίνει ότι υπάρχουν ξανά ανάμεσά μας έργα, που μας θυμίζουν εσωτερικά τις καλύτερες εποχές που ζήσαμε και τις ωραιότερες αναμνήσεις που έχουμε από την τελευταία φορά που κάναμε κάτι από κοινού, για το καλό του συνόλου.
Όποιος πάρει αυτή την απόφαση, μπορεί να ζήσει ξανά.
Όχι, με το βάρος της κατάθλιψης να συμβιβαστεί με το απλώς να επιβιώνει και αυτό να το θεωρεί σημαντικό άθλο.
Να ζήσει πραγματικά και να βρει την δύναμη που κρύβει μέσα του για να τα αλλάξει όλα και να είναι πάντα καλά.
Όταν οι Έλληνες ομονοούν, κτίζουν καλά έργα. Όλα τα έργα που έκαναν οι Έλληνες στην ιστορική περίοδο της κλασσικής αρχαιότητας, είναι έργα της διανοίας, με την έννοια ότι υπάρχουν πάντα μέσα σε αυτά στοιχεία από το ήθος, την ευλάβεια, την ηθική, την γνώση, την αλήθεια και την ιστορία που είναι εγγεγραμμένα στην συλλογική τους μνήμη.
Είχαν αξίες τότε οι Έλληνες και ζούσαν την ζωή τους με βάση αυτές.
Υπάρχει τίποτα πιο δημιουργικό από το να βρει ένας άνθρωπος τι του αρέσει να κάνει, πώς του αρέσει να ζει και με ποιους θέλει να συνεργάζεται;
Είναι δύσκολη ιδιότητα αυτή και πολύ σημαντική, να διακρίνεις το δευτερεύον από το σημαντικό.
Μπορεί ο άνθρωπος να βρει αυτή την ιδιότητα στον εσωτερικό κόσμο όπου στοιχεία της παλιάς ενόρασης, αυτής που πάντα οδηγούσε τους Έλληνες στις αποφάσεις τους, πάντοτε υπάρχουν και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να αναδειχθούν.
Μια βασική αξία που είχαν οι Έλληνες για τα έργα τους είναι ότι αυτά πρέπει να μείνουν αθάνατα, γιατί οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ, πάντοτε όσο υπάρχουν άνθρωποι στην γη οι ιδέες για πανανθρώπινη αγάπη, ειρήνη και συμφιλίωση, για τον άνθρωπο που γίνεται δημιουργός και το πνεύμα που κατέρχεται και βοηθάει τον άνθρωπο στην ζωή του, θα μένουν ζωντανές και θα έχουν απήχηση στην ψυχή όλων.
Βιργινία Φατσή
26 Φεβρουαρίου 2017
