Όταν οι άνθρωποι λένε «ίαση» συνήθως εννοούν να γίνουν καλά από μια αρρώστια, η οποία είναι κάτι ξένο προς τον οργανισμό τους, ήρθε, έφυγε και η ζωή μετά συνεχίζεται όπως πριν.
Όμως δεν είναι έτσι και δεν ήταν ποτέ έτσι. Ο οργανισμός παράγει την αρρώστια, ο οργανισμός δημιουργεί και την ίαση, αυτό πίστευε ο Ιπποκράτης και αυτό πρέσβευαν οι Έλληνες μετά από αυτόν.
Καταθέτουμε εδώ την άποψη ότι ο δρόμος για την ίαση είναι μια στάση ζωής και συμπεριφοράς που αποβλέπει στην καθημερινή αρμονία σώματος, πνεύματος και ψυχής.
Αυτός ο Δρόμος είναι το αποτέλεσμα της αγαστής συνύπαρξης του ανθρώπου με τους Συμβούλους του από τον πνευματικό κόσμο, μιας συνύπαρξης που έχει μοναδικό στόχο και περιεχόμενο την «επίτευξη διανοίας», την σύνδεση δηλαδή του ανθρώπου με τον «χώρο» της διανοίας, με τις δικές του δυνάμεις και κανενός άλλου ώστε από εκεί να αντλεί «συμβουλές» για την καθημερινή του συμπεριφορά, οδηγίες για την επαγγελματική του συμπεριφορά, νουθεσίες για τις σχέσεις του με τους άλλους, στήριξη στις δύσκολες επιλογές της ζωής, συμπαράσταση στον δύσκολο αγώνα της επιβίωσης και ενδυνάμωση στον αγώνα του κατά της αρρώστιας.
Κάθε αρρώστια δεν είναι παρά η κυριαρχία ενός κακόβουλου λογισμικού πάνω στα σταθερά συστήματα του ανθρώπου.
Αυτό το κακόβουλο λογισμικό εμφανίζεται όταν ο άνθρωπος συστηματικά επιλέγει να απομακρύνεται από τις κατευθύνσεις στις οποίες τον οδηγεί η ψυχή του, να επιμένει σε επιλογές που δυσαρεστούν την ψυχή του και την αναγκάζουν να αποσύρεται σταδιακά από τα βασικά του όργανα.
Γιατί η ψυχή καλύπτει όλα τα βασικά όργανα εν είδει πέπλου μιας λεπτοφυούς ενέργειας, που η σύστασή της μας είναι ακόμα άγνωστη, υπάρχει όμως και συμβιεί αρμονικά με όλες τις άλλες ενέργειες που η ύπαρξή τους είναι απαραίτητη για να ζούμε, τις σκληρές ενέργειες του περιβάλλοντός μας, τις δόλιες ενέργειες των ρύπων, τις βλαπτικές ενέργειες του συναισθηματικού μας κόσμου, την αβέβαιη σύσταση των υλικών που καταναλώνουμε ως τροφή, την έκθεσή μας σε όλων των ειδών τις ακτινοβολίες και άλλα πολλά που υπάρχουν και καθορίζουν την ζωή μας σήμερα.
Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να ενεργεί σε αντίθεση με την ψυχή του, η ψυχή σταδιακά αποσύρεται από τα ζωτικά του όργανα, γιατί η ψυχή ως είδος δεν δύναται να φθαρεί, να καταστραφεί ή να κακοποιηθεί, απλώς αποσύρεται, με μόνο σκοπό να επιστρέψει στα Πεδία από τα οποία προέρχεται και τα οποία ουδέποτε εγκαταλείπει.
Είναι δε αυτή η ιδιότητα της ψυχής η απολύτως απαραίτητη για τον άνθρωπο, γιατί αυτή δημιουργεί την γέφυρα της επικοινωνίας του με τον πνευματικό κόσμο και δια αυτής με τον κόσμο των ιδεών.
Βέβαια η ψυχή έχει γνώση και μια νοημοσύνη που υπερβαίνουν τον άνθρωπο, για αυτό και «αποφασίζει» με ποιόν τρόπο θα αποσυρθεί, εάν αυτό δηλαδή θα γίνει σταδιακά και με μία τάξη, εάν θα γίνει απότομα και αιφνιδιαστικά ή εάν θα αποσυρθεί από μια περιοχή οργάνων, παραμένοντας στις υπόλοιπες ώστε από εκεί να πολεμήσει την αρρώστια που θα εντοπισθεί στην περιοχή από όπου η ίδια σταδιακά αποσύρεται.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
3 Ιουνίου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από την Συλλογή: «Η Αγάπη» και το Βιβλίο-Δίαυλο
της Συλλογής «Ο Δρόμος για την Ίαση», που συνέγραψε η Βιργινία Φατσή
και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ τον Νοέμβριο 2014.
