Έχω ένα φίλο 20 χρόνων. Είναι φοιτητής, πολύ καλό παιδί, με κοινωνικές ανησυχίες και ενδιαφέρον για την πολιτική, με λίγους αλλά καλούς φίλους στην ηλικία του, με γνώσεις για την μουσική, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, με αγάπη για το διάβασμα και τον κινηματογράφο και με ένα μείγμα συντηρητισμού ως προς κάποιες αρχές και αξίες, παράλληλα με μια χωρίς όρια αισθητική, για το τι παράγει πολιτισμό και τι όχι.
Παρόλο που είναι σοβαρός άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και παρόλο που η δέσμευσή του στην Ηθική καταντάει εμμονή, γιατί δεσμεύεται μονομερώς, χωρίς να απαιτεί και από αυτόν που συναλλάσσεται μαζί του, να κάνει το ίδιο, μέχρι στιγμής καταφέρνει και τα βολεύει.
Μέχρι στιγμής. Γιατί πουθενά δεν είναι αρκετά ικανοποιημένος και δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι χαρούμενος και δημιουργικός στην καθημερινή του ζωή.
Τον παρακολουθώ και με πιάνει η ψυχή μου, γιατί θυμάμαι τον εαυτό μου και την κοινωνία στην οποία ζούσα όταν ήμουν στην ηλικία του και λίγο μεγαλύτερος.
Εγώ δεν διέφερα πολύ από αυτό που είναι ο φίλος μου σήμερα, αλλά η κοινωνία δεν έχει καμία σχέση.
Εγώ έκανα αντιχουντικές πορείες και ηρωικές καταλήψεις, αγωνιζόμενος μαζί με πολλούς άλλους για να γίνει καλύτερη η καθημερινή ζωή, για την δημοκρατία και τον σοσιαλισμό.
Εκείνος ασχολείται με την περιφρούρηση σε κάτι άμαζες πορείες, που προσπαθούν να φωνάξουν σε ώτα μη ακουόντων ότι χρειάζεται ανθρωπιά για να αντιμετωπιστεί το προσφυγικό, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα εξαιρετικά σκληρό αφεντικό, που διαλύει την κοινωνία μας, εξαγοράζοντας συνειδήσεις με διάφορα χρηματοδοτικά πακέτα.
Εγώ ζούσα σε ένα περιβάλλον, που έψαχνε σε κάθε του εκδήλωση την αλλαγή, την αμφισβήτηση, την πρόοδο και την ανάπτυξη.
Εκείνος ζει σε μια κοινωνία καθημαγμένη, που της αρπάζουν μία μία τις κατακτήσεις της και αγωνιά καθημερινά για το τι θα της ξημερώσει. Και είναι ευχαριστημένη εάν δεν της συμβεί το χειρότερο.
Όσο και αν η ανηθικότητα ήταν και στα χρόνια μου παρούσα, αυτό το ξεχαρβάλωμα που επικρατεί σήμερα, δεν ήταν ανεκτό.
Αν θέλει ο φίλος μου να ζήσει κοινωνικά ενταγμένος και όχι σαν άστεγος, πρέπει να κατεβεί στην κλίμακα της ευφυίας πολλά σκαλιά, γιατί η βλακεία ανταμείβεται καθώς κυριαρχεί στολισμένη με τα ζωώδη χαρακτηριστικά της πονηριάς, της αρπακτικότητας, της εξόντωσης του αντιπάλου, που έχουν υποκαταστήσει στην καθημερινή συμπεριφορά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της ευφυίας και του ήθους.
Πρέπει να υποκρίνεται, καθώς θα κάνει παρατυπίες, παρανομίες ή ανήθικες ενέργειες, ότι διεκδικεί το δίκιο του και ως εκ τούτου να βαφτίζει την ανηθικότητα αγώνα για τα νόμιμα δικαιώματά του, χωρίς να θέλει να ξέρει αν έχει πάτο αυτός ο κατήφορος και ποιος είναι αυτός.
Ή θα γίνει ένας, λιγότερο ή περισσότερο συμπαθής, περιθωριακός τύπος, από αυτούς που ο λόγος τους δεν έχει καμία δύναμη πραγμάτωσης.
Δυστυχώς αν τα πράγματα τελείωναν εδώ, θα ήταν υποφερτά.
Όμως τα τελευταία χρόνια έμαθα, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι δεν είναι δικαίωμά σου να αποβλακώνεις τον εαυτό σου, να υποστηρίζεις ή να ανέχεσαι ανήθικους συμφεροντολόγους, γιατί είναι παιδιά σου, γονείς σου, αδέρφια, φίλοι ή συνεταίροι σου και να συμβάλεις στην παραποίηση της πραγματικότητας με ψευδή και ιδιοτελή επιχειρήματα.
Γιατί θα πάθεις τρομερή ζημιά, δηλαδή κατάθλιψη.
Και θα την πάθεις πιο εύκολα και πιο βαριά, όσο καλύτερος και πιο προικισμένος άνθρωπος είσαι. Γιατί η διάνοιά σου, αυτό δηλαδή που σε ξεχωρίζει από τα ζώα, όσο πιο αναπτυγμένη είναι, τόσο πιο ευαίσθητη εμφανίζεται στην κακοποίηση.
Όσο λιγότερη ανθρωπιά περιλαμβάνει το DNA σου, τόσο καλύτερα τα φέρνεις βόλτα σήμερα και τόσο καλύτερο μέλλον προδιαγράφεται για σένα αύριο.
Η εικόνα είναι εφιαλτική. Και δεν είναι ταινία τρόμου. Είναι η ωμή πραγματικότητα.
Ξέρω πολύ καλά τι θα πει κατάθλιψη.
Και έχω και τον φίλο μου, που είναι μόνο 20 χρόνων, όπως εκατομμύρια άλλα παιδιά που του μοιάζουν.
Κανένας αγώνας δεν είναι ευγενέστερος από τον αγώνα εναντίον της κατάθλιψης.
Ευγενέστερος και από τον αγώνα των πιο αγνών ιδεολόγων, Χριστιανών, κομμουνιστών ή άλλων ανθρώπων που αγωνίζονται για συλλογικά ανθρώπινα ιδεώδη.
Ξέρω ότι όταν έχεις κατάθλιψη, μόνο σε αγώνες δεν θέλεις να συμμετέχεις.
Και επιπλέον ότι η κατάθλιψη δεν νικιέται με μαζικά κινήματα.
Νικιέται με προσωπικό αγώνα και με εστίαση των προσπαθειών μας στην ανακούφιση της διανοίας μας από την κακοποίηση στην οποία την έχουμε υποβάλει.
Όμως καλό είναι να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος και χωρίς βοήθειες.
Μπορεί η κατάσταση να είναι πολύ δύσκολη. Αλλά οι άνθρωποι είμαστε πανίσχυροι όταν συνειδητοποιήσουμε τον σκοπό μας στην ζωή και ξεκαθαρίσουμε τους φίλους από τους εχθρούς.
Το πρώτο και πιο βασικό μετερίζι αυτού του αγώνα στήθηκε.
Είναι η Μέθοδος Αυτοβοήθειας και Αυτοβελτίωσης Η Δύναμη της Διανοίας.
Η Μέθοδος που μπορεί να εγγυηθεί σε όποιον ενδιαφέρεται να ξεκινήσει τον πόλεμο για την προσωπική του ίαση ότι δεν θα του λείψουν ποτέ τα πυρομαχικά.
Αυτό θα πω και εγώ στον φίλο μου.
