Ο Παναγιώτης Αναστασάκος, εκπρόσωπος της Εταιρείας Γνώσης ΛΟΓΟΣ,
μιλάει στη Μάρη Γαργαλιάνου για την Εναλλακτική Δράση
«Το κεντρικό μου σύνθημα είναι «Μπορείτε να ζήσετε μια καλύτερη ζωή». Το καλύτερη για τον καθένα είναι διαφορετικό. Πριν εκατό χρόνια, το να είσαι επαναστάτης σήμαινε κοινωνική αλλαγή. Μετά στον 20ο αιώνα, τα ζήσαμε όλα. Πετύχαμε πραγματικές προόδους στην τεχνολογία, στην κοινωνία σε ότι αφορά το μορφωτικό μας επίπεδο. Στο τέλος όλου αυτού, η Ελλάδα πέρασε και περνάει μια βαθιά κρίση. Που καταλήγουμε; Αν δεν έχεις όραμα για αλλαγή, ο κόσμος ασφυκτιά, δε ζει, δεν υπάρχει υγεία, χαρά, δημιουργικότητα. Αντί αυτού, μαστίζει η κατάθλιψη. Ε, κάτι λοιπόν δεν κάνουμε καλά. Τι είναι αυτό; Η απάντηση είναι προφανής. Δε βλέπουμε τον εαυτό μας, τον άνθρωπο. Και για κακή μας τύχη, οι επαναστατικές δυνάμεις της εποχής μας κρύβονται μέσα σε αυτό που δε βλέπουμε. Τον άνθρωπο».
Ο κύριος Παναγιώτης Αναστασάκος, εκπρόσωπος της Εταιρείας Γνώσης ΛΟΓΟΣ, η οποία εκδίδει τα Bιβλία- Διαύλους, προωθεί και υποστηρίζει την καινοτόμα μέθοδο για αυτοβοήθεια και αυτοβελτίωση. Η συζήτηση μαζί του, ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα…
Σε μια εποχή όπου ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί καθημερινά κάτω από σκληρές και άκρως πιεστικές συνθήκες να επιβιώσει και να βγάλει τα προς το ζην, σε μια εποχή που τα κοντέρ της κατάθλιψης και των ψυχοσωματικών νοσημάτων χτυπάνε κόκκινο, θεωρείτε πως ένα καλό βιβλίο αυτοβελτίωσης μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο;
Τα βιβλία αυτοβελτίωσης, όπως κυκλοφορούν κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι σχεδόν αποκλειστικά καθημερινής πρακτικής και αφορούν τεχνικές όπου προφανώς κάποιος τις έχει γνωρίσει, τις εφάρμοσε και είπε να μοιραστεί την εμπειρία και τη γνώση του με άλλους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να πηγάζει μέσα από καλές προθέσεις, από αγάπη για τον άνθρωπο, ή για άλλους λόγους. Σε κάθε περίπτωση αυτά τα βιβλία αφορούν κάτι ειδικό.
Η εξέλιξη της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι γραμμική από την άλλη, πόσο μάλλον αν σκεφτούμε πως βρισκόμαστε σε ένα πολύ κομβικό σημείο της πορείας του. Κανονικά, με όλα όσα έχουμε πετύχει σαν άνθρωποι στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στο βιοτικό επίπεδο, στον πολιτισμό, θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι και αντ’ αυτού μαστίζει τις κοινωνίες μας η κατάθλιψη. Αυτό δείχνει πως το πρόβλημα είναι αλλού.
Το πρόβλημα, θέλουμε δε θέλουμε, είναι στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ενώ βρίσκεται σε μια κίνηση διαρκώς είναι δυστυχισμένος και άρρωστος. Εμείς με τα βιβλία που γράφουμε δε λέμε ότι έχουμε βιβλία αυτοβελτίωσης. Λέμε ότι έχουμε Μέθοδο για Αυτοβελτίωση και Αυτοβοήθεια. Με τη Μέθοδο, ξέρεις πως θα προχωρήσεις, δεν ισχυρίζεσαι ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις τις αιτίες. Εμείς, λέμε απλά «Διαβάστε», γιατί προφανώς ξέρουμε ότι οι άνθρωποι χρειάζεται πρώτα να ανακουφιστούν, να διαβάσουν κάτι ωραίο που θα τους δώσει οξυγόνο, κουράγιο και λίγη αυτοπεποίθηση. Μετά από αυτά, μπορεί ο καθένας να σκεφτεί πώς θα προχωρήσει παραπέρα.
Έχω μιαν εντύπωση πως περιφρονούμε αρκετά, για να μην πω απαξιώνουμε την πνευματική μας υπόσταση. Ίσως δεν ευθυνόμαστε απόλυτα, μα σίγουρα έχουμε μερίδιο. Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτή η «μη επαφή» με το πιο εσωτερικό μας είναι σε εμάς τους ίδιους;
Η επικοινωνία με τον πνευματικό μας εαυτό, με το πνευματικό μας κομμάτι, δεν είναι γενικόλογη κοινοτυπία. Είναι η αλήθεια. Ότι ο άνθρωπος έχει πνευματική φύση και υπόσταση και χάρη στην πρόοδο που έκανε στην επιστήμη και την τεχνολογία, αντιμετώπισε πολλά από τα ζωτικά προβλήματα επιβίωσης που τον ταλαιπωρούσαν στις πρώτες χιλιετίες της παρουσίας του στη γη. Τα τελευταία εκατό χρόνια, γιατί στον 20ο αιώνα τα κάναμε όλα, υπήρχε μια τρομερή εξέλιξη. Το αποτέλεσμα λοιπόν ποιο ήταν; Ο ίδιος ο άνθρωπος θεοποίησε την επιστήμη και αρρώστησε. Απενεργοποίησε λοιπόν ο άνθρωπος την πνευματική του φύση, κάτι το οποίο μπορούμε να το πούμε με χίλιους τρόπους.
Η χριστιανική εκκλησία λέει «απομακρύνθηκες από το θεό», ο μεταφυσικός λέει ότι «έβαλες λανθασμένες προτεραιότητες στην εξέλιξή σου», ο επιστήμονας λέει κάτι άλλο… Όλοι όμως λέμε το ίδιο. Πως όλοι μας έχουμε πνευματική υπόσταση, όμως πλέον δεν τη φροντίζουμε, ούτε την αναπτύσσουμε όπως της αρμόζει. Αρρωσταίνουμε λοιπόν… Αλτσχάιμερ, κατάθλιψη, όλα τα αυτοάνοσα. Δεν παίζουμε εδώ. Ο άνθρωπος η θα φροντίσει αυτή του τη φύση, ή θα αρρωστήσει.
Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση πως είμαστε θεοί. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα, να φέρουμε τη γη ανάποδα προκειμένου να πετύχουμε τους σκοπούς μας και εν τέλει να βγούμε νικητές. Όταν τα τόσο δυνατά «θέλω» συναντούν τη βασική έλλειψη παιδείας και μιαν ελαφριάς μορφή άγνοια, ή ακόμα χειρότερα ημιμάθειας, ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Η αλαζονεία, είναι ό,τι χειρότερο. Όσο βαθαίνει η γνώση σε έναν άνθρωπο, τόσο περισσότερο καταλαβαίνει ότι η αλαζονεία έχει τρυπώσει παντού, σε κάθε κύτταρο του οργανισμού του. Έχουμε το «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» του Σωκράτη. Αυτό, δεν πιστεύω ότι κανείς το έχει συνειδητοποιήσει. Σα να θέλουμε να το ξορκίσουμε αισθάνομαι, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και το λέμε. Και αυτό δεν είναι σημαντικό για ηθικοπλαστικούς λόγους, αλλά γιατί αν δεν ισχύει καταστρέφεται η ευθυκρισία μας, η ορθή αντίληψη της πραγματικότητας και κάνουμε λάθη σοβαρά. Χτίζουμε πάνω σε κύτταρα μπολιασμένα με αλαζονεία. Ό,τι χτίζουμε έτσι, είναι ανασφαλές, ασταθές και ακαλαίσθητο. Ακούω διάφορους ανθρώπους κατά κύριο λόγο διάσημους να λένε ανά διαστήματα ότι έχουν περάσει κατάθλιψη για παράδειγμα… Πολλοί από αυτούς μπερδεύουν την κατάθλιψη με τη λύπη, ή το λένε επειδή «πουλάει».
Την κατάθλιψη την καταπολεμάς μόνος σου. Η κατάθλιψη έχει να κάνει με την απενεργοποίηση του μυαλού και το κύριο χαρακτηριστικό ενός τέτοιου ανθρώπου, είναι πως δεν κοιτά το συμφέρον του. Πάει και «βοηθά» άλλους ανθρώπους, οι οποίοι του προκαλούν μεγαλύτερο θέμα. Τρισάθλια αρρώστια, ύπουλη. Δεν αναγνωρίζει άντρες, γυναίκες, μικρούς, μεγάλους, οτιδήποτε. Χτυπά αδιάκριτα και όταν βγάλεις συμπτώματα είναι πολύ αργά. Αυτήν την αρρώστια, πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν κοινωνική μάστιγα. Όσο περισσότερη διάνοια έχει ένας άνθρωπος, τόσο πιο επιρρεπής είναι στην κατάθλιψη. Εγώ, το 1999 νομίζω είχα πολύ βαριά κατάθλιψη. Με συγκινούσε η κοινωνική ανάπτυξη και στην δουλειά μου έφτιαχνα έργα, σχεδίαζα και έβλεπα ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικό. Μ’ έπιασε απελπισία… Βλέπετε; Η αλαζονεία, φέρνει αρρώστιες.
Μιλήστε μας λίγο για τα βιβλία Διαύλους… Πως ξεκίνησε η ιδέα και ποιο το όραμά τους;
Η ιδέα των Βιβλίων-Διαύλων δε ξεκίνησε από κάτι αντίστοιχο που προϋπήρχε. Ήρθαν μετά από μεγάλη προσπάθεια και πνευματικό μόχθο σε ανώτερα πεδία φιλοσοφικού στοχασμού. Ήρθαν «έτσι»! Τα Βιβλία-Δίαυλοι είναι το σύγχρονο θαύμα. Είναι βιβλία με νοημοσύνη, τα οποία συνδέονται με τον αναγνώστη. Ότι γράφουν μέσα, το έχω δοκιμάσει και πολύ μάλιστα. Είχα ελάχιστη εμπειρία στα συγκεκριμένα θέματα. Ήμουνα άνθρωπος της πορείας και της διαδήλωσης. Τα βιβλία μας είναι επαναστατικά. Επιδιώκουν τη χαρά, την πρόοδο και την ευημερία στη ζωή αυτών που τα διαβάζουν. Τα ονομάσαμε μάλιστα Βιβλία-Διαύλους για να υποδηλώσουμε ότι δεν είναι απλώς βιβλία, αλλά έχουν πολλές πρωτοφανείς ιδιότητες και ταυτόχρονα ανοίγουν κανάλι επικοινωνίας με ανώτερα πεδία. Ο κόσμος υπάρχει και σε διαστάσεις που εμείς δε βλέπουμε. Τέτοιας φύσης είναι τα Βιβλία-Δίαυλοι. Προέρχονται και από εκεί που δε βλέπουμε. Και πιστεύω ότι επειδή είναι πολύ σοβαρό πράγμα, θα κυριαρχήσει… Γιατί είναι πολύ καλό για τους ανθρώπους, γιατί βοηθά.
Είστε άνθρωπος της αναζήτησης. Αν μπορείτε να μας πείτε με δυο λόγια ποια είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που έχετε ανακαλύψει στο δρόμο σας…
Η μεγαλύτερη «αμαρτία», το σοβαρότερο λάθος και ο μεγαλύτερος κατήφορος, χωρίς επιστροφή, είναι η αλαζονεία. Στη ζωή, πρέπει να υπερασπίζεσαι το έργο σου, τη δουλειά σου, τα κεκτημένα σου. Είσαι υποχρεωμένος να φροντίζεις τα του εαυτού σου, αλλά την ίδια στιγμή τίποτα από όλα αυτά δεν είναι δικό σου αποκλειστικά ατομικό. Συμμετέχεις σε ένα γιγαντιαίο, πραγματικά ασύλληπτων διαστάσεων έργο και έχεις υποχρεώσεις απέναντι στο σύνολο των άλλων. Πάρα πολλοί μάλιστα περιμένουν τη δική σου τη δουλειά, όπως και εσύ περιμένεις τη δουλειά των άλλων. Θυμάμαι ήμουν πολύ καλός μαθητής και μετέπειτα φοιτητής και μου άρεσαν μερικά πράματα στο χώρο της τεχνολογίας. Διαπίστωσα, ότι δεν ήταν ιδιοκτησία μου. Δεν ήταν «αν θέλω θα δουλέψω», προκειμένου αυτές οι ικανότητες που έχω να έχουν ένα κοινωνικό αντίκτυπο σοβαρό. Η ζωή είναι δουλειά. Αν δεν αξιοποιήσεις τις ικανότητες σου με «ηθικό» τρόπο, θα αρρωστήσεις. Δε συγχωρείται κανενός είδους αλαζονεία. Ανήκεις σε μια συλλογικότητα. Αυτή η αμφισβήτηση της πίστης πολλών πραγμάτων, μου φαίνεται πια τόσο προφανής, που μόνο αλαζονεία μπορεί να δείξει από ένα συνομιλητή…
Πώς ορίζετε το αντίθετο της αλαζονείας και κατά πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, χωρίς την αίσθησή της;
Οι δαίμονες των θρησκειών, που εκπροσωπούν το κακό, είναι η ίδια η αλαζονεία. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς αυτή, γιατί απλά δε ξέρω πώς θα έμοιαζε. Δεν μπορεί να μην υπάρχει το κακό. Με τη μια όψη του νομίσματος, όλα ρόδινα είναι. Και αν είναι έτσι, ποιο το νόημα…
Ποια πιστεύετε ότι είναι η αιτία της κρίσης που ζούμε σήμερα; Και τι χρειάζεται να κάνουμε για να την αντιμετωπίσουμε;
Στην Ελλάδα ξαφνικά, αντιμετωπίσαμε κάτι τρομερό. Όλα όσα βλέπαμε και ακούγαμε ως σύμβολα της αδιαμφισβήτητης προόδου μας, αποδείχτηκαν ψευδεπίγραφος νεοπλουτισμός, χωρίς ρίζες και θεμέλια στα χαρακτηριστικά της ζωής των Ελλήνων. Στο σήμερα, λίγα χρόνια αργότερα, αρχίζουμε να συνερχόμαστε από το ξάφνιασμα και αυτό μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Μπορεί η λογική μας να λειτουργήσει ξανά και να μας θέσει τα δικά της αμείλικτα ερωτήματα. Με μια φράση, συνοψίζοντας: Αν τόσα και άλλα τόσα που θεωρούσαμε δεδομένα, αποδείχτηκαν εν τέλει ψευδεπίγραφα, αν δηλαδή δε μπορούσαμε να διακρίνουμε το πραγματικό και το αληθινό μέσα στο πλήθος των απομιμήσεών τους, που αρχίζει και που τελειώνει η κατάρα; Πόσα ακόμα από αυτά στα οποία στηρίζαμε την προσωπική μας ζωή και την εργασία μας είναι στην πραγματικότητα το αντίθετο, από όσα πιστεύαμε;
Παναγιώτης Αναστασάκος
7 Μαρτίου 2017
