Ο Αριστοτέλης είχε δίκιο όταν υποστήριζε ότι κατά την διάνοια κρίνεται ο άνθρωπος αν είναι ελεύθερος και υγιής, όχι κατά τα παροδικά φαινόμενα του βίου και της ζωής, που άλλοτε δείχνουν άσπρο και άλλοτε μαύρο, ανάλογα πώς τα βλέπει κανείς.
Ο Πυθαγόρας θα συμφωνούσε μαζί του, προσθέτοντας ότι εφόσον η διάνοια είναι υγιής δεν τρομάζει τον άνθρωπο καμιά σκέψη όσο και αν είναι λεπτοφυής. Μπορεί να κινείται στους απέραντους κόσμους της ανθρώπινης λογικής και πάντα τον δρόμο του να βρίσκει, ενώ παράλληλα να είναι τόσο υψιπετής που να ανεβαίνει εκεί που η νέα γνώση κατοικεί, να την αντιλαμβάνεται, να την μορφοποιεί και να δίνει στους ανθρώπους τα αγαθά της δικής του ψυχής.
Ο Δρόμος προς την γνώση είναι μια πορεία, άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε δυσχερής, πάντοτε όμως αληθής και η αλήθεια είναι η μόνη θεραπεία σε αυτή την ζωή, που πάντοτε διαρκεί και ποτέ δεν θα προδώσει τον άνθρωπο, αρκεί να μάθει πώς να είναι, να αισθάνεται και να φέρεται αυτός ο ίδιος ως αληθής.
Σήμερα, ποιο έργο είναι πολυτιμότερο από την ίδια την ζωή;; Να ζήσει καθένας έναν καλό βίο, γεμάτο από ουσία και καλά νοήματα της ζωής, να κάνει καλές σκέψεις και τα νοήματα να συναισθανθεί, να υπερασπίζεται την υγεία, την δική του και του συνανθρώπου, από όποιον πάει να γεμίσει την ζωή ασχήμια, αθλιότητα και υποταγή;;
Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος και στην χειρότερη φυλακή, σήμερα όμως μπορεί να νομίζει πως είναι ελεύθερος και αυτός κατά την διάνοια να είναι υπόδουλος στους Ιούς, που μέσα στον άνθρωπο διαλύουν τους ιστούς της αγάπης, της αλήθειας και της κοινωνίας της αληθινής.
Ο Δρόμος για την Ίαση του ανθρώπου από τους ιούς της διανοίας του χρειάζεται απαραίτητα Στοιχεία που ζωογονούν την διάνοια.
Όταν η διάνοια του ανθρώπου ασθενεί από ιούς, ο εγκέφαλος αρχίζει να παραπαίει, σαν δηλητηριασμένος από ουσίες και νωθρός, χωρίς σωστά αντανακλαστικά και ανίκανος να κάνει σκέψεις σωστές.
Το θεϊκό στην ανθρώπινη κοινωνία που της δίνει δύναμη πολλή, είναι πως αν ένα κύτταρό της μάθει πώς να θεραπεύει και πώς στην νόσο να αντιδρά, τότε η ίαση είναι βέβαιη και για όλους της τους ιστούς, όχι μονάχα για ένα άτομο, αλλά και για την κοινότητα όπου ζει. Αρκεί βέβαια αυτή η κοινότητα να θέλει να θεραπευτεί.
Ο Ασκληπιός πίστευε στα Όνειρα. Είχε αυτός συναισθανθεί ότι κάποιου είδους δονήσεις γίνονται στην διάρκεια των ονείρων, που ενεργοποιούν τα εγκεφαλικά κύματα και εκεί που το μυαλό του ανθρώπου μπορεί να είναι ένα δυσώδες έλος, ακίνητα νερά σε παρακμή, να αρχίσουν κάποιες φωτεινές ακτίνες από ψηλά να έρχονται, σαν μια όμορφη φωτεινή βροχή που καθώς μπαίνει στο δυσώδες έλος, παράγει δίνες και το κινητοποιεί και εκεί που είχαμε θάνατο, αρχίζει να σχηματίζεται η ζωή.
Αν αυτό συμβαίνει τακτικά, τότε νούφαρα φυτρώνουν στην λίμνη και από αυτά βγαίνει ευωδιά, είναι οι σκέψεις που γεννιούνται, που δεν έχουν πια παρακμή, μπορεί να βγήκαν από το έλος, το εξυγιαίνουν όμως με την παρουσία τους εκεί, με τις ρίζες, με τον κορμό τους, με τα ωραία τους άνθη, τα φύλλα και την ομορφιά.
Όταν στο έλος δούμε λουλούδια, θα έλεγε ο Ασκληπιός, τότε η φωτεινή βροχή των ονείρων πρέπει να απομακρυνθεί και ο άνθρωπος να γυρίσει στην ζωή του, με τον νου του ζωντανό, με αγάπη στην ψυχή του και με έναν κόσμο φωτεινό, εκεί που υπάρχει ακόμα η λίμνη και το νούφαρο ευδοκιμεί.
Η διάνοια θεραπεύει και θεραπεύεται και ο άνθρωπος χρειάζεται στοιχεία που ζωογονούν την διάνοιά του.
Βιργινία Φατσή
23 Φεβρουαρίου 2017
