Στην Ψυχή των Ελλήνων υπάρχει η Αγάπη.
Μια αγάπη σοφά κτισμένη με καλά έργα, γνήσια εκπεφρασμένη στον γραπτό λόγο, ικανή να συγκρατεί τον εαυτό της ζωντανό μέσα στα ήθη και τις παραδόσεις, να εκφράζεται μέσα στις κοινωνίες και να τις ενεργοποιεί, να στηρίζει τον άνθρωπο σε κάθε δυσκολία, να θεραπεύει τον Νου από την αμάθεια, τον σκοταδισμό και τα πικρά λόγια, να ησυχάζει τον άνθρωπο προσφέροντάς του την πρόγευση της αθανασίας, να σταθεροποιεί τον εαυτό στο εύρος των δημιουργικών δυνάμεων της δικής του διανοίας, να κτίζει σοφά την συνείδηση με υλικό πανανθρώπινες αξίες και να γλυκαίνει τον άνθρωπο δείχνοντάς του πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν υπάρχει αγάπη.
Πολλοί λένε ότι οι Έλληνες δεν γνώριζαν την αγάπη και δεν μιλούσαν για αυτήν. Είναι φυσικό να το έκαναν αυτό. Γιατί όταν κάτι είναι τόσο αβίαστο και αυθεντικό σε σένα, όπως η αναπνοή ή η όραση, δεν είναι ανάγκη να μιλάς συνέχεια για αυτό, ούτε να το προσδιορίζεις.
Αυτό είσαι. Οι Έλληνες λοιπόν και η ουσία της αγάπης που κτίζει, υποστηρίζει, σταθεροποιεί, κατασκευάζει, σχεδιάζει και υλοποιεί καλά έργα.
Πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά από την εποχή μας, όπου κανένα από τα παραπάνω ρήματα δεν συντάσσεται συνήθως μαζί με την αγάπη.
Στον σύγχρονο κόσμο η αγάπη είναι μια παρεξηγημένη έννοια.
Πιστεύουν όλοι ότι είναι ένα ήσυχο, αόριστο συναίσθημα, που ανήκει σε άλλες εποχές, όπου και οι άνθρωποι ήταν πιο ήσυχοι και με λιγότερες έγνοιες.
Τώρα, έχουμε την τεχνολογία, είμαστε δυνατοί και έχουμε λύσεις για όλα τα πράγματα. Και αν δεν έχουμε θα βρούμε, έτσι πιστεύουμε.
Πενία λοιπόν στην θέση της αγάπης. Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Να διαβάσουμε τα Βιβλία-Διαύλους, γιατί είναι προϊόντα αγάπης που προέρχονται από την Κοινωνία των αγαθών μας προγόνων και απευθύνονται στην σημερινή μας διάνοια, τόσο την ατομική, όσο και την συλλογική.
Πολλοί περιγράφουν την εμπειρία σαν να έρχεται η καλή παρουσία ενός αγαθού προγόνου και τους μιλάει, τον «ακούνε» να τους συμβουλεύει και να τους μεταγγίζει δύναμη, παρότρυνση και κουράγιο να προχωρήσουν.
Άλλοι πάλι λένε ότι σαν να καθαρίζει το μυαλό τους, να φεύγει μια ομίχλη, ένα πέπλο που το σκέπαζε και ξαφνικά μερικά πράγματα τους φαίνονται προφανή και αυτονόητα, σε σημείο να απορούν γιατί τόσον καιρό δεν τα έβλεπαν. Θα ήταν πάντα εκεί λένε, μόνο που εμείς δεν μπορούσαμε να τα διακρίνουμε.
Πολλοί περιγράφουν μια διεύρυνση της αντίληψης, σαν να ανοίγεται ξαφνικά και να απλώνεται ο νους τους και καταλαβαίνουν πράγματα που τους ήταν μέχρι πρότινος, ακατανόητα.
Αν εμείς βάλουμε τα υλικά και αυτά είναι η αγάπη, η γνώση, η καλή κοινωνία και οι αγαθές προθέσεις, ποιος μπορεί να πει πού μπορούμε να φθάσουμε και τι καινούριο να δημιουργήσουμε μαζί εμείς και εκείνοι.
Βιργινία Φατσή
5 Απριλίου 2017
