Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα, προϋποθέτει πως υπάρχει άφθονη Αγάπη, που ρέει σαν ρευστό υπερκόσμιας ύλης από τον Θεό προς τον άνθρωπο.
Όσο υπάρχει Άνθρωπος υπάρχει και χρόνος και αν ο χρόνος είναι ένα απλό μέγεθος μιας ευρύτερης Δημιουργίας που τώρα καλούμαστε να ανακαλύψουμε, τότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες, τόσο αυτοί που ζούσαν στην αρχαία Ελλάδα, όσο και εμείς που ζούμε στο σήμερα, έχουμε έναν κοινό Τόπο και αυτός λέγεται «Ελλάδα»
Τα όνειρα θεραπεύουν την ψυχή. Αρκεί να είναι όνειρα που γίνονται με αγάπη στον άνθρωπο, προστασία στην κοινωνία και όραμα για ένα καλό μέλλον.
Τότε, η κατάθλιψη υποχωρεί από τις κοινωνίες μας και αρχίζουν πάλι αυτές να δρουν και να εργάζονται σε νέες κατευθύνσεις.
Για τους Έλληνες, νέο είναι το παλιό, εκείνες οι αξίες και οι αρχές που θεμελίωσαν μια υγιή Ελλάδα, σε συνθήκες πλήρους βαρβαρισμού των υπολοίπων στο περιβάλλον της.
Η Αυτογνωσία είναι απαραίτητη τόσο σε συλλογική, όσο και σε ατομική βάση. Όμως, κάθε αυτογνωσία πρέπει να έχει μια ισχυρή βάση, αρχών, ιδεών και αντιλήψεων, ως προς τις οποίες το υποκείμενο της αυτογνωσίας, αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Έτσι αναπτύσσεται μια εξελικτική διαδικασία, πάνω στην οποία κτίζεται σιγά σιγά η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση και η αγάπη στον εαυτό.
Η αγάπη στον εαυτό κατά την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.
Αυτογνωσία λοιπόν, μια καλή βάση, που είναι οι αρχές του πολιτισμού μας και ένα δρών υποκείμενο που είναι η ενεργός συνείδηση του ανθρώπου, με τον συνδυασμό αυτών των δύο μπορούμε να επιτύχουμε θαύματα.
Όμως, τα Ελληνικά θαύματα δεν περιορίζονται στην αυτοίαση του ανθρώπου, ή σε μικρής κλίμακας επιτεύγματα συγκεκριμένων ομάδων, έτσι δείχνει το παρελθόν μας, αυτό υποδηλώνει η Ιστορία για το μέλλον μας.
Επεκτείνονται και καλύπτουν όλα τα θέματα που στην εποχή τους είναι ανοικτά, είτε αυτά αφορούν στην ανθρώπινη φυσιολογία και την εξελικτική διαδικασία του ανθρώπινου κυττάρου, είτε σε μεγάλης κλίμακας παρεμβάσεις και επεμβάσεις για να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή όλων.
Αυτή την ισορροπία πρέπει ξανά να βρούμε και να αποκαταστήσουμε ανάμεσά μας, βρίσκοντας ο καθένας ποιο είναι το πιο μικρό, που θεωρεί στην ζωή του ανθρώπινο και το πιο μεγάλο, που θέτει ως όριο της δικής του διανοίας.
Αλλιώς κινδυνεύουμε είτε να μας απορροφήσουν τα δεινά του βίου και να μας εξαφανίσουν κάθε προσπάθεια για καλυτέρευση, κάθε πρόθεση για συλλογικότητα και κάθε εκδήλωση αγάπης προς τον εαυτό μας, είτε να αιωρούμαστε διαρκώς στους απέραντους ουρανούς αγαθών συλλογισμών που πάντως δεν βρίσκουν στην ζωή πραγμάτωση.
Χρειαζόμαστε σήμερα μια μαθηματική σκέψη που δίνει στο ασήμαντο τις σωστές του διαστάσεις, στο σημαντικό την σωστή του εμβέλεια και στον ανθρώπινο βίο τις σωστές του συντεταγμένες.
Όμως η μαθηματική σκέψη, παράγει ύλη και η ύλη εγκλωβίζει τον άνθρωπο στην στείρα επανάληψη συχνών συλλογισμών, που σιγά σιγά αποκτούν βαρύτητα και ό,τι έχει βάρος μένει στην γη για πάντα.
Ίσως ήρθε η ώρα για να βρει ο άνθρωπος την συντροφιά που χρειάζεται, των αγαθών πνευμάτων που υπάρχουν πάντα μέσα στις ιδέες των καλών βιβλίων, αυτών που γίνονται από αγάπη στον άνθρωπο και τις αγαθές ιδιότητες της δικής του ψυχής.
Τότε, ίσως, ο κόσμος μας θα έχει γίνει λίγο καλύτερος.
Βιργινία Φατσή
25 Μαρτίου 2017
