Στις εποχές του εγκλεισμού (lockdown) δύο πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να διατηρήσουμε την ηρεμία και την αποστασιοποίηση από τους φόβους.
Το πρώτο είναι να στραφούμε στον εαυτό μας. Εφόσον οι πολύβουες συναντήσεις έχουν καταργηθεί εκ των πραγμάτων και ο συνωστισμός είναι ανεπίτρεπτος, ο εαυτός μας μπορεί να γίνει μια πολύ καλή παρέα.
Είναι αλήθεια ότι για να βρεθεί κανείς με τον εαυτό του και να κάνει καλή παρέα με αυτόν, χρειάζονται κάποιες έκτακτες συνθήκες, αφού μέχρι πρότινος η εποχή μας επιζητούσε πολλή επικοινωνία, πολλή εξωστρέφεια και πολλές παρέες.
Εξωστρέφεια στην δουλειά, εξωστρέφεια στον ελεύθερο χρόνο ακόμα και στον ύπνο, εξωστρεφείς παραμέναμε.
Παράλληλα ο εαυτός μας βρισκόταν πάντα εκεί, επιφορτισμένος να διατηρεί τις αναμνήσεις μας, να μας θυμίζει τις ωραίες στιγμές και να μας επισημαίνει τι πραγματικά μας ευχαριστεί και μας κάνει καλό. Μόνο που δεν είχαμε χρόνο να του αφιερώσουμε.
Όταν κάνουμε καλή παρέα με τον εαυτό μας, τότε έρχονται και οι δάσκαλοι στην ζωή μας. Ο δάσκαλος μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος που λέει κάτι σωστό και το παρατηρούμε, ενώ στις εποχές της εξωστρέφειας θα το πετούσαμε στον κάλαθο των αχρήστων.
Ή μπορεί να είναι ένας από τους γνωστούς δασκάλους, αυτούς που γράφουν βιβλία για να εκφράσουν τις απόψεις και τις θέσεις τους. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, θα έρθουν και αυτοί οι δάσκαλοι και θα διαβάσουμε τα κατάλληλα βιβλία.
Οι εποχές του εγκλεισμού είναι εποχές αγάπης. Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ας αγαπήσουμε τους δασκάλους που θα έρθουν κοντά μας και ας αγαπήσουμε ξανά τις παναθρώπινες αξίες. Τότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα για τον πραγματικό απεγκλωβισμό μας, από ό,τι μας στενοχωρεί και μας καταδυναστεύει.
Πολλές φορές οι σκέψεις μας είναι σκόρπιες, απομονωμένες η μία από την άλλη και χωρίς προοπτική να ενωθούν μεταξύ τους. Για να ενωθούν οι σκέψεις μας και να αναπτυχθούν χρειάζονται τον κατάλληλο χώρο, που είναι ο χώρος της δικής μας διανοίας.
Ας φανταστούμε την διάνοια σαν τον καμβά ενός επιδέξιου ζωγράφου, που γνωρίζει πολύ καλά τι θα ζωγραφίσει. Εμείς όμως κοιτάζουμε τον άδειο καμβά και προσπαθούμε να δούμε τι μπορεί να υπάρξει.
Εμείς είμαστε ο ζωγράφος, εμείς και οι παρατηρητές. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι στον χώρο της δικής μας διανοίας, οι σκέψεις μπορεί να είναι ενωμένες και να φτιάχνουν μια ωραία σύνθεση που λέει πολλά, τότε έχουμε κάνει ένα βήμα προς τις πηγές της ψυχικής μας γαλήνης.
Όπου η ψυχική γαλήνη είναι ο τόπος όπου τα οράματα βρίσκουν το καταφύγιό τους, οι σκέψεις μας ενώνονται σε ωραίες συνθέσεις και οι λογισμοί μας βρίσκουν τα ασφαλή τους λιμάνια.
Ο άνθρωπος στην ακάματη πορεία του προς την γνώση έχει δύο σημαντικούς συμμάχους. Ο ένας είναι η αγάπη του προς τα ωραία έργα, αυτά που γίνονται για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να προοδεύσουν και να ανακαλύψουν σιγά σιγά τις αρετές της δικής τους διανοίας.
Ο άλλος σύμμαχος είναι οι αναμνήσεις του από εκείνες τις εποχές που το ανθρώπινο είδος ευημερούσε και ο άνθρωπος ανακάλυπτε τις δυνατότητες της δικής του διανοίας.
Ο κάθε ένας από εμάς γνωρίζει πράγματα με έναν αυθόρμητο, ενορατικό τρόπο, ή διαισθάνεται πράγματα, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει από πού προέρχονται αυτές οι γνώσεις.
Ο κάθε ένας από εμάς θυμάται στιγμές που κατέφυγε στην εσωτερική του γνώση για να βρει απαντήσεις σε σημαντικά προβλήματα που τον βασάνιζαν.
Και ο κάθε ένας από εμάς γνωρίζει στιγμές που αίρεται και ενώνεται με έναν ανώτερο κόσμο ιδεών, σκέψεων και σοφίας πολύ διαφορετικό από την συνήθη πραγματικότητα που βιώνει.
Ας εμπιστευθούμε τον εαυτό μας και ας του δώσουμε τον χώρο για να ξεδιπλώσει τις αρετές της δικής του διανοίας και τις πηγές της δικής του σοφίας. Τότε εμείς θα έχουμε γίνει υγιέστεροι και ευτυχέστεροι και ο κόσμος γύρω μας θα έχει γίνει λίγο καλύτερος.
Από τα πολύ παλιά χρόνια μιλάμε για το φως και το σκότος. Στην φαντασία των πρωτόγονων ανθρώπων το φως ήταν κάτι καλό που το ήθελαν όλοι, ενώ το σκότος ήταν δυσάρεστο και προσπαθούσαν να το αποφύγουν.
Όμως τι είναι το φως; Μήπως είναι μια ενέργεια που παράγεται στον εγκέφαλό μας όταν αυτός ασχολείται με έργα υψηλής αξίας, ή μήπως είναι μια ενέργεια που υπάρχει γύρω μας και εγκλείεται σε έργα υψηλής αξίας, που άλλοι έχουν δημιουργήσει;
Τι είναι το σκότος; Μήπως είναι μια δυσάρεστη κατάσταση που επικρατεί στον εγκέφαλό μας όταν οι σκέψεις μας είναι άγονες και συμφύρονται η μία με την άλλη, σε έναν συμφυρμό που μας δυσαρεστεί και μας παράγει άγχος;
Ή μήπως είναι μια δυσάρεστη κατάσταση που επικρατεί γύρω μας και επηρεάζει τον εγκέφαλό μας με αρνητικό τρόπο;
Ίσως είναι και τα δύο. Το φως μέσα μας είναι το ίδιο με το φως που υπάρχει γύρω μας. Και αντιστοίχως το σκότος.
Μήπως όταν εννοούμε να φωτιστούμε, εμείς βοηθάμε το φως να αναπτυχθεί μέσα μας και εκείνο συντονίζεται με το φως γύρω μας; Μήπως η επιδίωξή μας να παραχθεί φως, ισοδυνάμως απομακρύνει το σκότος;
Το σκότος δεν μπορούμε να το πολεμήσουμε ευθέως, όμως μπορούμε να το αφανίσουμε καθώς μέσα μας επιδιώκουμε να αναπτυχθεί η αγάπη για τα έργα της διανοίας, η αγάπη για τον εαυτό μας και για κάθε συνάνθρωπό μας που έχει υψηλές αξίες.
Ο κορωνοϊός δεν ήρθε για να μας αφανίσει. Ήρθε για να μας αφυπνίσει. Προκάλεσε μια έκτακτη κατάσταση βάζοντάς μας μπροστά σε προβλήματα που η ανθρωπότητα συνεχώς αντιμετώπιζε στο παρελθόν, αλλά εμείς πιστεύαμε ότι έχουν εξαλειφθεί. Είχαμε ξεχάσει τι είναι μια επιδημία.
Νομίζαμε ότι καθώς ασχολούμαστε με τα τρέχοντα και μας απορροφά η επανάληψη της καθημερινότητάς μας, είμαστε ασφαλείς. Οι μόνοι αντίπαλοι που βλέπαμε μπροστά μας ήταν η οικονομική κρίση, το γήρας, ίσως ορισμένες ασθένειες και η αμετροέπεια των φιλοδοξιών μας.
Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ασφαλής όσο ζει σε αυτόν τον πλανήτη, είτε οι φυσικές καταστροφές, είτε οι ιοί, είτε τα βακτήρια θα του υπενθυμίζουν πάντα την θνητότητά του. Όμως γιατί να έχουμε τον φόβο της θνητότητας; Γιατί να μην διασφαλίζουμε την αθανασία, επιλέγοντας να ασχοληθούμε με τα μεγάλα και όχι μόνο με τα καθημερινά της επιβίωσής μας; Όπως έχουν δείξει οι μεγάλοι φιλόσοφοι, ο άνθρωπος υπερβαίνοντας τον εγκλωβισμό του στα θέματα της επιβίωσης, ανέρχεται αυτοδυνάμως στα ύψη της δικής του διανοίας και κατακτά την αθανασία.
