Είναι μεγάλη καινοτομία να απορρίψουμε σκέψεις, πρότυπα και συλλογισμούς, που μας οδηγούν σε πραγματικά αδιέξοδα, εκεί που όταν πάει κανείς, τον περιμένει η θλίψη.
Είναι προσωπικό το θέμα και κατ’ επέκταση κοινωνικό, χρειάζεται μια προσωπική πορεία για να ανατάξουμε την ατομική μας διάνοια και αυτή δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε προφανής. Είναι όμως εξαιρετικά ευχάριστη.
Τα μαζικά κινήματα ήταν καλά για μια περίοδο, πράγματι είχαν μέσα τους στοιχεία που ένωναν τους ανθρώπους σε κοινή βάση. Αν όμως χρειαζόμαστε ενόραση, δεν θα την βρούμε εκεί.
Θα την αναζητήσουμε στον εσωτερικό μας κόσμο, είναι μια ιδιότητα που μένει πάντα εκεί, δεν μπορείς να την μοιραστείς με κάποιον άλλον, μπορείς μόνο να αναδείξεις αυτήν που εσύ έχεις.
Ένα σύγχρονο Ελληνικό Θαύμα, θα μας έλεγε ο Σωκράτης, δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από το να επαναληφθεί αυτό που έγινε παλιά. Να βρεθούν ορισμένοι άνθρωποι και να ομονοήσουν, να είναι για αυτούς αυτονόητες οι αξίες οι ηθικές και να πάρουν μαζί ο καθένας τον δικό του δρόμο για να αναδείξει πτυχές της ανθρώπινης ζωής που έχουν κάλλος και αρετή. Να ζουν μαζί σε μια κοινωνία που διέπεται από τις δικές τους αρχές και αυτό να το ονομάζουν ευτυχία και εκπλήρωση του σκοπού της ζωής.
Αν οι Έλληνες αποποιούνται την πνευματική τους κληρονομιά, τότε κατάπτυστοι θα λογίζονται, αν όλοι σε αναγνωρίζουν για του πολιτισμού τους τον θεμέλιο λίθο και τον ταγό, άλλη γνώμη δεν θα έχουν για σένα, ούτε θα δικαιολογούν την παραμικρή ολιγωρία σε αυτό τον ρόλο πάλι να αναδειχθείς, τώρα που η κρίση είναι πρόδηλη και είναι κυρίως ανθρωπιστική.
«Η διάνοια θεραπεύει και θεραπεύεται» λέγεται ένα από τα βιβλία διαύλους και λέει αυτό με δύο λόγια: όποιος έχει διάνοια, πρέπει ως προς αυτήν να ενεργεί, να υπακούει τα δικά της διδάγματα και να εξελίσσει τις απαιτούμενες αρετές, ώστε αυτή να είναι πάντα ακμαία και αρκούντως δημιουργική.
Αν είσαι έτσι και έτσι ζεις την ζωή σου, έχεις βρει το έργο της ζωής, για την ακρίβεια έρχεται αυτό και σε βρίσκει. Έξω από τον άνθρωπο υπάρχουν δυνάμεις πολλές, που περιμένουν να τακτοποιηθεί ο εσωτερικός σου κόσμος και η αλήθεια να αναδειχθεί.
Τότε έρχονται και σε γεμίζουν με την πληρότητα της ζωής που λέει, πως όσα είναι έξω, είναι αντανάκλαση από τα έσω και ποτέ το αντίθετο δεν θα συμβεί, ο Άνθρωπος θα ζει την ζωή του σαν έργο που έπλασε αυτός, ως δημιουργός.
Δεν είναι θέμα γεωγραφικού προσδιορισμού, αλλά πολιτισμού, αγωγής και ευπρέπειας, η πρόθεσή μας να ζούμε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και την καταλαβαίνουμε να γεφυρώνει επάξια το χθες με το σήμερα, την ανώτερη σκέψη των προγόνων μας με τις σημερινές αξίες του πολιτισμού μας και την αγάπη που εκείνοι εκδήλωναν στον άνθρωπο, με τις αρχές που σήμερα τηρούμε.
Αν αποδεχθούμε, με ανοχή, ηρεμία και πεποίθηση, ότι σήμερα η κοινωνία μας πάσχει και βαριά νοσεί, από μια νόσο που λέγεται κατάθλιψη, τότε αυτομάτως τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση αυτών που αναγνωρίζουν στον Ελληνικό πολιτισμό τις αξίες του και ως προς αυτές κρίνουν τα σημερινά φαινόμενα.
Για τους Έλληνες, νέο είναι το παλιό, εκείνες οι αξίες και οι αρχές που θεμελίωσαν μια υγιή Ελλάδα, σε συνθήκες πλήρους βαρβαρισμού των υπολοίπων στο περιβάλλον της.
Η αυτογνωσία είναι απαραίτητη τόσο σε συλλογική, όσο και σε ατομική βάση. Όμως, κάθε αυτογνωσία πρέπει να έχει μια ισχυρή βάση, αρχών, ιδεών και αντιλήψεων, ως προς τις οποίες το υποκείμενο της αυτογνωσίας, αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Έτσι αναπτύσσεται μια εξελικτική διαδικασία, πάνω στην οποία κτίζεται σιγά σιγά η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση και η αγάπη στον εαυτό.
Ίσως ήρθε η ώρα για να βρει ο άνθρωπος την συντροφιά που χρειάζεται, των αγαθών πνευμάτων που υπάρχουν πάντα μέσα στις ιδέες των καλών βιβλίων, αυτών που γίνονται από αγάπη στον άνθρωπο και τις αγαθές ιδιότητες της δικής του ψυχής.
Τότε, ίσως, ο κόσμος μας θα έχει γίνει λίγο καλύτερος.
