Η Αγάπη προς τον Εαυτό έχει πάντα και συλλογικές διαστάσεις

711

Για την Ελλάδα, κατάθλιψη είναι να μην παράγεται πολιτισμός, να μην γίνονται ωραία σύγχρονα έργα, να μην εκδηλώνεται η αγάπη για τον άνθρωπο που διαποτίζει την κυτταρική μας μνήμη.

Όταν αυτό συμβαίνει τότε είναι έκδηλα γύρω μας τα συμπτώματα της παρακμής και της μιζέριας, της ψυχικής συρρίκνωσης και του θανάτου των συλλογικών ονείρων.

Χρειαζόμαστε μια σκέψη που να δίνει στο ασήμαντο τις σωστές του διαστάσεις, στο σημαντικό την σωστή του εμβέλεια και στον ανθρώπινο βίο τις σωστές του συντεταγμένες.

Αν αποδεχθούμε, με ανοχή, ηρεμία και πεποίθηση, ότι σήμερα η κοινωνία μας πάσχει και νοσεί βαριά, από μια νόσο που λέγεται κατάθλιψη, τότε αυτομάτως τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση αυτών που αναγνωρίζουν στον Ελληνικό πολιτισμό τις αξίες του και ως προς αυτές κρίνουν τα σημερινά φαινόμενα.

Μας είναι απαραίτητη η σοφία της ψυχής μας αυτή την εποχή, όχι μόνο γιατί χωρίς αυτήν βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα βαρυτικό πεδίο αδρανειακών σκέψεων, αλλά κυρίως γιατί φέρνει μαζί της την χαρά, την γαλήνη και την ηρεμία που χρειάζεται κάθε σκέψη για να αναπτυχθεί και να αναπτυχθεί σωστά.

Η αγάπη στον Εαυτό κατά την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.

Αυτογνωσία λοιπόν, μια καλή βάση, που είναι οι αρχές του πολιτισμού μας και ένα δρών υποκείμενο που είναι η ενεργός συνείδηση του ανθρώπου, με τον συνδυασμό αυτών των δύο μπορούμε να επιτύχουμε θαύματα.

Ο Δρόμος για την Ίαση είναι εγγεγραμμένος στην συλλογική μας μνήμη και λέει, σε γενικές γραμμές τα εξής:

Όσο υπάρχει Άνθρωπος υπάρχει και χρόνος και αν ο χρόνος είναι ένα απλό μέγεθος μιας ευρύτερης Δημιουργίας που τώρα καλούμαστε να ανακαλύψουμε, τότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες, τόσοι αυτοί που ζούσαν στην αρχαία Ελλάδα, όσο και εμείς που ζούμε στο σήμερα, έχουμε έναν κοινό πνευματικό Τόπο και αυτός λέγεται Ελλάδα.

Δεν είναι θέμα γεωγραφικού προσδιορισμού, αλλά πολιτισμού, να γεφυρώνει η σκέψη μας επάξια το χθες με το σήμερα, την ανώτερη σκέψη των προγόνων μας με τις σημερινές αξίες του πολιτισμού μας και την αγάπη που εκείνοι εκδήλωναν στον άνθρωπο, με τις αρχές που σήμερα τηρούμε.

Τότε, ίσως, ο κόσμος μας θα έχει γίνει λίγο καλύτερος.

Αλλιώς κινδυνεύουμε είτε να μας απορροφήσουν τα δεινά του βίου και να μας εξαφανίσουν κάθε προσπάθεια για καλυτέρευση, κάθε πρόθεση για συλλογικότητα και κάθε εκδήλωση αγάπης προς τον Εαυτό μας, είτε να αιωρούμαστε διαρκώς στους απέραντους ουρανούς αγαθών συλλογισμών που πάντως δεν βρίσκουν στην ζωή πραγμάτωση.

Η Ισορροπία είναι το ζητούμενο, από την μία να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα του βίου με την ενάργεια, την καθαρότητα, την τόλμη και την ευθυκρισία μιας ώριμης σκέψης και από την άλλη να αρθούμε στο ύψος της ελληνικής μας σκέψης.

 

Βιργινία Φατσή

9 Μαρτίου 2017