Υπήρχε κάποτε ένας αρχαίος λαός, Έλληνες τους ονόμαζαν, που δεν είχαν ανάγκη να πιστεύουν στους θεούς, γιατί τους γνώριζαν, τους έβλεπαν καθημερινά να περπατάνε ανάμεσά τους, τους έβλεπαν στον ύπνο τους να τους υπαγορεύουν κείμενα και να τους δίνουν οδηγίες, ζούσαν μαζί τους και μοιράζονταν την αγάπη τους για τα καλά έργα.
Αυτός ο ίδιος λαός, οι Έλληνες, γνώριζαν πως πάντα πρέπει να υπάρχει ανάμεσά τους, αυτός ή αυτή, που θα ακούνε τους θεούς καλύτερα από τους άλλους και θα μπορούν να μεταφέρουν τα λόγια τους στις κοινωνίες των ανθρώπων, που χωρίς αυτά δεν μπορούσαν να ζήσουν.
Ο εαυτός είναι μια ωραία και συνεχής κατασκευή στο σύμπαν, που πάντοτε ο άνθρωπος επιθυμεί να την εμπλουτίζει και να εργάζεται πάνω σε αυτήν, μέχρις ότου αυτή τελειώσει. Τότε το τέλος συναντά την αρχή και ο άνθρωπος είναι πια ελεύθερος να απαλλαγεί από τα βάρη της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων και να ζήσει σε κόσμους, όπου η φαντασία του είναι ελεύθερη, κάθε χρέος του έχει απαλειφεί και η σκέψη του είναι δημιουργική.
Οι κόσμοι αυτοί δεν είναι μεταφυσικοί. Είναι απολύτως πραγματικοί, υπάρχουν, λειτουργούν και εξελίσσονται. Ορισμένα έργα που εκτελούσαν ολοκληρώνονται και άλλα, που δεν έχουν αρχίσει ακόμη, μπαίνουν σε έναν δρόμο για να βρουν και να συντάξουν τις κοινωνίες που θα ασχοληθούν με αυτά.
Γιατί τελικά όλα γίνονται για να είναι η ψυχή χαρούμενη, να βλέπει τα πράγματα να εξελίσσονται κατά τις επιταγές της συλλογικότητας και αυτό να την χαροποιεί, να συναισθάνεται ότι τα ατομικά αιτούμενα του ανθρώπου λύνονται και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι άνθρωποι ομονοούν και το Έργο της Ζωής εξελίσσεται χωρίς εμπόδια.
Η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται τις πηγές που της δίνουν τα Στοιχεία για να βρει ξανά τον δρόμο προς τα δικά της έργα και ο άνθρωπος την οδό προς τη δική του ζωή, που κανείς άλλος δεν μπορεί να του υποδείξει, παρά μόνο η δική του ψυχή.
Θεός για κάθε άνθρωπο είναι το είδος των δυνάμεων, με τις οποίες μπορεί να επικοινωνήσει, το είδος της συνείδησης που έχει για τον εαυτό του και το είδος της ηθικής που διακρίνει τις σχέσεις του με τους άλλους.
Εμφανίσθηκε λοιπόν η έννοια του θεού στην καθημερινή ζωή του αρχαίου ανθρώπου, που εξακολούθησε να μένει σε μια φυλή, να επικοινωνεί με τους γύρω του και να αγωνίζεται για να διασφαλίσει την επιβίωση. Τώρα όμως όλα ήταν διαφορετικά, γιατί μέσα στην αίσθηση της διαφορετικότητάς του από τους άλλους, άρχισε να κατοικεί μέσα του ο θεός και ο άνθρωπος άρχισε να συναισθάνεται, να διαισθάνεται και να μαντεύει.
Τα μάτια της ψυχής δεν κάνουν ποτέ λάθος, γιατί δεν παραλείπουν καμία λεπτομέρεια, δεν παρερμηνεύουν καμία ένδειξη και δεν υποκύπτουν στην εξαπάτηση, που εύκολα δέχονται οι φυσικοί οφθαλμοί.
Αντιθέτως, αποδίδουν στα πράγματα τις αληθινές τους εικόνες, στους ανθρώπους τις πραγματικές τους προθέσεις και δίνουν βάθος, όγκο και προοπτική στις ερμηνείες των γεγονότων. Για αυτό και μας είναι απαραίτητα.
Ο μόνος τρόπος για να προκληθεί στον άνθρωπο χαρά είναι να συναντήσει η ψυχή την δική της σοφία, την σοφία των μικρών πραγμάτων, που για τους ανθρώπους φαίνονται απλά, για την ψυχή όμως είναι μεγάλα, γιατί αυτή πρέπει να διακρίνει το πρωτεύον από το ασήμαντο, το ουσιώδες από το ανούσιο και αυτό που φέρνει χαρά, από ό,τι προκαλεί δυστυχία.
Το έργο της αυτό δεν είναι απλό, ούτε εύκολο. Αντίθετα είναι τόσο δύσκολο, όσο και σύνθετο, γιατί πρέπει η ψυχή να μάθει να συγκρίνει, να απορρίπτει και να απομακρύνει ό,τι της δημιουργεί πρόβλημα, ό,τι την καταδυναστεύει και ό,τι την αναγκάζει να ασχολείται με τα επουσιώδη, χωρίς να το θέλει.
Η ψυχή πάντα επιθυμεί τα καλά έργα, αυτά που της δίνουν τα σωστά δεδομένα, όχι τα ευχάριστα, ή τα αληθή, αλλά τα σωστά, γιατί, μεταξύ άλλων, η ψυχή είναι εξαιρετικά πολυσύνθετος μηχανισμός νόησης, μνήμης και σοφίας, απείρου κάλλους και θαυμαστής τελειότητας, θεϊκής σοφίας και ανθρώπινης προέλευσης, ατομικής μνήμης και συλλογικού ασυνειδήτου, που τα περιέχει όλα και μπορεί όλα να τα δημιουργήσει, που όλα τα αγαπά και όλα μπορεί να τα ανατρέψει.
Όταν ο άνθρωπος Αγαπά, η Δημιουργία διευρύνεται, μόνο και μόνο για να δώσει χώρο στα έργα της αγάπης.
Η αγάπη είναι η ισχυρότερη Δύναμη της Δημιουργίας, η πιο ηθική, η πιο κοσμογονική και η πιο μεταβάλλουσα. Μεταβάλλει την δομή των οργανισμών και την πορεία των όντων, υπεισέρχεται στις δομές των συστημάτων και τις ακούσιες εκφράσεις των ωκεανών της μνήμης, της σοφίας και του συναισθήματος.
Όπου δημιουργία είναι η ανάγκη του ανθρώπου να διοχετεύει την φαντασία και την ενεργητικότητά του σε κάτι έξω από αυτόν, που τον υπερβαίνει, τον κάνει να χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις του, να εκπλήσσεται καθημερινά από τα όρια των αντοχών του, να μεταλλάσσεται ο ίδιος συνεχώς ανάλογα με το είδος των έργων του, να συνδέεται με τους ανθρώπους κατά υγιή τρόπο και να βρίσκει την ευτυχία της ψυχής του.
Το βιβλίο Η Ευτυχία της Ψυχής, όπως και όλα τα βιβλία της Σειράς για την Ψυχή των Ελλήνων μιλάει για την αγάπη, για τι άλλο θα μπορούσε να μιλάει;
Τι άλλο μπορεί να προκαλέσει την πολυσήμαντη ευτυχία της ψυχής, αν όχι η αγάπη;
Μιλάει όμως για την αγάπη που κινητοποιεί την ψυχή, παράγει κοσμογονία, δίνει έδαφος στην δημιουργία και χώρο στον άνθρωπο. Αυτό το είδος της αγάπης υπηρετεί και δείχνει στον άνθρωπο που το διαβάζει πολλές και διαφορετικές πτυχές της αγάπης, για να τον παροτρύνει να διαλέξει αυτή που ταιριάζει στην δική του ψυχή και είναι συνώνυμη της δικής της ευτυχίας. Γιατί για κάθε άνθρωπο η ευτυχία της ψυχής είναι διαφορετική. Και όλοι έχουν δικαίωμα να την βρουν.
Βιργινία Φατσή
6 Ιανουαρίου 2017
