Μήπως, η μεγαλύτερη επανάσταση όλων των θεωριών, είναι η απλή διαπίστωση ότι ο Άνθρωπος είναι εδώ, τον άνθρωπο πρέπει να μελετήσουμε με τρόπο αποκαλυπτικό και να τον βοηθήσουμε να βρει την συντροφιά του στον κόσμο τον πνευματικό;
Γιατί, τι είναι τώρα ο Άνθρωπος; Μια μάζα, που συνεχώς αυξάνεται και πρόκειται να καταστρέψει την Γη; Ένα πλήθος που άγεται και φέρεται από τον εκάστοτε αρχηγό, παραληρώντας και λέγοντας συνθήματα, με τρόπο αυτόματο και μηχανικό;
Ένα ρομπότ με πολλαπλές συνδέσεις και αναβαθμισμένη Λογική, που ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος είναι προγραμματισμένο να αντιδρά; Ένα φερέφωνο της κάθε επίκαιρης θεωρίας και του κάθε «Μεσσία», που ευαγγελίζεται την σωτηρία της γης, του ανθρώπου ή οτιδήποτε άλλου τον ενδιαφέρει συστημικά;
Ας αποδεχθούμε ότι υπάρχει μια διάνοια, σε άλλη διάσταση, που όλους μας περιλαμβάνει, εκεί ο χρόνος είναι σφαιρικός, όσοι υπήρξαμε και όσοι θα υπάρξουν, συμμετέχουν σε αυτήν. Ας την ονομάσουμε αυτή «Συλλογική», μόνο και μόνο για τον λόγο ότι είναι πολυπληθής, όχι μόνο σε άτομα, αλλά κυρίως σε ιδέες και σε εποχές.
Ας υποθέσουμε ότι αυτή η διάνοια, εργάστηκε για εμάς και προϊόν της εργασίας της είναι πολλά βιβλία, που έχουν μια ιδιότητα πρωτοφανή. Μπορούν και μιλάνε στον Αναγνώστη.
Αν εσύ είσαι ο Αναγνώστης και θέλεις να ωφεληθείς από μερικές καλές παρουσίες, που είναι πολλοί, αλλά είναι και ένας όταν πρόκειται να μιλήσει ατομικά, που συντάσσονται κάτω από κοινή σημαία, που είναι ο Άνθρωπος και η Αγάπη σε Αυτόν, τότε απλώς διαβάζεις ένα βιβλίο και αποκτάς Σύμβουλο προσωπικά.
Ο άνθρωπος υπάρχοντας σε πολλές διαστάσεις, μπορεί να είναι Δημιουργός, γιατί ενώ το σώμα του κινείται και αναπνέει σε ένα δεδομένο περιβάλλον στην γη, μπορεί παράλληλα η διάνοια του να εργάζεται σε ένα άλλο, διαφορετικό περιβάλλον, όπου υπάρχουν πολλά αγαθά για αυτήν και δεν είναι ορατό από εκεί που ο άνθρωπος υπάρχει και εργάζεται καθημερινά.
Αν αρνηθούμε στον άνθρωπο αυτή την δυνατότητα, τον καταδικάζουμε να ζει μια φτωχή ζωή και να βυθίζεται συνεχώς είτε στην αυτολύπηση, εάν οι παράγοντες δεν βοηθούν, είτε στην αγανάκτηση, εάν τα πράγματα φαίνονται εξοργιστικά.
Και οι δύο μορφές αντίδρασης δεν φαίνεται να είναι αποδοτικές. Γιατί η αυτολύπηση έχει την τάση να τροφοδοτεί τον εαυτό της συνεχώς και από την άλλη η αγανάκτηση, ακόμα και αν είναι δίκαιη, συνήθως δεν ξέρει προς τα πού να στραφεί, ποιος είναι ο παράγοντας που την δημιουργεί.
Το Βιβλίο που είναι Δίαυλος, κάνει διάλογο με τον Αναγνώστη για κρίσιμα ζητήματα της εποχής, για τα πνευματικά αποθέματα που κατανάλωσε ο άνθρωπος και πρέπει καινούρια να παραχθούν ή για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ίδιος ο αναγνώστης στην ζωή. Όλα τα βιβλία δίαυλοι, είναι και Προσωπικοί Σύμβουλοι και μάλιστα καλοί.
Αν κάνετε λίγο καιρό παρέα μαζί τους, σε μία συντροφιά καθαρά πνευματική, σε λίγο καιρό θα νοιώθετε άλλος άνθρωπος και στην ζωή, όχι μόνο όταν διαβάζετε τα βιβλία και η δική τους καλοσύνη ακουμπάει την δική σας ψυχή.
Ο άνθρωπος για να προχωρήσει θέλει υποστήριξη στη ζωή και η κοινωνία που είχε ταχθεί να τον υποστηρίζει, περνάει σήμερα κρίση βαθιά, είναι λοιπόν σε αδυναμία τον άνθρωπο να υποστηρίξει, αντίθετα θέλει η ίδια στήριξη για να αντιμετωπίσει τη κρίση που την ταλανίζει ολικά.
Όμως, όταν δεν υπάρχει στην γη η κοινωνία, ίσως υπάρχει σε ένα επίπεδο κβαντικό, σε μια άλλη διάσταση όπου η καλοσύνη είναι νόμος και κυριαρχεί το Αγαθό.
Και ίσως με τις δυνάμεις αυτής της κοινωνίας, που γόνιμα στον Αναγνώστη θα μεταγγιστούν, να βρει ο άνθρωπος τα έρμα στην ζωή του και γόνιμη κατεύθυνση συλλογική, γιατί όταν βρίσκεις τα δικά σου έρμα και τον δικό σου προσανατολισμό, τότε μόνο ανακαλύπτεις ότι όλα ήταν εκεί και σε περίμεναν από καιρό. Ανοίγουν οι Δρόμοι και μπορείς να τους περπατήσεις, σαν να ήταν έτοιμοι από καιρό.
Βιργινία Φατσή
Αθήνα, 9 Σεπτεμβρίου 2016
