Ο Έλληνας πολίτης είχε μόνιμη σχέση με τα θεία δρώμενα, τα οποία αγωνιούσε να αναγνωρίσει στην ζωή της πολιτείας του, να τους δώσει ζωή και υπόσταση, αφού τα αναγνωρίσει στον εαυτό του ή σε άλλους, να τα μορφοποιήσει και να τα παρουσιάσει στο ευρύ κοινό που για κάθε Έλληνα πάντοτε αποτελούσε ο συνολικός πληθυσμός της Πόλης του.
Κάθε Έλληνας πολίτης ήταν φύσει και θέσει δραματουργός, εκ φύσεως γιατί ο έλλογος βίος του αποτελούσε την συνέχεια της επουράνιας πολιτείας του και εκ θέσεως διότι όλη η κοινωνία γύρω του, αυτό του ζητούσε να κάνει, να παράξει δηλαδή με τις πράξεις του δρώμενα που τους κινητοποιούσαν, τους αφύπνιζαν, τους ένωναν, τους έδειχναν τον δρόμο της ένωσης με την συλλογική τους διάνοια, τους έθεταν σοβαρά ηθικά διλήμματα και τους έδειχναν ποιες παρέες να δημιουργήσουν με αυτούς που είχαν παρόμοια ενδιαφέροντα.
Και καθώς έβλεπαν και παρακολουθούσαν τα δρώμενα στον χώρο της συλλογικής τους διανοίας, αποφάσιζαν ότι εκεί ήθελαν και οι ίδιοι να κατοικούν, όχι μόνο όσο απολάμβαναν τα προνόμια της συγχώρεσης που όσοι βρίσκονται στον βίο αυτονοήτως διαθέτουν, αλλά κυρίως όταν με τις πράξεις και τα έργα τους διεκδικούσαν μια θέση στην αθανασία, δηλαδή την δική τους κατοικία στα ουράνια παλάτια της συλλογικής τους διανοίας.
Οι Έλληνες ήταν πραγματιστές και μεταφυσικά υλιστές. Πίστευαν σε αυτά που έβλεπαν, άσχετα αν αυτά υπερέβαιναν τις δυνατότητες της επίγειας όρασής τους και ήθελαν άλλου είδους οφθαλμούς για να γίνουν αντιληπτά.
Γιατί η διάνοια έχει το εξής χαρακτηριστικό. Άπαξ και δημιουργηθεί, αυτοτροφοδοτείται και παράγει εαυτό. Αυτοτροφοδοτείται σημαίνει ότι η διάνοια παράγει διάνοια, με την έννοια ότι όποιος επικοινωνεί με τον επέκεινα χώρο της συλλογικής διανοίας, αυτομάτως παράγει έργα της διανοίας για την κοινωνία του. Αυτά βοηθούν περισσότερους ανθρώπους να επικοινωνήσουν με τον χώρο της συλλογικής διανοίας, ο οποίος με την σειρά του διευρύνεται για να τους δημιουργήσει χώρο.
Έτσι έχουμε την αυτόματη διεύρυνση του χώρου της συλλογικής διανοίας που με την σειρά της παράγει περισσότερα έργα της διανοίας προς όφελος των ανθρώπων.
Η διάνοια παράγει εαυτό σημαίνει ότι δημιουργεί τα μονοπάτια που πρέπει κάθε άνθρωπος να διανύσει για να καταλήξει να κατοικεί σε αυτήν, αυτονοήτως και αυθορμήτως, σαν αυτό να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και σαν να τον προκαλεί να το κάνει.
Και πράγματι έτσι συμβαίνει. Τα έργα της διανοίας προκαλούν τους ανθρώπους να κατοικήσουν σε αυτά, να εξοικειωθούν με το πνεύμα τους, να πάρουν ζωή από τα ιδανικά τους, να τροφοδοτηθούν από την ψυχή τους, να συνδιαλαγούν με τους δημιουργούς τους, να τα αφομοιώσουν οι ίδιοι δημιουργικά και να τα εξαπλώσουν με τις πράξεις τους. Έτσι οι κοινωνίες τους αυξάνονται, η ζωογόνος τους δύναμη επαυξάνει, οι άνθρωποι που ωφελούνται από αυτά πολλαπλασιάζονται, οι επιρροές τους δυναμώνουν, οι άνθρωποι γαληνεύουν και η ψυχή ανακουφίζεται από την δύναμή τους.
Τα πολύ παλιά χρόνια όλοι πίστευαν ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος. Δεν χρειαζόντουσαν αποδείξεις για αυτό, γιατί όλοι ζούσαν με την συντροφιά πνευμάτων, που δεν ήταν ανάγκη να τα γνωρίζουν ή να προέρχονται από τους στενούς τους συγγενείς, αφού τα πνεύματα υπήρχαν και κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους, ακολουθώντας τους δικούς τους δρόμους, που πάντα όμως διασταυρωνόντουσαν με αυτούς των ανθρώπων.
Ήταν μια ωραία εποχή τότε, γιατί ο θάνατος δεν ήταν απειλητικός, ήταν απλώς ένας σύντομος αποχωρισμός από όλα όσα ο άνθρωπος αγαπούσε και φρόντιζε στην επί γης ζωή του, αφού πεθαίνοντας δεν γνώριζε ποιους δρόμους θα ακολουθούσε και πόσο μακριά θα τον έφερναν από αυτούς που αγαπούσε.
Βιργινία Φατσή
7 Δεκεμβρίου 2016
