Τα χρόνια της Μέδουσας

994

Η Μέδουσα ήταν πασίγνωστο τέρας της Ελληνικής μυθολογίας. Το περίφημο κεφάλι της με τα φίδια, βρισκόταν στην ασπίδα της θεάς Αθηνάς και σε πολλά σημεία, όπου χρειαζόταν η προστασία από τους εχθρούς.

Το περίφημο κεφάλι που όποιος το κοιτάζει πετρώνει, ήταν πραγματικό στην συνείδηση των Ελλήνων.

Οι Έλληνες ως δημιουργοί του πολιτισμού μας, ήταν ενορατικοί και όπως όλοι οι ενορατικοί ήταν ευαίσθητοι άνθρωποι. Όταν λοιπόν κάποιος ή κάποια τους κοιτούσε με το παγωμένο του βλέμμα που έκρυβε την κακία, το μίσος και τον φθόνο, εκείνοι αισθανόντουσαν ένα ρίγος στην ραχοκοκαλιά τους.

Πράγματι, οι ενορατικοί αισθάνονται στα τρίσβαθα της ψυχής τους το μίσος των άλλων, ακόμα και όταν αυτό δεν είναι ορατό με πράξεις. Και το μίσος κουράζει την ευγενική ψυχή τους.

Η αίσθηση που τους δημιουργείται είναι παρόμοια με αυτήν που δημιουργεί το φίδι. Ο φόβος του αναπόφευκτου θανάτου, ο φόβος της αιφνίδιας εγκατάλειψης του βίου, ο φόβος ότι το ανθρώπινο γένος θα απωλεσθεί και εκείνοι δεν θα προλάβουν να χαρούν την δική τους ζωή.

Για να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους, όσοι ήταν ενορατικοί και είχαν τις ευαισθησίες, άκουγαν και μετέδιδαν τον μύθο της Μέδουσας.

Ήταν μια γυναίκα με αποτρόπαια έκφραση, που όταν την κοίταζες στα μάτια πάγωνες από τον φόβο σου και σε εγκατέλειπαν οι δυνάμεις. Δεν ήθελες πια την ζωή και εγκατέλειπες τον βίο σου να τον νέμονται οι άλλοι και να καταναλώνουν τα αγαθά σου χωρίς αιδώ και δίχως τρόμο.

Όταν εμφανίστηκε ο Περσέας και ήταν αποστολή του να φονεύσει την Μέδουσα, τον συμβούλευσε η θεά Αθηνά να μην κοιτάξει το τέρας, αλλά να δει μόνο την αντανάκλασή του σε μια γυαλισμένη ασπίδα και με οδηγό την διαίσθησή του να κτυπήσει και να σκοτώσει.

Πράγματι το κακό δεν το πολεμάμε, όταν το κοιτάζουμε κατάματα και συνδιαλεγόμαστε μαζί του. Το πολεμάμε μόνο όταν το βλέπουμε μέσα από μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, που φωτίζει τον νου και μας δίνει τις δυνάμεις για να αντέξουμε την δυστυχία του κόσμου και να προχωρήσουμε γενναία σύμφωνα με τις δικές μας προθέσεις.

Η ασπίδα που η Αθηνά έδωσε στον Περσέα, είναι πάντα η ασπίδα της δικής μας διανοίας, μια ασπίδα φωτεινή, γεμάτη δυνάμεις που προστατεύει την διάνοιά μας από τους ιούς και τις επιθέσεις.

Αν έχουμε την ασπίδα, τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την σημερινή πραγματικότητα με θάρρος και ευθύνη, εντοπίζοντας τα προβλήματα εκεί που υπάρχουν και διαπιστώνοντας την έκτασή τους.

Παράλληλα διατηρούμε την ενόρασή μας, για να επικοινωνούμε με ανώτερες σκέψεις και ωραίες ιδέες και να χαίρεται η ψυχή μας.

Εφόσον χαίρεται η ψυχή μας, όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Την πανδημία, την οικονομική κρίση, τις δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, την καταστροφή του περιβάλλοντος και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στις σημερινές μας κοινωνίες.

Ας διώξουμε την Μέδουσα από την ζωή μας και ας κοιτάξουμε με θάρρος το καλό μέλλον που μπορούμε να κτίσουμε, όταν οι φόβοι μας είναι περιορισμένοι.