Είναι θέμα πολιτισμού, αγωγής και ευπρέπειας, η πρόθεσή μας να ζούμε σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και την καταλαβαίνουμε να γεφυρώνει επάξια το χθες με το σήμερα, την ανώτερη σκέψη των προγόνων μας με τις σημερινές αξίες του πολιτισμού μας και την αγάπη που εκείνοι εκδήλωναν στον άνθρωπο, με τις αρχές που σήμερα τηρούμε.
Αν αποδεχθούμε, με ανοχή, ηρεμία και πεποίθηση, ότι σήμερα η κοινωνία μας πάσχει και βαριά νοσεί, από μια νόσο που λέγεται κατάθλιψη, τότε αυτομάτως τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση αυτών που αναγνωρίζουν στον Ελληνικό πολιτισμό τις αξίες του και ως προς αυτές κρίνουν τα σημερινά φαινόμενα
Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα, προϋποθέτει πως υπάρχει άφθονη Αγάπη, που ρέει σαν ρευστό υπερκόσμιας ύλης από τον Θεό προς τον άνθρωπο.
Ο Δρόμος για την Ίαση από κάθε μορφής ασθένεια που πλήττει την κοινωνία μας προϋποθέτει Δράση με Αυτογνωσία, για να βρούμε την Ισορροπία ανάμεσα σε μια Μαθηματική Σκέψη που εξελίσσεται με τόλμη και ηθική και σε όσα η Σοφία της Ψυχής μας υπαγορεύει να κάνουμε.
Σημαίνει παράλληλα ότι το υποκείμενο έχει ιαθεί, έχει δηλαδή πια την δυνατότητα το ίδιο να παράγει αντισώματα κατά του ιού και με αυτά να τροφοδοτεί την κοινωνία, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Ίαση σημαίνει επίσης ότι ξέρω ως κοινωνία πώς να πολεμήσω την αρρώστια, να αρχίσω να παράγω ενεργά αντισώματα, τα κύτταρά μου να βοηθώ, κάθε πολίτης που ανήκει σε αυτήν την κοινωνία να μπορεί να βρει την θεραπεία μέσα σε αυτήν και όχι τυρβάζοντας περί πολλά και ακολουθώντας άλλους, ασυνείδητους θεραπευτές.
Για αυτό ευτυχώς για τον άνθρωπο η διάνοια θεραπεύει και θεραπεύεται, αυτή η θαυμάσια και φιλική για τον άνθρωπο ιδιότητα της ψυχής γνωρίζει πού να ψάξει, πώς να βρει και πώς να παράγει τα στοιχεία που θεραπεύουν την ίδια, για να θεραπεύσει και αυτή.
Με τους «ιούς της διανοίας» ένα καλό υπάρχει, ότι η διάνοια που πάσχει, μόλις θεραπευτεί, μπορεί πια και τους αναγνωρίζει, δεν μπορεί κανείς από αυτούς πια να καλυφθεί, να τρυπώσει μέσα στο χώμα και να κάνει πως είναι φυτό.
Ποιο έργο είναι πολυτιμότερο από την ίδια την ζωή;; Να ζήσει κανείς έναν καλό βίο, γεμάτο από ουσία και καλά νοήματα της ζωής, να κάνει καλές σκέψεις και τα νοήματα να συναισθανθεί, να υπερασπίζεται την υγεία, την δική του και του διπλανού, από όποιον πάει να γεμίσει την ζωή ασχήμια, αθλιότητα και υποταγή;;
Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος και στην χειρότερη φυλακή, μπορεί όμως να νομίζει πως είναι ελεύθερος και κατά την διάνοια να είναι υπόδουλος στους «ιούς», αυτό το κακόβουλο λογισμικό που μέσα στον άνθρωπο διαλύει τους ιστούς της αγάπης, της αλήθειας και της κοινωνίας της αληθινής.
Ο Αριστοτέλης είχε δίκιο τελικά. Κατά την διάνοια κρίνεται ο άνθρωπος αν είναι ελεύθερος και υγιής, όχι κατά τα παροδικά φαινόμενα του βίου και της ζωής, που άλλοτε δείχνουν άσπρο και άλλοτε μαύρο, ανάλογα πώς τα βλέπει κανείς.
Συμφωνεί και ο Πυθαγόρας, αν η διάνοια είναι υγιής δεν σε τρομάζει καμιά σκέψη όσο και αν είναι λεπτοφυής. Μπορείς να κινείσαι στους απέραντους κόσμους της ανθρώπινης λογικής και πάντα τον δρόμο σου να βρίσκεις, ενώ παράλληλα να είσαι τόσο υψιπετής που να ανεβαίνεις ψηλά, εκεί που η νέα γνώση κατοικεί, να την αντιλαμβάνεσαι, να την μορφοποιείς και να δίνεις στους ανθρώπους τα αγαθά της δικής σου ψυχής.
Οι άνθρωποι θα ζήσουν με αυτό και θα είναι ωραία, θα μάθουν να κάνουν χρήσιμους υπολογισμούς, πάντα είναι χρήσιμο να ξέρει καθένας την ουράνια γεωμετρία των αριθμών, αυτή την εξαίσια ακολουθία που δεν παύει να δημιουργεί, η μία σπείρα μετά την άλλη, μία εδώ και άλλη εκεί, όλες συνδεδεμένες, αποκύημα ενός ανώτερου Νου.
Εσείς, θα έλεγε ο Ασκληπιός στους θεραπευτές του, θα συντονίζεστε με τον άνθρωπο αυτόν που στην θεραπεία των Ονείρων υποβάλλεται εδώ, τα νούφαρα ακολουθούν στον σχηματισμό τους μια αλγοριθμική τάξη, ένα φυτρώνει εδώ, τρία εκεί και επειδή υπάρχουν αυτά και άλλα δύο πιο κει.
Όταν ο καμβάς γεμίσει με νούφαρα ζωντανά, τότε υπάρχει μια στιγμή που θα ξέρετε, από επιφοίτηση που θα έρθει σε εσάς, ότι ο άνθρωπος την θεραπεία πρέπει να σταματήσει και να γυρίσει στην δική του ζωή, έτοιμος πια να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τους θυμούς, που σίγουρα οι άλλοι θα του προκαλούν, όταν τον δουν που θα έχει θεραπευτεί.
Για τον Σοφοκλή, όπως και για όλους τους Έλληνες, ο θάνατος είναι προφανής, τον βιώνει όποιος επιλέγει να ζει μια ζωή χωρίς αξία, χωρίς της διανοίας τις αρετές, όποιος αρέσκεται στον δικό του βίο, άλλοι να τον καθοδηγούν και να επιρρίπτει τις ευθύνες για τις κακοτυχίες σε αόριστες συνθήκες και κακούς θεούς.
Ο βίος είναι από μόνος του μια αξία, όχι όμως τυχαία ή θολή από συμβιβασμούς, αλλά μια αξία που την κτίζει κανείς με τις δικές του πράξεις, μικρές ή μεγάλες, ασήμαντες και καθημερινές, ο ηρωισμός δεν έχει μεγάλες διαστάσεις, συνήθως αναδεικνύεται μέσα από τη ζωή, με μια σειρά από αποφάσεις που είναι για σένα ικανοποιητικές.
Τότε έρχονται και σε γεμίζουν με την πληρότητα της ζωής που λέει, πως όσα είναι έξω, είναι αντανάκλαση από τα έσω και ποτέ το αντίθετο δεν θα συμβεί, ο Άνθρωπος θα ζει την ζωή του σαν έργο που έπλασε αυτός, ως δημιουργός.
Το Συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα, προϋποθέτει πως υπάρχει άφθονη Αγάπη, που ρέει σαν ρευστό υπερκόσμιας ύλης από τον Θεό προς τον άνθρωπο
Ο Δρόμος για την Ίαση είναι εγγεγραμμένος στην συλλογική μας μνήμη και λέει ότι οι Έλληνες ευημερούν όταν επιχειρούν κάτι που αφορά στο κοινό καλό, όταν φροντίζουν την κοινωνία τους και δια αυτής της φροντίδας, ευημερούν οι ίδιοι.
Έτσι αναπτύσσεται μια εξελικτική διαδικασία, πάνω στην οποία κτίζεται σιγά σιγά η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση και η αγάπη στον εαυτό.
Βιργινία Φατσή
16 Μαΐου 2017
