Όταν ο άνθρωπος θελήσει να βρει ξανά τον δρόμο που οδηγεί στην ελπίδα, δύο συμμάχους θα αναζητήσει, ο ένας είναι η ψυχή και ο άλλος το πνεύμα, αυτοί είναι οι φυσικοί σύμμαχοι του ανθρώπου.
Η ευημερία, η ευζωία, η καλή αντίληψη των πραγμάτων, η πρόοδος, η ανάπτυξη, τα καλά σχέδια για το μέλλον όλα αυτά χρειάζονται άλλοτε την ψυχή και άλλοτε το πνεύμα.
Η ανάπτυξη είναι καταρχήν πνευματικό έργο. Αν μιλάμε για την ανάπτυξη του ανθρώπου, το πνεύμα του θα τον βοηθήσει να βρει τους δρόμους, αν μιλάμε για την ανάπτυξη μιας πόλης οι πνευματικές προσπάθειες όλων θα βοηθήσουν και αν μιλάμε για την ανάπτυξη καλών σχέσεων ανάμεσά μας, πάλι το πνεύμα θα καλέσουμε για να μας βοηθήσει.
Η συνείδηση του ανθρώπου διδάσκεται τι να προτιμά και ποιους δρόμους να επιλέγει. Αν την διδάσκει το πνεύμα, τότε μιλάμε επί της ουσίας για μια καλή στάση του ανθρώπου απέναντι στην ζωή, για ένα σύνολο από σοβαρές αποφάσεις, για μια σωστή ανάπτυξη στην κοινωνία και για τις δομές ενός καλού μέλλοντος για τον άνθρωπο και τους συνανθρώπους του.
Εάν στην συνείδηση του ανθρώπου επιβάλλονται καταναλωτικά πρότυπα από την κοινωνία, με τον βίαιο τρόπο που χρησιμοποιεί η σημερινή κοινωνία για να επιβάλει τα πρότυπά της, τότε η συνείδηση του ανθρώπου απομακρύνεται από το πνεύμα του και μαθαίνει να αγαπά το ψέμα.
Στην άνευ ορίων κατανάλωση υπάρχει πολύ ψέμα, εξωθείται ο άνθρωπος να φαντάζεται ανάγκες που δεν τις έχει και να απομακρύνεται ταυτόχρονα από τις πραγματικές του ανάγκες που είναι μια διαρκής φιλία με το πνεύμα και με την ψυχή του.
Τα καταναλωτικά πρότυπα διδάσκουν τους ανθρώπους πώς να λένε ψέματα στον εαυτό τους, πώς να ντύνουν την καθημερινότητά τους με ωραία αντικείμενα και πώς να παράγουν φρούδες ελπίδες ότι αυτά τα προϊόντα θα τους φέρουν την ευτυχία.
Τα καταναλωτικά πρότυπα καταστρέφουν την ουσιώδη επιδίωξη για την ευτυχία, γιατί στρέφουν τις προσπάθειες του ανθρώπου σε μια διαρκή αγωνία για να αποκτήσει όλο και περισσότερα πράγματα και αντικείμενα υλικά, έτσι η κατανάλωση παράγει την βουλιμία για όλο και περισσότερα νεκρά αντικείμενα και είδη.
Ο άνθρωπος, μέσα σε αυτήν την βουλιμία που η καταναλωτική κοινωνία παράγει, έχει αρχίσει να καταναλώνει και την ψυχή του, αναλίσκοντας τα αποθέματά της σε δυνάμεις.
Ο πλούτος πρέπει να ξεκινάει πάντα από το πνεύμα, έτσι μας έχουν διδάξει οι αρχαίοι πρόγονοί μας, αυτά τα μηνύματα αφομοιώνουμε μέσα από την Ελληνική μας παιδεία.
Οι Έλληνες έθεσαν τις βάσεις του θεάτρου και των ρόλων, αυτό έγινε για να εκπαιδεύσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων να επιδιώκουν πάντα την αρετή και να αναγνωρίζουν πίσω από την θολή επιφάνεια των πραγμάτων, τον αληθινό άνθρωπο και τις επιλογές της καθαρής συνείδησής του.
Όταν δημιούργησαν τις πρώτες φιλοσοφικές σχολές στην Αθήνα, είχαν την πρόθεση να μοιραστούν συντεταγμένα και με συνεχή τρόπο, τα δικά τους πνευματικά ευρήματα με τους ανθρώπους που ήταν διατεθειμένοι να τους ακούσουν για να μορφωθούν και οι ίδιοι.
Αν σήμερα οι οικονομικές καταστάσεις και η κοινωνική κρίση, λένε ότι τα καταναλωτικά πρότυπα γύρω μας κλονίζονται ισχυρά και ίσως καταρρέουν, χρειάζεται κάτι ισχυρό για να τα αντικαταστήσει.
Είναι απαραίτητα τα πρότυπα στην ψυχή του ανθρώπου, της δίνουν την διάθεση να πολεμήσει, το σθένος να αγωνιστεί και τις δυνάμεις για να επικρατήσει και να γίνει καλύτερη η ζωή του ανθρώπου.
Είναι ωραία τα πρότυπα που δημιουργήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, αρκεί να τα κατανοήσουμε επί της ουσίας, σαν μια μέθοδο για την πραγμάτωση πνευματικών άθλων που ισοδύναμα μεταφράζονται σε μια ευζωία για τον άνθρωπο και την κοινωνία.
Οι Έλληνες στις αρχές του πολιτισμού μας, πίστευαν ότι σε τρία πράγματα αξίζει ο άνθρωπος να αναλώσει την ζωή του, το ένα είναι να κτίσει γερή ψυχή, το άλλο να δώσει χώρο στο πνεύμα για να δημιουργήσει τα αγαθά του και το τρίτο είναι να προσπαθήσει συνειδητά για να αποκτήσει κάθε άνθρωπος τα πνευματικά αγαθά του.
Χρειαζόμαστε όμως να συνδεθούμε πάλι με τις Πηγές της δικής μας ιστορίας. Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό, ζούμε μέσα σε μια καταναλωτική κοινωνία που καθημερινά βομβαρδίζει την συνείδησή μας, με εικόνες και λόγο που επιβάλλουν στερεότυπά της.
Ας αντιτάξουμε στα καταναλωτικά πρότυπα τα βιβλία της Συλλογής, που είναι ειδικά φτιαγμένη για να σπάει τα πρότυπα αυτά και να τα αντικαθιστά με την ωραία, γόνιμη σκέψη των Ελλήνων, που κτίζει πολιτισμούς από το μηδέν και παράγει τις οικονομίες που τους ταιριάζουν.
Έναντι των στερεοτύπων οι Έλληνες έχουν πάντα να αντιτάξουν την δημιουργία, ένα πρότυπο είναι και αυτή που προβλέπει όμως συνεχή Ροή Σκέψης. Ό,τι κινείται, δεν λιμνάζει.
Είτε μιλάμε για τα ζωογόνα ύδατα των ποταμών της σκέψης, είτε αναφερόμαστε στην καθημερινή ζωή και τις δικές της απαιτήσεις, αυτά τα δύο πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους.
Από το μεγάλο πρέπει πάντα να ξεκινάμε για να προσεγγίσουμε εύστοχα το μικρό, αν το μεγάλο είναι η Ελληνική φιλοσοφική σκέψη, τότε το μικρό είναι κάθε είδους σκέψη, απόφαση και πράξη που επηρεάζει την ζωή του ανθρώπου.
Αν ζούσαν σήμερα, οι ωραίοι πρόγονοι που έκτισαν τον κόσμο των θεών και των ανθρώπων μέσα από το χάος, σίγουρα θα μας συμβούλευαν να ακολουθήσουμε τα πρότυπά τους, σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την δική μας κοινωνία.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνος, μας δίδαξαν οι Έλληνες με το παράδειγμά τους. Είναι πάντα κοντά του τα όνειρα και οι ελπίδες αυτών που έζησαν πριν από εκείνον και τα πραγματοποίησαν ανοίγοντας τους δικούς τους δρόμους. Μαζί με αυτά έρχονται πάντα και οι ψυχικές δυνάμεις που κάθε άνθρωπος χρειάζεται για να προσεγγίσει καλύτερα το δικό του πνεύμα.
Αν αποδεχθούμε, με ανοχή, ηρεμία και πεποίθηση, ότι σήμερα η κοινωνία μας πάσχει και βαριά νοσεί, από μια νόσο που λέγεται κατάθλιψη, τότε αυτομάτως τοποθετούμε τον εαυτό μας στην θέση αυτών που αναγνωρίζουν στον Ελληνικό πολιτισμό τις αξίες του και ως προς αυτές κρίνουν τα σημερινά φαινόμενα.
Ας μην βλέπουμε το σύμπτωμα, ας δούμε την νόσο.
Όταν αυτό συμβαίνει τότε είναι έκδηλα γύρω μας τα συμπτώματα της παρακμής και της μιζέριας, της ψυχικής συρρίκνωσης και του θανάτου των συλλογικών μας ονείρων.
Τότε, ζούμε σε μια κοινωνία που πάσχει από κατάθλιψη.
Η συλλογική μας μνήμη υπαγορεύει ενότητα, θάρρος και υψηλή αντίληψη των πραγμάτων, ειδικά σε δύσκολες στιγμές που η ανθρωπότητα πάσχει από βαθιά ανθρωπιστική κρίση.
Το συλλογικό συμφέρον πρέπει να αντιμετωπίζεται και ως ατομικό και ατομικά να αρθούμε πάνω από την συρρίκνωση της καθημερινής μας διαβίωσης και να τολμήσουμε ξανά να ονειρευτούμε.
Τότε, η κατάθλιψη υποχωρεί από τις κοινωνίες μας και αρχίζουν πάλι αυτές να δρουν και να εργάζονται σε νέες κατευθύνσεις.
Έτσι αναπτύσσεται μια εξελικτική διαδικασία, πάνω στην οποία κτίζεται σιγά σιγά η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση και η αγάπη στον εαυτό.
Η αγάπη στον εαυτό κατά την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.
Αυτογνωσία λοιπόν, μια καλή βάση, που είναι οι αρχές του πολιτισμού μας και ένα δρών υποκείμενο που είναι η ενεργός συνείδηση του ανθρώπου, με τον συνδυασμό αυτών των δύο μπορούμε να επιτύχουμε θαύματα.
Τα σύγχρονα θαύματα επεκτείνονται και καλύπτουν όλα τα θέματα που στην εποχή τους είναι ανοικτά, είτε αυτά αφορούν στην ανθρώπινη φυσιολογία και την εξελικτική διαδικασία του ανθρώπινου κυττάρου, είτε σε μεγάλης κλίμακας παρεμβάσεις και επεμβάσεις για να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή όλων.
Η Ισορροπία είναι το ζητούμενο για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα του βίου με την ενάργεια, την καθαρότητα, την τόλμη και την ευθυκρισία μιας ώριμης μαθηματικής σκέψης που διακρίνει τα δεδομένα από τα ζητούμενα, την υπόθεση από το συμπέρασμα και την αρχή από το τέλος.
Όμως η μαθηματική σκέψη, παράγει ύλη και η ύλη εγκλωβίζει τον άνθρωπο στην στείρα επανάληψη συχνών συλλογισμών, που σιγά σιγά αποκτούν βαρύτητα και ό,τι έχει βάρος μένει στην γη για πάντα.
Ένα αντιβαρυτικό πεδίο χρειαζόμαστε από αυτά που μόνο η ψυχή παράγει. Ίσως όμως και να παράγονται αυτόματα μέσα στον χώρο της διανοίας που ορίζει αυτή η Συλλογή και να χρειάζεται για την ανάπτυξή τους, μόνο ο χρόνος που θα χρειαστεί κάποιος για να την διαβάσει.
Μας είναι απαραίτητη η σοφία της ψυχής αυτή την εποχή, όχι μόνο γιατί χωρίς αυτήν βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε ένα βαρυτικό πεδίο αδρανειακών σκέψεων, αλλά κυρίως γιατί φέρνει μαζί της την χαρά, την γαλήνη και την ηρεμία που χρειάζεται κάθε σκέψη για να αναπτυχθεί και να αναπτυχθεί σωστά.
Όμως αυτή την σοφία δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε με τους κοινούς τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε, αναπτύσσουμε συλλογισμούς και επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας.
Ίσως ήρθε η ώρα να αποκτήσει ο άνθρωπος την σοφία της ψυχής του μέσα από την συντροφιά των αγαθών πνευμάτων που υπάρχουν πάντα μέσα στις ιδέες των καλών βιβλίων, αυτών που γίνονται από αγάπη στον άνθρωπο και τις αγαθές ιδιότητες της δικής του ψυχής.
Τότε ο κόσμος μας θα έχει γίνει λίγο καλύτερος.
Για την συγγραφή
Βιργινία Φατσή
17 Νοεμβρίου 2017
| Δράση με αυτογνωσία |
| Το συμβόλαιο των Ελλήνων με την κοινή τους μοίρα (Περικλής) |
| Τα ανθρώπινα πάθη και η λύτρωση (Σοφοκλής) |
| Η σοφία της ψυχής |
| Η αρχή των ρευστών όπως η Αγάπη (Αρχιμήδης) |
| Η ειρηνική επανάσταση των διανοουμένων |
| Μια ιστορία για την δημιουργία των Ελλήνων (Ηρόδοτος) |
