Αν θέλουμε να βρούμε ξανά τις δυνάμεις της συλλογικής μας διανοίας και τα γόνιμα εδάφη της Ελληνικής μας ευφυΐας, χρειαζόμαστε καταρχήν, την Αγάπη ανάμεσά μας, την καλά κτισμένη αγάπη που υπάρχει στα έργα μας και καθοδηγεί την ζωή μας, αυτή που δεν είναι συναίσθημα, είναι αγώνας, ελπίδα και αφοσίωση, πίστη και αφιέρωση στα κοινά ιδανικά που εμπνέουν τους ανθρώπους.
Η αγάπη αυτή πρέπει να ρέει ανάμεσά μας με διαύλους τα καλά μας έργα, όσα από αυτά είναι έργα της διανοίας ας κυκλοφορούν ανάμεσά μας, όσα ακόμα είναι άυλα, όπως οι αξίες, οι αρχές και οι καλές μας συνήθειες, ας τα διαδίδουμε με τον λόγο, τα έργα και τις πράξεις μας, γιατί αν έχουμε γεννηθεί Έλληνες, ως Έλληνες πάντα πρέπει να ζήσουμε.
Η Ανάσταση των Ελλήνων είναι το ζητούμενο γιατί αυτό που υπήρξαμε πολύ παλιά, πρέπει επειγόντως να το ξαναβρούμε, για να αντιμετωπίσουμε την ζωή με το θάρρος, την τόλμη, την αγάπη και την ενάργεια, την ενόραση και τον στοχασμό που έδειξαν οι Έλληνες πολλές φορές στην ιστορία τους.
Ο μόνος τρόπος για να διακριθούμε από τους εχθρούς μας είναι να αναγνωρίσουμε, να προστατέψουμε και να αναπτύξουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ελληνικής μας ευφυΐας.
Είναι καιρός τώρα που ο άνθρωπος επιχείρησε να κατακτήσει το διάστημα, με μόνο σκοπό την υπεροπλία αυτών που το επιχειρούν έναντι των άλλων που δεν έχουν τα μέσα για αυτόν τον σκοπό.
Μα το διάστημα έχει κατακτηθεί από τον άνθρωπο αιώνες τώρα. Μάλιστα οι Έλληνες έχουν «εποικίσει» μια περιοχή του διαστήματος, την οποία συνεχώς κατασκευάζουν, έρχονται όλο και περισσότεροι να εργασθούν εκεί, μένουν για πάντα νέοι, ωραίοι και υγιείς, είναι χαρούμενοι γιατί εργάζονται συνεχώς πάνω στα έργα της διανοίας τους, για να τα εξελίξουν και να τα προχωρήσουν όσο αυτό είναι δυνατόν, μέχρι πάλι να συστρατευθούν για να δημιουργήσουν με την κατανεμημένη τους ευφυΐα νέους πολιτισμούς, νέους χώρους και νέες κατοικίες για τον άνθρωπο, που όλοι αγαπούν, σέβονται και υπηρετούν.
Η διάκριση του δευτερεύοντος από το σημαντικό είναι πολύ δύσκολη ιδιότητα αλλά και πολύ σημαντική.
Ο άνθρωπος μπορεί να βρει την διάκριση μέσα του, στον εσωτερικό κόσμο όπου στοιχεία της παλιάς ενόρασης, αυτής που πάντα οδηγούσε τους Έλληνες στις αποφάσεις τους, υπάρχουν πάντα και περιμένουν την κατάλληλη αφορμή για να αναδειχθούν.
Πρέπει να δείξουμε πάλι εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, δεν έχουμε άλλη επιλογή εκτός από αυτήν.
Τα μαζικά κινήματα ήταν καλά για μια περίοδο, πράγματι είχαν μέσα τους στοιχεία που ένωναν τους ανθρώπους σε κοινή βάση. Αν όμως χρειαζόμαστε ενόραση, δεν θα την βρούμε εκεί.
Όταν οι Έλληνες ομονοούν, κτίζουν καλά έργα. Όλα τα έργα των Ελλήνων είναι έργα της διανοίας, με την έννοια ότι υπάρχουν πάντα μέσα σε αυτά στοιχεία από το ήθος, την ευλάβεια, την ηθική, την γνώση, την αλήθεια και την ιστορία που είναι εγγεγραμμένα στην συλλογική τους μνήμη.
Ο Παρθενώνας είναι ένα από αυτά τα έργα που έγιναν όχι για να δοξάσουν μια πόλη, αλλά για να αποτυπώσουν ανεξίτηλα στην ιστορία όσα οι Έλληνες πίστευαν για τον εαυτό τους, την πόλη τους και τον πολιτισμό τους.
Είχαν αξίες τότε οι Έλληνες και ζούσαν την ζωή τους με βάση αυτές.
Υπάρχει τίποτα πιο δημιουργικό από το να βρει ένας άνθρωπος τι του αρέσει να κάνει, πώς του αρέσει να ζει και με ποιους θέλει να συνεργάζεται;
Αν υπάρχει μια πραγματική βάση για την ανταγωνιστικότητα, που όλοι επιδιώκουμε, αυτή είναι η προσωπική ανάκαμψη, να βρούμε ξανά τις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες της δικής μας διανοίας και να επιθυμήσουμε να τις δούμε να εκφράζονται στο επάγγελμά μας.
Ας είναι το βιβλίο «Καινοτομία και Ανταγωνιστικότητα» ο καλός μας σύμβουλος στην προσπάθεια να φέρουμε καινούριες ιδέες στην ζωή μας, καινούριες αντιλήψεις στο επάγγελμά μας και καινούριες απόψεις στην κοινωνία μας.
Αυτά πρέπει πάλι να ακουστούν, οι σιωπηλές μουσικές των δικών μας λέξεων, με την εκφορά των πρωταρχικών τους νοημάτων, εκείνη η δόνηση που υπόκωφα ακούγεται όταν οι Έλληνες συντάσσουν ξανά την διάνοιά τους, την συλλογική τους διάνοια αυτή την φορά.
Υπάρχουν στοιχεία που ζωογονούν την διάνοια, μας λέει ο Πυθαγόρας και άλλα πάλι που την απονεκρώνουν.
Γιατί η διάνοια είναι το αγαστό συμπλήρωμα της αγαθής μας ψυχής, ο μακρινός ορίζοντας των ονείρων μας και το ακροτελεύτιο σύνορο της εκπληρωμένης μας επιθυμίας.
Είναι η κινητήρια δύναμη των έργων μας και η αστείρευτη ενέργεια των στοχασμών μας. Χωρίς αυτήν, δεν γίνεται τίποτα. Ας μελετήσουμε λοιπόν ξανά τα Στοιχεία που ζωογονούν την διάνοια, καλύτερο φάρμακο από αυτό δεν υπάρχει για την απογοήτευση, την κούραση και την παραίτηση που κυριεύει τις κοινωνίες μας, όταν πάλι ακούν λόγια που δεν είναι εφικτά και υποσχέσεις που υποκρύπτουν το ψεύδος.
Χρειαζόμαστε και πάλι την ψυχή μας, αλλά η ψυχή χρειάζεται καθαρότητα για να εκδηλωθεί.
Οι ψυχικές δυνάμεις είναι ένα ανεξερεύνητο τοπίο για τον μέσο άνθρωπο. Πολλοί προσπάθησαν να τις καταλάβουν, να δουν πού φθάνουν τα όριά τους, ή πού εκείνοι τοποθετούν τα όρια των δικών τους ψυχικών δυνάμεων. Όμως ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να τις ελέγξει και να τις χρησιμοποιήσει κατά βούληση, επιμένουν αυτές να ενεργοποιούνται όποτε θέλουν, να επιλέγουν ένα έργο κατά την δική τους βούληση και να αποκαλύπτουν στον φορέα τους πράγματα που δεν γνώριζε για την ζωή του.
Το μέλλον προοιωνίζεται ευοίωνο για όσους έχουν, διατηρούν ή ελπίζουν να αποκτήσουν τις ψυχικές τους δυνάμεις, όχι με την έννοια της αντοχής ή του ήθους, αλλά με την διαχρονική σημασία των δυνάμεων της δημιουργίας.
Για την συγγραφή
Βιργινία Φατσή
16 Οκτωβρίου 2017
