Τα έξι επόμενα Βιβλία-Δίαυλοι προέρχονται από τη Σειρά «Οι Δυνάμεις της Δημιουργίας» και παρουσιάζουν ολοκληρωμένα την αγάπη, ως τη σημαντικότερη Δύναμη της Δημιουργίας. Το έβδομο Βιβλίο-Δίαυλος «Σχέδιο Δράσης για την Ανάπτυξη» είναι αυτοτελές. Η αρίθμηση των Βιβλίων-Διαύλων είναι συνεχόμενη. Επειδή η τέταρτη συνέχεια τελείωνε στον αριθμό 30, η πέμπτη συνέχεια ξεκινάει από τον αριθμό 31.
31. Η Αρχή των ρευστών, όπως η Αγάπη: Το Βιβλίο-Δίαυλος «Η Αρχή των ρευστών, όπως η Αγάπη» μιλάει κυρίως για την φύση και την υπόσταση της αγάπης ως ρευστής ουσίας, που προέρχεται από τις ωραίες περιοχές του Σύμπαντος, εκεί που κατοικεί το Καλό και Αγαθό, εκεί που όλοι θα θέλαμε να βρισκόμαστε συνεχώς.
Όλα τα Βιβλία-Δίαυλοι είναι η συμπύκνωση της ρευστής φύσης της αγάπης, στον πραγματικό κόσμο όπου ζούμε εμείς. Μια συμπύκνωση παροδική και πρόσκαιρη, τόση όση χρειάζεται για να μπορέσει η αγάπη να εγκατασταθεί σε αυτόν που διαβάζει το βιβλίο, ασχολείται με αυτό και του αρέσουν αυτά που διαβάζει.
Χωρίς αυτά τα κείμενα που γράφονται με την βοήθεια του Θεού, είμαστε όλοι χαμένοι, όχι τώρα, πάντα. Κυρίως όμως τώρα, γιατί όλες οι άλλες οδοί με τις οποίες η Αγάπη επικοινωνούσε αβίαστα μαζί μας και εννοούμε τις διαισθητικές και ενορατικές δυνάμεις, έχουν κλείσει, εδώ και πολύ καιρό. Και πρέπει να ξανανοίξουν, για να γίνουμε και εμείς ευτυχισμένοι, κατά τις δυνάμεις της δικής μας διανοίας και κατά την Αγάπη του Θεού.
Με άλλα λόγια, για να βρούμε ξανά τις δυνάμεις της συλλογικής μας διανοίας και τα γόνιμα εδάφη της Ελληνικής μας ευφυΐας, χρειαζόμαστε καταρχήν, την Αγάπη ανάμεσά μας.
Αυτή η αγάπη έχει την δύναμη να πολλαπλασιάζεται, να αλλάζει τον άνθρωπο και να γιγαντώνεται, να διαρρέει τα έργα της διανοίας του και δια αυτών να γονιμοποιεί κάθε ψυχή που αγαπάει τον άνθρωπο και τον θεό που έγινε άνθρωπος.
32. Η Αγάπη που κτίζει Παρθενώνες: Όταν ο άνθρωπος οραματίζεται να κλειδώσει μέσα σε ένα έργο τέχνης όπως ο Παρθενώνας, όλη την αγάπη που κρύβει για την ζωή, την δημιουργία και τον Άνθρωπο, τότε όλες οι βοήθειες που χρειάζεται για να πραγματοποιήσει το έργο, θα είναι εκεί και θα τις βρει, στην πορεία.
Η Αθήνα που αποφάσισε να αναλάβει ένα τέτοιο έργο, δεν είναι η Πόλη του χρυσού αιώνα. Είναι μια Πόλη κατεστραμμένη από τους Περσικούς πολέμους, γεμάτη ερείπια.
Όταν μια τέτοια εικόνα ερήμωσης και καταστροφής κυριαρχεί, χρειάζεται πολλή Αγάπη για να καταφέρει η Πόλη να ανασυγκροτηθεί και να ανακτήσει τις λειτουργίες της. Και χρειάζεται αυτή η Αγάπη να είναι κτήμα των πολλών και όχι ιδέα των ολίγων.
Η αγάπη είναι πράξη, γίνεται καθημερινή συνήθεια, μαθαίνει κανείς να την έχει, λειτουργεί μέσα στο περιβάλλον της αγάπης και έτσι σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβει, γίνεται καλύτερος άνθρωπος, όχι μόνο ηθικά, αλλά κυρίως ως προς την απελευθέρωση της δικής του δημιουργικότητας.
Ολόκληρος ο Παρθενώνας είναι ένας ύμνος στην δημιουργική έκφραση μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας κοινωνίας που περιελάμβανε ανώτερο στοχασμό, ενορατικές ικανότητες ευρέως διαδεδομένες, αγάπη στον λόγο, αγάπη στις ανώτερες ιδιότητες της διανοίας, που τις εξέφραζαν οι θεοί στο δωδεκάθεο, πολλές τεχνικές γνώσεις, επαρκή τεχνολογία και κυρίως αντοχή.
Ο Παρθενώνας είναι ανυπέρβλητο Σύμβολο, μέχρι σήμερα. Γιατί προέρχεται από την αγάπη, δημιουργήθηκε με αγάπη και κτίσθηκε με περίσσευμα Αγάπης.
33. Η Αγάπη που βλέπει την Ουράνια Τάξη: Ζούμε σήμερα σε μια επάνοδο του χρόνου, εκείνου που θα φέρει μπροστά μας νέες ανακαλύψεις, θα μας διδάξει ξανά την φύση των πραγμάτων, θα μας αποκαλύψει κρυμμένες δυνατότητες της δικής μας φύσης και θα δούμε ξανά την Ουράνια Τάξη, όπως την έβλεπαν και την αγαπούσαν οι Έλληνες, ως αέναη πηγή της δικής τους σοφίας και διαχρονική εκδήλωση της σοφίας των όντων.
Την πραγματικότητα την αλλάζεις, μόνο όταν είσαι έτοιμος για αυτό, δεν περιμένεις τις κοσμογονίες και τις μεγάλες ανακατατάξεις να συμβούν, αλλά τις προκαλείς συμμετέχοντας σε αυτές, αρκεί να είσαι πάντα σίγουρος ότι έχεις την βοήθεια των θεών και βαδίζεις στον Δρόμο που εκείνοι έχουν ανοίξει.
Πολλά μπορεί να σκεφθεί κανείς, διαβάζοντας το Βιβλίο-Δίαυλο «Η Αγάπη βλέπει την Ουράνια Τάξη», που ενέπνευσε η σκέψη του Ιππόδαμου, από την Μίλητο.
Αν η εικόνα των άστρων που φτάνει σε εμάς, δείχνει πόσο όμορφα είναι οργανωμένα στις γειτονιές τους, πόσο καλά συνεργάζονται στις ωραίες τους κινήσεις και πώς κινούνται αέναα μέσα στην αρμονική συμβίωσή τους, ενώ ξέρουμε πως μακριά στο βάθος γίνονται οι αέναες διεργασίες που παράγουν το σύμπαν και εμείς αυτή την εικόνα πρέπει να ακολουθήσουμε στις επίγειες διελεύσεις μας.
Και αυτή την τάξη να αποτυπώσουμε στους δρόμους και τις οδούς των ατομικών μας συνειρμών και της προσωπικής μας πορείας.
34. Η Αγάπη στην Ηθική: Οι Έλληνες στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν ότι είναι παιδιά ενός ανώτερου θεού, που τους αγαπούσε και τους προστάτευε.
Ο θεός αυτός ήταν η Ηθική, με την μόνη έννοια που την κατάλαβαν ποτέ οι Έλληνες, ως αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί την γήινη βαρύτητα και να αρθεί στο ύψος των ιδεών, κάνοντας όλες τις θυσίες που απαιτούσε η προσπάθεια αυτή, υπομένοντας όλους τους κόπους και χαμογελώντας αγόγγυστα μπροστά στα βάσανα.
Η Ηθική των Ελλήνων ήταν μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι πάντα έπρεπε να εξελίσσονται, πάντα έπρεπε να εγκαταλείπουν τις στοιχειώδεις εκφράσεις του καθημερινού τους βίου, πάντοτε έπρεπε να συναλλάσσονται με τους θεούς και ουδέποτε να εγκαταλείπουν την προσπάθειά τους να γίνουν πράγματι τα παιδιά ενός ανώτερου θεού.
Ο θεός τους, η Ηθική, δεν είχε πρόσωπο, δεν είχε σώμα, ούτε μορφή. Είχε όμως κοινωνία, αρχές και κανόνες, που δεν τους ήξεραν από την αρχή, αλλά τους ανακάλυπταν σιγά σιγά στην πορεία.
Σήμερα, οι άνθρωποι μη έχοντας αγαθά της διανοίας να καταναλώσουν, καταβροχθίζουν τον εαυτό τους και παράγουν κατάθλιψη.
Η κατάθλιψη συσκοτίζει την εσωτερική μας πραγματικότητα, όχι αμέσως, αλλά σταδιακά. Αν όμως δεν αντιδράσεις, μια μέρα ξυπνάς και το σκότος έχει καλύψει τα πάντα και τότε πια είναι πολύ δύσκολο να κινηθείς, για να το αντιμετωπίσεις.
Είναι λοιπόν μεγάλη ανάγκη να προλάβουμε αυτή την κατάσταση και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η Αγάπη μας στην Ηθική.
Μια Αγάπη εκπεφρασμένη σε νόμους, υλοποιημένη μέσα από την καθημερινή πρακτική, μια αγάπη που απαιτεί θυσίες, κόπους και βάσανα, γιατί δεν είναι εύκολη, ούτε ανώδυνη, αλλά πότε η Ηθική είναι εύκολη και ανώδυνη; Είναι πάντα δύσκολη και μερικές φορές απροσπέλαστη, πλην όμως είναι απολύτως απαραίτητη και εφικτή.
Ο μεγάλος ποιητής, νομοθέτης και Έλληνας, Σόλων ο Αθηναίος, είχε την σοφία να κατανοήσει ότι σε μια κοινωνία διεφθαρμένη, όπως η τότε κοινωνία των Αθηναίων πολιτών, δεν μπορείς να επαναφέρεις τις υγιείς αρχές ούτε με συζήτηση, ούτε με διάλογο, ούτε πολύ περισσότερο να εγγυηθείς με την παρουσία σου την τήρηση νέων κανόνων και θεσμών.
Χρειάζεται νέα νομοθεσία, στην οποία όλοι θα πειθαρχήσουν, γιατί η ανάγκη θα τους οδηγήσει να την τηρήσουν και όχι μια εσωτερική παρόρμηση ή αυτονόητη Αγάπη στην Ηθική.
Αυτό που σήμερα μπορούμε να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να καταναλώνουμε τα έργα της διανοίας που μας προσφέρονται, όπως για παράδειγμα, αυτό το βιβλίο με τίτλο «Η Αγάπη στην Ηθική» που ενέπνευσε ο Σόλων.
35. Η Αγάπη στη Δημοκρατία: Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τις Πηγές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, θα πρέπει να πάμε πολύ μακριά, τόσο όσο χρειάζεται για να ανιχνεύσουμε τις Πηγές της συλλογιστικής των Ελλήνων, αυτής που τους έκανε να αίρονται από το μικρόψυχο και μικρόνοο συμφέρον, που δεν οδηγεί πουθενά και να θέτουν τα θέματα με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να έχουν λόγο σε αυτά και όλοι να ωφελούνται.
Πρέπει να καταλαβαίνουμε την Δημοκρατία ως αναπόσπαστη δράση ενός τρίπτυχου που περιλαμβάνει επιπλέον την Ηθική και την Επιστήμη του Ανθρώπου, με τρόπο ώστε τελικά η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο πολιτισμό να διαγράφεται πάντα ως η Συνισταμένη αυτών των τριών δράσεων.
Η Δημοκρατία ήταν το πολίτευμα που επέλεξαν οι Αθηναίοι, αλλά και άλλες πόλεις στην συνέχεια, για να διατυπώσουν με τον πιο κατάλληλο τρόπο την ανάγκη τους για μια διακυβέρνηση που να απηχεί τον τρόπο που καταλάβαιναν την ζωή, τον απέραντο σεβασμό που διδάχθηκαν να έχουν για τον άνθρωπο, τις ηθικές βάσεις της κοινωνίας τους και την επιθυμία τους να κυριαρχούν στον πολιτισμό τους τα έργα της διανοίας.
36. Η Αγάπη των Ελλήνων στον Άνθρωπο: Στον σύγχρονο κόσμο η αγάπη είναι μια παρεξηγημένη έννοια.
Πιστεύουν όλοι ότι είναι ένα ήσυχο, αόριστο συναίσθημα, που ανήκει σε άλλες εποχές, όπου και οι άνθρωποι ήταν πιο ήσυχοι και με λιγότερες έγνοιες.
Τώρα, έχουμε την τεχνολογία, είμαστε δυνατοί και έχουμε λύσεις για όλα τα πράγματα. Και αν δεν έχουμε θα βρούμε, έτσι πιστεύουμε.
Και ξαφνικά, έρχεται μια εποχή, που τα προβλήματα μας υπερβαίνουν και ο άνθρωπος φαίνεται ξανά στο πραγματικό του μέγεθος. Ή είναι τεράστιος κατά την διάνοια και πραγματικά ικανός να συλλάβει και να υλοποιήσει νέα σχέδια και νέες ιδέες, ή, είναι μια αδύναμη ύπαρξη που άγεται και φέρεται από τις εξελίξεις γύρω του, προσπαθώντας να επιβιώσει από το επόμενο κύμα που έρχεται καταπάνω του, να τον πνίξει.
Τα καλά και συμφέροντα για τους Έλληνες ήταν αυτά που βοηθούσαν τον άνθρωπο να ανάγεται στο αληθινό μέγεθος της δημιουργικής του υπόστασης, να παραμένει εκεί και να σταθεροποιείται και από αυτήν την κατάσταση να κρίνει τα πάντα ως προς την πραγματική τους αξία. Να απορρίπτει το ψευδές και επιφαινόμενο και να δέχεται ως αληθινό ό,τι είναι διαχρονικό και καλό.
Ο Ελληνικός πολιτισμός υπήρξε πάντα στο σύνολό του η κιβωτός της Διαθήκης για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο που ήθελε να δημιουργήσει και αυτός κάποιο έργο, για το οποίο θα τον θυμούνται με αγάπη και θα τον μακαρίζουν έμπλεοι ευγνωμοσύνης.
37. Σχέδιο Δράσης για την Ανάπτυξη: Το μέλλον των κοινωνιών μας προδιαγράφεται δυσοίωνο. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που δυσχεραίνει τα πράγματα, ούτε η φανερή έλλειψη προσανατολισμού που διακατέχει τους κυβερνώντες. Είναι κυρίως η έλλειψη αναπτυξιακών επιλογών, που θα βασίζονται στην αξιοποίηση πραγματικών παραγωγικών πόρων και δεν θα προκύπτουν ως προσπάθειες διαχείρισης κρίσεων που ξεσπούν κάθε τόσο, κατά τυχαίο τρόπο και ανεξέλεγκτα.
Η διάνοια, ως παραγωγικός πόρος δεν απαντάται αυτοτελώς στην αγορά. Συμμετέχει όμως στην εργασία του ανθρώπου και δια αυτής εκδηλώνεται. Εάν λοιπόν αναζητούμε την διάνοια, ως τον αυτοτελή παραγωγικό πόρο που θα θέσει τα θεμέλια μιας Νέας Ανάπτυξης, θα την εντοπίσουμε στις επιλογές των ανθρώπων και στην εργασία τους.
Η Συλλογική Διάνοια των Ελλήνων, για να ενεργοποιηθεί, χρειάζεται μια Κοινωνία στην οποία να μπορούν να συμμετάσχουν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι και όχι μόνο οι Έλληνες.
Τέτοια Κοινωνία δεν υπάρχει και πρέπει να την εφεύρουμε. Ως κοινωνία που στηρίζεται σε συναλλαγές γνώσης, που ευνοεί την παραγωγή και την διάθεση προϊόντων γνώσης, καθώς και την κατανάλωσή τους από τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό καταναλωτών.
Το βιβλίο «Σχέδιο Δράσης για την Ανάπτυξη» έρχεται την κατάλληλη στιγμή. Γιατί περιέχει όλο το ιδεολογικό οπλοστάσιο που είναι αναγκαίο για τον εξ αρχής σχεδιασμό της Ανάπτυξης.
Ξεκινάει από μηδενική βάση, λαμβάνοντας υπόψη το σημερινό περιβάλλον της παγκόσμιας Οικονομίας και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για ένα άκρως πρωτότυπο σχεδιασμό, που θα βασίζεται σε καινοτομικές παρεμβάσεις στην κοινωνία και στην οικονομία και θα δημιουργεί νέο παραγωγικό ιστό, με καθαρά Ελληνικά χαρακτηριστικά.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
Οι ιδέες προέρχονται από τα Βιβλία-Διαύλους και τις Συλλογές που έχει συγγράψει
η Βιργινία Φατσή και έχει εκδώσει η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ.
