Ο άνθρωπος ευτυχώς είναι αθάνατος. Φέρει την αθανασία στην σκέψη του, στην ψυχή του και στην συνείδησή του και προσπαθεί να την μεταβιβάσει στα έργα του.
Αλλιώς η ζωή είναι παράλογη. Γιατί ποιος λογικός νους μπορεί να αποδεχθεί ότι ο άνθρωπος έχει μπροστά του ως μόνη επιλογή τον θάνατο και παρά ταύτα προσπαθεί σε όλη του την ζωή να κάνει έργα που θα μείνουν αθάνατα.
Το ερώτημα επομένως που τίθεται και χρειάζεται μια απάντηση είναι: τι διασώζεται από την ζωή που ζούμε, μετά τον θάνατο της βιολογικής μας υπόστασης; τι υπάρχει εκεί μέσα, στο είναι μας, που εξακολουθεί να υπάρχει και χωρίς το όχημα του φυσικού μας σώματος;
Η απάντηση είναι: Τα πάντα.
Αρχής γενομένης από την σκέψη μας και συνεχίζοντας στην βιωματική μας γνώση, στις μνήμες, τα συναισθήματα, την απόλυτη κατανόηση των πραγμάτων και την γνώση του Εαυτού μας, τίποτα δεν πάει χαμένο. Όλα διασώζονται.
Ο Σοφοκλής ό,τι είχε να πει το είπε με τα έργα του, που είναι επίκαιρα όσο ποτέ, μιλούν αυτά για την ζωή και τον θάνατο και την αξία που μπορεί να δώσει κανείς στην ζωή, με τις δικές του επιλογές και αποφάσεις, που πρέπει πάντα να είναι θαρρετές.
Για τον Σοφοκλή, όπως και για όλους τους Έλληνες, ο θάνατος είναι προφανής, τον βιώνει όποιος επιλέγει να ζει μια ζωή χωρίς αξία, χωρίς της διανοίας τις αρετές, όποιος αρέσκεται στον δικό του βίο, άλλοι να τον καθοδηγούν και να επιρρίπτει τις ευθύνες για τις κακοτυχίες σε αόριστες συνθήκες και κακούς θεούς.
Ο βίος είναι από μόνος του μια αξία, όχι όμως τυχαία ή θολή από συμβιβασμούς, αλλά μια αξία που την κτίζει κανείς με τις δικές του πράξεις, μικρές ή μεγάλες, ασήμαντες και καθημερινές, ο ηρωισμός δεν έχει μεγάλες διαστάσεις, συνήθως αναδεικνύεται μέσα από τη ζωή, με μια σειρά από αποφάσεις που είναι για σένα ικανοποιητικές.
Τα βιβλία δίαυλοι είναι παντοτινοί σύντροφοι του ανθρώπου, γιατί έχουν φτιαχτεί με Αγάπη, αυτό το είδος της παντοδύναμης, πυκνής και πολλαπλασιαζόμενης Αγάπης των Ελλήνων για τον άνθρωπο και τα καλά έργα, την πραγματική ευφυΐα και τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία αυτών που ομονοούν.
Οι αναγνώστες περιγράφουν την εμπειρία σαν να έρχεται η καλή παρουσία ενός αγαθού προγόνου και τους μιλάει, ακούνε την σκέψη του να τους συμβουλεύει και να τους μεταγγίζει δύναμη, παρότρυνση και θάρρος για να προχωρήσουν.
Άλλοι πάλι λένε ότι σαν να καθαρίζει το μυαλό τους, να φεύγει μια ομίχλη, ένα πέπλο που το σκέπαζε και ξαφνικά μερικά πράγματα τους φαίνονται προφανή και αυτονόητα, σε σημείο να απορούν γιατί τόσον καιρό δεν τα έβλεπαν. Θα ήταν πάντα εκεί λένε, μόνο που εμείς δεν μπορούσαμε να τα διακρίνουμε.
Πολλοί περιγράφουν μια διεύρυνση της αντίληψης, σαν να ανοίγεται ξαφνικά και να απλώνεται ο νους τους και καταλαβαίνουν πράγματα που τους ήταν μέχρι πρότινος, άγνωστα και δυσνόητα.
Άλλοι λένε απλώς, ανακουφίστηκα, βρήκα ξανά την ψυχή μου, ο κόσμος έπαψε να μου φαίνεται απειλητικός και σκοτεινός και άρχισα να βρίσκω ξανά την διάθεσή μου για δουλειά.
Στην Ελλάδα οι Έλληνες όταν το περιβάλλον δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, πάντα προσπαθούμε να το αλλάξουμε.
Το ζήτημα όμως σήμερα είναι πρώτα να καταλάβουμε σε τι κόσμο ζούμε, μετά να κατανοήσουμε το μέλλον και στην συνέχεια να αποφασίσουμε ποιος είναι ο δρόμος που μας ταιριάζει.
Είναι δύσκολο αυτό και είναι ένα εγχείρημα που δεν έχουμε ξανακάνει. Έχουμε μάθει, σε αυτόν και στον προηγούμενο αιώνα, να ακολουθούμε τις πολιτικές παρατάξεις, να υποστηρίζουμε την μία ή την άλλη πολιτική ιδεολογία και να εκβιάζουμε το μυαλό μας οπωσδήποτε να συνταχθεί με όποιον νομίζουμε ότι έχει δίκιο.
Αυτός ο εκβιασμός του μυαλού, οπωσδήποτε να χωρέσει στα πρότυπα των άλλων, είναι που έχει καταστρέψει την σημερινή Ελλάδα. Γιατί, ως φαίνεται, δεν χωράμε στα πρότυπα άλλων και δεν μας κάνουν. Έχουμε εμείς τα δικά μας.
Τα δικά μας πρότυπα είναι αυτά που οχύρωσαν στην Αθήνα την Δημοκρατία, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να πείσει τον άλλον, αν τα δικά του επιχειρήματα και ο δικός του Λόγος δεν έχουν μέσα τους σοφία και πολιτική σκέψη
Αν είσαι έτσι και έτσι ζεις την ζωή σου, έχεις βρει το έργο της ζωής, για την ακρίβεια έρχεται αυτό και σε βρίσκει. Έξω από τον άνθρωπο υπάρχουν δυνάμεις πολλές, που περιμένουν να τακτοποιηθεί ο εσωτερικός σου κόσμος και η αλήθεια να αναδειχθεί.
Τότε έρχονται και σε γεμίζουν με την πληρότητα της ζωής που λέει, πως όσα είναι έξω, είναι αντανάκλαση από τα έσω και ποτέ το αντίθετο δεν θα συμβεί, ο Άνθρωπος θα ζει την ζωή του σαν έργο που έπλασε αυτός, ως δημιουργός.
Προς τα εκεί οδηγείται ο άνθρωπος με αποσκευές του τις μνήμες, τα ενδιαφέροντα, τους συλλογισμούς του και κυρίως το βαρύ φορτίο από τις ανθρώπινες σχέσεις.
Τίθεται εδώ ένα θέμα: Τι συμβαίνει αν κατά την στιγμή του θανάτου το φορτίο αυτό είναι πολύ μεγάλο και κρατάει τον άνθρωπο καθηλωμένο στην βαρύτητα της γης, εμποδίζοντάς τον να προχωρήσει προς τα πεδία της γνώσης, όπου ανήκει
Τότε λογικά και παρά τις βοήθειες που του παρέχονται, ο άνθρωπος καθηλώνεται στο βαρυτικό πεδίο από το οποίο προσπαθεί να διαφύγει.
Βιργινία Φατσή
8 Ιουλίου 2017
