Ο Άνθρωπος είναι Έλλογος.
Οι έλλογοι είναι και ενορατικοί, σε τέτοιο βαθμό ώστε να γνωρίζουν ποιο μέλλον τους περιμένει, γιατί ο λόγος δεν είναι αυτό που οι σύγχρονοι Έλληνες εκλαμβάνουμε ως λόγια, που ο καθένας μπορεί να πει και ο καθένας μπορεί να διακινήσει. Ο Λόγος κατά τους Έλληνες είναι η ισχυρά έκφραση της διανοίας τους, το ειδοποιό χαρακτηριστικό της ατομικής της εκδήλωσης και η ομόθυμη εκφορά της συλλογικής της πράξης. Πράγμα που σημαίνει σε σύγχρονα Ελληνικά ότι εφόσον υπάρχει ο Λόγος, τότε σίγουρα υπάρχει και ο Θεός, γιατί ο Άνθρωπος μόνος του, δεν μπορεί να παράξει Λόγο.
Μπορεί να γράψει, μπορεί να αφηγηθεί, μπορεί ακόμα και να ιστορήσει, δεν είναι όμως σε θέση να επιλέξει τις λέξεις με τέτοιο τρόπο ώστε οι δημιουργίες τους να είναι διαχρονικές, δεν μπορεί να γράψει δέκα δοκίμια, που βρίσκονται στο χώρο και οι λέξεις τους συνταιριάζονται με εκατοντάδες εκατομμύρια τρόπους στον χρόνο, παράγοντας συνεχώς βιβλία, ειδικά κείμενα, άρθρα, όλα πρωτότυπα, όλα γόνιμα και δημιουργικά, όλα καινοφανή.
Οι Έλληνες είχαν μια λέξη για όλα αυτά: Επιστήμη. Όπου Επιστήμη για κείνους ήταν η αθρόα προσέλευση των εμπνεύσεων στην κοινωνία τους, κατά τρόπο τυχαίο και όχι προκαθορισμένο, κατά τρόπο που τους ανάγκαζε πάντα να αναζητούν το καινούριο και να καθίστανται διαχρονικά ικανοί να το εντοπίζουν στον Λόγο, που κάποιος εξέφραζε, έτσι ώστε να τον σέβονται και να τον ακούν, να τον αναγνωρίζουν και να τον προσκαλούν στις παρέες τους, να του δίνουν τον χρόνο που χρειάζεται για να δώσει μορφή στις εμπνεύσεις του, σάρκα και οστά στα όνειρά του και υλική υπόσταση στον οραματισμό του.
Αυτός ήταν ο Πολιτισμός των Ελλήνων, τότε στην Αθήνα του Περικλή, στην Αθήνα κάθε πολίτη που διδασκόταν τον Όμηρο και τους κλασσικούς για να κρατάει πάντα ανόθευτη την σύνδεσή του με τις ρίζες της Ελληνικής Σκέψης και να μπορεί μέσα από την μουσικότητα του λόγου που εξέφερε ο ίδιος και οι άλλοι, να διακρίνει την καταγωγή των λέξεων και την προέλευση των ήχων, να μπορεί να αποσπά το συναίσθημα και να το βάζει στην άκρη για να ακούγεται μέσα από τα νοήματα, ο ανόθευτος ήχος που κάνουν οι σκέψεις και η ακούραστη μουσική που παράγει ο Ελληνικός Λόγος.
Ο Ελληνικός Λόγος έτσι δημιουργήθηκε εξ αρχής. Ως λέξεις – κόσμοι που περικλείουν την κλίμακα της εξέλιξης και δημιουργήθηκαν για την εξέλιξη, ως ήχοι που ακούγονται για να αγγίζουν τις χορδές που βαθειά κρυμμένες μέσα στον άνθρωπο, ενεργοποιούν την μελωδία της δικής του φωνής, της φωνής του ανθρώπου, τόσο διαφορετικής από την φωνή του ζώου, που γεννήθηκε για να γρυλίζει, ενώ ο άνθρωπος γεννήθηκε για να κατανοεί την ομορφιά και να την απεικονίζει.
Ο Ελληνικός Λόγος περιέχει μέσα του την ίδια την εξέλιξη, γιατί είναι λέξεις που εξελίσσονται διαρκώς, μεταβάλλονται για να χωρέσουν τις νέες δυνατότητες του ανθρώπου.
Ο Ελληνικός Λόγος είναι η θεία επιφοίτηση που έρχεται σε ορισμένους από εμάς, όταν η κοινωνία μας κερδίσει το δικαίωμα στην πρόοδο και την εξέλιξη, όπως τότε τα πολύ παλιά χρόνια ερχόταν το Απολλώνιο φως της αποκάλυψης, εκπεφρασμένο δια λόγου, πραγματωμένο σε έργα και μορφοποιημένο σε αγαθά της διανοίας.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
18 Ιουλίου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από τα Βιβλία-Διαύλους «Το Συμβόλαιο των Ελλήνων
με την κοινή τους μοίρα» και «Η Αγάπη των Ελλήνων στον Άνθρωπο» που συνέγραψε
η Βιργινία Φατσή και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ.
