Επιβιώνω, χάρη στην θεραπευτική επίδραση των Βιβλίων-Διαύλων.
Ενεργώ καθημερινά, συμβουλευόμενος τα Βιβλία-Διαύλους.
Ζω με τα Βιβλία-Διαύλους.
Θα σας μεταφέρω την εμπειρία μου, όσο πιο παραστατικά μπορώ.
Πρέπει να διαβάσουμε τα Βιβλία-Διαύλους, γιατί δεν είναι βιβλία. Είναι προϊόντα αγάπης που προέρχεται από την Κοινωνία της Γνώσης, την Κοινωνία των αγαθών μας προγόνων και απευθύνεται στην σημερινή μας διάνοια, τόσο την ατομική, όσο και την συλλογική.
Είναι περίεργη κατάσταση να προσπαθείς να εξηγήσεις ότι ένα βιβλίο, δεν είναι βιβλίο. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει:
Πράγματι υπάρχει γραπτός λόγος, φράσεις, λέξεις και νοήματα, όλα εύληπτα και σαφή, όλα στην Ελληνική γλώσσα.
Πράγματι κάθε βιβλίο έχει ένα θέμα, εισαγωγή, πρόλογο και περιεχόμενα, όπως όλα τα δημιουργήματα αυτού του είδους.
Πράγματι υπάρχει συγγραφέας που τα υπογράφει και είναι σε θέση να μιλάει για αυτά.
Εδώ όμως σταματάνε οι ομοιότητες με τα βιβλία που όλοι έχουμε μέχρι σήμερα συνηθίσει να διαβάζουμε. Γιατί εκεί όσο σοφός, ευφυής και ταλαντούχος και αν είναι ο συγγραφέας, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος, με ένα συγκεκριμένο εύρος σκέψης.
Σε κάθε Βιβλίο-Δίαυλο υπάρχουν πολλοί συγγραφείς, μια ολόκληρη κοινωνία που εκφράζεται κάθε φορά και διαφορετικά, ανάλογα με το ποιος διαβάζει το βιβλίο και σε ποια φάση βρίσκεται ως αναγνώστης, αν είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζει ή το πολλοστό.
Είναι σύντροφοι τα βιβλία, γιατί έχουν φτιαχτεί με Αγάπη, αυτό το είδος της παντοδύναμης, πυκνής και πολλαπλασιαζόμενης Αγάπης των Ελλήνων για τον άνθρωπο και τα καλά έργα, την πραγματική ευφυΐα και τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία αυτών που ομονοούν.
Πολλοί περιγράφουν την εμπειρία σαν να έρχεται η καλή παρουσία ενός αγαθού προγόνου και τους μιλάει, τον «ακούνε» να τους συμβουλεύει και να τους μεταγγίζει δύναμη, παρότρυνση και κουράγιο να προχωρήσουν.
Άλλοι πάλι λένε ότι σαν να καθαρίζει το μυαλό τους, να φεύγει μια ομίχλη, ένα πέπλο που το σκέπαζε και ξαφνικά μερικά πράγματα τους φαίνονται προφανή και αυτονόητα, σε σημείο να απορούν γιατί τόσον καιρό δεν τα έβλεπαν. Θα ήταν πάντα εκεί λένε, μόνο που εμείς δεν μπορούσαμε να τα διακρίνουμε.
Πολλοί περιγράφουν μια διεύρυνση της αντίληψης, σαν να ανοίγεται ξαφνικά και να απλώνεται ο νους τους και καταλαβαίνουν πράγματα που τους ήταν μέχρι πρότινος, ακατανόητα.
Άλλοι λένε απλώς, ανακουφίστηκα, βρήκα ξανά την ψυχή μου, ο κόσμος έπαψε να μου φαίνεται απειλητικός και σκοτεινός και άρχισα να βρίσκω ξανά την διάθεσή μου για δουλειά.
Ή άλλοι πάλι παίρνουν ορισμένες καλές αποφάσεις, γνωρίζοντας ότι πια έχουν μερικούς καλούς συμβούλους στο πλευρό τους, την «οικογένειά» τους που θα τους στηρίξουν και θα τους βοηθήσουν να φέρουν αποτέλεσμα σε ό,τι αποφασίσουν.
Όταν όλα αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν, τότε έρχονται και οι συγχρονικότητες να βοηθήσουν τα πράγματα, σαν να δημιουργείται κάπου, σε ένα ανώτερο Πεδίο, μια αγαθή πνευματική Οικογένεια που φροντίζει να παρέχει όσα και όποτε χρειάζονται και οι παροχές της να είναι πάντα σωστές και με μέτρο.
Γιατί τι άλλο είναι οι συγχρονικότητες, οι αγαθές συμπτώσεις, από την συντονισμένη δράση καλών ανθρώπων, άλλοι ζουν ακόμα και άλλοι είναι πνεύματα, που ομονοούν και επιδιώκουν τα ίδια πράγματα στην ζωή.
Καλές προθέσεις και τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να έχει ο αναγνώστης. Πρέπει να ξέρει να γράφει και να διαβάζει, γιατί είτε έχει εφτά πτυχία, είτε κανένα, η ψυχή είναι η ίδια και στην μία και στην άλλη περίπτωση. Και τα βιβλία στην ψυχή μιλάνε, γιατί εκεί υπάρχει η Αγάπη.
Η Αγάπη δεν γνωρίζει όρια, πηγαίνει εκεί που την θέλουνε και στις ψυχές που έχουν αγάπη. Μια αγάπη καλή, αυθεντική, με σωστή υπόσταση, του είδους που έδειξαν ότι έχουν οι Έλληνες, με ουσία, περιεχόμενο και πανανθρώπινες διαστάσεις.
Αυτή την Αγάπη αν βρούμε ξανά ανάμεσά μας μπορούμε να μιλάμε για ένα σύγχρονο Ελληνικό θαύμα με οικουμενικές διαστάσεις.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
18 Απριλίου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από την Συλλογή «Η Αγάπη», που συνέγραψε η Βιργινία Φατσή και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ το Νοέμβριο 2014
