Περιμένουμε να κυριαρχήσει στον κόσμο η αγάπη για τη δημιουργία.
Για όλα εκείνα τα ωραία και καλά πράγματα που περιμένουν εμάς και όχι κανέναν άλλον, να τα φέρουν στο φως. Για όλες εκείνες τις κρυμμένες γνώσεις που περιμένουν εμάς και όχι κανέναν άλλον, να τις καταγράψουμε. Για όλα εκείνα τα ξεχασμένα αισθήματα που βίωνε κάποιος όταν γνώριζε πως έχει συναντήσει τον σκοπό της ζωής του και τον υπηρετεί.
Αγαπάμε την μουσική. Όχι δεν αγαπάμε την μουσική. Αγαπάμε τα συναισθήματα που μας προκαλεί, την ανακούφιση που μας προσφέρει από τα βάσανα της ζωής και ένα σωρό αναμνήσεις που έχουμε μάθει να συσχετίζουμε με αυτή.
Η αγάπη για την μουσική είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Σχετίζεται με τις ατελείωτες ώρες που δαπανά κάποιος για να σχετιστεί με την μουσική, για να μάθει τις νότες, να μάθει σύνθεση, να μάθει αρμονία, να μάθει πώς να βγάζει ήχους από ένα όργανο μουσικής, σχετίζεται με την αφόρητη πεποίθηση του ίδιου ότι αυτό το πράγμα πρέπει να το κάνει και όλες οι θυσίες πρέπει να γίνουν, γιατί αγαπά την μουσική και μόνο για αυτόν τον λόγο. Τα άλλα όλα έπονται.
Αν δεν υπάρχει αγάπη, δεν γίνεται τίποτα. Οι προτεραιότητες καταργούνται, η επιβίωση διακυβεύεται, οι ανάγκες δεν έχουν πια νόημα. Γιατί μόνο αν αγαπάμε, μπορούμε να δημιουργήσουμε καλά και καινούρια πράγματα.
Να αγαπάμε όμως με την δύσκολη έννοια της θυσίας, της αφοσίωσης και της προσήλωσης στον στόχο. Με την έννοια ότι θα χρειαστεί να κοπιάσουμε για να πετύχουμε να φανούμε άξιοι αυτής της αγάπης που έχουμε, ή νομίζουμε ότι έχουμε για τα πράγματα που μας συγκινούν.
Γιατί τόση ώρα μιλάμε για την ανώτερη αγάπη, αυτή που υπερβαίνει κατά πολύ το συναίσθημα και είναι η μόνη δύναμη στον κόσμο που αν την διαθέτει ο άνθρωπος, μπορεί να γίνει δημιουργός.
Και το ερώτημα είναι: τι μπορεί πραγματικά να ωφελήσει τον άνθρωπο στις σημερινές συνθήκες ζωής;
Η απάντηση μπορεί να είναι μία: Η σύνδεσή του με τους κόσμους της ανώτερης διάνοιας, εκεί όπου η χαρά είναι πλήρης, η δημιουργικότητα άφθονη και η αγάπη συνεχής.
Η Αγάπη ως θεϊκή ιδιότητα του σύμπαντος και αγαπημένη δύναμη του Ανθρώπου, πρέπει πάντα να εξελίσσεται.
Πρέπει πάντα να κυκλοφορεί, να διαβρέχει τους ανθρώπους, να ενώνεται με την ψυχή τους, να αφυπνίζει την διάνοιά τους και να κάνει αισθητή την παρουσία της στην ζωή τους.
Η πεμπτουσία της αγάπης είναι η ύπαρξη του Θεού, όπως αυτή εμφανίζεται μέσα από τα έργα της διανοίας, όχι όλα και όχι πολλά.
Όμως εκεί που εμφανίζεται, υπάρχει αγάπη σε μεγάλες ποσότητες, ικανή να αλλάξει τα πράγματα προς όφελος πάντα του ανθρώπου.
Υπάρχουν σήμερα τα Βιβλία-Δίαυλοι, μια συμπύκνωση της ρευστής φύσης της αγάπης, στον πραγματικό κόσμο όπου ζούμε εμείς. Μια συμπύκνωση, τόση όση χρειάζεται για να μπορέσει η αγάπη να εγκατασταθεί σε αυτόν που διαβάζει το βιβλίο και του αρέσουν αυτά που διαβάζει.
Χωρίς αυτά τα κείμενα που γράφονται με την βοήθεια του Θεού, είμαστε αβοήθητοι, γιατί όλες οι άλλες οδοί με τις οποίες η Αγάπη επικοινωνούσε αβίαστα μαζί μας και εννοούμε τις διαισθητικές και ενορατικές δυνάμεις, έχουν κλείσει, εδώ και πολύ καιρό. Και πρέπει να ξανανοίξουν, για να γίνουμε και εμείς ευτυχισμένοι, κατά τις δυνάμεις της δικής μας διανοίας και κατά την Αγάπη του Θεού.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ
22 Ιουλίου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από το Βιβλίο-Δίαυλο «Η Αρχή των Ρευστών,
όπως η Αγάπη» που συνέγραψε η Βιργινία Φατσή
και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ.
