Σήμερα, χρειάζεται να αναπτύξουμε ξανά μια εξελικτική διαδικασία, πάνω στην οποία κτίζεται σιγά σιγά η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση και η αγάπη στον εαυτό.
Η αγάπη στον εαυτό κατά την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.
Ίσως χρειάζεται να γίνει μια αρχή που λέει ότι η αγάπη έχει την δύναμη να πολλαπλασιάζεται, να αλλάζει τον άνθρωπο και να γιγαντώνεται, να διαρρέει τα έργα της διανοίας του και δια αυτών να γονιμοποιεί κάθε ψυχή που αγαπάει τον άνθρωπο και τον θεό που έγινε άνθρωπος.
Ίσως ήρθε η ώρα για να βρει ο άνθρωπος την συντροφιά που χρειάζεται, των αγαθών πνευμάτων που υπάρχουν πάντα μέσα στις ιδέες των καλών βιβλίων, αυτών που γίνονται από αγάπη στον άνθρωπο και τις αγαθές ιδιότητες της δικής του ψυχής.
Η ίαση είναι μια κατάσταση που επιτυγχάνεται όταν κανείς ξέρει πώς να την διατηρεί, γιατί είναι Δρόμος και περιπέτεια από τις πιο ευχάριστες της ζωής.
Γιατί σε κάθε βήμα ανακαλύπτεις και μια πτυχή που την αγνοούσες μέχρι χθες, κάθε σκαλοπάτι είναι και μια κατάσταση της ενεργού διανοίας και όχι των «ιών» που καταδυναστεύουν την διάνοια και υπονομεύουν την υγεία των ανθρώπων
Οι άνθρωποι θα ζήσουν με αυτό και θα είναι ωραία, θα μάθουν να κάνουν χρήσιμους υπολογισμούς, πάντα είναι χρήσιμο να ξέρει καθένας την ουράνια γεωμετρία των αριθμών, αυτή την εξαίσια ακολουθία που δεν παύει να δημιουργεί, η μία σπείρα μετά την άλλη, μία εδώ και άλλη εκεί, όλες συνδεδεμένες και σχετιζόμενες, αποκύημα ενός ανώτερου Νου.
Γιατί τι άλλο είναι η Εξέλιξη, από μια σπείρα που προχωράει συνεχώς, την βλέπεις να υπάρχει σε πολλές διαστάσεις, άλλοτε το βήμα γίνεται εδώ, άλλοτε κάπου αλλού αυτή όμως η θαυμαστή Εξέλιξη του ανθρώπινου νου ποτέ δεν πρέπει να σταματάει και είναι έργο όλων να μην την αφήσουμε να παρακμάσει και να κατακρημνιστεί.
Ο Ασκληπιός πίστευε στα Όνειρα. Είχε αυτός συναισθανθεί ότι κάποιου είδους δονήσεις γίνονται στην διάρκεια των ονείρων, που τα εγκεφαλικά κύματα ενεργοποιούν και εκεί που το μυαλό του ανθρώπου μπορεί να είναι ένα δυσώδες έλος, ακίνητα νερά σε παρακμή, κάποιες φωτεινές ακτίνες να καταβυθίζονται, σαν μια όμορφη φωτεινή βροχή που καθώς μπαίνει στο δυσώδες έλος, παράγει ζωή.
Αν αυτό συμβαίνει συχνά, αυτή η όμορφη φωτεινή βροχή των ονείρων να πέφτει στην λίμνη των στεναγμών, τότε νούφαρα φυτρώνουν στην λίμνη και από αυτά βγαίνει ευωδιά, είναι οι σκέψεις που γεννιούνται, που δεν έχουν πια παρακμή, μπορεί να βγήκαν από το έλος, το εξυγιαίνουν όμως με την παρουσία τους εκεί, με τις ρίζες, με τον κορμό τους, με τα ωραία τους άνθη, τα φύλλα και την ομορφιά.
Καλύτερα λοιπόν, κάτι που να μας ανεβάζει και τι καλύτερο υπάρχει από αυτό από βιβλία διαύλους, το καθένα δίνει ενέργεια και καλές συμβουλές, σε όποιον θέλει να το διαβάσει.
Το πιο καλό όμως σε αυτά είναι πως είναι νέα τεχνολογία, τα λόγια είναι λίγα και καλά και δεν χρειάζονται επεξηγηματικές εκφράσεις.
Είναι σαν να διαβάζει ο αναγνώστης 30 σελίδες γεμάτες με αποφθέγματα, που όμως δένουν μεταξύ τους και έχουν ειρμό, αν και είναι συμπυκνωμένες εκφράσεις.
Καλύτερα που γίνεται αυτό, τα βιβλία αυτά δεν είναι για να τα «καταλάβεις», καταλαμβάνω σημαίνει κατακτώ και εδώ δεν είναι αυτός ο λόγος. Εδώ βρίσκεις ένα συνομιλητή σωστό, που του μιλάς και σε καταλαβαίνει και την επόμενη μέρα, μετά από δυο, δεν έχει αυτό σημασία, ξαφνικά θυμάσαι κάτι καλό που διάβασες μέσα στο βιβλίο και λες αυτό ήταν, που με απασχολούσε τόσον καιρό, πώς δεν το είχα καταλάβει…
Επιφοίτηση σημαίνει αυτό, μόνο που δεν γίνεται με δυσκολία, αν τόσο πολλοί έχουν στρατευθεί, από τους αγαθούς μας προγόνους, σίγουρα δεν έγινε αυτό για να ταλαιπωρήσουν τον αναγνώστη, αλλά για να του δώσουν με τρόπο εύληπτο και σωστό τις νέες του δυνάμεις, αυτές που χρειάζεται στην σημερινή εποχή για να ζήσει καλά και σωστά να επιβιώσει.
Και γιατί όχι;; Και μερικά θαύματα να συμβούν από αυτά που άλλοτε καθημερινά συνέβαιναν στην Ελλάδα, μια καλή ιδέα να ειπωθεί, κάτι σωστό να μπει σε δρόμο, μια σωστή δυναμική να παραχθεί, την ομόνοια να βρούμε ανάμεσά μας, την αλληλεγγύη που μας συγκινεί και την ομοψυχία.
Ο δρόμος για την ίαση από κάθε μορφής ασθένεια που πλήττει την κοινωνία μας προϋποθέτει δράση με αυτογνωσία, για να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα σε μια μαθηματική σκέψη που εξελίσσεται με τόλμη και ηθική και σε όσα η σοφία της ψυχής υπαγορεύει να γίνουν.
Όσο υπάρχει Άνθρωπος υπάρχει και χρόνος και αν ο χρόνος είναι ένα απλό μέγεθος μιας ευρύτερης Δημιουργίας που τώρα καλούμαστε να ανακαλύψουμε, τότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες, τόσοι αυτοί που ζούσαν στην αρχαία Ελλάδα, όσο και εμείς που ζούμε στο σήμερα, έχουμε έναν κοινό τόπο και αυτός ονομάζεται Ελλάδα.
Βιργινία Φατσή
12 Μαΐου 2017
