“Ακούγοντας την Ελληνική Ποίηση των αρχαίων χρόνων, αίρεσαι από την στάθμη του άβουλου όντος που τρέμει τον κεραυνό, στα νεφελώματα του Ωρίωνα, όπου παραδοσιακά κατοικούσαν οι στίχοι και εκεί βρίσκεις τις ιδιότητες που αν τις διατηρήσεις όταν κυνηγάς, όταν καλλιεργείς τον αγρό, όταν συνομιλείς με την κοινωνία και όταν μιλάς με τον θεό, μετατρέπεσαι εσωτερικά και ανέρχεσαι την κλίμακα της εξέλιξης του είδους σου, με την βοήθεια του θεού και με το αγαθοποιό του έργο.
Ο Ελληνικός Λόγος έτσι δημιουργήθηκε εξ αρχής. Ως λέξεις – κόσμοι που περικλείουν την κλίμακα της εξέλιξης και δημιουργήθηκαν για την εξέλιξη, ως ήχοι που ακούγονται για να αγγίζουν τις χορδές που βαθειά κρυμμένες μέσα στον άνθρωπο, ενεργοποιούν την μελωδία της δικής του φωνής, της φωνής του ανθρώπου, τόσο διαφορετικής από την φωνή του ζώου, που γεννήθηκε για να γρυλίζει, ενώ ο άνθρωπος γεννήθηκε για να κατανοεί την ομορφιά και να την απεικονίζει.
Ο Ελληνικός Λόγος περιέχει μέσα του την ίδια την εξέλιξη, γιατί είναι λέξεις που εξελίσσονται διαρκώς, μεταβάλλονται για να χωρέσουν τις νέες δυνατότητες του ανθρώπου, δεν είναι στείρες απεικονίσεις της φαινόμενης πραγματικότητας γύρω του, αλλά ενεργές διελεύσεις της δικής του διανοίας και διαστελλόμενες σφαίρες της δικής του σοφίας, με όριο στην διαστολή τους, μόνο την ανάγκη επικοινωνίας με τους άλλους γύρω του, γιατί άλλο όριο, εκτός από αυτό, ουδέποτε ετέθη στον Ελληνικό Λόγο.
Ο Ελληνικός Λόγος είναι η πηγή της σοφίας μας, της ελπίδας που έχουμε για την ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους και της αποδεδειγμένης ικανότητάς του να κυριαρχεί των άλλων ειδών, της βάσιμης υποψίας μας ότι ο άνθρωπος πράγματι κατάγεται από τους θεούς, της ενεργού μας μνήμης και της σοφίας του συλλογικού μας ασυνειδήτου.
Με τον Ελληνικό Λόγο μεγάλωσαν γενιές ολόκληρες αυτού του είδους των ανθρώπων με τις σπάνιες ενορατικές ικανότητες, την φοβερή διαίσθηση, την πηγαία αίσθηση της ποίησης, την ανάγκη να παράγουν το κάλλος και στην πιο ασήμαντη λεπτομέρεια του καθημερινού τους βίου, να βλέπουν γύρω τους την αρμονία και να εγκαθιστούν μέσα τους τον θεό.
Γιατί ο Ελληνικός Λόγος νουθετεί και διδάσκει, πραγματοποιεί άνθρωπο δια των εσωτερικών του μεταβολών και μόνο, φέρνει τα επίγεια στα επουράνια και κομίζει τους ουρανούς στην γη, έχει την απερίγραπτη δύναμη να πραγματοποιεί θαύματα και την επουράνια ευλογία να αναπαράγεται διαρκώς.
Ο Ελληνικός Λόγος είναι η περιουσία μας, η προίκα που μας έδωσαν οι θεοί, όσοι από αυτούς αγαπούν τους Έλληνες, η αγάπη που νοιώσαμε για τον άνθρωπο, τα έργα που δείχνουν αυτή την αγάπη, ο χρονικός ορίζοντας των κοντινών μας ονείρων και η υπερκόσμια γέφυρα που μας ενώνει με το Άπειρο. Είναι όμως και κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά: είναι η θεία επιφοίτηση που έρχεται σε ορισμένους από εμάς, όταν η κοινωνία μας κέρδισε το δικαίωμα στην πρόοδο και την εξέλιξη, όπως τότε τα πολύ παλιά χρόνια ερχόταν το Απολλώνιο φως της αποκάλυψης, εκπεφρασμένο δια λόγου, πραγματωμένο σε έργα και μορφοποιημένο σε αγαθά της διανοίας.
Οι Έλληνες προσέβλεπαν πάντοτε στον Απόλλωνα, κάτι να πει, κάποιον να ορίσει ως εκπρόσωπό του μεταξύ των ανθρώπων, κάποια ποίηση πάλι να εμπνεύσει, για να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουν, να μεταμορφωθούν, να γίνουν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο από αυτό που ήταν μέχρι τότε. Δεν είναι τυχαίο που ο Απόλλωνας κρατούσε λύρα. Είναι η μελωδία που ακούγεται μέσα από την ποίηση, αυτήν που έχει μέσα του κρυμμένη ο Ελληνικός λόγος, όταν πράγματι προέρχεται από θεϊκές εμπνεύσεις και γύρισμα της μοίρας”.
Από το βιβλίο μου «Η Αγάπη των Ελλήνων στον Άνθρωπο» που εκδόθηκε πρόσφατα
