Στην σημερινή εποχή ο άνθρωπος χρειάζεται να βρει ξανά τις δυνάμεις που είχε, όταν κατόρθωνε να αντιμετωπίζει τις φυσικές καταστροφές, την πείνα, τους λοιμούς και την απελπισία, χωρίς να χάνει το θάρρος του και χωρίς να κάμπτεται το ηθικό του.
Για να βρεθούν αυτές οι δυνάμεις δεν αρκεί μόνοι μας να αυτοσυγκεντρωθούμε, να σκεφθούμε και να προσπαθήσουμε να επιλύσουμε τα προβλήματά μας.
Χρειάζεται να έχουμε και τους κατάλληλους συμβούλους. Τα βιβλία της Μεθόδου Δύναμη της Διανοίας λειτουργούν ως σύμβουλοι που βοηθούν τον άνθρωπο να βρει τις δικές του δυνάμεις.
Έχουν αυτή την ιδιότητα εδώ και πολλά χρόνια από τότε που δημιουργήθηκαν και αργότερα εκδόθηκαν. Και έχει επαληθευτεί σε πολλές περιπτώσεις.
Όμως σήμερα δεν αρκεί να έχουμε συμβούλους για να καλυτερεύσουμε τις ήδη ικανοποιητικές συνθήκες της ζωής μας.
Χρειαζόμαστε συμβούλους για να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα αυτού του αιώνα, τις πανδημίες, την ψυχική και ηθική κούραση του ανθρώπου, την σύγχυση που δημιουργούν στο μυαλό οι ψεύτικες πληροφορίες, την αδυναμία του ανθρώπου να επικοινωνήσει σωστά με τους ομοίους του και να βρει σωστές λύσεις.
Σήμερα την εποχή των ηλεκτρονικών μέσων, την εποχή την ηλεκτρονικών δικτύων, ο άνθρωπος πρέπει να βρει ξανά την ικανότητά του να δημιουργεί δίκτυα διανοίας.
Όπως γράφω και στην Εισαγωγή του βιβλίου μου «Τα ανθρώπινα πάθη και η λύτρωση», που το ενέπνευσε ο Αθηναίος στοχαστής και φιλόσοφος Σοφοκλής :
«Όποιος συναισθάνεται την χαρά, έχει σίγουρα μια επαφή με τον πνευματικό κόσμο, είτε ιδιότυπη μέσω της φύσης, του κάλλους ή της αρμονίας, τα οποία απολαμβάνει, είτε αρμόζουσα μέσω των έργων στα οποία συμμετέχει, αυτά που αναλαμβάνει και αυτά που εκτελεί.
Η συναίσθηση της χαράς απομακρύνει τον άνθρωπο από αρρώστιες που κατατρώγουν την ψυχή του, είναι ένα είδος φυσικού αντιβιοτικού που νικάει όλες τις αρρώστιες.
Προσέξτε όμως εδώ, δεν μιλάμε για την χαρά που μπορεί να προκύπτει είτε εκβιαστικά, είτε εξαναγκαστικά, μέσω της λήψης ουσιών ή της φυσικής διέγερσης λόγω εξωτερικών ερεθισμάτων.
Μιλάμε για την αυθόρμητη, πηγαία χαρά, που αναβλύζει από την ψυχή του ανθρώπου και είναι παροδική, όταν αυτός βλέπει ένα ωραίο έργο τέχνης, συμμετέχει σε μία πολιτιστική εκδήλωση, ακούει μουσική, παρακολουθεί θέατρο ή κινηματογράφο, απολαμβάνει την φύση, ή απλώς ξεκουράζεται και καταφέρνει να έχει έναν καλό ύπνο.
Όταν αυτή η χαρά είναι μόνιμη, τότε έχουμε τον άνθρωπο που έχει καταφέρει να βρει τον θεό μέσα του και περνάει την ζωή του υπακούοντας σε ουράνιες νομοτέλειες και θεϊκό νόμο, αποφασίζοντας εκ προοιμίου ότι ως άνθρωπος ο ίδιος κάνει λάθη και οι άλλοι γύρω του κάνουν λάθη, αλλά όλα συγχωρούνται αφού μέσα του υπάρχει η ουράνια τάξη.
Αυτού του είδους την χαρά είχαν όλοι οι ήρωες του Σοφοκλή, αυτοί στους οποίους αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος των έργων του, προσπαθώντας να μεταδώσει στους συμπολίτες του, την δική του βιωματική γνώση που έλεγε ότι αν έχεις βρει τον θεό μέσα σου, δεν τον αλλάζεις με τίποτα, όλα σου φαίνονται ανώδυνα και επιφανειακά και η μόνη οδύνη είναι να απαρνηθείς το εύρος των αξιών που σε ενώνουν με τον θεό μέσα σου και έτσι να πεθάνεις, ενώ ακόμα είσαι ζωντανός.
Για τον Σοφοκλή δεν υπήρχε χειρότερος θάνατος, από τον θάνατο ενός ζωντανού ανθρώπου, που βίωνε στην συνέχεια την προσωπική του κόλαση παραμένοντας στην ίδια κοινωνία, με τους ίδιους ανθρώπους, κάνοντας σχεδόν τα ίδια πράγματα και όμως ο ίδιος τόσο διαφορετικός από πριν, ένας νεκρός στην θέση του ζωντανού.
Έτσι θα αναγνώριζε ο Σοφοκλής την κατάθλιψη, θα έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ζωντανός – νεκρός, γιατί επέλεξε ή τον αναγκάσατε να ξεχάσει τον θεό μέσα του, την φωνή της συνείδησής του που του υπαγορεύει τι να κάνει και τι όχι, τον άγραφο νόμο που έχει μάθει να τηρεί σε όλη του την ζωή, τις αξίες που έμαθε να πιστεύει από παιδί και τις είδε να εφαρμόζονται στην κοινωνία του και τις ακολουθεί γιατί αυτό τον οδηγεί να κάνει η αλήθεια μέσα του.
Πώς μπορείτε εσείς να φυλακίζετε το πνεύμα ενός ζωντανού ανθρώπου στις επίγειες φυλακές που κατασκευάζετε, χτισμένες από ψέματα, κατασκευασμένες από την πλάνη και το μίσος, φτιαγμένες από αλλότρια συναισθήματα και όχι από αγάπη προς τον άνθρωπο, πώς μπορείτε να κρατάτε δέσμιους τους ανθρώπους σε έναν κόσμο από όπου απουσιάζει η χαρά;
Σήμερα μπορούμε να πούμε αντίστοιχα πράγματα για την χαρά που απουσιάζει, το μίσος που εκδηλώνεται, την κακία που υφέρπει, όλα αυτά μεταξύ των ανθρώπων, εκεί όπου δεν θα περίμενε να τα βρει κανείς, στις «πολιτισμένες κοινωνίες» όπου η ζωή έχει ασφάλεια, η επιβίωση είναι σχεδόν διασφαλισμένη και υπάρχει ένα δίχτυ προστασίας μέσα στο οποίο ο άνθρωπος δεν έπρεπε να αισθάνεται τον τρόμο, που του προκαλούσαν παλιά οι συνθήκες του βίου. Και όμως εκεί κυρίως εκδηλώνεται η κατάθλιψη, ως παραίτηση από τις ασχολίες του κοινού βίου, ως κούραση της διανοίας, ως κατάπτωση της ηθικής, ως έλλειψη χαράς, ως απογοήτευση και ως πλήρης απάθεια απέναντι στην ζωή και τις δυσκολίες της.
Η κατάθλιψη δεν επηρεάζει έναν ή δύο ανθρώπους, επηρεάζει ολόκληρα κοινωνικά στρώματα, που ξαφνικά χάνουν τις σταθερές της ζωής τους, σταματάνε να παράγουν έργα της διανοίας, βυθίζονται στην πνευματική παρακμή και μοιραία εκφυλίζονται σε κοινωνίες που μαστίζονται από κάθε είδους κρίση, πνευματική, ηθική και στο τέλος οικονομική.
Έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε όλα τα δεινά της εποχής μας στην οικονομική κρίση, την οποία αντιμετωπίζουμε περίπου ως μάστιγα ιογενούς προέλευσης, όπως ήταν παλιά η πανούκλα και ο τύφος. Όμως δεν είναι έτσι.
Η ιογενούς προέλευσης μάστιγα της εποχής μας λέγεται κατάθλιψη, είναι ασθένεια της διανοίας, προσβάλει ολόκληρα κοινωνικά στρώματα, μας οδηγεί σε πλήρη διανοητική και ηθική παρακμή, μας ταλαιπωρεί σωματικά και μας μετατρέπει σε άβουλα όντα που απλώς περιμένουν τον οριστικό τους θάνατο».
