Όταν ζεις σε μία εποχή, δεν αντιλαμβάνεσαι με σαφήνεια τα πραγματικά χαρακτηριστικά της και αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε ψυχικούς λόγους.
Χρησιμοποίησα την Μέθοδο για να ενισχύσει την αντιληπτική μου ικανότητα και να κατανοήσω την σημερινή πραγματικότητα ορθά, χωρίς ψυχικές στρεβλώσεις και παρενέργειες.
Και ιδού τι παρήχθη:
Όσοι χρηματοδοτούν την ανάπτυξη, εργάζονται με Προγράμματα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο ΟΟΣΑ, ο ΟΗΕ και όλες οι Αναπτυξιακές Τράπεζες.
Έτσι και για να αντιμετωπιστεί η πρόσφατη Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ένα πρόγραμμα σχεδιάστηκε από τους δανειστές της.
Αυτό, που μάθαμε να αποκαλούμε Μνημόνιο.
Όλα τα προγράμματα μοιάζουν, γιατί κοστολογούνται, χρηματοδοτούνται, ελέγχονται και αξιολογούνται, με βάση ενιαία κριτήρια και δείκτες του Παγκοσμιοποιημένου Τραπεζικού Συστήματος.
Οι Διεθνείς Οργανισμοί, από την φύση τους, μπορούν να έχουν μόνο γενικούς στόχους όταν σχεδιάζουν ένα πρόγραμμα. Στην περίπτωση όμως της Ελλάδας, οι στόχοι γίνονται πολύ σαφείς και συγκεκριμένοι διά στόματος του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών, εξαιτίας του βαρύνοντα ρόλου που έχει η Γερμανία στο περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις του Μνημονίου.
Επιδιώκεται να συρρικνωθεί δραστικά το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, να μειωθεί σημαντικά το κόστος εργασίας στην Ελλάδα, να πωληθούν οι Δημόσιες Επιχειρήσεις που διαχειρίζονται τον Ελληνικό πλούτο και να γίνει η Ελλάδα κυρίως τουριστικός προορισμός.
Ολόκληρος ο Ελληνικός πολιτικός κόσμος ασχολείται τα τελευταία χρόνια να συμμετέχει εικονικά στον σχεδιασμό και να αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη της υλοποίησης τέτοιων προγραμμάτων.
Παρόλα αυτά το Ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν εγκρίνονται ενέργειες που θα το κάνουν διαχειρίσιμο. Σε απλά Ελληνικά αυτό σημαίνει ότι δεν θα ξεχρεώσουμε ποτέ. Άρα το μνημόνιο έχει άλλους στόχους. Αυτούς που δεν παύει να διατυπώνει ο κος Σόϊμπλε.
Και εμείς; Τι φανταζόμαστε για το μέλλον μας, για τα παιδιά που γεννιούνται καθημερινά; Σε τι να πιστέψουν και τι να πρωτοκάνουν;
Αν μείνουν στην Ελλάδα θα ζουν σε περιβάλλον παρακμής, ηθικής κατάπτωσης και κοινωνικής αποδιάρθρωσης, που θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Ζει ποτέ έτσι ο άνθρωπος; Μόνο οι βαρυποινίτες. Και αυτοί όταν βρίσκονται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Η Ελλάδα πορεύεται τα τελευταία χρόνια με μνημόνια. Δηλαδή μονιμοποιεί το έκτακτο, εισάγει σαν καθημερινή παράμετρο την ανωτέρα βία (την θέληση δηλαδή του κου Σόϊμπλε), για να σπάσει το ηθικό των Ελλήνων και να τους γίνει κοινή συνείδηση ότι θα ζουν με ελεημοσύνες.
Με κάτι τέτοιες πολιτικές οδηγούνται οι άνθρωποι στην τρομοκρατία. Από απόγνωση. Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς. Να τρομοκρατήσουμε τους υπεύθυνους και όσους αδιαφορούν ή συνθηκολογούν. Όχι βέβαια σκοτώνοντας ούτε βάζοντας βόμβες. Ξεκινώντας όμως μια ενεργητική αντίσταση στην καθημερινότητα της δουλειάς μας.
Γιατί, αντί να συμπράττουμε στα μνημόνια, εκόντες άκοντες, δεν φτιάχνουμε ένα Ελληνικό πρόγραμμα ανάπτυξης με συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων;
Το έχω προτείνει από τον Ιούνιο 2012 στο πλαίσιο του βιβλίου μου με τίτλο: «Σχέδιο Δράσης για την Ανάπτυξη». Ουδείς συγκινήθηκε.
Καταλαβαίνω ότι τότε υπήρχε ακόμα αδοκίμαστη η ελπίδα της Αριστεράς. Έπρεπε να της δώσουμε μια ευκαιρία. Και της την δώσαμε.
Σήμερα, αφού και η ελπίδα αυτή διαψεύστηκε οικτρά, δεν υπάρχει άλλοθι για να αναβάλουμε την έναρξη των διαδικασιών για τον σχεδιασμό του Εθνικού μας Αναπτυξιακού Προγράμματος.
Προσοχή όμως!
Χρειάζεται ανατροπή. Στη σκέψη, στην προσέγγιση, στις προϋποθέσεις. Αν ακολουθήσουμε την πεπατημένη, κάνοντας τις ίδιες παραδοχές και χρησιμοποιήσουμε τα ίδια στερεότυπα, όσους λεκτικούς ακροβατισμούς και αν επιχειρήσουμε, πάλι στα ίδια θα καταλήξουμε, να συζητάμε δηλαδή με τραπεζικούς δείκτες και κριτήρια, γιατί οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητες της Οικονομίας τους και τι πρέπει να γίνει για να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα.
Σε αυτούς που έφτιαχναν μέχρι σήμερα τα μνημόνια, δεν λείπει η τεχνοκρατική συγκρότηση, η ενημέρωση για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και η γνώση όλων των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα σε άλλες χώρες του κόσμου.
Λείπουν η έμπνευση, «η τρέλα» να είσαι έτοιμος να δοκιμάσεις τις πιο τολμηρές αλλαγές, αφού με την πεπατημένη καταλήγεις να νιώθεις πρόσφυγας στον ίδιο σου τον τόπο και η Ψυχή, που χαρακτηρίζει τους Έλληνες χιλιάδες χρόνια τώρα και τους οδήγησε να δημιουργήσουν, χωρίς τίποτα να το δικαιολογεί από το περιβάλλον της εποχής τους, το πολιτισμό, που πάνω του στηρίχθηκαν οι σύγχρονες κατακτήσεις των ανθρώπινων κοινωνιών.
Παναγιώτης Αναστασάκος
6 Ιανουαρίου 2017
