Η ανάσταση προϋποθέτει να έχει υπάρξει θάνατος, μα τι άλλο από θάνατος είναι η κατάσταση που επικρατεί γύρω μας και μας επηρεάζει, όπου όλοι αποδίδουν στην οικονομική κρίση την δυστυχία και κανείς δεν ασχολείται να πει ότι αυτό που πάσχει και υποφέρει είναι η ίδια η ψυχή μας, που της στερήσαμε την ελπίδα, της αφαιρέσαμε την αγάπη και την αφήσαμε να ζει χωρίς καλά αισθήματα.
Το βιβλίο «Η Ανάσταση των Ελλήνων» βασίζεται σε ολιστική θεώρηση για να αποκαλύψει στον αναγνώστη του τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να βρει τις βοήθειες για να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά της δικής του ευφυΐας.
Με την βοήθεια του βιβλίου κάθε αναγνώστης θα μάθει να αναγνωρίζει τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος που είναι φιλικό για την ανάπτυξη της ευφυΐας του, αλλά και του περιβάλλοντος που είναι εχθρικό προς αυτήν.
Η εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος ήταν ο άμοιρος υπηρέτης των ονείρων των άλλων, περνάει. Σε λίγο καιρό θα περάσει οριστικά και στην θέση της έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει η εποχή που κάθε άνθρωπος θα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του να αγαπήσει αυτά που τον συγκινούν, αυτά που θέλει να κάνει στην ζωή του και αυτά με τα οποία θέλει να γεμίσει τον χρόνο του.
Η Αγάπη ως ρευστό ανώτερης ύλης και υπερκόσμιας ουσίας έχει ήδη αρχίσει να κινείται, ξεκινώντας από ψηλά, εκεί όπου πάντα κατοικούν αυτοί που έχουν πλεόνασμα αγάπης. Δεν θα αργήσει να φθάσει και στους δικούς μας κόσμους, εκεί όπου κινούμαστε οι άνθρωποι, προσπαθώντας να εξιχνιάσουμε τα μυστήρια του βίου μας και να φωτίσουμε τα μυστήρια της ζωής.
Τότε θα μπορούμε όλοι να μιλάμε διαφορετικά για την Αγάπη.
Η σημερινή εποχή έχει πολλά όπλα, όλα εναντίον του Ανθρώπου έχουν στραφεί, η εικόνα, τα δίκτυα, η πληροφόρηση, όλα για να τον απομακρύνουν από τον δικό του σκοπό που είναι η ομόνοια, η ευημερία και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων να επικρατούν.
Ο Ηρόδοτος έρχεται να συμφωνήσει με τον Σωκράτη, πάντα όμως με την δική του οπτική, που είναι μια ιστορία πάντα να διηγείται, να είναι για όλους χρήσιμη και διδακτική.
Αν ένας λαός απέκτησε το δικαίωμα να ονομάζεται «Έλληνες» και από το όνομά του να μην υποχωρεί ούτε στιγμή, αυτό γίνεται γιατί πάντα διαρκούν στην δική του μνήμη, αυτήν που ονομάζουμε συλλογική, οι αρετές και οι αξίες που τον ανέδειξαν σε αρχηγό μιας ολόκληρης κοινωνίας υγιών ανθρώπων, που ζούσαν καλά και πνευματικά.
Αν αυτήν την κληρονομιά την αποποιείται, θέλει σκόπιμα να την λησμονά, τότε κατάπτυστος θα λογίζεται και κανένας δεν θα του δίνει σημασία καμιά, αν όλοι σε αναγνωρίζουν για του πολιτισμού τους τον ταγό, καμιά άλλη γνώμη δεν θα έχουν για σένα, ούτε θα σου δικαιολογούν την παραμικρή δική σου ολιγωρία σε αυτό τον ρόλο πάλι να αναδειχθείς, τώρα που η κρίση είναι πρόδηλη και είναι κυρίως ανθρωπιστική.
Ο Αλκμαίων από τον Κρότωνα, ο αρχαίος Πυθαγόρειος κατανόησε την φύση των πραγμάτων την διττή, ό,τι ενεργεί προς μία κατεύθυνση, από αυτήν θέλει να του επιστραφεί η αμοιβή για τις δικές του ενέργειες και να είναι ανάλογη με αυτές.
Έτσι αναπτύσσεται μια εξελικτική διαδικασία, πάνω στην οποία κτίζεται σιγά σιγά η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση και η αγάπη στον εαυτό.
Η αγάπη στον εαυτό κατά την αρχαιοελληνική της σημασία, ορίζεται ως φροντίδα και αφοσίωση στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων αυτού του ασήμαντου βίου που λέγεται ζωή, ώστε το υποκείμενο της εξελικτικής διαδικασίας να κτίζει έναν ωραίο βίο και μια καλή ζωή.
Αυτογνωσία λοιπόν, μια καλή βάση, που είναι οι αρχές του πολιτισμού μας και ένα δρών υποκείμενο που είναι η ενεργός συνείδηση του ανθρώπου, με τον συνδυασμό αυτών των δύο μπορούμε να επιτύχουμε θαύματα.
Όμως, τα Ελληνικά θαύματα δεν περιορίζονται στην αυτοίαση του ανθρώπου, ή σε μικρής κλίμακας επιτεύγματα συγκεκριμένων ομάδων, έτσι δείχνει το παρελθόν μας, αυτό υποδηλώνει η Ιστορία για το μέλλον μας.
Επεκτείνονται και καλύπτουν όλα τα θέματα που στην εποχή τους είναι ανοικτά, είτε αυτά αφορούν στην ανθρώπινη φυσιολογία και την εξελικτική διαδικασία του ανθρώπινου κυττάρου, είτε σε μεγάλης κλίμακας παρεμβάσεις και επεμβάσεις για να γίνει πιο ανθρώπινη η ζωή όλων.
Έτσι πάντα οι Έλληνες ισορροπούσαν, ανάμεσα στο πιο μικρό που πάντως είναι ανθρώπινο και στο πιο απέραντο, που είναι η ανάπτυξη της διανοίας μέχρι να καλύψει όλους τους κόσμους και τους ουρανούς.
Αυτή την ισορροπία πρέπει ξανά να βρούμε και να αποκαταστήσουμε ανάμεσά μας, βρίσκοντας ο καθένας ποιο είναι το πιο μικρό, που θεωρεί στην ζωή του ανθρώπινο και το πιο μεγάλο, που θέτει ως όριο της δικής του διανοίας.
Αλλιώς κινδυνεύουμε είτε να μας απορροφήσουν τα δεινά του βίου και να μας εξαφανίσουν κάθε προσπάθεια για καλυτέρευση, κάθε πρόθεση για συλλογικότητα και κάθε εκδήλωση αγάπης προς τον εαυτό μας, είτε να αιωρούμαστε διαρκώς στους απέραντους ουρανούς αγαθών συλλογισμών που πάντως δεν βρίσκουν στην ζωή πραγμάτωση.
Η Ισορροπία λοιπόν είναι το ζητούμενο.
Βιργινία Φατσή
Αθήνα, 6 Ιουλίου 2016
