Ο Οδυσσέας είναι ο παντοτινός ήρωας της καρδιάς μας. Όσοι είμαστε Έλληνες διδαχθήκαμε στα σχολεία μας την Οδύσσεια, ένα βιβλίο 3.000 ετών που εξακολουθεί να μας μαγεύει.
Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε που γράφηκε η Οδύσσεια, πόλεις γεννήθηκαν και άλλες πέθαναν, πολλά άστρα έλαμψαν στους δικούς μας γαλαξίες της γνώσης και πολλά άστρα πέθαναν γιατί έσβησε η δική τους γνώση.
Το Ταξίδι είναι ένα βιβλίο που γράφηκε για τον αρχετυπικό Οδυσσέα και την γυναίκα του την Πηνελόπη.
Είναι δύο άνθρωποι ταυτόχρονα αρχαίοι και πολύ σύγχρονοι στους προβληματισμούς τους. Μπορεί να τους χώρισε η μοίρα, αλλά αυτοί κατόρθωσαν να ξαναβρεθούν και να ξεκινήσουν μαζί ένα ταξίδι που επέλεξαν αυτοί και ήταν δικό τους.
Όμως και εμείς, κάθε άνθρωπος σήμερα, δεν χρειάζεται ένα ταξίδι στους χώρους της ψυχής του, εκεί όπου θα τεθούν τα πανάρχαια ερωτήματα, Ποιος είμαι, Από πού έρχομαι, Πού πάω;
Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη τα απάντησαν αυτά τα ερωτήματα και με την βοήθειά τους μπορούμε και εμείς να τα απαντήσουμε, ο κάθε ένας για τον εαυτό του.
Μέσα από το βιβλίο διακρίνουμε την μεγάλη αγάπη που τους ενώνει, είναι μια αγάπη που εξαπλώνεται σε όλους εμάς που θέλουμε να ξεκινήσουμε το δικό μας Ταξίδι στους χώρους των θεών και των ανθρώπων, εκεί που η μοίρα ενώνεται με την ελεύθερη βούληση και ο άνθρωπος μοιάζει με τον θεό που αγαπάει.
Σήμερα όμως χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Χρειάζεται να ταυτιστούμε με τους ήρωες εκείνων των χρόνων.
Με τον Οδυσσέα στο Ταξίδι ταυτιζόμαστε όλοι.
Είναι ο αγαπημένος ήρωας που αψήφησε πολλούς κινδύνους για να γυρίσει στην δική του πατρίδα και όταν γύρισε εκεί δεν στάθηκε καθόλου, παρά μόνο άρχισε να ξεκαθαρίζει την κατάσταση.
Και όταν η κατάσταση ξεκαθάρισε από τους μνηστήρες και τους φανερούς εχθρούς του, άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο της ψυχής του από ό,τι κατοικούσε εκεί και τον εμπόδιζε να προχωρήσει.
Η Πηνελόπη είναι πάντα εκεί για να τον στηρίζει. Ο άνθρωπος πάντα χρειάζεται ένα στήριγμα στην ζωή του, είτε αυτό είναι ο σύντροφός του, είτε μια ομάδα πιστών φίλων, είτε μια ασχολία που του ταιριάζει και δίνει νόημα στην ζωή του.
Όταν υπάρχει το καλό στήριγμα στην ζωή, τότε όλα μπορούν να γίνουν.
Η Πηνελόπη αυτονόμως υπάρχει, είναι η γυναίκα που έχει όλες τις αρετές της διανοίας και στον πόλεμο αναγκάζεται να τις αναπτύξει και τότε πια να ενστερνιστεί απολύτως την θεϊκή της ύπαρξη.
Είναι μια ταύτιση που συναντάται κυρίως στις γυναίκες, είναι η φύση τους αυτή, μπορούν να αναπτύσσουν πολλές ιδιότητες που τις βοηθάνε να επιτύχουν πολλά με τις πνευματικές τους δυνάμεις.
Η Αθηνά είναι μια νέα θεά που έρχεται και αυτή στον κόσμο των ανθρώπων για να δει πώς μπορεί να τους βοηθήσει.
Στον κόσμο των αρχαίων Ελλήνων οι θεοί γεννιούνται όπως γεννιούνται και οι άνθρωποι.
Όταν υπάρχει ανάγκη έρχεται ένας καινούριος θεός στον κόσμο.
Η ανάγκη τότε ήταν να γίνει μια καινούρια πόλη. Σε αντικατάσταση της Τροίας που έγινε συντρίμμια, δημιουργήθηκε η Αθήνα μια πόλη, όπου όλοι οι Έλληνες μπορούσαν να κατοικήσουν και κανείς δεν θα τους έδιωχνε από τα δικά τους σπίτια.
Για να γίνει η Πόλις, πρέπει να προηγηθούν οι άνθρωποι.
Ο Δίας είναι ο παλιός γνωστός θεός των ανθρώπων, αυτός που κυβερνάει τη φύση και αποφασίζει πότε ένας καινούριος θεός θα γεννηθεί, πότε ένας καινούριος άνθρωπος θα υπάρξει.
Ο Δίας τα ξέρει όλα και ο χρόνος δεν κρύβει μυστικά από αυτόν. Έτσι μπορεί να καθοδηγήσει τις πράξεις των ανθρώπων και την γέννηση των θεών, χωρίς η ουράνια τάξη να διασαλευτεί και ενώ η δημιουργία συνεχίζει τον δικό της δρόμο.
Ο Όμηρος είναι ο ωραίος, αρχετυπικός πλάστης των Μύθων, εκείνος που θα καθίσει να στοχαστεί με τις ώρες και να δουλέψει πολύ, για να γίνει άξιος να δημιουργήσει έναν ωραίο Μύθο.
Είναι ο Όμηρος, όπως τότε έτσι και τώρα.
Η Αφηγήτρια είναι η συγγραφέας που όλα τα πρόσωπα του μύθου τα έχει γνωρίσει και είναι σε θέση να αφηγηθεί τις περιπέτειές τους ακούγοντας την ξεχωριστή φωνή που κάθε μορφή έχει.
Υπάρχει όμως και άλλο ένα πρόσωπο στο αφήγημα αυτό.
Είναι ο Αναγνώστης.
Όλοι απευθύνονται σε αυτόν και διηγούνται τις περιπέτειές τους με τρόπο ώστε να τους καταλαβαίνει και να συμμετέχει και αυτός στην εξέλιξη ενός μεγάλου ταξιδιού που ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα και καταλήγει στους δικούς μας χρόνους.
Γιατί το Ταξίδι είναι η οριστική μας περιπλάνηση σε όσα γνωρίζουμε, σε όσα έχουμε μάθει και όσα έχει συγκρατήσει η συλλογική μας μνήμη.
Το Ταξίδι αυτό γίνεται για να ανανεωθούμε, να πετάξουμε όσα μας κουράζουν, όσα μας δημιουργούν δυσκολίες και να βρούμε ένα ωραιότερο εαυτό που ξέρουμε ότι μας ταιριάζει.
Ο Αναγνώστης είναι το τιμώμενο πρόσωπο της ιστορίας, γιατί τα πρόσωπα του δικού μας μύθου δεν πάσχουν και δεν προσπαθούν με τις διηγήσεις τους να υπερβούν τα δικά τους πάθη.
Αντίθετα, είναι όλοι ήρεμοι και κατασταλαγμένοι, έχουν όλοι την ουράνια γαλήνη που συναντά τις ψυχές των ανθρώπων, όταν αυτές έχουν συναντήσει τον σκοπό της ζωής τους.
Έτσι ο Αναγνώστης τους παρακολουθεί και μαθαίνει, είναι ένα θέατρο που γίνεται για να κάνει και εκείνος το ταξίδι της ζωής του, περιστοιχισμένος από μυθικούς ήρωες και τους θεούς τους, περιστοιχισμένος από τη δόξα των θεών και την γαλήνη των ανθρώπων.
