Η Αγάπη είναι ουσία, ύλη και ρευστό, έχει υπόσταση, εύρος και μέγεθος, εξαφανίζεται όταν την διώχνουμε και εμφανίζεται ξανά όταν την αποζητάμε. Μιλάμε πάντα για την θεϊκή αγάπη, αυτή που πάντα ευχόμαστε να υπάρχει ανάμεσά μας, να δίνει ζωή στα έργα μας και πνοή στις καλές μας ελπίδες.
Η αγάπη υφίσταται αφ’ εαυτής ως συμπαντική δύναμη και κοσμική σταθερά, ως ποιότητα της ύλης και ως χαροποιός ιδιότητα της ψυχής.
Συνηθίσαμε να ορίζουμε την αγάπη ως συναίσθημα και ως ένα βαθμό έχουμε δίκιο. Ως ένα βαθμό όμως. Γιατί στην πραγματικότητα, πριν η αγάπη εγκατασταθεί στην καρδιά μας ως συναίσθημα, έχει υπάρξει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ως δύναμη, ως πράξη και ως συνήθεια.
Η αγάπη είναι η ισχυρότερη Δύναμη της Δημιουργίας, η πιο ηθική, η πιο κοσμογονική και η πιο μεταβάλλουσα. Μεταβάλλει την δομή των οργανισμών και την πορεία των όντων, υπεισέρχεται στις δομές των συστημάτων και τις ακούσιες εκφράσεις των ωκεανών της μνήμης, της σοφίας και του συναισθήματος.
Η αγάπη αναφέρεται πάντα στην δημιουργία. Και η δημιουργία έχει πάντα ως κέντρο της τον Άνθρωπο και γύρω από τις δικές του ιδιότητες περιστρέφονται τα έργα της.
Οι Έλληνες δίδαξαν στον κόσμο την Αγάπη με την ζωή τους, με το παράδειγμά τους και με τις αρετές της κοινωνίας τους, γιατί η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, είναι πράξη, βίωμα και καθημερινή πρακτική.
Για την επιμέλεια
Παναγιώτης Αναστασάκος
Εταιρείας Γνώσης ΛΟΓΟΣ
20 Ιουνίου 2016
Με ιδέες που προέρχονται από τις Συλλογές «Η Αγάπη» και «Πώς αντιδρώ
σε μια κοινωνία γεμάτη κατάθλιψη» και τα Βιβλία-Διαύλους «Η Αρχή
των ρευστών, όπως η Αγάπη» και «Η Ευτυχία της Ψυχής» που συνέγραψε
η Βιργινία Φατσή και εξέδωσε η Εταιρεία Γνώσης ΛΟΓΟΣ.
