Πολλοί λένε ότι οι Έλληνες δεν γνώριζαν την αγάπη και δεν μιλούσαν για αυτήν. Είναι φυσικό να συνέβαινε αυτό, γιατί όταν κάτι είναι τόσο αβίαστο και αυθεντικό, όπως η αναπνοή ή η όραση, δεν έχεις ανάγκη να μιλάς συνέχεια για αυτό, ούτε να το προσδιορίζεις.
Οι Έλληνες λοιπόν και η ουσία της αγάπης που κτίζει, υποστηρίζει, σταθεροποιεί, κατασκευάζει, σχεδιάζει και υλοποιεί καλά έργα.
Πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά από την εποχή μας, όπου κανένα από τα παραπάνω ρήματα δεν συντάσσεται συνήθως μαζί με την αγάπη.
Η αγάπη συνήθως, στην σημερινή μας αντίληψη, πηγαίνει μαζί με τα όνειρα, τις ελπίδες, την φαντασία, το συναίσθημα, την συγκίνηση και τις απραγματοποίητες προσδοκίες και αυτό από μόνο του δείχνει πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από την ουσία της αγάπης και πόσο πιο φτωχοί γίναμε όλοι μας, εξ αυτού.
Νομίζουμε ότι σήμερα έχουμε την τεχνολογία, είμαστε δυνατοί και έχουμε λύσεις για όλα τα πράγματα και αν δεν έχουμε θα βρούμε.
Και έρχεται μια εποχή, που τα προβλήματα μας υπερβαίνουν και ο άνθρωπος φαίνεται ξανά στο πραγματικό του μέγεθος. Ή είναι τεράστιος κατά την διάνοια και πραγματικά ικανός να συλλάβει και να υλοποιήσει νέα σχέδια και νέες ιδέες, ή, είναι μια αδύναμη ύπαρξη που άγεται και φέρεται από τις εξελίξεις γύρω του, προσπαθώντας να επιβιώσει από το επόμενο κύμα που έρχεται καταπάνω του, να τον πνίξει.
Η αγάπη είναι ουσία, ύλη και ρευστό, έχει υπόσταση, εύρος και μέγεθος, εξαφανίζεται όταν την διώχνουμε και εμφανίζεται ξανά όταν την αποζητάμε. Μιλάμε πάντα για την θεϊκή αγάπη, αυτή που πάντα ευχόμαστε να υπάρχει ανάμεσά μας, να δίνει ζωή στα έργα μας και πνοή στις καλές μας ελπίδες.
Οι Έλληνες ένοιωθαν μεταξύ τους το είδος της αγάπης που υπαγορεύει ότι πρέπει να βοηθάς τον άλλον να βρίσκει το μέγεθος της δικής του ψυχής, το εύρος των δικών του έργων και το ύψος της δικής του σκέψης.
Είχαν ιδιότητες οι Έλληνες που σήμερα πρέπει ξανά να τις βρούμε.
Κάθε βιβλίο – δίαυλος έχει ένα θέμα, εισαγωγή, πρόλογο και περιεχόμενα, επίσης υπάρχει συγγραφέας που τα υπογράφει και είναι σε θέση να τα υποστηρίζει.
Εδώ όμως σταματάνε οι ομοιότητες με τα βιβλία που όλοι έχουμε μέχρι σήμερα συνηθίσει να διαβάζουμε. Γιατί εκεί όσο σοφός, ευφυής και ταλαντούχος και αν είναι ο συγγραφέας, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος, με ένα συγκεκριμένο εύρος σκέψης.
Σε κάθε βιβλίο – δίαυλο, υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία που εκφράζεται κάθε φορά και διαφορετικά, ανάλογα με το ποιος διαβάζει το βιβλίο και σε ποια φάση βρίσκεται ως αναγνώστης, αν είναι η πρώτη φορά που διαβάζει το βιβλίο ή η πολλοστή, αν είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζει ή το πολλοστό.
Είχαν ιδιότητες οι Έλληνες που δεν τις γνωρίζουμε, ιδίως είχαν την Αγάπη, αυτό το είδος της παντοδύναμης, πυκνής και πολλαπλασιαζόμενης Αγάπης των Ελλήνων για τον άνθρωπο και τα καλά έργα, την πραγματική ευφυΐα και τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και την ομοψυχία αυτών που ομονοούν.
Τα καλά και συμφέροντα για τους Έλληνες ήταν αυτά που βοηθούσαν τον άνθρωπο να άγεται στο αληθινό μέγεθος της δημιουργικής του υπόστασης, να παραμένει εκεί και να σταθεροποιείται και από αυτήν την κατάσταση να κρίνει τα πάντα ως προς την πραγματική τους αξία.
Να απορρίπτει το ψευδές και επιφαινόμενο και να δέχεται ως αληθινό ό,τι είναι διαχρονικό και καλό.
Καλές προθέσεις και τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να έχει ο αναγνώστης. Πρέπει να ξέρει να γράφει και να διαβάζει, γιατί είτε έχει επτά πτυχία, είτε κανένα, η ψυχή είναι η ίδια και στην μία και στην άλλη περίπτωση. Και τα βιβλία στην ψυχή μιλάνε, γιατί εκεί υπάρχει η Αγάπη.
Βιργινία Φατσή
12 Μαρτίου 2017
