Στη σύγχρονη εποχή πολλά πράγματα πρέπει να επανεξετάσουμε, μόνο που για να συμβεί αυτό, οφείλουμε να δημιουργήσουμε μια βάση αναφοράς, πριν το επιχειρήσουμε, γιατί η επανεξέταση αναγκαστικά πρέπει να είναι ουσιαστική, εκ βάθρων και χωρίς αναστολές.
Κάθε σταθερή βάση αναφοράς περικλείει και περιλαμβάνει ορισμένες παραδοχές. Ας συνοψίσουμε τις βασικές μας παραδοχές λέγοντας ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να επιχειρήσει να βγει σε αυτό το πεδίο μάχης που είναι η ζωή σήμερα, έχοντας ως βοηθό του τα βιβλία της Επιστήμης του Ανθρώπου, την Κοινωνία της Γνώσης και τους συμβούλους της. Και επειδή αυτοί οι σύμβουλοι ανήκουν στον πνευματικό κόσμο, είναι δηλαδή πνεύματα και όχι άνθρωποι, αυτομάτως αποδέχεται ότι υπάρχει ένας κόσμος σοφίας, σύνεσης και ειρηνικής συνύπαρξης στον οποίο και ο ίδιος μπορεί να ενταχθεί απρόσκοπτα.
Όλα τα άλλα έπονται, γιατί όποιος εντάσσεται σε αυτόν τον κόσμο, μοιράζεται εξ αρχής τις ιδιότητες που αυτός φέρει, την αυξημένη διαίσθηση, την συναίσθηση της αθανασίας, την δυνατότητα της συνύπαρξης, την διαλογική κυκλοφορία της γνώσης, την αναβάθμιση της συνείδησης και την ύπαρξη της αγάπης.
Για αυτό τον λόγο υπάρχει ένα εκτεταμένο Πρόγραμμα που παράγει νέα βιβλία της Επιστήμης του Ανθρώπου, από αυτά που κτίζουν κοινωνίες και ανθρώπους και είναι πολλά, ενδιαφέροντα και με ευρύ φάσμα αντικειμένων.
Όμως τα βιβλία δεν θα ήταν αρκετά, αν δεν υπήρχε η Κοινωνία της Γνώσης, ως διαδικτυακός χώρος μέσα στον οποίο υπάρχουν μόνο κείμενα και βιβλία που αλληλοσυμπληρώνονται, συσχετίζονται και αλληλοϋποστηρίζονται, δείχνοντας με την ύπαρξή τους, τα αγαθά αποτελέσματα της αρμονικής συνύπαρξης πολλών απόψεων στα πλαίσια ενός υγιούς, συνεχιζόμενου διαλόγου μιας κοινωνίας, της κοινωνίας της γνώσης.
Η ζωή δεν είναι πια ένα θέατρο του παραλόγου, όπου συνεχώς συμβαίνουν καταστάσεις που υπερβαίνουν τον άνθρωπο, όπου διαρκώς αιφνιδιάζεται και συνεχώς βρίσκεται μπροστά σε διλήμματα, αλλά η ζωή μπορεί να γίνει ένα πεδίο έρευνας, γνώσης και ενάργειας, αρκεί ο άνθρωπος να αποκτήσει την ουσιαστική αίσθηση της αθανασίας του.
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σήμερα ένα πεδίο μάχης και αυτό συμβαίνει παντού. Μπορούν να μετατραπούν σε ένα πεδίο συνύπαρξης, αρκεί οι άνθρωποι να επιλέγουν τι είδους σχέσεις θα συνάψουν και με ποιους, πράγμα που χρειάζεται ένα ανώτερο είδος διάκρισης, παλιά το ονόμαζαν σοφία, σήμερα θα το ονομάσουμε ενορατική επιλογή, γιατί πράγματι χρειάζεται αναβαθμισμένες ιδιότητες ενόρασης για να επιτευχθεί.
Κανείς δεν επιλέγει πώς θα γεννηθεί, σε ποια κοινωνική τάξη, με πόσα εισοδήματα, με ποιες συνθήκες στον βίο του. Όλοι όμως μπορούν να επιλέξουν με ποιο τρόπο θα ζήσουν αυτή την ζωή που έχουν, αν θα προσπαθήσουν να την αλλάξουν, αν θα την υπομείνουν αγόγγυστα, αν θα εγκαταλείψουν τον αγώνα, αν θα παραιτηθούν, αν θα υποταγούν ή, αν θα αποφασίσουν ότι αυτή η ζωή είναι ένα πεδίο μάχης που δεν τους ανήκει. Χρειάζονται όμως βοήθειες, για αυτό υπάρχει η Επιστήμη του Ανθρώπου.
Και αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την δυνατότητα του αναγνώστη να επικοινωνεί, αν θέλει με τους συμβούλους της κοινωνίας της γνώσης, αν τους χρειάζεται και τους επικαλείται διαβάζοντας τα βιβλία της, τότε έχουμε ένα γεγονός που ισοδυναμεί με τον σχηματισμό μιας νέας κοινωνίας για να στεγάσει και να ενισχύσει κάθε νέα προσπάθεια που προάγει τον άνθρωπο, που βοηθάει να εξαπλωθούν τα έργα της διανοίας του και βοηθάει να συνεχισθεί ο Πολιτισμός από τον άνθρωπο και για τον άνθρωπο.
Πάει πολύς καιρός από τότε που εμφανίστηκε ένα κίνημα που ήθελε να βοηθήσει τον άνθρωπο, όμως πολλά καλά έγιναν τότε και συνέχιζαν να γίνονται, γιατί ό,τι στις κοινωνίες μας έχει κέντρο τον άνθρωπο, μόνο την πρόοδο μπορεί να φέρει.
Καλύτερο φάρμακο για την κατάθλιψη δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να εφευρεθεί, γιατί η κατάθλιψη ισοδυναμεί με παράλυση της διανοίας, δηλαδή με την απόλυτη και οδυνηρή επίγνωση του ατόμου, ότι κινείται και λειτουργεί σε μια κοινωνία, που δεν του ανήκει και δεν της ανήκει, αλλά για κάποιους λόγους βρέθηκαν να συμβιώνουν και αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Μόνο που αυτή η επίγνωση είναι στην αρχή απολύτως διαισθητική, πράγμα που σημαίνει ότι εκδηλώνεται με ένα πλήθος «ψυχικών» και σωματικών συμπτωμάτων, που ανάγονται σε ασθένεια και όχι σε υγεία.
Βιργινία Φατσή
7 Μαΐου 2017
