Ο Ελληνικός Πολιτισμός υπήρξε μια κιβωτός της Διαθήκης που περιείχε όλα τα νοήματα, τους συμβολισμούς και τους κώδικες που ο άνθρωπος είχε ανάγκη, για να πιάσει το νήμα της δημιουργίας, από εκεί που κάποιος Έλληνας το είχε αφήσει και να συνεχίσει από εκεί να πλέκει το νήμα του δικού του έργου, αυτού που θα αφήσει η δική του ζωή.
Χρόνο με τον χρόνο, άνθρωπο με τον άνθρωπο, από πολιτισμό σε πολιτισμό και από αιώνα σε αιώνα, μέσα από την ειρήνη, αλλά και τον πόλεμο, μέσα από αγώνες, αλλά και κατακτήσεις, η αγάπη των Ελλήνων για τον Άνθρωπο έπλεξε τον δικό της περίτεχνο ιστό πάνω από τα έργα των ανθρώπων. Και κυριάρχησε σε αυτά, γιατί όσα έχουμε σήμερα που μας αρέσει να τα βλέπουμε, χαιρόμαστε να τα μαθαίνουμε, με χαρά τα υπηρετούμε, κάποιος, κάπου, κάποτε βρήκε μια άκρη ενός νήματος που άφησαν επίτηδες ελεύθερη οι Έλληνες και άρχισε να τα δημιουργεί. Και από αυτόν πήρε την άκρη κάποιος άλλος και άλλος μετά από αυτόν και δημιουργήθηκε αυτό που λέμε εξέλιξη, πρόοδος και ανθρώπινο πρόσωπο του πολιτισμού μας.
Ο άνθρωπος δεν έζησε ποτέ μακριά από την ψυχή του. Άλλοτε επέλεξε να την αγνοεί και άλλοτε όχι. Μερικές φορές επέλεξε να διερευνήσει τις δυνατότητές της και άλλοτε να τις αγνοήσει παντελώς. Όμως πάντα επέλεξε να συμπορεύεται με την διάνοιά του, με την οποία κατόρθωσε να δημιουργήσει πολιτισμό, όχι μόνο τον πολιτισμό της καθημερινής ζωής, αλλά και τα έργα που έγιναν σταθμοί στην Ιστορία του και χαρακτήρισαν το είδος του.
Όταν ένα θαύμα είναι να συμβεί, ακούγεται στον ορίζοντα της ψυχής των Ελλήνων, δημιουργεί εκεί μια πραγματικότητα με όλες τις ανακατατάξεις και τις κοσμογονίες που είναι να συμβούν και όταν όλα αυτά γίνουν, το θαύμα γίνεται, αλλά γίνεται μαζικά, ωραία και συγκλονιστικά. Σαν αποκάλυψη ή σαν ένα κρυμμένο σεντούκι θησαυρών, που όλοι γνώριζαν ότι υπήρχε, κανείς δεν είχε όμως το δικαίωμα να το ανοίξει, πριν την ώρα του.
Υπάρχει και κάτι ακόμα στο θαύμα που προκαλούν οι Έλληνες, όταν με την ψυχή τους ομονοούν. Δεν είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί. Δεν μοιάζει με κάτι που άλλοι άνθρωποι έχουν φτιάξει. Είναι πάντα μια πραγματικότητα που υπερβαίνει και την πιο τολμηρή φαντασία. Κάτι που κανείς δεν τολμούσε να περιγράψει προτού συμβεί, όλοι όμως το θεωρούν αυτονόητο όταν συμβαίνει. Γιατί αυτές τις ιδιότητες έχει η Ψυχή των Ελλήνων. Δρα ήσυχα, υπόγεια και σταθερά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και πομπώδη λόγια. Χωρίς κάτι που, έστω, να προοιωνίζεται το θαύμα. Γιατί όλα στην αρχή συμβαίνουν εσωτερικά.
Ο πιο δόκιμος τρόπος να αλλάξεις την πραγματικότητα, εάν βέβαια θέλεις να την αλλάξεις, είναι να ξεκινήσεις από την αρχή, εκεί όπου τα όνειρα κυοφορούνται, ο Λόγος δημιουργείται εξ αρχής, η Αγάπη καλύπτει τα πάντα, η γαλήνη είναι κοινός τόπος και η δημιουργία συνεχώς εξελίσσεται. Είναι ορισμένοι Τόποι που υπάρχουν μέσα στην ψυχή των ανθρώπων, άλλοτε λειτουργούν και άλλοτε όχι, άλλοτε είναι κρυμμένοι και άλλοτε είναι φανεροί, άλλοτε περιμένουν για να λειτουργήσουν και άλλοτε δεν σταμάτησαν ποτέ να λειτουργούν.
Υπάρχει στην ψυχή κάθε ανθρώπου μια κοσμογονία που συνεχώς εξελίσσεται. Εκεί η μορφολογία είναι ακαθόριστη, όσοι μπορούν να την δουν, την βλέπει ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Όμως, υπάρχουν ορισμένοι κοινοί τόποι, όπου οι ψυχές των ανθρώπων συναντιούνται, όταν αυτοί έχουν κοινό έργο, διαπιστώνουν την σύμπνοιά τους και αποφασίζουν να εξελιχθούν μαζί, με τρόπο ώστε η μία κοσμογονία να επηρεάζει την άλλη και όλες μαζί να δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα.
Βιργινία Φατσή
Αθήνα, 3 Νοεμβρίου 2016
